ตอนที่ 35 ฉันไม่สามารถมีลูกได้อีกแล้วตลอดชีวิต

ต๭นที่ 35 ฉันไม่สามารถมีลูกได้อีกแล้วตลอดชีวิต ฉันใช้ความพยายามอย่างหนัก จนดึงมือออกจากฝ่ามือของนภทีป์ได้ แต่ว่าเวลาเดียวกันนี้ ดวิษีเดินมาข้างๆฉันเรียบร้อยแล้ว ดวงตาทั้งคู่จ้องไม่กระพริบตอนที่ฉันถูกนภทีป์จับข้อมือไว้ “คุณยังไม่ไปอีกเหรอ?” นภทีป์เห็นดวิษี ดูเหมือนเขาจะไม่รู้ตัวว่ากำลังทำอะไรไม่เหมาะสม ตรงข้ามยังพูดกับเธออีกว่า “กลับไปพักผ่อนเถอะนะ” นี่คือการไล่หล่อน ดวิษีฉีกยิ้มนิดๆ แล้วพยักหน้า “คุณกับฉันไปด้วยกันก่อน แล้วจะไม่รบกวนพวกคุณอีก” เธอกำลังจะหมุนตัว นภทีป์ก็พูดต่ออีกประโยคว่า“ณิชาเป็นรุ่นน้องของผมสมัยเรียนมหาวิทยาลัย คุณดูแลเธอให้มากหน่อยนะ” ดวิษีชะงักเท้า มองมาที่ฉัน แล้วพูดช้าๆว่า“ได้ค่ะ คุณวางใจเถอะค่ะ” เมื่อเป็นเช่นนี้ ฉันรู้เลยว่าตัวเองตกหลุมพรางเสียแล้ว เมื่อดวิษีเดินไป นภทีป์ก็พูดว่าต้องการพาฉันไปกินข้าวด้วยกัน ก่อนที่ฉันตบปากรับคำ ขณะที่รอขึ้นรถ ฉันหยุดมือนภทีป์ที่จะหมุนกุญแจรถไว้ แล้วเอ่ยปากว่า “รุ่นพี่ ฉันมีบางอย่างที่อยากจะบอก” นภทีป์เหมือนรู้ตัวว่าฉันต้องการจะพูดอะไร เขาคิดจะพูดแต่ฉันเปล่งเสียงสูงขัดขึ้น รีบพูดก่อนว่า “ตอนฉันอยู่ในคุก ฉันถูกคนตีจนแท้งลูกค่ะ” คำพูดของฉัน ทำให้นภทีป์กลืนคำพูดที่เขาจะพูดแต่แรกลงไป ฉันมองเขา และเล่าเรื่องทั้งหมดทั้งเรื่องฉันตั้งท้องก่อนเข้าคุกและถูกคนบังคับทุบตีจนแท้งตอนอยู่ในคุกออกมา ในตอนท้าย ฉันพูดอีกว่า “ฉันไปตรวจที่โรงพยาบาลมาแล้วค่ะ หมอบอกว่ามดลูกของฉันเสียหาย ฉันไม่สามารถมีลูกได้อีกแล้วตลอดชีวิต” คำพูดเหล่านี้ ฉันโกหกเขา นภทีป์เป็นคนดีมากจริงๆ ฉันไม่คู่ควรกับเขา ฉันคิดว่ายังไงผู้ชายทุกคนก็ต้องอยากมีลูกของตัวเอง เขาไม่สามารถไม่สนใจข้อนี้ได้แน่ๆ ในเวลานั้น ฉันมองเห็นความลังเลในแววตาของนภทีป์ ฉันคิดว่าฉันเดาถูกแล้ว ทว่า คิดไม่ถึงเลย เขากลับกอดฉันไว้ทันที “ณิชา ก่อนหน้านี้เธอต้องทรมานมากตอนอยู่ในคุก ขอโทษนะ เป็นเพราะฉันเองที่ไม่มีความสามารถ ช่วยให้เธอชนะคดีไม่ได้” ฉันยืนนิ่งในอ้อมกอดเขา “รุ่นพี่คะ ฉันพูดว่าฉันไม่สามารถมีลูกได้อีกแล้วนะคะ” “มีไม่ได้ก็ไม่มี ฉันไม่ได้สนใจเรื่องนั้นเลย” การกระทำของนภทีป์นี้ ล้วนเกินความคาดหมายของฉันอย่างสิ้นเชิง ฉันดิ้นจนหลุดจากอ้อมแขนของเขา ตอนที่มองดูเขา ฉันไม่รู้จะพูดจะอะไรดี เพียงแต่ว่านภทีป์เองก็รู้ตัวว่าระหลังมานี้เขาใกล้ชิดฉันมากเกินไป จึงเสนอว่า นอกจากวันหยุดสุดสัปดาห์ จะไม่มาหาฉันอีก วันต่อมา ฉันยังคงทำงานที่โรงแรมนภาต่อ ตอนที่ฉันเข้าไป ดวิษีกำลังพูดคุยกับบุคคลที่รับผิดชอบงานเกี่ยวกับโรงแรมถึงรายละเอียดของปัญหาบางอย่าง ตอนที่ฉันเดินไป เธอพูดเพียงแต่ว่า ให้ฉันติดต่อ บาลิน บาลิน เป็น ผู้รับผิดชอบแผนกวิศวกรรมของโครงการนี้ ตลอดทั้งวัน จากเป็นผู้ช่วยนักออกแบบ ฉันเปลี่ยนไปทำงานให้แผนกวิศกรรม ในตอนที่คิดหาโอกาสเพื่ออธิบายให้ดวิษีเข้าใจเรื่องเมื่อวาน สุดท้ายแล้วแม้แต่คนของเธอก็ไม่ได้เจอ ช่วงพักกลางวันบาลินสั่งอาหาร แต่เมื่ออาหารมาส่ง ฉันถึงได้รู้ว่า ไม่มีในส่วนของฉัน ไม่มีทางเลือก ฉันทำได้ออกไปกินข้าวข้างนอกโดยใช้เงินส่วนตัว จนเมื่อกลับเข้ามา ดวิษีชี้มาที่ฉันแล้วต่อว่า “ณิชา เธอไปทำอะไรมา? อะไรก็ทำไม่เป็น ให้เรียนรู้จากพื้นฐานขึ้นมา เธอยังขี้ เกียจอีกเหรอ?” เธอยืนอยู่ในล๊อบบี้ นอกจากจะมีคนที่ทำงานเดินไปเดินมาแล้ว ยังมีคนของโรงแรมด้วย ทุกคนที่กำลังฟัง ต่างยิ้มออกมาอย่างขบขัน “กินข้าวค่ะ” ฉันตอบ “กินข้าว? คนอื่นกินข้าวแค่ 20 นาที แต่เธอกินเป็นชั่วโมงเนี่ยนะ? บริษัทรับเธอมา เพื่อให้เธอมากินมานอนหรือไง?” ดวิษียืนอยู่ที่นั่น มือทั้งคู่กอดไว้ที่ตรงอก ยืนด่าฉันอย่างมั่นใจในตัวเอง ที่จริงแล้ว เป็นเพราะฉันเข้าใจผิดคิดว่าแผนกวิศวกรรมได้สั่งอาหารให้กับฉันด้วย ทำให้ล่าช้าเสียเวลาไป ฉันรู้ว่า ดวิษีจงใจกลั่นแกล้งฉัน ชั่วขณะนั้นฉันทนไม่ไหว ตะโกนใส่หล่อนว่า “ดวิษี การไล่ตามจีบใครเป็นรื่องความสามารถของตัวคุณ ผู้จัดการนภไม่มองคุณ ระบายความโกรธใส่ฉันไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ”