ตอนที่ 34 ฉันเคยตั้งท้อง และยังเคยหย่ามาแล้ว

ต๭นที่ 34 ฉันเคยตั้งท้อง และยังเคยหย่ามาแล้ว ที่จริง ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยคิดว่าจะได้เจอกับดนุนัยอีกหลังจากถูกปล่อยตัวออกจากคุก แต่ไม่คาดคิดว่าจะเร็วขนาดนี้ ฉันได้ยินเสียงว่ามีคนของโรงแรมออกมาต้อนรับเขาขณะที่ซ่อนอยู่หลังเสา ประจบสอพลอที่สุด จากการสนทนาของพวกเขา ทำให้ฉันได้รู้ว่า โรงแรมนี้คือโรงแรมนภา “ฉันสามารถไล่ตามหลังคุณไป , เหมือนกับเงาที่ไล่ตามแสงไฟ…” ในขณะที่ฉันซ่อนอยู่หลังเสา รอให้พวกเขาจากไปก่อน โทรศัพท์กลับส่งเสียงเรียกเข้าดังขึ้นมา นั่นคือสายของดวิษี ฉันไม่กล้ารับสาย ทำเพียงแค่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วรีบเข้าไปในล๊อบบี้ พอเข้าไป ดวิษียืนอยู่ด้านในแล้ว มองมาที่ฉันชั่วครู่ หลังจากแน่ใจแล้วว่าฉันคือณิชา ก็เริ่มจัดงานให้ฉันทำ ดวิษีนั้นปฏิบัติตัวราวกับเป็นบุคคสำคัญ เมื่อฉันไป เธอไม่ได้ปฏิบัติต่อฉันในฐานะผู้ช่วย แต่ให้ฉันเป็นคนรับใช้ นอกจากการเอาวัสดุของโครงการมาตรวจสอบแล้ว แม้แต่ช่วยเธอซื้อน้ำทิ้งขยะฉันก็ต้องทำ ถึงแม้ว่างานพวกนี้จะเกินไปกว่าตำแหน่งของผู้ช่วย แต่เทียบกับการอยู่ในคุกแล้วมีความสุขกว่ามาก ฉันดูแลไปทีละอย่าง ผลคือ ดวิษีเห็นว่าฉันใช้งานง่าย จึงเริ่มให้ฉันช่วยเรื่องส่วนตัวของหล่อนตามอำเภอใจ ตอนเที่ยง เธอออกไปหาอะไรกิน และให้ฉันดูแลงานที่นี่ ฉันรอตั้งแต่เที่ยงจนถึงบ่ายสาม ท้องว่างเปล่าจนหิวมาก จึงจะออกไปหาเธอ ขณะกำลังจะออกจากประตู ก็ได้ยินเสียงของดวิษีดังมาจากมุมมืดข้างนอก “ฮ่าฮ่า ใช่แล้ว ฉันคิดว่านภทีป์ชอบหล่อนมากนั่นแหละ สุดท้ายขนาดความสามารถทางเทคโนโลยีไม่ผ่าน ยังส่งมาให้เป็นผู้ช่วยฉันอีก” “ฉันจะห้อยหล่อนไว้อย่างนั้น รอจนทำไปไม่ไหว เดี๋ยวก็ลาออกเอง” “ใช่แล้วล่ะ ฉันไล่ตามจีบเขามาเป็นเดือนยอมลดราคาลงไปหลายหมื่นเหรียญ จะให้ยอมผู้หญิงจากที่ไหนไม่รู้มาฉกไปได้ยังไง” ฟังมาถึงตรงนี้ ฉันก็เข้าใจทั้งหมดทันที สาเหตุที่ดวิษีร้ายกาจกับฉัน ทั้งหมดเป็นเพราะนภทีป์ สัปดาห์นี้ที่ฉันกลับมาบริษัท