ตอนที่ 49 การแต่งงานของคุณไม่มีความสุข แล้วทำไมต้องลากเขาลงมาด้วย!

ต๭นที่ 49 การแต่งงานของคุณไม่มีความสุข แล้วทำไมต้องลากเขาลงมาด้วย! จิณณาก้าวเท้าเดินตามฉันมาอย่างรวดเร็ว ดึงข้อมือฉันไว้ ใบหน้ายิ้มเย้ยหยัน “ณิชา เธอคิดจริงๆสินะว่าตัวเองจะได้นั่งครองตำแหน่งนายหญิงบ้านสุทรรศน์ไว้ได้จริงๆ” “หืม?” ฉันหันไปมองหล่อน เพราะว่าแม้แต่อยู่ในคุกก็ยังไม่เคยเจอทั้งผีและปีศาจที่แปลกประหลาดเช่นนี้ เธอเป็นไปได้ขนาดนี้ ฉันรู้สึกขบขันเป็นอย่างยิ่ง “แกอย่าคิดนะว่าดนุนัยให้หน้าให้ตาแก แล้วจะแปลว่าเขารักแก เขาแค่ต้องการทำหน้าที่ต่อไป ฉันจะบอกแกไว้ แกอย่าฝันไปเลย!” จิณณาจงใจลดเสียงของหล่อนลง ฉันมองดูหล่อน และจ้องตาของเธอ “จิณณา ฉันหวังว่าจะทำให้เธอเข้าใจได้ว่า ในตอนนี้ฉันไม่ได้คิดจะป็นนายหญิงบ้านสุทรรศน์ฯอีกแล้ว นี่คือสิ่งที่ดนุนัยบังคับให้ฉันเป็น ถ้าหากเธอสามารถทำให้เขาปล่อยฉันไปได้ อย่างนั้นฉันก็จะขอบคุณเธอมาก” “แกไม่ต้องมาเสแสร้ง! ฉันจะทำให้แกหลุดจากตำแหน่งนายหญิงบ้านสุทรรศน์ฯให้เร็วที่สุดแน่!” ฉันไม่สนใจอีกแล้ว และยังโกรธจิณณาด้วย! คืนนั้น หลังจากอาหารค่ำสิ้นสุดลง เป็นเพราะทุกคนต่างดื่มไวน์ในระดับที่แตกต่างกัน ดนุนัยจึงเรียกคนขับรถมา ดวิษีนั้นราวกับถูกรมควันไปถึงกระดูกก็ไม่ปาน ถึงแม้ว่านภทีป์จะใช้วคามพยายามอย่างยิ่งที่จะรักษาระยะห่าง แต่เธอก็ยังคงเอนตัวไปพิงนภทีป์ตลอด เพื่อไม่เป็นการสร้างปัญหาให้นภทีป์ฉันจึงขอให้เขาส่งดวิษีกลับบ้าน ฉันบอกว่าฉันสามารถเรียกรถแทกซี่กลับเองได้ ตอนที่ฉันยืนอยู่ปากประตูร้านอาหาร และเตรียมตัวจะขึ้นรถแทกซี่ ได้ยินเสียงดนุนัยพูดขึ้นจากด้านหลังว่า “ณิชา ฉันอยู่ตรงนี้ เธอยังกล้านั่งรถไปกับชายอื่นอีกเหรอ?” ฉันก้มหน้าดูคนขับรถแทกซี่ แล้วพูดว่า “ผู้จัดการดนุนัยคะ คนขับรถเป็นผู้หญิงค่ะ” “อย่างนั้นก็ไม่ได้!” ดนุนัยพูดแล้วเข้ามาดึงฉันเข้าไปในอ้อมกอด! ฉันหันไปเหลือบมองจิณณา ใบหน้าของเธอพูดได้ว่าตอนนี้โกรธจนหน้าดำหน้าแดงและแทบจะรอไม่ไหวที่จะฆ่าฉัน แต่ในคืนนั้น