ตอนที่ 29 สวมกุญแจมือบนข้อมือของฉัน

ต๭นที่ 29 สวมกุญแจมือบนข้อมือของฉัน ในวันพุธหลังจากวันหยุดสุดสัปดาห์ ก่อนหน้านี้การตกแต่งห้องจัดเลี้ยงงานแต่งงานของดาราสาวที่ไม่เป็นที่รู้จัก วีวี่ ได้เสร็จสิ้นลงแล้ว แต่เธอกลับยังคงติดต่อมาหาฉัน บอกว่าเธอมีแนวคิดใหม่ในการตกแต่งสวนหลังบ้าน ตามคำขอของเธอก่อนหน้านี้ สวนเล็กๆหลังบ้านจะเป็นสไตล์ญี่ปุ่น ตอนนี้งานใกล้จะเสร็จแล้วกลับบอกว่ามีแนวความคิดใหม่ ฉันรู้สึกปวดประสาทจะตายอยู่แล้ว ในหลักการดูแลลูกค้า ฉันบอกกล่าวกับเธออย่างอดทนว่า“คุณวีวี่ คืออย่างนี้นะคะ โปรเจกต์การออกแบบนี้เป็นคุณเองที่บอกว่าผ่านแล้ว และแถมตอนนี้งานก็ใกล้จะเสร็จเรียบร้อย ถ้าหากคุณจะแก้ไขอีก งบประมาณก่อนหน้านี้ก็จะ…” “ยังไง? คุณกลัวว่าพวกเราไม่มีเงินจ่ายใช่ไหม?” ฉันยังพูดไม่ทันจบ วีวี่ก็ตะโกนใส่ฉันผ่านทางโทรศัพท์ ฉันเกรงว่าหล่อนจะไม่มีเงินจริงๆนั่นแหละ พอฉันได้ฟัง ว่าสามารถจ่ายได้ จึงรีบพูดว่า“ได้ค่ะ เดี๋ยวฉับกับคุณนัดเวลากัน เราเจอกันแล้วค่อยคุยรายละเอียดกันนะคะ” วีวี่เป็นคนเรื่องเยอะทำให้คนอื่นปวดหัวได้ตลอดอย่างแท้จริง เธอบอกว่าเธอเพิ่งมาถ่ายทำที่ลานโบราณแถบชานเมืองดรัล เธอรู้สึกว่าสวนนี้สวยงามไม่เลว ดังนั้นจึงอย่างเปลี่ยนสวนหลังบ้านให้เป็นแบบนั้น ทันทีที่ได้ฟังฉันปวดหัวทันที ภูเขานั้นห่างจากตัวเมืองอย่างมาก ขนาดนั่งรถไปยังต้องใช้เวลาถึง 2 ชั่วโมง แต่สุดท้ายแล้วเพราะหล่อนคือลูกค้ารายใหญ่ที่สุด ฉันจึงทำได้เพียงตอบตกลง เวลาที่ฉันกับเธอนัดพบกันคือตอนเที่ยงของวันรุ่งขึ้น เพราะว่าหล่อนว่างเวลานั้นพอดี ฉันขับรถขึ้นเขาตั้งแต่เช้า ในที่สุดก็มาถึงทันเวลาที่เธอบอกไว้ว่าตอนเที่ยงตรงพอดี ผู้ช่วยของวีวี่มาหาฉัน และกล่าวว่าเนื่องจากการถ่ายทำก่อนหน้านี้เกิดความล่าช้า เธอจึงขอเปลี่ยนเวลาเป็นช่วงบ่าย และขอให้ฉันรอ เนื่องจากมีการถ่ายทำฉันจึงไม่สามารถเข้าไปในสวนได้ ทำได้เพียงเดินเล่นเรื่อยเปื่อยอยู่ด้านนอกเท่านั้น ทิวทัศน์บนภูเขานั้นสวยมากและอากาศก็ไม่เลว ฉันนั่งตะลึงงันบนก้อนหิน มีความรู้สึกเหมือนได้ขโมยวันพักผ่อนมาครึ่งวัน ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ผู้ช่วยของวีวี่ก็มาหาฉันอีกครั้ง โดยบอกว่าการถ่ายทำต้องการกิ่งไม้แห้งที่ยาวมากๆ ให้ฉันขึ้นเขาไปหาให้ที