ตอนที่ 42 จะฆ่าเขาต้องใช้เวลานานเท่าไหร่

ต๭นที่ 42 จะฆ่าเขาต้องใช้เวลานานเท่าไหร่? ดนุนัยเหลือบมองมาที่ฉันแล้วพูดด้วยสีหน้าว่างเปล่าไร้อารมณ์ใดๆว่า “ฉันสามารถสร้างที่นี่ขึ้นมาใหม่ได้ ดังนั้นก็สามารถทำลายได้ ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเธอ” ฉันรู้สึกมึนงง ในเวลานี้เอง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ฉันก้มหน้าลง มองเห็นหน้าจอปรากฏชื่อ สามคำ นภทีป์ มองดูเวลา ตอนนี้เที่ยงตรงแล้ว ปกติเวลานี้ ถ้าเขาอยู่ที่บริษัทก็จะโทรมาเรียกฉันไปกินข้าวด้วยกัน ฉันเงยหน้ามองดนุนัย แล้วนึกถึงบ้านเด็กกำพร้าเมื่อสักครู่นี้ ก็ไม่รู้ว่าจะรับโทรศัพท์ได้อย่างไร ทำได้เพียงปิดเสียง ดนุนัยไม่พูดอะไร รอจนโทรศัพท์ไม่ส่งเสียงใดๆแล้ว ฉันจึงถามออกไปว่า “คุณคิดจะทำอะไร?” “ไม่ทำอะไร เพียงแค่คุณปู่ท่านคิดถึงเธอขึ้นมา” ดนุนัยตอบเบาๆ คำพูดของเขา ฉันไม่เชื่อแม้แต่น้อย ฉันเถียงว่า “จะเป็นไปได้อย่างไร! หรือว่าคุณไม่ได้บอกท่าน ว่าฉันเป็นคนฆ่าลูกของจิณณา และอยากจะเลิกกับฉันแล้ว?” ดนุนัยรักจิณณาขนาดนี้ มิหนำซ้ำยังคิดว่าฉันทำร้ายหล่อน โอกาสดีขนาดนี้ จะไม่ใช้มันได้อย่างไร ฉันไม่เชื่อหรอก! ดนุนัยหันไปด้านข้าง ดวงตาดำลึกลับมองดูฉัน แล้วเอ่ยว่า “ที่คุณปู่ทราบก็คือ เธอไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ เพิ่งกลับมาเมื่อวานนี้ ดังนั้นเย็นวันนี้ฉันจึงไปรับเธอ” คำพูดของเขาทำให้ฉันตกตะลึงถึงขีดสุดถึงครึ่งนาที สิ่งนี้หมายความอย่างไร? แปลได้ว่า ทินบัติไม่เคยรู้เลยว่าฉันติดคุก? “ทำไม?” ฉันมองดูดนุนัยอย่างงุนงง ไม่รู้ว่าที่จริงแล้วเขาต้องการจะทำอะไรกันแน่! ฉันค้นพบว่าตัวเองต้องประหลาดใจในตัวเขามากขึ้นเรื่อย! ดนุนัยยกมือขึ้น ฝ่ามือใหญ่ทาบทับลงบนมือฉัน แล้วพูดว่า “ในฐานะนักธุรกิจ สิ่งสำคัญที่สุดก็คือการรักษาสัญญา เพราะฉันสัญญาจะให้เธอเป็นนายหญิงบ้านสุทรรศน์ฯ ยังไงก็ไม่ผิดคำพูดหรอก” เห็นๆอยู่ว่าเขาละทิ้งสัญญาไปแล้ว แต่ว่าช่วงเวลาตอนที่มือของเขาสัมผัสมือฉัน ฉันกลับรู้สึกเย็นเยือกไปถึงกระดูก! ณ. บัดนี้ ในสมองของฉันสิ่งที่โผล่ขึ้นมามีเพียง ตอนที่ฉันอยู่ในคุก! เขาคนนี้คือหัวหน้าอาชญกรที่ฆ่าลูกของฉัน ฉันจะให้ความร่วมมือกับเขาได้อย่างไร จะกลับไปเป็นนายหญิงของบ้านสุทรรศน์ฯได้อย่างไร “ผู้จัดการดนุนัยคะ อะไรที่บังคับฝืนใจให้ทำ จะไม่ได้ผลลัพธ์ที่น่าพอใจหรอกนะคะ ความจริงคุณก็รักจิณณา ทำไมยังจะมายุ่งวุ่นวายกับฉัน? ฉันเชื่อว่าแค่บอกเรื่องที่ฉันทำร้ายจิณณาจนต้องติดคุกให้คุณปู่ของคุณทราบ ท่านย่อมไม่จดจำฉันในฐานะหลานสะใภ้อีกต่อไปแน่นอน” อันที่จริง ฉันไม่ยอมรับว่าทำร้ายจิณณาเป็นร้อยครั้ง พันครั้งแล้ว แต่ทว่า หากฉันยังไม่ยอมรับอยู่อย่างนั้น ฉันกลัวว่าชั่วชีวิตของฉันจะไม่มีทางเอาชีวิตรอดพ้นจากการถูกขังในเงื้อมมือของดนุนัย! ฝ่ามือใหญ่ของดนุนัยจับมือฉันไว้แน่น ด้านข้างดวงตาดำขลับล้ำลึกนั้นจ้องมองฉันอย่างขุนมัว เอ่ยย้ำกับฉันทีละคำว่า “ถ้าอย่างนั้นก็จะเป็นการเอาเปรียบเธอเกินไปไม่ใช่เหรอไง?” คำพูดนั้น ทำให้เหงื่อซึมออกมาที่หลังของฉัน! ฉันไม่ยอม! ฉันไม่ยอมเป็นของเล่นในมือของเขาเด็ดขาด! “ฉันไม่ไป!” ฉันเหวี่ยงมือของดนุนัยออกอย่างรุนแรง! ขณะที่กำลังลงจากรถ กลับได้ยินเสียงชายหนุ่มที่อยู่ด้านหลังพูดอย่างต่อเนื่องว่า “เธอว่า ถ้าฉันจะฆ่าบริษัทเล็กๆอย่างเตชิตออกแบบ จะต้องใช้เวลานานเท่าไหร่?” เมื่อพูดคำนี้ออกมา มือของฉันวางอยู่ตรงขอบประตูรถแล้ว ทันใดนั้นฉันก็ตระหนักได้ว่า โดยพื้นฐานแล้วดนุนัยและนภทีป์ ไม่ใช่คนในระดับชั้นเดียวกันเลย พวกเขาจะมายืนด้วยกันและพูดคุยกันได้อย่างไร? ก่อนหน้านี้ ในวันนั้นดนุนัยยอมประณีประณอม แต่ต้องการบีบฉันให้ตายอยู่ในมือของเขา ต้องการทำลายชีวิตของฉันทั้งหมดถึงจะยอมไป! แต่ว่า เขาบีบให้ฉันตาย ฉันถูกนับว่าไม่เกี่ยวข้องกับบ้านเด็กกำพร้าได้ก็จริง แต่ไม่สามารถไม่สนใจนภทีป์ได้ เขาเป็นคนนอกตั้งแต่แรก ฉันไม่สามารถลากเขามาจมน้ำ และทำลายทุกอย่างที่เขาใช้ความพยายามหามาได้! ฉันนั่งลงบนเก้าอี้อีกครั้ง หลับตาลง ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดแล้วพูดว่า “ฉันจะไปค่ะ”