ตอนที่38 ถูกขังอยู่ในกรงสุนัข

ต๭นที่38 ถูกขังอยู่ในกรงสุนัข ฉันเดินไปได้สองก้าว ก็ได้เสียงดนุนัยดังขึ้นจากด้านหลังว่า “ไม่ต้องไปหรอก” จากนั้นหันไปพูดกับผู้ดูแลงานว่า “เปลี่ยนบริษัทออกแบบงานนี้” “มีสิทธิอะไร!” ฉันไม่คิดเลยว่าดนุนัยจะพูดแบบนี้ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าเพราะเขาถึงเปลี่ยนใจ แต่ที่ฉันมั่นใจคือ มันต้องเกี่ยวกับฉันแน่นอน เขาเกลียดฉัน ดังนั้นเขาจึงมาระบายกับโครงการนี้ ดนุนัยลุกขึ้นยืน และหยิบซองบุหรี่ออกจากกระเป๋าด้านในของชุดสูท และหยิบบุหรี่ออกมา และจุดไฟสว่างวาบขึ้น เขาสุบบุหรี่แล้วค่อยๆพูดช้าๆว่า “เพราะบริษัทนี้ ก่อนที่จะว่าจ้างพนักงาน ไม่มีการตรวจสอบว่าพนักงานมีการปกปิดคดีอะไรไว้หรือไม่ ฉันจึงมีเหตุผลเพียงพอที่จะเกิดข้อสงสัยกับความเป็นมืออาชีพของบริษัทนี้” “ฉันไม่ได้ปกปิดอะไร!” จริงๆด้วย ทั้งหมดมาจากฉันจริงๆ “ถ้าอย่างนั้นก็ยิ่งไม่เป็นมืออาชีพ ทั้งตั้งใจทำร้ายร่างกาย แถมยังฆ่าลูกในท้องของผู้หญิง และเมื่อผู้หญิงพ้นโทษมาแล้ว พวกเขาก็ยังจะใช้ให้…” ดนุนัยพูดไม่ทันจบ คนที่อยู่ในเหตุการณ์ก็ถอนใจออกมา ผู้ดูแลงานได้ยินว่าฉันเป็นคนเช่นนั้น รีบพูดว่า “ผู้จัดการครับ ผมติดต่อกับคนของบิษัทเตชิตออกแบบแล้ว” บริษัทเตชิตออกแบบ ก็คือ บริษัทของนภทีป์ “ไม่ได้นะ!” ฉันก้าวเท้าไปยืนอยู่ข้างหน้าผู้ดูแลงาน ถึงแม้ว่าจะเกลียด ถึงแม้ว่าจะไม่สมัครใจ แต่ฉันยังพูดว่า “ฉันขอลาออก! ฉันลาออกโอเคไหม!” ฉันรู้ว่าที่ดนุนัยต้องการคือไม่ให้ฉันปะปนอยู่ที่นี่ต่อไป ต้องการให้ฉันจรจัดอยู่ข้างถนน ตอนนี้เขาเห็นฉันมีงานมีการทำ เขาย่อมผิดหวัง ฉันไม่อยากให้ตัวเองส่งผลถึงนภทีป์ ดนุนัยมองฉัน ไม่พูดอะไร ฉันยืนอยู่ที่นั่น หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหานภทีป์ แล้วพูดอย่างรวดเร็วว่า “ผู้จัดการนภคะ ฉันขอลาออกจากบริษัทตอนนี้เลยค่ะ” พูดจบ ฉันวางสายทันที ไม่รอให้นภทีป์ที่อยู่ปลายสายได้ถามอะไร จากนั้นก็เอาโทรศัพท์ใส่กระเป๋า แล้วโค้งคำนับไปทางดนุนัย “ผู้จัดการดนุนัย ฉันลาออกจากบริษัทเตเชิตออกแบบแล้ว ตอนนี้ฉันกับบริษัทนี้ และโครงการนี้ ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกแล้ว ขอให้คุณอย่าได้เอาความเกลียดชังในตัวฉัน ไปแก้แค้นคนที่ไม่เกี่ยวข้องด้วยเลย” พูดจบฉันหมุนตัวเดินออกมา โทรศัพท์ในกระเป่าของฉันสั่นอย่างหนัก ฉันรู้ว่าเป็นนภทีป์โทรมา แต่ฉันไม่กล้ารับสาย คืนนั้นฉันไม่ได้กลับไปที่อาพาร์ตเมนท์ที่นภทีป์จัดหาไว้ให้ แต่ไปที่สวนเยาวชน เมื่อหาเก้าอี้สนามข้างๆทะเลสาบเจอแล้วจึงนอนลง ต้นฤดูใบไม้ผลิ อาการเย็นมาก ฉันนอนงอตัว ลมเย็นพัดผ่านแก้มของฉัน ทำให้ฉันนอนไม่ได้ และทำให้ตื่นยิ่งขึ้นกว่าเดิม เด็กน้อยถูกคลอดออกมา ถูกกักขังและรังแก อยู่ในกรงสุนัข กินอาหารสุนัข เรียนรู้ที่จะเห่าแบบสุนัข ถ้าไม่ทำตามแม้แต่เพียงนิดก็จะถูกตี ฤดูหนาวถูกสาดด้วยน้ำเย็น และให้นอนบนนั้น ยังมีอีกมากมาย เมื่อคิดถึงขึ้นมาในตอนนี้ ฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองผ่านมันมาได้อย่างไร ระหว่างที่ครึ่งหลับครึ่งตื่น ฉันรู้สึกถึงความอบอุ่นบนตัว ราวกับมีเสื้อแจ๊คเกตมาคลุมตัวฉัน วินาทีต่อมา ฉันถูกคนอุ้มขึ้น สายตาที่พร่ามัวของฉัน มองเห็นคนที่อุ้มฉัน มีแสงจันทร์อันเย็นเยียบอยู่ด้านหลังของเขา “รุ่นพี่…” ภาพร่างตรงหน้า ฉันจำได้ คนที่อุ้มฉันพูดออกมาด้วยความเป็นห่วงว่า “ทำไมมานอนที่นี่ได้? ถ้าฉันไม่หาดีๆล่ะก็” เสียงของเขาอบอุ่นมาก จนความเย็นของตัวฉันอุ่นขึ้นมาไม่น้อย “ฉัน…” “เอาเถอะ หลับซะนะ ฉันจะพาเธอกลับบ้าน” พาเธอกลับบ้าน ฉันมีบ้านที่ไหนกัน? แต่ว่าคำๆนี้ กลับทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นอย่างมาก เขาวางฉันไว้บนรถ แล้วฉันก็ผล็อยหลับไป