ตอนที่ 26 ให้ฉันหลีกทาง

ต๭นที่ 26 ให้ฉันหลีกทาง “ของสามีฉันสิ”ฉันยิ้มเล็กน้อย และถามหล่อน“เธอล่ะ? ลูกของใคร? ครั้งนี้เธอจะยอมคลอดหรือเปล่า” ฉันรู้ว่าสมัยเรียนมหาวิทยาลัยเรื่องจิณณาตั้งท้องมา2 ครั้งแล้ว ตอนนั้นหล่อนไม่กล้าจะให้คนอื่นไปด้วย จึงเรียกฉันไป จิณณาถูกฉันทำให้โกรธจนตัวสั่น“ณิชา แกมันคนสารเลว! ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้ลูกของแกได้เกิดมาแน่!” พูดจบหล่อนก็ถือแผ่นรายงานการตรวจเดินจากไปอย่างเกี้ยวกราด ภายในใจของฉันเองก็ไม่สงบเลย แต่ไหนแต่ไรจิณณาไม่ใช่คนดี ถ้าหากว่าเธอต้องเสียลูกของเธอไป แต่ลูกของฉันยังอยู่รอด หล่อนก็ไม่มีหนทางอย่างอื่นแล้ว ฉันเริ่มเกิดความสับสน ว่าจะบอกเรื่องการตั้งท้องให้ดนุนัยรู้ดีหรือไม่ สุดท้ายแล้วเพราะความยุ่งวุ่นวายมากมาย ฉันจึงวางเรื่องนี้พักไว้ก่อน ในวันสุดสัปดาห์ ถัดจากนั้นมาอีก 2 อาทิตย์ คุณปู่ทินบัติเรียกฉันกับดนุนัยไปเป็นแขกที่บ้านของเขาด้วยกัน ตอนที่ฉันเจอดนุนัยบนรถ ฉันรู้สึกวุ่นวายใจ นับดูแล้ว เกือบจะ 1 เดือนแล้วที่พวกเราไม่ได้เจอหน้ากัน อากาศทั้ง 4 ฤดูของเมืองดรัลนั้นชัดเจนมาก เพิ่งเข้าสู่เดือน9 อากาศเปลี่ยนเป็นหนาวเย็นอย่างเห็นได้ชัด ฉันสวมชุดกระโปรงหลวมๆ เพื่อบดบังท้องของฉันไม่ให้ปรากฏออกมา ทินบัติเห็นฉันสวมชุดกะโปรงหลวมๆ รีบเลิกคิ้วอย่างชอบทันที“นี่แปลว่าอย่างไร? อย่าบอกนะว่าหลานชายตัวน้อยของปู่มาแล้ว?” ฉันหัวเราะ“คุณปู่คะ จะเร็วขนาดนั้นได้อย่างไร ถ้าหากมีจริงๆพวกเราต้องมาบอกคุณปู่เป็นที่แรกอยู่แล้วล่ะค่ะ” แต่ทินบัติยังไม่ยอม พูดเหมือนเด็กๆที่โตแล้วว่า“เป็นเพราะเจ้าเด็กคนนี้มันเอาแต่ทำงานยุ่งใช่ไหม เลยละเลยเธอ? ถ้าเป็นอย่างนั้นล่ะก็ เธอมาบอกปู่นะ ปู่จะไปจัดการมันเอง!” ฉันรีบส่ายหน้า แล้วยื่นมือไปจับแขนของชายหนุ่มมาโอบเอวฉัน“ไม่ใช่เลยค่ะ คุณดนุนัยดีกับหนูมากค่ะ ใส่ใจหนูมาก แต่เรื่องของเด็ก เป็นเรื่องของโชคชะตาฟ้าลิขิต ท่านว่าเช่นนั้นไหมคะ?” “ใช่แล้ว ใช่แล้ว”ทินบัติรู้สึกว่าฉันพูดก็มีเหตุผล จึงไม่ถามซักไซ้อีก ฉันในตอนนี้ เรียนรู้การพูดจาหยอกล้อสนุกสนานเป็นครั้งคราวเมื่ออยู่ต่อหน้าคุณปู่ทินบัติแล้ว