ตอนที่ 52 ณิชา เธอคิดจะไปที่ไหน

ต๭นที่ 52 ณิชา เธอคิดจะไปที่ไหน ในตอนที่ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ที่ตรงหน้า เป็นหน้าต่างเหล็กเย็นเยียบ แสงจันทร์หนาวเย็นทะลุเข้ามา เป็นภาพในห้องขังสี่เหลี่ยมเล็กๆไม่กี่ตารางเมตร นี่ไม่ใช่สถานกักกัน นี่คือคุก! “ไม่! ไม่!” ฉันเหมือนสติแตกกระจาย! ออกมาแล้วไม่ใช่เหรอ? ไม่ใช่ว่าฉันออกมาแล้วเหรอ?! ทำไมฉันถึงอยู่ในคุก?! ฉันเหวี่ยงตัวเองลุกขึ้นทันที แล้วกระแทกประตูห้องขังสุดชีวิต “ปล่อยฉันออกไปนะ! ปล่อยฉันออกไป! ฉันจะออกไป! ฉันไม่ได้ทำร้ายใคร!” อย่างไรก็ตาม โถงทางเดินของคุกกลับว่างเปล่า ไม่มีใครขานตอบฉันเลย ฉันตะโกนอยู่นาน ท้ายที่สุดเสียงตะโกนก็กลายเป็นใบ้ หมดหวังแล้ว ทำอะไรไม่ถูก ฉันทรุดตัวลง มองดูโถงทางเดินที่ลึกเข้าไป น้ำตาก็ไหลออกมาไม่หยุด สองมือจับหัวเข่าไว้แน่น “เพราะอะไร ทำไมทำกับฉันแบบนี้! ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย!” “ฉันไม่ได้ทำอะไรจริงๆ ฉันไม่เคยทำร้ายจิณณาเลยแม้สักครั้ง!” “ฉันเสียลูกของฉันไปแล้วนะ” ฉันนั่งคุกเข่าอยู่ที่นั่น พูดพึมพำกับตัวเอง แล้วฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้า ฉันคิดว่าตัวเองได้ยินเสียงแห่งความหวัง จึงลุกขึ้นยืน เอาหน้าแนบกับกระจกตรงขอบประตูห้องขัง มองเห็นเงาสีดำจากไกลเข้ามาใกล้ ชายหนุ่มสวมชุดสูท ยืนอยู่ที่นั่น ช่างดูสง่างาม สวยงามมาก ดนุนัย ฉันคิดว่าเขาอยู่ด้านนอก แต่เมื่อยื่นมือออกไป ประตูกลับเปิดออกทันใด! “ดนุนัย!” ฉันมองเห็นสายตาของชยหนุ่มตรงหน้า เต็มไปด้วยความเกลียดชัง มือคว้าข้อมือของเขาไว้แน่น “ทำไมคุณต้องพาฉันมาที่นี่ด้วย?!” ชายหนุ่มมองมาที่ฉันและไม่พูดอะไร บางทีอาจจะเป็นเพราะค่ำคืนนี้มืดเกินไป ฉันจึงมองเห็นสีหน้าของเขาไม่ชัด ฉันคว้าเขาไว้แล้วร้องไห้ บอกเขาว่า ฉันไม่ได้ฆ่าใคร ฉันไม่ได้ทำร้ายจิณณา ขอร้องให้เขาเชื่อฉัน ขอร้องให้เขาปล่อยฉันไป ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ แต่มันนานมาก ทันใดนั้นชายหนุ่มก็เอื้อมมือมา กอดฉันไว้ลูบหัวของฉันและพูดว่า “ฉันเชื่อเธอ ฉันจะพาเธอออกไปนะ” “จริงเหรอคะ?” ฉันจับเขาไว้ ราวกับไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง ฉันเอนพิงอ้อมกอดของเขา บางทีอาจะเป็นเพราะอ้อมกอดนี้อบอุ่นเกินไป… ฉันจึงผล็อยหลับไม่รู้ตัว เมื่อฉันตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ท้องฟ้าด้านนอกหน้าต่างครอบคลุมไปด้วยสีขาวดุจหินอ่อน