ตอนที่ 48 พูดลอดไรฟันออกมาหนึ่งคำ “สารเลว”

ต๭นที่ 48 พูดลอดไรฟันออกมาหนึ่งคำ “สารเลว” ถึงแม้ว่าฉันตัดสินใจแล้วว่าจะใช้ความพยายามของตัวเองอย่างสุดความสามารถ เพื่อทำให้โปรเจกต์ประสบความสำเร็จอย่างราบรื่น แต่ว่าฉันก็ยังรับปากนภทีป์ว่าฉันจะจัดแบ่งเวลาการพักผ่อนให้มากๆ วันรุ่งขึ้นฉันตื่นตอนตีห้า แล้วถึงไซต์งานตอนหกโมงเช้า มีกลุ่มคนงานมาถึงก่อนหน้าแล้ว นำวัสดุออกมาตรวจสอบอีกครั้ง และตรวจสอบการก่อสร้างทั้งภายนอกและภายในจึงจะวางใจ โปรเจกต์มีเวลาทั้งหมดสองเดือนครึ่ง สองเดือนครึ่งมานี้ฉันไม่หยุดพักเลย ในฤดูร้อน ภายในสตูดิโอไม่มีเครื่องปรับอากาศ ไม่มีลมพัด วันๆหนึ่งที่อดทนเกือบจะเป็นโรคลมร้อนหลายครั้ง ยาน้ำที่ช่วยรักษาอาการปวดหัว แน่นหน้าอก ได้กลายเป็นสิ่งจำเป็นในกระเป๋าของฉัน ในที่สุดก็มาถึงวันส่งมอบงาน ในวันนั้น ดนุนัย,จิณณา,ดวิษี,นภทีป์ และแผนกวิศวกรรมทั้งหมดล้วนอยู่ที่นั่น งานโครงสร้างทุกจุดได้รับการเห็นชอบ ในที่สุดทั้งหมดก็ผ่านการอนุมัติ ฉันวางใจได้แล้ว แต่ว่า ตอนที่ฉันเดินไปข้างหน้า จิณณาดึงดวิษีมาคุยด้วย “งานครั้งนี้ ทุกคนต่างต้องทำงานหนักเพื่อสตูดิโอของฉัน ไปกินข้าวด้วยกันเถอะค่ะ” เธอพูดจบก็หันมามองฉันกับนภทีป์ “ผู้จัดการนภกับณิชา พวกคุณมาด้วยนะคะ ฉันกับดนุนัยจองร้านไว้ดีมาก” “ฉันคงไม่ไปหรอกค่ะ ขอให้ทุกคนสนุกนะคะ” ฉันเป็นคนแรกที่ปฏิเสธ สิ่งนี้คือหลุมพรางที่จิณณาขุดไว้ให้ฉันตกลงไป ฉันไปกับนภทีป์ ย่อมจะเป็นที่ขวางหูขวางตาของดนุนัยอย่างแน่นอน โปรเจกต์นี้กว่าจะเสร็จสิ้นไม่ใช่เรื่องง่าย ไม่สามารถปล่อยให้มีปัญหาใหม่แทรกเข้ามาได้ ฉันพูดจบก็หมุนตัวจะเดินออกไป จิณณารีบวิ่งเข้ามา ดึงฉันไว้ พูดอย่างใกล้ชิดสนิทสนมว่า “อย่าเลยน่า ณิชา ฉันได้ยินมานะว่า นอกจากเวลานอนแล้ว เวลาอื่นเธอแทบจะอยู่ที่นี่ตลอดเวลา เธอไม่ไปไม่ได้นะ” “จิณณา ที่ฉันพยายามทำอย่างสุดความสามารถ ไม่ใช่เพื่อเธอ แต่เพื่อบริษัทเตชิตออกแบบ ยิ่งไปกว่านั้น เธออยู่ที่นีใกล้ชิดกับสามีของฉันอย่างมาก ไม่รู้สึกว่าไม่เหมาะสมเลยหรือไง?” ฉันเข้าใจแล้วว่า การพูดจาดีๆ ก็มีแต่จะทำให้จิณณาแกล้งแสดงละครทำเป็นให้เกียรติกัน สู้ฉีกหน้ากันไปเลยดีกว่า อย่างไรก็ตามหลังจากโปรเจกต์นี้ไป อาจจะไม่มีการร่วมมือกันทำงานอีก เดิมทีตัวตนของจิณณาก็น่าอับอายอยู่แล้ว หลังจากที่โดนฉันหักหน้าหล่อน ยิ่งเปลี่ยนเป็นน่าอับอายมากยิ่งขึ้น เธออธิบายว่า “ณิชา ฉันไม่มีมีเจตนา…” “ไม่ใช่ว่าฉันไปแล้วจะมาก่อกวนฉันอีก” “ไปเถอะ” ดนุนัยหันมาทางฉัน สีหน้าดูดีอย่างยิ่ง ท่าทางการแสดงออกค่อนข้างซับซ้อน ตอนท้ายยังพูดเพิ่มอีกประโยคว่า “ฉันจะส่งเธอกลับไปเอง” เดิมทีฉันตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าจะไม่ไป แต่ที่ทำให้ฉันคิดไม่ถึงก็คือ ดนุนัยได้ยอมเอ่ยปาก เพื่อเป็นการแก้ไขปัญหาในส่วนหนึ่งแล้ว ยังเป็นการช่วยจิณณาอีกด้วย นภทีป์ยืนอยู่ข้างๆฉัน ใช้น้ำเสียงอ่อนโยนพูดว่า “ไปกันเถอะ มีฉันอยู่ทั้งคน จะปล่อยเธอกลับบ้านคนเดียวได้ยังไง?” คำพูดของเขา คือการก่อกวนดนุนัยเข้าให้แล้ว ฉันเห็นใบหน้าของดนุนัยมีความเย็นชา ก็เกิดความกลัวว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับบริษัทเตชิตฯ จึงรีบทำสีหน้าตกตะลึงพูดใส่นภทีป์ว่า “สามีของฉันอยู่ที่นี่นะคะ ไม่ต้องกวนเธอหรอก” พูดจบฉันเดินไปด้านข้างดนุนัย และจับมือเขา “ที่รักคะ ไปกันเถอะค่ะ” ดวิษีที่ยืนอยู่ข้างๆมองดูท่าทางของฉัน จากสายตาฉันสามารถรู้สึกของการฆาตรกรรมอย่างเข้มข้น เดิมฉันคิดว่าดนุนัยจะสะบัดมือฉันออก ใบหน้าคงจะพูดไปด้วยความรังเกียจหรือดูถูกเต็มเปี่ยม แต่ทว่า เขาไม่ทำอะไรทั้งนั้น และยังตรงไปที่รถกับฉัน จนกระทั่งขึ้นมานั่งบนรถแล้ว เขาถึงดึงมือเขาออก แล้วพูดลอดไรฟันออกมาว่าคำหนึ่งว่า “สารเลว” ฉันไม่แปลกใจเลย และไม่ได้พูดอะไรมากอีก สถานที่ทานข้าวคือร้านอาหารทะเล ถึงแม้ว่าฉันจะได้รับการจ้องมองจากดวิษีและจิณณา การรังเกียจของดนุนัย แต่ตลอดเย็นนั้น ฉันก็ใช้เวลากับดนุนัย ราวกับว่าฉันได้สาบานตนจะปฏิบัติเช่นนี้ จนกระทั่งมาถึงตอนท้ายของมื้ออาหาร ฉันลุกออกจากห้องทานข้าวโดยอ้างว่าจะไปตามพนักงานบริการมาเติมน้ำ เพิ่งจะเดินออกมา จิณณาก็ตามออกมาด้วย