ตอนที่ 36 เธออยู่กับฉันในคืนนี้

ต๭นที่ 36 เธออยู่กับฉันในคืนนี้ คำพูดของฉัน ทำให้ดวิษีโกรธจนหน้าดำหน้าแดง คนที่อยู่โดยรอบต่างให้ความสนใจกันมากขึ้น ดวิษียืนโกรธอยู่นานแต่ก็ไม่ได้หันกลับมาที่ฉัน หมุนตัวแล้วเดินจากไปเลย อันที่จริงฉันเสียใจหลังจากที่พูดออกไปแบบนั้น เพราะว่าดวิษีเป็นคนเก่งมีความสามารถมากจริงๆ เหตุผลที่ยอมลดราคาตัวเองลงมาทำงานกับบริษัทของนภทีป์ ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะความรู้สึกที่เธอมีต่อนภทีป์นั่นเอง ถ้าหากคำพูดของฉัน ทำให้เธอยื่นใบลาออกล่ะก็… ตลอดช่วงบ่าย ฉันช่วยงานบาลินไปพร้อมๆกับลังเลว่าจะขอโทษดวิษีดีหรือไม่ ตอนที่ฉันเลิกงานก็เลยเวลาทำงานตามปกติมาสองชั่วโมงแล้ว ในที่สุดฉันก็ทำงานที่ดวิษีจัดไว้ให้จนเสร็จ แต่เสื้อผ้าของฉันก็สกปรกมากจนใส่ไม่ได้อีกแล้ว ขณะที่ฉันจัดเก็บเสื้อผ้าและเดินเข้าห้องน้ำไปนั้น ตอนที่ถึงปากประตู ทันใดนั้นฉันก็ถูกบาลินที่กระโจนออกมาจากห้องน้ำผู้ชายลากฉันเข้าไปในนั้น “อ๊ะ!” ฉันกรีดร้องอย่างตกใจ เขาเอามือมาปิดปากฉันโดยตรง บนมือของเขามีกลิ่นปูนซีเมนต์ ฉันพยายามขัดขืน การหายใจเอาฝุ่นผงเข้าไป ทำให้ฉันไออย่างหนัก บาลินไม่สนใจใดๆ เขาเริ่มเอามือแตะต้องตัวฉัน ในขณะที่สัมผัส เขาพูดว่า “ณิชา ดูเธอสิ เติบโตมาได้สวยอะไรอย่างนี้ เสียของจริงๆที่ต้องมาทำงานพวกนี้ เธออยู่กับฉันในคืนนี้นะ ฉันรับปากทุกๆวันเธอไม่ต้องอะไรเลย แค่…” เขาพูดไม่ทันจบ ฉันค่อยๆใช้แรงยกมือขึ้นแล้ว ตบเข้าไปเต็มแรงดัง “เพี้ยะ” มือของฉันวางแนบแน่นบนใบหน้าของเขา ในครั้งนี้บาลินถูกฉันตีเข้าให้แล้ว! “เย็ดปู่แม่ง! อีกระหรี่ หน้าไม่อาย!” เขาตอบโต้กลับมา ลากฉัน แล้วกดหัวฉันลงไปในอ่างล้าง แล้วเปิดก๊อกน้ำ น้ำไหลดังซู่ลงมาจากด้านบน! เดิมทีฉันกำลังไออยู่แล้ว เมื่อเจอน้ำไหลเข้าจมูกโดยตรงอีก “แค่ก แค่ แค่ก” ฉันไออย่างหมดท่า บาลินทำงานด้านโครงสร้างมาโดยตลอด ร่างกายแข็งแรงมาก ใช้เพียงแค่สองมือจับฉันไว้ ฉันก็ไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลย! ถึงแม้ว่าสองมือของเขาจะใช้งานอยู่ แต่ในส่วนใต้เข็มขัดของเขากลับไม่หยุดถูขึ้นและลงบนกระโปรงของฉันเลย “แค่กแค่ก ไปให้พ้น…” ช่องว่างระหว่างที่ฉันไอ ฉันพูดคำนี้ออกมาอย่างเจ็บปวด ยิ่งคิดจะพูดมากเท่าไหร่ น้ำกลับยิ่งไหลเข้าปาก บาลินเห็นฉันเป็นเช่นนั้นก็ยิ้มเยาะ “อย่าตะโกนอีกเลย เวลานี้ทุกคนไปหมดแล้ว ถ้าเธอเป็นของฉันในวันนี้ ซื่อสัตย์กับฉัน ทำให้ฉันสดชื่น พรุ่งนี้เธอก็ได้ทำงานน้อยลงแล้ว” เขาพูดพร้อมกับนาบทับตัวฉันให้มือทั้งสองของฉันกดทับอยู่ข้างใต้ ทำให้ฉันไม่สามารถยกตัวขึ้นได้ จากนั้นก็ขยับอีกมืออีกข้าง เริ่มปลดเข็มขัดออก ฉันดิ้นรนขัดขืนสุดชีวิต แต่ไม่ถึงครึ่งนาที ฉันก็ได้ยินเสียงกางเกงและเข็มขัดของเขาร่วงลงสู่พื้น คิดถึงว่าวันนี้ตัวเองได้เข้าตาจนเช่นนี้แล้ว… “แกร๊ก” เสียงปลดล๊อคกุญแจกังวาน ดังออกมาจากห้องย่อย เสียงนี้แหลมเล็ก และคมชัดมาก ที่ฉันได้ยิน มันราวกับเสียงสวรรค์! บาลินดูเหมือนจะชะงักไปแล้ว เขาเบามือลงจากสิ่งที่กำลังทำ หันไปถลึงตาพูดว่า “แมร่งมึงเอ๊ยไม่ใช่ว่าให้พวกแกกลับไปหมดแล้วหรือไงวะ?” ฉันฉวยโอกาสนี้ ยกหัวขึ้นจากน้ำที่ไหลพวยพุ่งจากก๊อก ตะโกนดังลั่นว่า “ช่วยด้วย! แค่กแค่ก แค่ก ช่วยด้วย!” ฉันได้ยินเสียงเปิดประตู ถึงแม้ว่าฉันไม่เห็นว่าคนที่เข้ามาเป็นใคร แต่ฉันรู้สึกได้ว่ามือทั้งคู่ของบาลินที่จับมือฉันไว้แน่น สั่นขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด แล้วฉันก็ได้ยินเสียงที่สุภาพของเขาขึ้นมาโดยฉับพลัน “ผู้จัดการดนุนัย เวลานี้ ทำไม ทำไมคุณยังอยู่ล่ะครับ?” ผู้จัดการดนุนัย เมื่อเรียกชื่อนี้ ในสมองของฉันนึกถึงเพียงคนเดียว “ปล่อย” ฉันได้ยินเสียงคำสั่งดังมาจากด้านหลัง บาลินรีบปล่อยฉันทันที จากนั้นฉันก็ได้ยินชายหนุ่มสั่งอีกว่า “ไปให้พ้น” “ครับ ครับ” บาลินไม่กล้าพูดอะไรสักคำ ดึงกางเกงขึ้นแล้วรีบวิ่งออกไป มีเพียงฉันกับเขาสองคนที่เหลืออยู่ในห้องน้ำ