ตอนที่ 47 เขาพูดว่า ฉันสำคัญเหนือสิ่งอื่นใด

ต๭นที่ 47 เขาพูดว่า ฉันสำคัญเหนือสิ่งอื่นใด บางทีอาจเป็นเพราะฉันยังมีชื่อว่าเป็นนายหญิงบ้านสุทรรศน์ฯอยู่ คำพูดของหล่อน จึงทำให้ในใจฉันรู้สึกขมขื่น แม้ว่าฉันจะไม่เต็มใจยอมรับ แต่ความเป็นจริงก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า สถานที่แห่งนี้ตั้งอยู่ใจกลางเมืองที่ดินทำเลทองของเมืองดรัลอีกทั้งบริษัทนภากรุ๊ปจำกัดของดนุนัยก็อยู่ไม่ไกล มูลค่านั้นประเมิณไม่ได้ และเพราะดนุนัยเต็มใจที่จะจ่ายให้กับเธอ ก็เป็นคำอธิบายแล้วว่าจิณณามีสถานะที่สำคัญเป็นพิเศษภายในใจของเขา ฉันมองจิณณาแล้วหัวเราะเยาะ “สามีของฉันช่างมีความสุขจริงๆ ได้ทั้งพี่สาวน้องสาวทั้งคู่ โดยเฉพาะเธอคุณพี่สาว เอามาทำเป็นเมียเก็บ แต่ก็ทำมันอย่างเพลิดเพลิน” “แก!” จิณณาเริ่มโกรธแต่ใจเย็นลงอย่างรวดเร็ว “แกอย่าได้ใจไป แกมันเป็นผู้หญิงที่มีประวัติอาชญากรรม ฉันดูแล้วยังไงบ้านสุทรรศน์รังสสีก็ไม่สามารถทนรับแกได้!” “ทนรับฉันไม่ได้? สามีของฉันปกปิดเรื่องการติดคุกให้ฉันเรียบร้อยแล้ว คุณปู่บ้านสุทรรศน์ฯรู้เพียงแค่ว่าฉันไปเรียนต่อต่างประเทศเท่านั้นเอง” เมื่อฉันพูดออกไป ใบหน้าของจิณณาเปลี่ยนเป็นสีขาวซีด เห็นได้ชัดว่า เรื่องพวกนี้หล่อนไม่รู้มาก่อน ในวันนี้ที่ฉันจงใจพูดเช่นนี้ ก็เพราะคิดอยากจะให้หล่อนเดือดร้อน และเปิดเผยเรื่องที่ทำให้ฉันติดคุก ด้วยวิธีเช่นนี้ ฉันยังสามารถปลดปล่อยตัวเองออกมาจากการแต่งงานที่ผิดรูปแบบกับดนุนัย เมื่อจิณณาออกไปในคืนนั้น ฉันก็ได้รับโทรศัพท์จากดนุนัย “ทำไมเธอต้องบอกจิณณาเรื่องที่ฉันบอกกับคุณปู่ของฉัน!” ทันทีที่รับโทรศัพท์ขึ้นมา ฉันก็ได้ยินเสียงคำรามของดนุนัย ตอนนี้ อารมณ์ของเขาไม่สามารถส่งผลต่อฉันได้อย่างสมบูรณ์ ฉันเอาโทรศัพท์วางไกลจากตัว “ผู้จัดการดนุนัย คุณไม่คิดเหรอ ว่าเวลาที่คุณทรมานฉัน ในเวลาเดียวกันคุณก็ทรมานตัวเองอยู่เช่นกัน?” “เธอมองตัวเองสูงไปแล้ว” ที่ปลายสายได้มีความเยือกเย็นของการดูถูกเหยียดหยามของดนุนัยได้เกิดขึ้น ฉันพูดต่อไปว่า “ใช่แล้วล่ะค่ะ เพราะว่าเรามีความสัมพันธ์กันเช่นสามีภรรยา คุณปฏิบัติกับฉันราวกับเป็นสิ่งของของคุณ แม้ว่าฉันจะทำให้คุณรู้สึกอยากจะอาเจียน แต่คุณก็ยังคงใช้ความพยายามที่จะทรมานฉัน และทรมานผู้คนรอบๆตัวฉัน เพราะว่าคุณไม่สามารถยอมรับคนแบบนี้เป็นภรรยาของคุณได้ ดังนั้น ขอให้คุณปล่อยฉันไปเถอะค่ะ แล้วแต่งงานกับจิณณา ฉันกับผู้จัดการดนุนัยเราไม่ใช่คนระดับเดียวกัน ฉันให้สัญญาคุณจะไม่ได้เจอฉันอีก” ฉันพูดช้ามากๆ ด้วยความหวังว่าดนุนัยจะสามารถเข้าใจ และปล่อยฉันไป และปลดปล่อยตัวเขาเองด้วย ยิ่งไปกว่านั้นคือหวังว่าเขาจะสามารถเข้าใจและให้สนับสนุนโปรเจกต์นี้ ไม่คิดกำจัดบริษัทเตชิตออกแบบที่อยู่ในสถานะไม่มั่นคงอีก ปลายสายอีกด้าน ดำดิ่งเข้าสู่ความเงียบงัน ขณะที่ฉันโอบกอดความหวังไว้ กลับได้ยินดนุนัยพูดว่า “ฉันไม่ยอมให้เธอได้ต่อรองหรอก!” วินาทีต่อมา โทรศัพท์ก็ตัดสาย ฉันมองดูหน้าจอสีดำของโทรศัพท์ ทำอะไรไม่ถูก และกังวลใจ แต่หลังจากนั้นอีกสองวินาทีหน้าจอก็สว่างขึ้นอีกครั้ง ในตอนที่ใจของฉันกลับมามีความหวังเพิ่มขึ้น กลับมองเห็นชื่อบนหน้าจอเขียนว่า [นภทีป์] ฉันลังเลอยู่ชั่วครู่แต่ก็ยังรับสาย “รุ่นพี่” “นอนหลับหรือยัง? นี่ฉันรบกวนเธอตอนดึกหรือเปล่า” เสียงของนภทีป์ดังมาจากอีกด้าน ถึงแม้ว่าแหบห้าว แต่ก็อ่อนโยนมาก ในใจของฉันรู้สึกอบอุ่นขึ้นมา ถือโทรศัพท์ไว้แล้วส่ายหน้า “ไม่ค่ะ ยังไม่นอน” “กำลังกังวลเรื่องโปรเจกต์ใหม่อยู่ใช่ไหม ฉันได้ยินมาว่า เธออยู่ที่นั่นมากกว่า สิบหกชั่วโมงทุกวัน อย่าฝืนตัวเองมากเกินไปนะ” นภทีป์พูด “แต่ว่า…ฉันรู้สึกว่าดนุนัยจงใจปกปิดเรื่องนี้แล้วมาหาพวกเรานะคะ จะต้องมีเจตนาไม่ดีแน่นอน!” ฉันรู้สึกว่าดนุนัยคิดจะทำลายนภทีป์ และก็ต้องการให้ฉันไม่มีที่อยู่ “ไม่ว่าจะมาวิธีไหนก็สามารถรับมือได้อยู่แล้วล่ะน่า ถึงบริษัทไม่มีฉันก็ยังกลับมาได้เลย แต่เธอเป็นคนพิเศษเพียงหนึ่งเดียว ถ้าเธอต้องเหนื่อย ฉันก็จะโทษตัวเอง” คำพูดของนภทีป์ ให้ความสำคัญฉันเหนือสิ่งอื่นใดมาตลอด แต่กลับทำให้ฉันรู้สึกผิดมากยิ่งขึ้น