ตอนที่ 40 ใครบอกว่าฉันกับเธอหย่ากันแล้ว   1/1  7:58 
已经是第一章了
ตอนที่ 40 ใครบอกว่าฉันกับเธอหย่ากันแล้ว

ต๭นที่40ใครบอกว่าฉันกับเธอหย่ากันแล้ว

เมื่อพูดว่าเปลี่ยนไปอยู่คุกสี่คำนี้ออกมาทำให้รอบๆเกิดเสียงฮือฮา

“คุณอย่าพูดเหลวไหล!”

ในชั่วขณะนั้นเองฉันเกิดความหวาดกลัว

แต่ที่ฉันไม่เข้าใจดนุนัยเป็นคนเช่นนี้ทำไมถึงลดตัวลงมาหาพวกเราที่บริษัทเล็กๆเช่นนี้ได้ล่ะ?

ในขณะที่ฉันงงงันไปหมดที่ไหล่ฉันก็อบอุ่นขึ้นมา

จากนั้นฉันได้ยินนภทีป์พูดว่า“เรื่องที่ผมตามจีบณิชาและเรื่องโครงการนั่นไม่ใช่ว่าเราคุยกันเรียบร้อยแล้วเหรอ?วันนี้ผู้จัดการดนุนัยมาด้วยเรื่องอะไรอีกหรอครับ?”

นี่คือการพูดหลีกเลี่ยงข้อแท้จริงเพื่อให้เรื่องที่พูดมานั้นผ่านเลยไป

แต่ที่ยิ่งไปว่านั้นเรื่องที่เขากำลังทำอยู่ต่อหน้าเพื่อนร่วมงานถ้าหากฉันไม่คัดค้านก็จะกลายเป็นว่าฉันตอบรับความสัมพันธ์ใช่หรือไม่?

แต่ถ้าฉันคัดค้านนภทีป์จะต้องเสียหน้าอย่างแน่นอน

ฉันกำลังจะปฏิเสธก็เห็นดนุนัยยกเท้าก้าวเข้ามาหาฉันแล้วเอ่ยปากว่า“ผมมาหาภรรยาของผม”

ห๊ะ!

สองคำนี้ทำให้เกิดระเบิดในสมองของฉัน

เพื่อนร่วมงานโดยรอบเริ่มกระซิบกระซาบ!

ฉันรู้สึกถึงมือของนภทีป์ที่วางบนไหล่ของฉันนั้นคลายลงดูเหมือนว่าเขาก็เริ่มลังเลแล้ว

“คุณพูดอะไรน่ะคุณดนุนัยเราหย่ากันแล้วนะคะ!”

ฉันเอ่ยปากออกมาก่อน

ที่นี่คือบริษัทเตชิตออกแบบคือบริษัทของนภทีป์ฉันไม่สามารถปล่อยให้หัวหน้าของพวกเขาศักดิ์ศรีร่วงลงพื้นได้หรอก!

แต่ทว่าดนุนัยไม่สะทกสะท้านอะไรเลย“หย่าเหรอ?ใครบอกว่าฉันกับเธอหย่ากันแล้ว?”

ฉันนิ่งตะลึงงัน

ดนุนัยยื่นมือมาคว้าข้อมือฉันต้องการดึงฉันออกจากอ้อมกอดของนภทีป์

แต่แม้แต่เส้นผมของฉันก็ไม่ขยับฉันมองเขา“คุณดนุนัยคะความสัมพันธ์ของพวกเราเป็นอย่างนี้ไปแล้วทำไมคุณถึงจะทำเรื่องหย่าร้างฝ่ายเดียวไม่ได้ล่ะคะ?”

“ทำไมฉันต้องทำเรื่องหย่าฝ่ายเดียว?”

เขามองฉันแววตาเยาะเย้ย

ฉันรู้ว่าถ้าฉันถามอีกก็จะเป็นการกระโดดเข้าสู่กับดักของเขา!

ขณะที่ฉันไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดีนภทีป์ตบที่ไหล่ฉันเบาๆ“เธอไปที่ห้องทำงานฉันเถอะที่นี่ฉันจัดการเอง”

เมื่อไม่มีทางเลือกเช่นนี้แล้ว

แต่ทว่าคำพูดเหล่านั้นของดนุนัยทำให้เหล่าเพื่อนร่วมงานมีทัศนตคติในการมองฉันไปแล้ว

คำพูดของเขาเหมือนกับว่าฉันเป็นหญิงที่แต่งงานแล้วและโกหกนภทีป์ซ้ำยังล่อลวงเขา

จากนั้นนภทีป์ก็ออกไปและไม่กลับเข้ามา

ในวันนี้เก้าอี้ของฉันได้รับการ“ดูแล”จากเพื่อนร่วมงานนอกเหนือจากสายตารังเกียจและคำพูดเสียดสีเย้ยหยันแล้วยิ่งไปกว่านั้นหลังจากฉันออกประตูไปก็พบว่าแก้วกาแฟบนโต๊ะถูกคว่ำทำให้คีย์บอร์ดทำงานอย่างผิดปกติ

หรือเมื่อเปิดตู้เก็บเอกสารแล้วมีแมลงสาปกลุ่มหนึ่งคลานออกมา

ชั่วขณะนั้นฉันกลัวถึงขีดสุดจริงๆ

แต่ว่าฉันใช้เล็บของตัวเองจิกเข้าไปในเนื้อบังคับไม่ให้ตัวเองร้องออกมาแล้วค่อยๆโยนแมลงสาปลงพื้นเบาๆ

“ณิชาเธอเป็นบ้าไปแล้วนี่มันแมลงสาปนะถ้ามันอยู่ไปทั่วบริษัทเธอจะรับผิดชอบเหรอ?”

เมื่อเห็นฉันโยนแลงสาปไปรอบๆเหล่าเพื่อนร่วมงานก็ไม่พอใจ

ฉันเหลือบมองไปที่เธอ“ไปหาคนที่เอามาวางไว้เองเกี่ยวอะไรกับฉันด้วยล่ะ”

อันที่จริงตาของฉันเป็นสีแดงก่ำแล้วพูดจบฉันก็หยิบโทรศัพท์แล้วเดินออกไปเลย

ที่ปากประตูฉันเห็นนภทีป์กำลังเดินออกมาจากลิฟท์พอดีท่าทางอ่อนเพลียและเหนื่อยล้า

แต่เมื่อเขาเห็นฉันก็รีบเปลี่ยนท่าทีเป็นมีชีวิตชีวาดึงฉันไปถามว่า“เป็นอะไรไป?เพราะพวกเขาพูดอะไรถึงเธอใช่ไหม?”

“ไม่มีอะไร”ฉันส่ายหัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วถามว่า“ดนุนัยพูดอะไรกับเธอ?”

“ไม่มีอะไรนี่”นภทีป์ยกมือขึ้นลูบผมสั้นที่ยุ่งเหยิงของฉันพูดด้วยเสียงอ่อนโยนว่า“วันนี้ต่อหน้าลูกน้องของฉันได้แสดงถึงความสัมพันธ์ของพวกเราไปแล้วเธอไม่สามารถไม่ให้ฉันเป็นหัวหน้าของเธอได้ใช่ไหม?”

ฉันรู้ว่าเขากำลังเปลี่ยนหัวข้อ



已经是最新一章了
加载中