ตอนที่ 43 ไม่ใช่ว่าคิดจะยั่วยวนฉันเหรอ? ทำไมต้องเสียแรงขนาดนี้

ต๭นที่ 43 ไม่ใช่ว่าคิดจะยั่วยวนฉันเหรอ? ทำไมต้องเสียแรงขนาดนี้ ในตอนบ่าย ดนุนัยพาฉันไปสตูดิโอที่มีงานละเอียดสูง เลือกชุดราตรี และจับคู่กับเสื้อคลุมตัวสั้น และให้ฉันแต่งหน้าทำผมที่นั่นด้วย เมื่อทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้ว ขณะที่ฉันมองดูตัวเองในกระจก คิดถึงชีวิตของตัวเองต่อจากนี้ ฉันรู้สึกถึงแต่ความมืดมิดเท่านั้น ทุกข์ระทม น่าขบขัน ตอนเย็น ฉันอยู่ในบ้านของทินบัติ หยอกล้อสนุกสนานกับดนุนัยเป็นครั้งคราว แสดงเป็นคู่สามีภรรยาที่รักกัน ในงานเลี้ยง ทินบัติย้ำครั้งแล้วครั้งเล่า ให้พวกเรารีบมีหลานชายตัวจ้ำม่ำให้กับเขา ฉันแสร้งหัวเราะตอนที่รับปาก แต่ฉันรู้ดีว่า เรื่องนี้จะไม่มีวันเกิดขึ้นจริงอย่างแน่นอน จนกระทั่งพวกเราออกมาจากบ้านสุทรรศน์ฯ ตอนที่ฉันนั่งอยู่บนรถ เสื้อคลุมตัวสั้นของฉันถูกแขวนตรงที่รัดเข็มขัดของดนุนัย เป็นเพราะว่าชุดราตรีของฉันนั้นต่ำกว่าหน้าอก ทำให้ฉันไม่กล้าถอดเสื้อคลุมตลอดทั้งคืน แต่ว่าถ้ามันถูกนำไปแขวนไว้แล้ว หากว่าฉันเอนตัวไปข้างหน้า ท่าทางจะดูน่าอายเกินไป โดยไม่มีทางเลือก ฉันทำได้เพียงแค่ถอดเสื้อคลุมออก ท้ายที่สุดฉันไม่สามารถยอมให้ดนุนัยถอดเข็มขัดออกได้ ฉันถอดเสื้อคลุมออกไปพลางพร้อมกับพูดว่า “รีบๆหน่อยนะคะ” ถึงแม้ว่าปากจะพูดออกมาเช่นนี้ แต่ดูเหมือนว่าเสื้อคลุมนี้จะเร่งฉันยิ่งกว่า มันยิ่งคับแน่นขึ้นมาก ทว่าเสื้อคลุมนี้ราคาแพงมาก ฉันยิ่งไม่กล้าจะกระชากให้ขาด ในตอนที่เหงื่อออกท่วม ฉันมองเห็นฝ่ามือใหญ่ของชายหนุ่มกดลงไปที่หัวเข็มขัด ตามมาด้วยเสียง “ผลัวะ” แล้วเข็มขัดก็คลายตัว เขาใช้มือดึงเข็มขัดทั้งเส้นออกมาอย่างง่ายดาย ตอนที่ฉันนึกว่าเขาจะช่วยฉันนั้นเอง ชายหนุ่มก็โยนเสื้อคลุมและเข็มขัดไปข้างๆ ตอนนี้ฉันเพิ่งสังเกตเห็นว่า กางเกงในของชายหนุ่ม มันแข็งตัวเต็มที่ตั้งเป็นกระโจมแล้ว เขาไม่ถามอะไรฉันเลย ลากฉันมายังด้านหน้าของเขา สายตาจ้องมองลงมา “ไม่ใช่ว่าคิดจะยั่วยวนฉันเหรอ? ทำไมต้องเสียแรงขนาดนี้” “ฉันเปล่านะ!” ฉันคิดจะกลับไปนั่งบนเก้าอี้ แต่ว่ากลับถูกชายหนุ่มกดอย่างรุนแรงให้อยู่ที่เดิม แล้วสั่งว่า “กินเข้าไป” ในตอนแรกฉันยังไม่ตอบสนองว่าเขาหมายถึงอะไร ชายหนุ่มกดหัวของฉันค้างไว้ ฉันขัดขืน แต่มือใหญ่ของเขามีกำลังอย่างมากเหลือเกิน มันไม่อนุญาตให้ฉันต่อสู้ได้เลย! แต่ทว่า อย่างไรก็ตามฉันยังคงปิดปากแน่น ดนุนัยมองลงมา ยิ้มเยาะอย่างเย็นชาและพูดว่า “ไม่ฟังที่บอก? อย่างนั้นฉันจะโทรไปสั่งให้ซื้อกิจการ…” เขายังพูดไม่จบ ชั่วพริบตานั้นฉันเข้าใจทันทีว่าเขาหมายถึงอะไร ฉันอ้าปาก แล้วขัดจังหวะคำพูดของเขา รวมไปถึงเรื่องการดำเนินการทางโทรศัพท์ด้วย หลังจากนั้นประมาณครึ่งชั่วโมง เขาก็ระบายออกมา ขณะที่ฉันคิดจะบ้วนทิ้ง ชายหนุ่มก็ดึงคางฉันไว้ “กลืนมันซะ” เขาจับคางฉันไว้อย่างแรง ฉันบ้วนออกมาไม่ได้ ทำได้เพียงแค่กลืนลงไป ในช่วงเวลานั้น ฉันมีเพียงความรู้สึกรังเกียจเท่านั้น! ดนุนัยมาส่งฉันที่วิลล่าแถบชานเมือง เขาจะให้ฉันพักอยู่ที่นี่หลังจากนี้ไป ฉันแสร้งรับปากตกลง เมื่อลงจากรถ ฉันจะเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในบ้าน แล้วจะจากไป ทันทีที่เปิดประตู บอดี้การ์ดสองคนที่ปากประตูก็เข้ามาหยุดฉันไว้ “นายหญิงครับ ผู้จัดการดนุนัยสั่งไว้ ห้ามคุณออกไปไหนในเวลากลางคืนครับ” เขากักบริเวณฉันแล้ว ฉันคิดจะกระโดดหนี แต่ฉันถูกบอดี้การ์ดนำตัวลงมาสองหรือสามครั้ง แล้วส่งฉันกลับเข้าไปในบ้าน ฉันพบว่าไม่เพียงแต่ปากประตูเท่านั้น แม้แต่หน้าต่างก็มีบอดี้การ์ดดูแลอยู่ “ฉันจะยืนอยู่ข้างหลังเธอ เหมือนเงาที่ไล่ตามยามละเมอ…” ขณะที่ฉันยืนอยู่ริมหน้าต่างและมองบอดี้การ์ดสองคนข้างล่างอย่างหมดหวัง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น นั่นคือ นภทีป์ ทุกสิ่งที่ฉันทำลงไปในคืนนี้ ทำให้แม้แต่ความกล้าที่จะรับโทรศัพท์ก็ไม่มี ฉันดูโทรศัพท์ซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็ไม่มีความกล้าจะหยิบมันขึ้นมา ในขณะที่โทรศัพท์ดังขึ้นเป็นครั้งที่สอง ฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่ปากประตู วินาทีต่อ ฉันก็ได้ยินเสียงของผู้หญิง “ใครอยู่ข้างใน? ให้ฉันเข้าไปนะ!” เสียงนี้ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ได้ยินมาเป็นเวลาหนึ่งปีครึ่งแล้ว แต่ฉันสามารถบอกได้ว่าเป็นใคร