ตอนที่28 สามีอยู่ที่นี่ เธอยังคิดจะไปกับชายอื่นงั้นเหรอ

ต๭นที่28 สามีอยู่ที่นี่ เธอยังคิดจะไปกับชายอื่นงั้นเหรอ? นภทีป์ไม่รู้เรื่องราวระหว่างฉันกับจิณณา ดังนั้นจึงทักทายหล่อนอย่างเป็นมิตร จิณณาถามดนุนัยว่า สามารถรวมโต๊ะกันได้หรือไม่? ในความเป็นจริงแล้วฉันไม่เต็มใจ แต่นภทีป์เห็นด้วยไปแล้ว เราทั้ง 4 คนร่วมโต๊ะกัน และขยับไปนั่งในบ๊อกซ์ของร้านอาหาร ตอนที่สั่งอาหาร จิณณาพูดเสียงหวานน่ารักว่า“ฉันตั้งท้องแล้วค่ะ ทานเผ็ดไม่ได้ ทานอาหารทะเลก็ไม่ได้ ขอโทษทุกคนด้วยนะคะ ตอนสั่งอาหาร อย่าสั่งอาหารพวกนี้นะคะ” เธอมองมาทางฉันเมื่อพูดจบ“ณิชา เธอมีอะไรที่ทานไม่ได้หรือเปล่า? มีบางอย่างอยู่ในคำพูดนั่น “ไม่มี”ฉันตอบอย่างเด็ดขาด และยิ่งเมื่อฉันได้เห็นจิณณาและดนุนัยหวานชื่นต่อกันขนาดนี้ ฉันยิ่งตัดสินใจวางแผนกับตัวเองว่าจะไม่คลอดลูกที่เมืองดรัลนี้ จิณณาอ่านเจตนาฉันออก เธอไม่ต้องการให้ดนุนัยรู้เรื่องการตั้งท้องของฉัน เมนูอาหารส่วนใหญ่เป็นเมนูจิณณาและนภทีป์สรุป เมนูอาหารส่วนใหญ่ที่นภทีป์สั่งจะเป็นอาหารที่ฉันชอบ ในไม่ช้า บนโต๊ะก็เต็มไปด้วยอาหาร นภทีป์ช่วยตักอาหารให้ฉันอย่างกระตือรือร้น ทุกครั้งที่เขาตักอาหารมาใส่ชามของฉัน ฉันรู้สึกได้ถึงสายตาอันเย็นชาของดนุนัย ฉันรีบพูดว่า“ขอบคุณมาก แต่ฉันตักเองได้ค่ะ” จิณณามองที่ตาเขา จงใจพูดว่า“ณิชา เธอกับคุณนภทีป์ที่เธอชื่นชมอย่างมากอยู่ด้วยกันแล้วเหรอ?” ใบหน้าของเธอตั้งใจหาเรื่อง แต่ฉันเข้าใจดีว่าหล่อนต้องการถามเพื่ออะไร “ดนุนัย สามีของฉันนั่งอยู่ที่นี่ เธอถามคำถามแบบกับฉัน เพราะต้องการให้เกิดความขัดแย้งในครอบครัวของพวกเราอย่างนั้นเหรอ?”ฉันพูดต่อไปว่า“ตอนนี้นภทีป์เขาเป็นผู้จัดการของบริษัท ที่จริงพวกเราแค่ออกมาหาอะไรทานระหว่างทำงานเท่านั้นเอง” ในความคิดของฉันเอง อาหารมื้อนี้จะเรียกว่ามื้อระหว่างทำงานก็ไม่เกินไปนัก ถึงแม้ในวันนั้นนภทีป์เจอดนุนัยแต่ไม่ได้พูดอะไร แต่ในวันนี้เขาเห็นดนุนัยกับจิณณา เขาก็เข้าใจแล้ว เขาช่วยฉันจากสถานการณ์นั้นอย่างรวดเร็ว“ใช่แล้ว ผมเพิ่งจะมาถึงเมืองดรัลน่ะครับ เสื้อผ้าอะไรก็ไม่ได้เอาติดมาด้วย แล้วก็ไม่มีเสื้อผ้าจะใส่ เลยขอน้องสาวสมัยเรียนคนนี้มาช่วยผมเลือก” ฉันเหลือบมองดูเขาอย่างซาบซึ้ง จิณณาร้อง“โอ้”อย่างมีความหมาย หันไปฉอเลาะกับดนุนัยว่า“ขอโทษทีค่ะ ฉันไม่ได้ตั้งใจ” ดนุนัยเพียงแค่พูดว่า“ไม่เป็นไร” แต่สีหน้าของเขากลับดูไม่ค่อยดี หลังจากทานอาหารเสร็จ เดิมฉันวางแผนว่าจะไปกับนภทีป์ แต่คิดไม่ถึงว่าดนุนัยจะดึงฉันไว้“สามีอยู่ที่นี่ เธอยังคิดจะไปกับชายอื่นงั้นเหรอ?” คำพูดของเขา ไม่เพียงแค่ฉันที่หยุดชะงัก แต่จิณณาก็ตกตะลึง หล่อนจ้องมองดนุนัย แล้วตะโกนว่า“ดนุนัย…” ดนุนัยไม่สนใจหล่อน และพูดกับฉันต่อว่า“ฉันจะให้คนขับรถส่งเธอกลับเอง” น้ำเสียงของชายหนุ่มไม่ใช่การเจรจาต่อรอง หากแต่เป็นคำสั่ง ฉันจึงไม่กล้าปฏิเสธ สุดท้ายแล้ว ฉันจึงนั่งรถดนุนัยกลับบริษัทคนเดียว เมื่อกลับไปถึงบริษัท นภทีป์รอฉันอยู่แล้วที่สำนักงาน ประโยคแรกที่เขาพูดเมื่อเจอฉันก็คือ“สามีของเธอชอบพี่สาวของเธอใช่ไหม?” สถานการณ์เมื่อกี๊นี้ ก็ชัดเจนมากแล้ว ฉันยิ้มนิดๆ ไม่มีคำตอบ นั่นถือว่ายอมรับแล้ว ทันใดนั้นใบหน้าของนภทีป์หมองหม่น ดวงตามองมาที่ฉันอย่างเปิดเผย“การแต่งงานเป็นเรื่องชั่วชีวิต ถ้าหากเธอไม่มีความสุขกับเขา บางที…บางทีเธออาจพิจารณา คนอื่นดู” “คนอื่น?” ฉันรู้สึกลำคอของฉันตีบตัน อยู่ใกล้กันมาก ฉันมองเห็นหูของนภทีป์เป็นสีแดง“ไม่มีใครอื่นอีก คือฉันเอง” “นภ คือ ฉัน…” ในตอนที่ฉันไม่รู้ว่าจะปฏิเสธเขาได้อย่างไร นภทีป์รีบลุกขึ้น นั่งตัวตรง พูดด้วยน้ำเสียงชัดถ้อยชัดคำว่า“ฉันเป็นอย่างที่พูด เธอไม่ต้องเป็นห่วง ไม่ว่าจะตอบยังไง เธอเป็นรุ่นน้องของฉันเสมอ” เขาเป็นเช่นนี้เสมอ ไม่เคยกดดันฉัน เพียงแต่ว่า…การเปลี่ยนแปลงมาเร็วกว่าที่คาดไว้เสมอ