วันๆนึงนภทีป์แวะไปที่ห้องทำงานฉันสองถึงสามครั้ง แม้ว่าฉันจะปฏิเสธครั้งแล้วครั้งเล่า ก็ยังคงเต็มไปด้วยความห่วงใย ก่อให้เกิดความไม่พอใจในหมู่เพื่อนร่วมงานอย่างมาก แต่ว่าฉันไม่เคยคิดเลยว่า จะเกิดผลกระทบกับเรื่องที่ฉันได้ฝึกเป็นผู้ช่วยขนาดนี้ ฉันเดินออกไปข้างนอก ดวิษีมองเห็นฉัน ท่าทางดูฝืนไม่เป็นธรรมชาติ หลังจากวางสายโทรศัพท์แล้ว ก็ถลึงตาพูดว่า “ฉันให้คุณไปดูแลคนงานไม่ใช่เหรอ? แล้วคุณมาทำอะไรตรงนี้?” “คุณคะ” ฉันก้าวไปข้างหน้า “เกี่ยวกับผู้จัดการนภ คุณเป็นกังวลมากเดินไปแล้วล่ะค่ะ” ดวิษีได้ยินฉันเอ่ยชื่อผู้จัดการนภ จากที่กำลังจะก้าวขาไป ก็ดึงกลับมา ฉันอธิบายต่อไปว่า “ผู้จัดการนภมองฉันในฐานะเพื่อนรุ่นน้องเท่านั้น จึงให้งานฉันทำ ยิ่งไปกว่านั้น คุณไม่ต้องเบนเข็มมาที่ฉันหรอกค่ะ เพราะว่าถึงยังไงผู้จัดการนภก็ไม่แลฉันหรอกค่ะ” “เพราะอะไร?” เห็นได้ชัดว่าดวิษีไม่เชื่อ “เพราะว่าฉันเคยตั้งท้องและยังเคยหย่ามาแล้ว คุณเองรู้ว่าผู้จัดการนภมีทางเลือกที่ดีขนาดนั้น จะยังมามองผู้หญิงมือสองอีกเหรอคะ” ตอนที่ฉันพูดจบ ดวิษีมีสีหน้าประลาดใจอย่างเห็นได้ชัด แต่แล้วก็เปลี่ยนเป็นมีความสุขอย่างรวดเร็ว ไม่เพียงแต่รับคำพูดฉัน แต่ยังอนุญาตให้ฉันออกไปหาข้าวกินด้วย หลายชั่วโมงต่อมา ก็ไม่ได้ทำตัวร้ายกาจกับฉันแล้ว และยังบอกฉันในส่วนที่ควรให้ความสำคัญเวลาตรวจสอบอีกด้วย ตอนเย็นหลังจากทำงานเสร็จ ฉันเดินออกมาจากโรงแรม ก็เห็นนภทีป์ขับรถมารอฉันที่ปากประตู เขามองเห็นฉัน แล้วโบกมือมาทางฉัน ฉันมองซ้ายขวา ไม่เห็นดวิษี แม้ว่าหล่อนจะไปแล้ว แต่ฉันก็เดินไปหานภทีป์แล้วพูดว่า “ผู้จัดการนภ ฉันไม่ได้อยากเป็นคนพิเศษของเธอนะ” นภทีป์คิดไม่ถึงว่าฉันจะพูดเช่นนี้ เขาตกตะลึงขึ้นมาทันใด จากนั้นใช้มือจับข้อมือของฉันไว้ “ณิชา ฉันคิดว่า ฉันพูดออกมาก็เยอะ ทำให้เห็นก็มากแล้ว เธอน่าจะเข้าใจความคิดฉัน” ในตอนที่ฉันขัดขืนนั้น ได้ยินเสียงดวิษีดังมาจากด้านหลัง “ผู้จัดการนภ คุณมาแล้วเหรอคะ” แม้ว่าเสียงของเธอเหมือนจะสงบ แต่ฉันกลับฟังออกว่ามีความโกรธปนอยู่