ตอนที่ 46 ฉันสมควรได้รับสิ่งที่ดีที่สุด

ต๭นที่ 46 ฉันสมควรได้รับสิ่งที่ดีที่สุด ผ่านไปสักพัก มีรถสปอร์ตสีแดงยี่ห้อ Aston Martin ขับมาจอดอยู่ทางเข้าสตูดิโอ หญิงสาวสวยคนหนึ่งก้าวลงจากรถ จิณณา! ฉันตกตะลึง แล้วเหลือบมองไปทางสตูดิโอเสื้อผ้าด้านหลัง ทันใดนั้นฉันก็นึกถึงที่จิณณาเคยพูดก่อนหน้านี้ว่า ความฝันของตัวเธอคือการมีแบรนด์เสื้อผ้าของตัวเอง… ในตอนนั้นฉันก็ตระหนักได้ว่า เจ้านายที่ปรวันพูดถึงต้องเป็นหล่อนแน่นอน! ฉันยังไม่ทันเอ่ยอะไร ดวิษีเดินไปข้างหน้าเพื่อทักทายจิณณา แต่ฉันเกิดความรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาล่วงหน้าแล้ว จิณณามองเห็นฉัน โบกมือแล้วยิ้มทักว่า “ณิชา ไม่เจอกันนานเลยนะ” สายตาของเธอมีเล่ห์เหลี่ยมชัดเจน ฉันรู้ว่านี่ต้องไม่ใช่โปรเจกต์ธรรมดาทั่วไป ถ้าเธอจะมาวุ่นวายอะไรล่ะก็ เป็นไปได้มากว่าจะทำให้บริษัทเตชิตฯที่ไม่มั่นคงอยู่แล้วลงหลุมไปเลย! ฉันเดินไปข้างหน้า และถามเธอว่า “จิณณา เธอคิดจะทำอะไรกันแน่!” เห็นฉันเป็นเช่นนี้ ดวิษีรีบดึงฉันออก แล้วต่อว่า “ณิชา ฉันสิจะถามว่าเธอต้องการทำอะไร! การที่พวกเราได้โปรเจกต์ใหญ่ขนาดนี้ไม่ใช่เรื่องง่าย เธอยังคิดจะสร้างปัญหาอีกเหรอ!” ณ.เวลานั้น ฉันพูดไม่ออกเลย ทำได้เพียงแค่ยืนอยู่ด้านหลัง และมองดูการสนทนากันระหว่างดวิษีและจิณณาเท่านั้น แต่ว่าฉันก็ยังคงทำงานในฐานะของผู้ช่วยที่ดี ก่อนอื่นต้องไปที่การวัดขนาด เมื่อฉันทำงานของตัวเองเสร็จและออกมา ก็เจอปรวันเข้าพอดี และถามเขาว่า “เจ้านายของคุณคือ จิณณาเหรอคะ?” เท่าที่ฉันรู้ จิณณาไม่เคยทำงานเลย แล้วจะมีผู้ช่วยได้อย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้นปรวันผู้นี้สามารถเจรจาคุยงาน ติดต่อสื่อสาร และต่อมายังเป็นคนเซ็นลงนามในสัญญา ฉันสามารถสรุปได้ว่า เขาย่อมต้องเป็นคนมีความสามารถอย่างแน่นอน บุคคลเช่นนี้ จะมาเป็นผู้ช่วยจิณณาได้อย่างไร? ในขณะที่ฉันคาดเดาไปต่างๆนาๆ เขาส่ายหน้าแล้วตอบว่า “เจ้านายของผมคือผู้จัดการดนุนัยแห่งบริษัทนภากรุ๊ปจำกัดครับ” ดนุนัย ฉันรู้สึกตื้อไปหมด! ท้ายที่สุดแล้ว มันจะเป็นกับดักที่ดนุนัยวางแผนไว้หรือเปล่า? ฉันดึงดวิษีออกมาแล้วเล่าให้เธอฟังทุกอย่าง