และเดี๋ยวจะมารับไป เธอเป็นคนที่ปฏิเสธไม่ได้จริงๆเลยสินะ อย่างไรก็ตามฉันเองก็ไม่กล้าฏิเสธ ท้ายที่สุดแล้ววีวี่เองเป็นผู้ว่าจ้างที่ไม่ดี แต่ถ้าเธอสร้างความยากลำบากในการออกแบบงานในโปรเจกต์ของฉันแบบนี้ ก็ทำให้ฉันยุ่งยากมากพอแล้ว ตลอดทางขึ้นเขา บนเขานี้ราวกับฉันถูกแยกออกจากที่อื่น ไม่ต้องพูดถึงกิ่งไม้แห้งเลย แม้แต่ก้อนหินก้อนใหญ่ก็ไม่มี ฉันเดินหาอยู่ประมาณครึ่งชั่วโมง เมื่อไม่พบกิ่งไม้แห้งแล้วจริงๆ ขณะที่ฉันเตรียมจะหันหลังกลับ… หมุนตัวกลับมา กลับเห็นจิณณา! เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? ในตอนนั้นในใจของฉันเกิดสังหรณ์ใจไม่ดี! อยากจะเดินลัดเลาะอ้อมหล่อนไป แต่จิณณาเดินตรงมาหาแล้ว “เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” ฉันถาม จิณณามองดูฉัน เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้มแล้วพูดว่า“ณิชา ไม่ใช่เธอหรอกเหรอที่นัดฉันขึ้นมาบนเขาเพื่อสวดมนต์นมัสการพระ ผู้เป็นเจ้า เพื่ออวยพรให้เด็กคลอดออกมาอย่างแข็งแรงไง” ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไร ในตอนนั้นเกิดความตื่นตระหนก ที่นี่ไม่มีใครเลย ถ้าหากว่าเธอผลักฉันลงไปจากที่นี่ล่ะก็ ถึงแม้จะมีคนหาฉันพบ แต่ลูกของฉันจะต้องไม่รอดอย่างแน่นอน! ฉันยิ่งคิดก็ยิ่งกลัว! จึงหมุนตัวแล้ววิ่ง! จิณณาคว้าฉันเอาไว้ ฉันสะดุ้งจนปัดมือเธอออก แล้ววิ่งอย่างสุดชีวิต! ฉันต้องรักษาลูกของฉันไว้! หยุดวิ่งสักพัก ฉันหันกลับไปมอง พบว่าจิณณาไม่ได้ตามฉันมา ฉันจึงค่อยวางใจ ฉันกลับไปยังสถานที่ถ่ายทำของวีวี่ ผู้ช่วยของวีวี่มาหาฉัน แล้วบอกว่า วีวี่ถ่ายงานจนเหนื่อยมาก เพราะฉะนั้นจึงไม่ต้องการเปลี่ยนแปลงสวนหลังบ้านแล้ว ให้เป็นไปตามเดิม พอได้ฟัง ช่วงเวลานั้นฉันโกรธจนควันออกหู! ฉันเสียเวลาไปหนึ่งวัน แถมยังเกือบจะทำให้ฉันเสียลูกในท้องอีกด้วย ฉันลงเขาอย่างกระวนกระวายใจ กลับไปถึงบริษัทยังต้องทำงานล่วงเวลาอีก จนถึงเวลา 5 ทุ่ม ถึงแม้ว่าฉันยังคิดอยากทำงานอยู่ แต่ก็กลัวลูกในท้องจะทนไม่ไหว ฉันจึงเก็บงานแล้วกลับบ้าน ฉันเพิ่งมาถึงปากประตูบ้าน เจ้าหน้าที่ตำรวจหลายคนเดินเข้ามาและพูดว่า“คุณณิชา มีหลักฐานที่แสดงว่าคุณมีความเกี่ยวข้องกับดคีทำร้ายผู้อื่นโดยเจตนา โปรดไปกับพวกเราด้วย” พูดแล้ว ก็สวมกุญแจมือลงบนข้อมือของฉัน