ฉันยังนั่งอยู่ในรถของดนุนัย โดยที่มีจิณณาก็นั่งมาด้วยกัน เขาส่งฉันกลับบ้าน เขาจะลงรถ ก็ถูกจิณณารั้งเอาไว้ สุดท้ายแล้ว ฉันคนเดียวกลับเข้าไปในวิลล่า รู้สึกนอนหลับฝันดี วันต่อมา ฉันยังไม่ทันได้เข้าไปในบริษัท ก็ถูกดวิษีดักเอาไว้ เธอถามฉัน “ณิชา เธอมีความสุขมากเหรอกับการเหยียบเรือสองแคม?” ฉันรู้ว่า เธอพูดถึงเรื่องเมื่อวานนี้ ก่อนหน้าที่ดนุนัยจะมาถึงบริษัท ความสัมพันธ์ของฉันกับเขาเดิมทีก็ไม่เคยเป็นความลับอะไร ดังนั้นฉันจึงไม่ต้องอธิบายเรื่องเมื่อวานให้มากความ “พี่ดวิษีคะ นี่มันเป็นเรื่องของฉันนะคะ” ท่าทีของฉันต่อดวิษีนั้นมีความเกรงใจอย่างมาก เพราะว่าฉันชื่นชมความสามารถของเธอจริงๆ ในเวลาเดียวกันฉันเองก็เข้าใจว่าทำไมเธอถึงโกรธ ถ้าหากว่าฉันยืนอยู่ในสถานการณ์ของเธอ ย่อมจะโกรธอย่างแน่นอน “เรื่องของเธอ? เรื่องของเธอก็คือทำให้นภทีป์โดนลวงจนหาทางออกไม่ได้? การแต่งงานของเธอไม่มีความสุขเอง ทำไมต้องลากเขาลงน้ำไปด้วย!” ดวิษีเข้ามากั้นฉันไว้กับประตูทางออกสำนักงาน คำถามของหล่อน ทำให้ฉันเองก็ไม่รู้จะตอบว่าอย่างไรดี ใช่แล้วล่ะ อันที่ฉันก็เป็นคนลากเขาลงน้ำ “ขอโทษด้วยค่ะ พี่ดวิษี ฉันเองก็ไม่คิดจะทำแบบนี้ ฉันจะจัดการทุกอย่างให้ดีค่ะ” ปากฉันพูดไปเช่นนั้น แต่กลับไม่รู้จะทำอย่างไรดี บางทีวิธีที่ดีที่สุดก็คือฉันต้องออกจากบริษัทเตชิตฯ ออกจากเมืองนี้ไป แต่ว่าปัญหาที่ตามมาต่อจากนี้ ทำให้ฉันไมมีเวลาคิดถึงเรื่องนี้ ในตอนบ่าย มีตำรวจมายังบริษัท แจ้งว่าต้องการสอบสวนเกี่ยวกับเรื่องโปรเจกต์สตูดิโอนี้ ฉันและดวิษี รวมถึงหัวหน้าแผนกวิศวกรรมถูกตำรวจสอบสวน ท่ามกลางข้อซักถามฉันจึงได้รู้ว่า เช้าวันนี้จากการทดสอบจิณณาว่ามีพบสารฟอร์มาลดีไฮด์ (สารก่อมะเร็ง)ในสตูดิโอ ผลลัพธ์ที่ได้คือ ถึงแม้ว่าจะเพิ่งปรับปรุงเสร็จใหม่ๆ แต่ในสตูดิโอนั้นมีความเข้มข้นของฟอร์มาลดีไฮด์อย่างเข้มข้นจนผิดปกติ ต่อมาค้นพบว่ากาวที่ใช้ในการติดวอลเปเปอร์บนผนังผสมกับฟอร์มาลดีไฮด์ในปริมาณที่สูงมาก ดังนั้นจิณณาจึงสงสัยว่ามีคนปลอมแปลงขึ้นมา เธอจึงแจ้งตำรวจ