ฉันหันไปเห็นดนุนัย ที่กำลังมองฉันอยู่ ท่าทีการแสดงออกของเขานั้นซับซ้อน ตลอดงานเลี้ยงอาหารค่ำ ฉันแสดงได้ดีมาก ไม่ทำให้ทินบัติเกิดข้อสงสัยใดๆเลย จนกระทั่งเมื่ออกมา ดนุนัยพูดออกมาก่อนว่า“การเล่นละครของเธอดีขึ้นเรื่อยๆเลยนะ” น้ำสียงของเขาเย็นชาไม่แยแส แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจความคิดของเขาแล้ว และไม่ต้องการให้ตัวเองคิดเข้าข้างตัวเองฝ่ายเดียวอีก ฉันยืนอยู่ข้างรถ และพูดโดยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ“ขอบคุณมากสำหรับคำชมค่ะคุณดนุนัย ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวก่อน” ฉันจะไม่ลดค่าของตัวเองอีก เพิ่งเดินจากมา แขนของฉันก็ถูกชายหนุ่มดึงเอาไว้ ฉันหันหน้าไปถามเขา“มีเรื่องอะไรอีกคุณดนุนัย?” ภายในใจของฉันตอนนี้เข้าใจดีแล้ว การจะเลิกรักคนที่รักมาตลอดสิบสองปี ไม่ใช่เรื่องที่จะใช้เวลาอันสั้น แต่ว่า ฉันจะใช้ความพยายามอย่างที่สุดที่จะวางตัวมีระยะห่างจากเขา เป็นแบบนี้แล้ว เมื่อถึงเวลาที่เขากำจัดฉันออกไป ฉันจะได้ไม่ต้องเศร้าโศกมากนัก ดนุนัยมองดูฉันนยิ่งทำให้รู้สึกสับสน เดินไม่กี่ก้าวก็หยุด และพูดว่า“ขึ้นรถเถอะ ฉันจะส่งเธอกลับบ้าน” เขาพูดโดยไม่อนุญาตให้ฉันได้เอ่ยปฏิเสธ เขาขึ้นไปนั่งบนรถที่เบาะด้านหลังก่อน จากนั้น ย้ายไปที่ตำแหน่งด้านใน เหลือที่ว่างตรงปากประตูให้แก่ฉัน ฉันลังเลชั่วครู่ แต่ก็ยังขึ้นไปนั่งบนรถ “จิณณาตั้งท้องแล้ว” เมื่อฉันขึ้นมาบนรถ ดนุนัยยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดทันที ทำให้หัวใจของฉันเจ็บปวด ตอนแรกฉันคิดว่าเขาใจดี ที่แท้เขาต้องการบอกเรื่องนี้กับฉัน “อืม จากนี้ล่ะ”ฉันบังคับให้ตัวเองใจเย็นลง แล้วถามเขา“ต้องการให้ฉันหลีกทาง หรือว่ายังไงเหรอคะ?” บางทีท่าทีของฉันมันอาจเกินกว่าที่เขาคาดคิดไว้ ดนุนัยมองฉันด้วยสายตาค้นหาอยู่นานจึงพูดว่า“ให้เด็กคลอดมาก่อนค่อยพูดกันอีกครั้งเถอะ” ตลอดทางนั้นเงียบงัน มองดูรถใกล้จะถึงปากประตูบ้านของติณณาแล้ว ฉันรู้สึกถึงท้องที่แบนเรียบของตัวเอง แล้วไม่สามารถอดกลั้นไว้ได้ จึงถามเขาว่า“ดนุนัยคะ คุณจะทำยังไงถ้าหากว่าฉันเองก็ตั้งท้องเหมือนกัน?”