ตอนที่39 เพื่อเงินจึงยอมไม่มีศักดิ์ศรี

ต๭นที่39 เพื่อเงินจึงยอมไม่มีศักดิ์ศรี วันรุ่งขึ้น ฉันถูกปลุกด้วยกลิ่นหอมหวนของโจ๊ก นับดูแล้ว เกือบจะเป็นเวลา 24 ชั่วดมงแล้วที่ฉันไม่ได้กินอะไรเลย และลำคอของฉันก็กระหายน้ำมาก ฉันมองไปรอบๆยิ่งปราฏชัดเจนว่าเป็นบ้านของชายโสด และเดาเรียบร้อยแล้วว่าเป็นที่ไหน แล้วทิ้งตัวลงนอน ในตอนที่ฉันเปิดประตู นภทีป์ยืนอยู่ที่ปากประตู ในมือถือถาดเล็กๆ บนนั้นมีชามโจ๊ก และถ้วยเครื่องเคียง เขาเห็นฉันลุกขึ้น จึงรีบวางสิ่งต่างในมือลงบนโต๊ะข้างเตียงแล้วจับฉันไว้ “ตัวร้อนเหมือนโดนเผาขนาดนี้ เธอยังคิดจะไปไหนอีก?” พูดแล้วกดให้ฉันนั่งลงบนเตียง แล้วส่งถ้วยโจ๊กมาตรงหน้าฉัน ฉันจะรับไว้ แต่เขากลับห้าม “ชามร้อนมาก ฉันจะถือให้เธอเอง” ฉันรู้สึกเกรงใจ จึงคิดจะรีบกินให้หมด แต่ว่าโจ๊กร้อนมาก ฉันจึงใช้เวลานานในการเป่า ถึงจะสามารถดื่มน้ำซุปได้หนึ่งคำ นภทีป์ที่มองเห็นฉันดื่มน้ำซุปของโจ๊ก ภายในแววตาของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น “เป็น อย่างไรบ้าง? รสชาติเป็นยังไง?” “อื้ม คล่องคอมาก” ฉันพยักหน้า โจ๊กนี้ใส่พุทราจีน ดังนั้นจึงให้รสชาติหวาน คำชมของฉัน ทำให้นภทีป์ถอนใจด้วยความโล่งอก “ถ้าเป็นอย่างนี้ก็ดี ก่อนหน้านี้ฉันมีแต่ทำกับข้าวให้ตัวเองกิน นี่เป็นครั้งแรกที่ทำให้คนอื่น กลัวว่าเธอจะกินไม่ได้” นภทีป์ดีกับฉันเช่นนี้ ทำให้ใจของฉันรู้สึกผิดเหลือเกิน จริงๆแล้วเมื่อวานนี้ ฉันเกือบจะทำให้เขาสูญเสียงานใหญ่ ขณะที่ฉันดื่มโจ๊ก และไม่รู้จะเอ่ยอะไร ก็ได้ยินนภทีป์พูดว่า “พวกเราถอนตัวออกจากโครงการนั้นแล้ว ดังนั้นเธอไม่ต้องกังวลใจไป เธอสามารถกลับไปทำงานได้อย่างสบายใจแล้วนะ” คำพูดของเขาทำให้ฉันตกตะลึง “หมายความว่ายังไง?” “หมายความตามนั้น” นภทีป์เห็นฉันไม่ขยับช้อน จึงจะป้อนฉันด้วยตัวเอง ฉันรีบถอยไปด้านหลัง แล้วถามว่า “ถ้าเธอเป็นฝ่ายถอนตัวเอง นั่นเท่ากับฝ่าฝืนสัญญา…” “เรื่องนี้ป็นเรื่องของบริษัท เธอไม่ต้องเกี่ยวหรอก” นภทีป์พูดอย่างอ่อนโยน แต่ฉันรู้ว่า เขาจะต้องถูกปรับแน่ๆ โครงการใหญ่ขนาดนั้น ค่าปรับจะต้องสูงอย่างคาดไม่ถึงแน่ๆ ฉันรู้ว่านภทีป์ไม่ใช่ลูกคนรวย ทั้งหมดที่เขามีอย่างทุกวันนี้ ล้วนแต่เป็นสิ่งที่เขาแลกมาอย่างหนักหน่วง! “ไม่ได้” ฉันรู้สึกผิดเหลือเกิน “ฉันจะไปพบดนุนัย พวกคุณจะร่วมงานกันต่อไป เธอจะต้องไม่เสียโครงการนี้ไปเพื่อฉัน เสียเงินก้อนใหญ่ขนาดนี้ มันไม่คุ้มเลย” ฉันพูดแล้วหาโทรศัพท์ ต้องการจะโทรหาดนุนัย นภทีป์ยื่นมือข้างหนึ่งออกมา แล้วดึงเอาโทรศัพท์จากมือฉันไป แล้วพูดว่า “ คุ้มค่าสิ ขอเพียงมีเธออยู่ข้างกายฉัน อะไรก็คุ้มค่าทั้งนั้น” น้ำเสียงของเขาหนักแน่น ฉันมองเขา สายตาที่แน่วแน่ ทำให้ความอบอุ่นพุ่งเข้าสู่ภายในใจของฉัน เทียบกับโจ๊กแล้วมันอบอุ่นกว่าเสียอีก ในวันนี้ นภทีป์อยู่ดูแลฉัน ถึงแม้โทรศัพท์ของเขายังไม่ดัง และไม่มีข้อความจากบุคคลใด แต่นภทีป์ดูเหมือนจะหลีกเลี่ยงไม่ให้ฉันรับโทรศัพท์ ฉันจึงแอบกังวลใจ การฝ่าฝืนสัญญาครั้งนี้ ทำให้นภทีป์ต้องกลัดกลุ้มอย่างมาก ในคืนนั้น นภทีป์อยู่กับฉันทั้งคืน วันรุ่งขึ้น ฉันดีขึ้นมากจากอาการป่วยแล้ว จึงไปที่บริษัทกับนภทีป์ ขณะที่ฉันเข้าไปในห้องโถงของบริษัท แผนกต้อนรับรีบวิ่งมาบอกว่า “ผู้จัดการนภคะ ผู้จัดการดนุนัยมาถึงแต่เช้าแล้วค่ะ…” ฉันหันหน้าไป ผ่านผนังกระจกของห้องรับแขก ก็เห็นดนุนัยใส่ชุดสูทสีดำกำลังลุกขึ้นยืนจากโซฟา และเดินตรงออกมาจากห้องนั่งเล่นพอดี เมื่อเขาเห็นฉันยืนอยู่ข้างนภทีป์ แววตาดำขลับก็ดูถูกเหยียดหยาม ริมฝีปากบางขยับเบาๆ “ณิชา เปลี่ยนไปอยู่คุกมาปีครึ่ง ก็ไม่ได้ทำให้การยอมแลกศักดิ์ศรีเพื่อเงินของเธอเปลี่ยนไปเลยสินะ”