ตอนที่ 31 อย่าฆ่าลูกของฉัน

ต๭นที่ 31 อย่าฆ่าลูกของฉัน ดนุนัยผลักฉันเต็มแรง ฉันรู้สึกเจ็บที่กระดูกสันหลัง และรู้สึกปวดที่ท้องขึ้นมาเบาๆ ประตูถูกเปิดดัง“ปัง” ตำรวจเข้ามาอย่างรวดเร็วและล๊อคประตู ฉันไล่ตามออกไป เอามือจับหน้าต่างลูกกรงเล็กๆที่ประตูแล้วตะโกน“ดนุนัย ฉันตั้งท้องลูกของคุณนะ!” “ถ้าอย่างนั้นก็ให้ลูกของเธอตายไปด้วยกันเลย!” ตรงทางเดินที่แสนมืดมิด คำสาปแช่งจากชายหนุ่มนั้นเย็นเยียบ ฉันยืนอยู่ที่เดิม รู้สึกไม่เป็นธรรมและเดือดดาล! วันที่สองของการติดคุก ฉันก็ได้พบกับนภทีป์ เขาบอกว่า เขาสามารถช่วยฉันหาทนายมาสู้คดีได้ แต่หลังจากนั้นเขามาบอกกับฉันอย่างลำบากใจว่า ตอนนี้ไม่มีทนายความอาวุโสเต็มใจทำคดีนี้เลย มีเพียงทนายความใหม่บาง คนเท่านั้นที่จะลองรับทำดู แต่เขาหวังว่าฉันจะไม่ยอมแพ้ ไม่ยอมแพ้งั้นเหรอ? ฉันต้องทำอย่างไรจึงจะไม่ยอมแพ้ได้ล่ะ หนึ่งเดือนต่อมา ศาลชั้นต้นเริ่มพิจารณาคดี ฉันถูกนำตัวไปที่ศาล ยืนอยู่ในคอกผู้ต้องหา จิณณานั่งอยู่บนรถเข็น สวมชุดกระโปรงยาวสวยงาม ผมยาวก็ถูกมวยเก็บไว้อย่างเรียบร้อยสวยงาม และแต่งหน้าอย่างเหมาะสม แต่ฉันนั้นสวมชุดนักโทษ ใบหน้าหมองเศร้าสกปรก ราวกับจะสะท้อนชีวิตสองแบบนับจากนี้ไป ทนายความหนุ่มที่นภทีป์จ้างมาเพื่อฉันเห็นได้ชัดว่าประสบการณ์ยังไม่พอ ถูกทนายความอาวุโสถามไม่กี่คำถาม ก็เงียบเหมือนคนใบ้พูดอะไรไม่ออก ฉันเองคาดไม่ถึงกับผลลัพธ์ที่ได้— ฉันถูกตัดสินจำคุก เป็นเวลาหนึ่งปีครึ่งข้อหาทำร้ายผู้อื่นโดยเจตนา หลังจากนั้น ฉันไม่ยอมรับคำตัดสิน และยื่นอุทธรณ์ แต่คำอุทธรณ์ก็ถูกปัดตก ฉันถูกจำคุกในที่สุด ในเวลานั้นท้องของฉันค่อยๆปรากฏชัดขึ้นเรื่อยๆ ฉันตระหนักดีว่านี่คืออีกหนึ่งชีวิต เมื่อฉันเข้าไปในคุก ฉันบอกผู้คุมทันทีว่า “ฉันตั้งท้องอยู่ค่ะ!” ผู้คุมหญิงเปิดเสื้อของฉันขึ้น มองดูท้องน้อยที่ป่องเพิ่มขึ้นนิดๆของฉัน แล้วหาชุดทดสอบการตั้งครรภ์ให้ฉันทำการตรวจ หลังจากแน่นอนแล้วว่าฉันตั้งท้อง เธอรายงานกับหัวหน้าของเธอแล้วพาฉันไปยังห้องขังเดี่ยว ตอนนั้น เดิมฉันเชื่อว่า อย่างน้อยฉันยังสามารถได้รับการปล่อยตัวเพื่อเข้ารับการรักษาจากแพทย์ และคลอดลูกได้อย่างราบรื่น แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่า กลางดึกคืนนั้น ตอนที่ฉันกำลังสะลึมสะลือ ทันใดนั้นมีคน 2-3 คนบุกเข้ามาในห้องของฉัน มัดฉันไว้กับ เตียงครึ่งหนึ่ง แล้วแยกขาฉันผูกไว้กับชั้นวางของทั้ง 2 ด้าน ฉันตระหนักได้ทันทีว่าสถานการณ์เช่นนี้ไม่ถูกต้อง จึงตะโกนขอ ความช่วยเหลือ! แต่ทว่า ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่มีใครมา! ฉันขัดขืนอย่างสิ้นหวัง ในบรรดาคนที่เข้ามา มีอยู่สี่แขนที่กำลังจับแขนขาของฉันไว้ ยังมีอีกคนหนึ่ง ถือคีมอยู่หนึ่งอัน แล้วตรงเข้ามาถ่างตรงส่วนนั้นของฉันออก! “ไม่ไม่ไม่!”ฉันสะดุ้งกลัวและตะโกนออก ร้องขอความเมตตา“ขอร้องล่ะ อย่า อย่าฆ่าลูกฉัน!” แต่คนๆนั้นไม่หยุดเคลื่อนไหวมือของเขา และยื่นมันตรงเข้าไป— “อ้า!” เจ็บ! เจ็บจนทนไม่ไหว! ฉันร้องตะโกนออกมา! ภายในทางเดินของเรือนจำ เสียงของฉันดังสะท้อน ฉันรู้สึกได้ว่าคีมบีบภายในปากมดลูกของฉัน จากนั้น มีบางอย่างไหลออกมา นั่นคือลูกของฉัน เขายังมีชีวิตอยู่เลยก่อนหน้านี้ แต่ตอนนี้กลับเปลี่ยนเป็นกองเลือดกองหนึ่ง! ฉันเกลียดพวกมัน! กระบวนการทั้งหมดใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมง ฉันร้องตะโกน และดิ้นรนขัดขืนตลอดเวลา ตอนที่ทุกอย่างจบลง ฉันล้มลงด้วยความเหนื่อยอ่อน เครื่องแบบนักโทษของฉันชุ่มไปด้วยเหงื่อ พวกเขาแก้มัดฉัน แล้วโยนกลับไปที่เตียง เตรียมพร้อมจะออกไป แม้จะเจ็บปวดแต่ฉันไล่ตามไป ในกลุ่มมีคนที่มีมือใหญ่แข็งแรงที่สุด ผลักฉันกลับเข้าไปในห้องขัง ประตูเหล็กปิดลงพร้อมเสียงดัง“แคร้ง” ฉันเพียงแค่ได้ยินคนในกลุ่มนั้นพูดว่า“อย่าโทษว่าพวกเราไม่มีความปราณีเลยนะ ถ้าจะโทษ ต้องโทษที่เธอเป็นปฏิปักษ์กับคนที่ไม่ควรเป็นด้วย” “เป็นปฏิปักษ์กับคนที่ไม่ควรเป็น…” ฉันพึมพำ นอกจากดนุนัยแล้ว ฉันไม่สามารถคิดถึงคนอื่นได้เลย ฉันทรุดตัวลงกับพื้น ใช้สองมือวางทาบที่ท้อง เขาฆ่าลูกของพวกเราไปแล้ว เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ความรักที่มีมา 12 ปี ทันใดนั้นทั้งหมดก็กลายเป็นความเกลียดชัง!