ตอนที่ 32 ดนุนัย คุณมันโหดเหี้ยมที่สุด!

ต๭นที่ 32 ดนุนัย คุณมันโหดเหี้ยมที่สุด! เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันถูกผู้คุมปลุกให้ตื่น เธอเรียกให้ฉันลุกมาทำงาน ฉันกระพริบตาตื่น รีบจับผู้คุมไว้แล้วพูดว่า“ลูกของฉัน! เมื่อคืนมีคนเข้ามาทำร้ายลูกของฉัน!” ผู้คุมมองมาที่ฉัน“เธอเป็นบ้าไปแล้วเหรอ?” “ฉันไม่ได้บ้า!” ฉันเถียง อย่างไรก็ตามอ่างที่คนพวกนั้นนำมาเมื่อวานนี้ก็ได้นำเอาสิ่งที่ไหลออกมาจากท้องของฉันไปด้วย ฉันก้มหน้าลง มองเห็นว่าบนกางเกงของตัวเองยังเปื้อนเลือดอยู่ ฉันชี้ไปที่เลือดแล้วพูดกับผู้คุมว่า “ นี่ไง นี่คือเลือดที่ไหลออกมาเมื่อวานนี้!” ผู้คุมหันมามองฉัน ด้วยสายตาว่างเปล่า “พวกเราทุกคนล้วนเป็นผู้หญิง ประจำเดือนมาทำไมไม่รีบบอก” ไม่ว่าฉันจะพูดอย่างไร ผู้คุมก็ไม่เชื่อฉันเลย ยิ่งไปกว่านั้นยังจัดให้ฉันไปทำงานอีกด้วย เมื่อฉันทำงานเสร็จแล้วต้องการกลับไปที่ห้องขังของตัวเอง กลับถูกผู้คุมหยุดเอาไว้ ชี้ไปที่ห้องขังรวมแล้วพูดว่า “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธอต้องอยู่ในนี้” ฉันรู้ทันทีเลยว่า เมื่อวานนี้ฉันยังสามารถอยู่ในห้องขังที่มีสภาพที่ดีกว่านี้ แต่อาจจะเป็นเพราะมีคนจัดการเรื่องทั้งหมด ฉันที่เพิ่งจะก้าวเข้าไปในห้องขังรวม ได้เจอกับผู้หญิงอ้วน 2-3 คนเข้ามาล้อมอยู่รอบตัว หนึ่งในนั้นคว้าผมของฉันแล้วถามว่า “เสียงร้องตะโกนเมื่อวาน ที่ทำให้พวกฉันนอนไม่ได้คือแกใช่ไหม?” “ไม่…ฉัน…” ฉันเห็นพวกคนชั่วรุมเข้ามา ในตอนที่จิตใต้สำนึกของฉันคิดจะปฏิเสธ ใบหน้าก็โดนหมัดกระแทกเข้าเต็มๆ! จากนั้น ผู้หญิงหลายคนต้อนฉันให้จนมุม ทั้งตีทั้งเตะ ฉันก้มงอตัวทั้งตัว ได้ยินแต่เสียงของคนที่ตีฉันพูดว่า “นี่เป็นการอนุญาตพิเศษ ตีมันได้ตามสบายเลยขอแค่อย่าให้ถึงตายก็พอ” ใจของฉันเย็นชา ดนุนัย อา ดนุนัย คุณมันโหดเหี้ยมที่สุด! ------ ฤดูใบไม้ร่วงผ่านไป ฤดูใบไม้ผลิมาถึง… ในที่สุดระยะเวลาหนึ่งปีครึ่งก็ได้ผ่านพ้น ฉันที่ทั้งร่างกายถูกห่อหุ้มด้วยรอยแผลทั้งใหม่และเก่ายืนอยู่หน้าเรือนจำ แสงแดดแรงกล้าส่องกระทบตัวฉัน ทำให้รู้สึกเจ็บ และรู้สึกตัวว่ามีชีวิตอยู่ “น้องสาว ยินดีต้อนรับการกลับมานะ” ฉันเงยหน้าขึ้น และรับรู้ความรู้สึกแห่งการได้รับอิสรภาพ ที่ข้างหูได้ยินเสียงที่เป็นมิตรและคุ้นเคย คือเสียงของ นภทีป์ หนึ่งปีกว่าที่ไม่เจอ เขาสวมชุดสูทสีอ่อน ท่าทางดูเป็นผู้ใหญ่และหล่อขึ้นมาก ส่วนฉัน หนึ่งปีครึ่งที่ใช้ชีวิตตรงข้ามกับชีวิตคนธรรมดาในคุกทำให้ฉันผอมแห้งเหลือแต่โครงกระดูก ผมแห้งกรัง ผิวแห้งไม่ยืดหยุ่น เมื่อยืนอยู่กับเขา ทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองช่างสิ้นหวังและมืดมน ท่าทีของนภทีป์ที่มีต่อฉันไม่ได้เปลี่ยนไปตามการเปลี่ยนแปลงภายนอกของฉันเลย เขาเป็นสุภาพบุรุษเปิดประตูรถที่นั่งด้านหน้าให้ฉัน ในช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิ อากาศจากอบอุ่นกลับคืนเป็นเย็น เขาเปิดเครื่องทำความร้อนให้กับฉันก่อน ฉันเข้าไปนั่งในรถ รู้สึกว่าตัวเองเย็นจนแข็งทื่ออย่างมาก สักครู่ก็รู้สึกถึงค่อนข้างอบอุ่น ยังดีที่ฉันสวมเสื้อแขนยาว จึงสามารถปกปิดการบาดเจ็บบนร่างกายได้ ระหว่างทางนภทีป์ขอโทษฉันตลอดทาง เขาพูดว่า ในช่วงหนึ่งปีครึ่งที่ผ่านมา เขาไม่มีความสุขนัก เขาโทษตัวเองมาตลอดว่าที่ท้ายที่สุดแล้วก็ไม่ได้ช่วยเหลือฉัน ฉันเหลือบมองดูเขา แต่เป็นฉันที่รู้สึกผิดยิ่งกว่าเดิม “นี่มันเป็นเรื่องของบ้านฉัน แค่เธอคิดถึงมาโดยตลอด ฉันก็ขอบคุณมากแล้ว” ฉันพูดไปพลาง เปิดเครื่องโทรศัพท์ไปพลาง ข้อความล่าสุดเป็นของติณณา เธอพูดว่า พอดีหล่อนติดงาน ถ้ากลับมาไม่ได้จะขอให้นภทีป์มารับฉันแทน รถขับมาถึงด้านล่างของตึกในเขตชุมชน นภทีป์วางกุญแจดอกนึงลงบนมือฉัน “นี่คืออาพาร์ตเม้นท์ที่ฉันเช่าให้เธอ ในห้องฉันซื้อของใช้ประจำวันที่จำเป็นทั้งหมดไว้ให้แล้วนะ” “ฉันไม่…” ฉันกำลังเอ่ยปฏิเสธ แต่เขากลับเอื้อมมือมา แล้วดันนิ้วมือทั้ง 4ของฉันให้คืนกลับไป “อย่าปฏิเสธฉันเลย รอให้งานของเธอมั่นคงเสียก่อน เธอจะได้จ่ายค่าเช่าเองได้” ฉันมองนภทีป์อย่างซาบซึ้ง ไม่ปฏิเสธอีก“ขอบคุณมากนะ เมื่อฉันได้เงินแล้วจะคืนให้เธอนะ” ในความเป็นจริงแล้ว ฉันเองก็ต้องการที่พักจริงๆ เขาพาฉันเข้าไปในบ้าน ภายในห้อง มีของใช้ประจำบ้านครบถ้วน แม้กระทั่ง รองเท้าแตะ ยาสระผม หรือครีมอาบน้ำ นภทีป์ก็ซื้อไว้ให้ฉันหมดแล้ว