แต่ดวิษีกลับไม่คิดว่าเป็นเช่นนั้น “เพราะงั้นเหรอ? สัญญาก็เซ็นแล้ว เรื่องที่โรงแรมครั้งก่อนบริษัทเตชิตออกแบบก็สูญเสียอย่างหนักไปแล้ว ครั้งนี้ไม่มีเงินจ่ายค่าปรับอีกแล้วนะ” ท่าทางของดวิษีดูไม่มีความแปลกใจอะไรเลย ฉันมองดูหล่อน แล้วก็รู้สึกได้ว่า… “คุณ คุณรู้มาแต่แรกแล้วว่านี้คือโครงการของดนุนัย?” ฉันถามเธอ “ใช่แล้ว” ดวิษีตอบโดยไม่ต้องสงสัยอีกต่อไป “แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้วจะยังไงล่ะ? ตอนนี้ทางเตชิตก็ต้องการงานออกแบบเพื่อฟื้นฟูชื่อเสียงกลับคืนมา!” “แต่ดนุนัยไม่ทำอะไรที่ใจดีได้หรอกค่ะ” ฉันร้องตะโกน! แต่ถึงอย่างไรดวิษีก็ไม่เชื่อฉันเลย หนำซ้ำมีการเซ็นสัญญาเรียบร้อยแล้ว มาพูดกันตอนนี้ก็ไม่ช่วยอะไร หลังจากวันนั้น ฉันทำหน้าที่ผู้ช่วยของตัวเองตามบทบาทที่ควรทำ ในแต่ละวันฉันแทบจะอยู่แต่ในสตูดิโอ เพราะกลัวจะเกิดแม้แต่ความผิดพลาดเล็กๆน้อยๆ ในตอนที่แบบร่างของสตูดิโอเสร็จออกมา และซื้อวัสดุมาแล้ว ฉันยิ่งไม่กล้าจะออกไปแม้เพียงครึ่งก้าว ถ้าค่ำแล้วฉันก็จะนอนค้างที่นี่เลย ฉันอดทนอยู่ครึ่งเดือน ตอนบ่ายวันนั้น ฉันกำลังมองดูคนงานตีเส้น ด้านนอกประตูก็มีรถระดับหรูขับเข้ามาจอด แม้ว่าจะไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่ฉันก็ยังคงออกไปต้อนรับ เป็นจิณณาที่ลงจากรถ และยังมีดนุนัย ดนุนัยมองดูฉันแล้วอดไม่ได้ที่จะหน้านิ่วคิ้วขมวดและถามฉันอย่างไร้อารมณ์ใดๆ “ทำไมเธอมาอยู่ที่นี่ได้?” เห็นเขาแสร้งทำเป็นไม่รู้อิโหน่อิเหน่ ฉันรู้สึกน่าตลกขบขันเสียจริง! “แน่นอนล่ะมันเป็นเพราะฉันกลัวว่าท่านผู้จัดการดนุนัยจะเล่นแง่อะไรอีกไงคะ ท้ายที่สุดแล้วฉันก็ไม่สามารถเชื่อคนร้ายที่พูดจาเชื่อถือไม่ได้!” ฉันพูดจบก็หมุนตัวกลับเข้าไปในสตูดิโอ ฉันต้องการดูแลสิ่งของเหล่านี้ให้ดี ไม่ยอมให้ดนุนัยได้มีโอกาส ทว่า หลังจากที่ฉันเข้ามารอด้านในนานแล้ว ดนุนัยไม่ได้เข้ามา เมื่อดูเวลา ด้านนอกเหลือเพียงจิณณา จิณณาเดินเข้ามา มองดูฉัน แล้วกล่าวว่า “ฉันบอกดนุนัยว่า ฉันคิดอยากจะทำกิจการของตัวเอง เขาก็เลยบอกว่าจะทำสตูดิโอให้กับฉัน เดิมทีฉันก็ไม่ได้คิดอยากได้สถานที่ที่ดีขนาดนี้หรอกนะ แต่เขาพูดว่าฉันสมควรได้รับสิ่งที่ดีที่สุด...”