​ตอนที่ 30 ทำให้เธอใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ในคุกนี่แหละ!

ต๭นที่ 30 ทำให้เธอใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ในคุกนี่แหละ! เมื่อมาถึงสถานีตำรวจถึงได้รู้ว่า จิณณาหายตัวไปหลังจากที่เธอได้พบกับฉันในตอนบ่าย ทีมค้นหาออกค้นหาเป็นเวลา 2-3 ชั่วโมง ถึงพบว่าหล่อนได้รับบาดเจ็บอยู่ที่เชิงเขาตอน 4 ทุ่ม ตอนที่พบเธอนั้นได้รับบาดเจ็บอาการโคม่า จากการประเมิณ คาดว่าเธอกลิ้งตกลงมาจากเขา สาเหตุที่พวกเขาค้นหาตัวฉัน เป็นเพราะว่ามีบันทึกการโทรระหว่างฉันกับเธอเมื่อคืนนี้ ยิ่งไปกว่านั้นข้อความสุดท้ายก่อนที่เธอจะหายไปยังส่งถึงฉันอีกด้วย เนื้อหาก็คือ : [ณิชา ฉันมาถึงแล้ว เธออยู่ที่ไหน?] ฉันฟังข้อความเพ้อเจ้อนี้แล้ว รีบโต้แย้งทันทีว่า“ฉันจะมีบันทึกการโทรกับเธอได้ยังไงคะ? ล้อเล่นอะไรกัน ฉันไม่เคยติตต่อเธอเลย ยิ่งภายในไม่กี่เดือนมานี้ก็ไม่ได้ติดต่อเลย!” แม้ว่าฉันจะปฏิเสธ แต่ทางตำรวจกลับยังนำเอาบันทึกการโทรล่าสุดนี้ออกมา จอแสดงผลตรงหน้า แสดงว่า ฉันกับหล่อนโทรหากันหนึ่งครั้งเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา ตำรวจเห็นว่าคลื่นความถี่ของโทรศัพท์นี้แสดงให้เห็นว่า ความสัมพันธ์ของฉันกับเธอนั้นดีมาก “นี่มันเป็นของปลอมนะคะ!” ฉันปฏิเสธ “นี่คือสิ่งที่ทางตำรวจได้รับมาจากบริษัทโทรคมนาคม คุณคิดว่าบิรษัทโทรคมนาคมหลอกลวง หรือว่า ทางตำรวจหลอกลวงกันล่ะ?”ตำรวจสอบสวนถามฉัน ฉันมันโง่เอง ในตอนที่ฉันบันทึกคำให้การจนเสร็จสิ้น ก็ถูกตำรวจล๊อคตัวไว้ ดนุนัยได้มาถึง ชายหนุ่มตรงเข้ามาในห้องควบคุมตัว แสงของวันนี้เข้าสู่ช่วงค่ำแล้ว ในห้องควบคุมตัวไม่มีไฟ แต่ฉันยังรู้สึกได้ถึงความสยองขวัญจากชายหนุ่ม “ฉันไม่ได้ทำนะคะ ฉันไม่รู้ว่าทำไมถึง…” “หุบปากซะ” ดนุนัยขัดจังหวะฉัน โดยไม่รอให้ฉันพูดจบ เขายื่นมือมาคว้าคอเสื้อของฉันแล้วดึงฉันไปข้างๆเขา“ณิชา ฉันจะบอกให้เธอรู้ไว้ เมื่อวานจิณณาบอกว่าจะขึ้นเขาเพื่อไปสวดมนต์ ฉันถามว่าจะไปกับใคร เธอตอบว่า อีกฝ่ายบอกให้เธอเก็บเป็นความลับ!” “ไม่ใช่นะ เธอเป็นคนทำร้ายฉัน! ฉันไม่เคยติดต่อเธอเลย!”ฉันพยายามอธิบายกับดนุนัยสุดชีวิต แต่ที่ฉันพูด เขากลับไม่ฟังเลย เขาจับฉันกระแทกลงบนกำแพงเย็นเยียบแล้วถามฉันว่า“ณิชา เธอบอกฉันมาสิ ตอนที่เธอผลักหล่อนลงจากเขา ตอนนั้นเธอคิดอะไร? ในตอนนั้นหล่อนคงจะคว้าเธอเอาไว้ แล้วขอร้องให้ช่วยใช่ไหม?” แสงจันทร์ที่เย็นยะเยือกส่องผ่านเข้ามาในลูกกรงเหล็กของหน้าต่างและส่องไปที่ใบหน้าของชายหนุ่ม ฉันสามารถมองเห็นความเกลียดชังอันเปี่ยมล้นที่อยู่ในดวงตาดำขลับของเขา มือของฉันวางอยู่บนท้องน้อยของตัวเอง ไม่มีแรงจะอธิบาย“ฉันไม่ได้แตะตัวเธอเลยนะคะ ข้อความในโทรศัพท์นั่นก็เป็นของปลอมฉันไม่เคยโทรหาเธอเลย!” ในความคิดของฉัน ข้อความในโทรศัพท์ ไม่สามารถพิสูจน์ได้ว่าฉันเป็นฆาตกร! แต่ว่า เมื่อดนุนัยได้ฟังคำพูดของฉันเพียงเท่านั้น ก็จับฉันแน่นยิ่งขึ้น รอยยิ้มที่มุมปากเย็นเยียบกว่าเดิม“เศษที่ซอกเล็บมือของจิณณาสกัดออกมาแล้วว่า เป็น DNA ของเธอ! และยังมีพยานในเวลานั้น ยืนยันว่าคุณขึ้นไปบนเขา!” สมองของฉันว่างเปล่า ไม่แปลกใจเลย มันไม่น่าแปลกใจเลยที่ตอนนั้นจิณณาคว้าฉันเอาไว้ “ฉันจะไปหาคุณวีวี่ ที่เป็นลูกค้าของฉัน!” คำพูดเหล่านี้ ฉันให้การกับตำรวจไปก่อนหน้านี้แล้ว “วีวี่บอกว่า ในวันนั้นเธอถ่ายทำอยู่นอกเมือง และไม่ได้บอกให้เธอขึ้นไปบนเขา” ดนุนัยบอกฉันอย่างเฉยชา ฉันเพิ่งจะตระหนักว่า ในวันนั้น ฉันเองก็ไม่ได้พบวีวี่เลย ที่ได้พบก็มีเพียงแต่ผู้ช่วยของวีวี่เพียงคนเดียวเท่านั้น… ทันใดนั้นเอง ฉันรู้สึกได้ว่า ตัวเองกำลังตกอยู่ในแผนการสมรู้ร่วมคิดที่วางแผนมาอย่างระมัดระวัง หลักฐานทั้งหมดนั่นไม่เป็นความจริงเลย… ในตอนนั้นเองฉันรู้สึกว่ามันช่างน่าขบขัน จนถึงที่สุดแล้วฉันยังไม่เข้าใจว่าฉันทำผิดอะไร? ฉันรักดนุนัยเพียงคนเดียวมาโดยตลอด ท้ายที่สุดแล้ว กลับต้องมาเคราะห์ร้ายติดคุก! เพราะเห็นฉันไม่พูดอะไรดนุนัยจึงคิดว่าฉันไม่ปฏิเสธ เขาตรงเข้ามาผลักฉัน พูดแต่ละคำแต่ละประโยค เย็นเยียบเป็นน้ำแข็ง “บอกเธอไว้เลยนะ ณิชา ถ้าหากครั้งนี้จิณณาโชคร้ายถึงตายล่ะก็ ฉันจะทำให้เธอใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ในคุกนี่แหละ!”