ตอนที่ 25 ฉันเตือนสติเธอให้รู้หน้าที่ตัวเองเอาไว้

ต๭นที่ 25 ฉันเตือนสติเธอให้รู้หน้าที่ตัวเองเอาไว้ ในขณะที่เขาเดินเข้ามาหาฉัน ภายในใจฉันเกิดความกระวนกระวาย เพราะสุดท้ายแล้วนภทีป์ได้มาส่งฉันกลับบ้านเป็นวันที่ 2 ติดต่อกัน เรื่องนี้ เป็นเรื่องยากมากที่จะสามารถทำให้เข้าใจได้ด้วยการอธิบายเพียงอย่างเดียว ดนุนัยเดินเข้ามา วางมือลงบนไหล่ของฉัน ดึงฉันไปอยู่ในพื้นที่ฝั่งตัวเขา นภทีป์มองฉันไปมา แล้วมองไปที่ดนุนัย เหมือนเขาจะเข้าใจอะไรบางอย่างแล้ว เขายิ้มอย่างเป็นมิตรแล้วเอ่ยว่า“ไม่ต้องเกรงใจครับ อย่างนั้นผมขอตัวกลับก่อนล่ะ” เมื่อนภทีป์จากไปแล้ว ดนุนัยดึงคอของฉันแล้วลากไป จนถึงห้องใต้ดิน แล้วถลกชุดกระโปรงของฉันขึ้น “คุณจะทำอะไร!” ฉันสะดุ้งตื่นกลัว และดิ้นรนสุดชีวิต! “ทำเธอไง”ชายหนุ่มไม่ผละมือจากสิ่งที่กำลังทำอยู่เลย เขาฉีกทึ้งถุงน่องของฉัน และแทรกตัวเข้ามาโดยทันที! “อา!” ฉันกรีดร้องออกมา แต่แล้วนึกได้ว่าที่นี่คือห้องใต้ดิน ถ้าหากมีคนกลับบ้าน ก็จะได้ยินเสียงของพวกเรา… ฉันเอ่ยขอความเมตตา“ไม่เอา ไม่เอาที่นี่…” “ไม่เอาที่นี่? เธอมันสารเลวขนาดนี้ ยังคิดว่าจะขึ้นเตียงของฉันได้อีกเหรอ?”ดนุนัยยกขาของฉันขึ้นมาโอบตัวเขา แล้วกัดที่ คอและไหล่ของฉัน“บอกฉันมา เธอกับมันมีอะไรกันหรือยัง?” ฉันเหงื่ออกท่วมตัว เมื่อเขากัด ฉันเจ็บจนสั่นเทา แต่เพราะฉันเป็นห่วงลูกในท้อง จึงไม่กล้าขัดขืนอีก ทำได้แค่ให้ความร่วมมือกับเขา หลังจากที่เขาได้ระบายออกทั้งหมดแล้ว เขาสวมกางเกงไปพลางพูดไปพลางว่า “ณิชา ตอนนี้เธอเป็นคุณนายบ้านสุทรรศน์ฯแล้ว เธอมีฉันเป็นผู้ชายของเธอได้เพียงคนเดียวเท่านั้น ฉันขอเตือนสติให้เธอรู้หน้าที่ตัวเองเอาไว้” หลังจากดนุนัยไปแล้ว ฉันนอนพักอยู่บนพื้นสักพัก และฝากข้อความขอโทษนภทีป์สั้นๆ ก่อนจะขึ้นไปชั้นบน เมื่อขึ้นไปชั้นบน เจอติณณากำลังเก็บกระเป๋า เธอบอกฉันว่า เธอต้องไปฝึกอบรมงานที่ต่างประเทศเป็นเวลา 3 เดือน อีกสักพักต้องไปแล้ว เธอตบที่ท้องของฉันเบาๆ แล้วพูดเย้าว่า“พอฉันกลับมา เธอก็จะมีท้องใหญ่แล้วนะ!” ฉันยิ้มอย่างขมขื่น แล้วตัดสินใจเงียบๆว่า ถ้าท้องของฉันชัดมากขึ้นจนสังเกตได้เมื่อไหร่ ฉันจะไปจากเมืองดรัล ติณณาไปได้หนึ่งอาทิตย์แล้ว ฉันไม่ได้เจอนภทีป์เลย จึงไม่แน่ใจว่า เขาโกรธอยู่หรือไม่ อาทิตย์นี้ เพราะต้องทำงานล่วงเวลาบวกกับอาการแพ้ท้องอย่างหนัก ท้ายที่สุดก็อ่อนแอจนต้องไปฉีดอาหารบำรุงที่โรงพยาบาล รอจนเสร็จ เพื่อให้แน่ใจว่าเด็กสุขภาพแข็งแรง จึงตัดสินใจทำการตรวจเช็ค เมื่อฉันเข้ารับการตรวจสอบหลายชุดจนเสร็จสิ้น จึงกลับไปรอที่ห้องเพื่อให้คุณหมอนำผลตรวจมาให้ดู พอฉันก้าวเข้าไป ก็ได้ยินเสียงผ้หญิงตั้งครรภ์ที่อยู่ข้างหน้าฉันคนหนึ่งถามคุณหมอว่า “คุณหมอคะ ลูกของฉันเป็นอย่างไรบ้าง?” “คำแนะนำคือคุณควรมาฝากครรภ์นะ”คุณหมอตอบ ฉันยืนอยู่ด้านหลังและมองดูผลตรวจของตัวเองอยู่ ไม่ได้สนใจฟังเลย แต่เมื่อผู้หญิงคนนั้นลุกขึ้น ดวงตาทั้ง 4 ของเราต่างมองกันและกัน… “ณิชา” ผู้หญิงมีครรภ์ตรงหน้าฉัน แท้จริงแล้วคือ จิณณา! เมื่อเธอหันไปมองดูแผ่นรายงานการตรวจในมือของฉัน คุณหมอยังกระตุ้นว่า“ผู้หญิงตั้งครรภ์ ไม่ควรอยู่ในที่เบียดเสียด ดูผลเสร็จแล้วรีบออกไปเถอะ” เธอมองมาที่ฉันด้วยสายตาเหลือเชื่อ“เธอ…เธอตั้งท้องงั้นเหรอ?!” ถ้าหากมีใครที่ฉันไม่ต้องการให้รู้ว่าฉันท้องแล้วล่ะก็ คนๆนั้นย่อมเป็น จิณณา! ฉันตื่นตระหนกในใจ รีบซ่อนผลการตรวจไว้ข้างหลัง ในขณะที่ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี คุณหมอก็เร่งฉัน“คุณจะดูผลอยู่หรือเปล่า ด้านหลังมีอีกหลายคนรอคิวอยู่นะ!” “เธอดูค่ะ”จิณณาคว้าแผ่นทดสอบจากมือฉัน ไปวางไว้ตรงหน้าคุณหมอ คุณหมอเงยหน้า มองดูฉัน แล้วมองจิณณา และยิ้มว่า“ฝาแผดกันสินะ ตั้งท้องพร้อมกันเลย? เป็นเรื่องดีจริงๆ” พูดจบแล้วก็เริ่มดูผลรายงานการตรวจเช็คให้ฉัน เมื่อดูเสร็จจึงพูดว่า“ลูกของคุณไม่มีปัญหาอะไรนะ พัฒนาการเป็นปกติ ฮอร์โมนก็เป็นปกติ”หลังจากนั้นก็หันไปมองจิณณา “เทียบกับของคุณ ลูกของคุณนั้นถ้าหากไม่มีการฝากครรภ์ให้หมอดูแล จะเป็นอันตรายมากนะ” คุณหมอท่านเดียว ไม่เพียงพูดกับฉันและจิณณาทั้งคู่ แต่ยังเปรียบเทียบผลด้วย ของฉันปกติ แต่ของหล่อนเป็นอันตราย พวกเราทั้งสองคนออกมาจากแผนกสูติศาสตร์และนรีเวชวิทยา จิณณาคว้าข้อมือฉัน แล้วถามว่า“เด็กเป็นลูกของใคร?”