ฉันมองไปรอบๆสภาพแวดล้อมที่คุ้นเคย ถึงได้รู้ตัวว่า เมื่อคืนนี้ฉันฝันไป ฉันคิดจะลุกขึ้น จึงรู้สึกว่า มีแขนที่แข็งแรงกดทับเอวฉันอยู่ หันไปดู ก็มองเห็นดนุนัยนอนอยู่ข้างๆ เขามานอนหลับอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร? ฉันรีบตรวจดูเสื้อผ้าส่วนล่างของตัวเอง ซึ่งยังเป็นแบบเดิมที่ฉันหลับเมื่อวานนี้ เป็นเพราะว่าไม่ได้กินอะไรมาหลายวัน โจ๊กเมื่อวานนี้ก็กินไปได้นิดเดียว ณ.จุดนี้เรี่ยวแรงของฉันจึงยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ แม้แต่แรงจะย้ายแขนของดนุนัยก็ไม่มี ฉันทำได้เพียงนอนอยู่เงียบๆ รอให้ดนุนัยตื่นขึ้นมา ฉันมองดูใบหน้าตอนหลับของชายหนุ่มอย่างละเอียดลออ ใบหน้าเขายามหลับเช่นนี้ ไม่มีความเย็นชาเหมือนตอนตื่น มันดูดีมากๆ ดนุนัยตื่นขึ้นมาตอนใกล้จะเจ็ดโมงเช้า และเพราะร่างกายของฉันยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ เขาจึงจัดให้มีคนรับใช้คอยดูแลฉัน ผ่านไปประมาณสามวัน ฉันก็ค่อยๆฟื้นตัว ฉันคิดจะไปขอบคุณดนุนัย แต่ว่าหลังจากวันนั้นมา ฉันกลับไม่ได้พบกับเขาอีกเลย ฉันหายดีแล้ว และก็ไม่คิดจะพักอยู่ที่วิลล่านิ้อีก ที่จริงมันก็เกิดเรื่องสองครั้งแล้วและบ้านจันทร์กับบ้านสุทรรศน์รังสสีก็รู้เรื่องนี้ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะดี แต่ก็ไม่สามารถยอมให้ฉันอยู้ข้างกายดนุนัยต่อไปได้หรอก ฉันเองก็ไม่คาดหวังด้วย แต่ว่า เป็นแบบก็ดีแล้วล่ะ ให้เป็นไปตามความปรารถนาของจิณณา ฉันจะได้ไม่ต้องสร้างความกังวลให้กับความสัมพันธ์ของหล่อนกับดนุนัยอีก ฉันติดต่อติณณา บอกเธอว่า อยากจะขอยืมเงินนิดหน่อย ฉันคิดจะไปจากเมืองดรัล เพื่อเริ่มต้นชีวิตใหม่ เมื่อติณณาได้ฟัง ก็ไม่พอใจ “ทำไมเธอยอมอ่อนข้อให้จิณณามากขนาดนี้นะ!” “ฉันก็ต้องเปลี่ยนตัวเองให้เข้มแข็งมากขึ้น ดีมากขึ้น ถึงจะโต้ตอบหล่อนได้ ไม่ใช่เหรอคะ?” ฉันในตอนนี้ เป็นนักโทษอยู่ในคุกมาปีครึ่ง ได้เข้าทำงานบริษัทเตชิตออกแบบเพราะความช่วยเหลือของนภทีป์ เดิมทีบริษัทของเขากำลังไปได้สวย กลับถูกดนุนัยทำให้ร่วงลงมาเพราะมีฉันไปเข้าร่วม “อย่างนั้นเธอก็โดนกล่าวหาฟรีๆน่ะสิ?” “ฉันเองก็ไม่มีหลักฐานว่าฉันไม่ได้ทำความผิดนี่คะ” ฉันรู้ว่าติณณาคิดว่ามันไม่ยุติธรรมสำหรับฉัน แต่ว่าแม้แต่เครื่องจับเท็จของตำรวจยังพิสูจน์ออกมาว่าคนงานนั้นพูดความจริง และอันที่จริงฉันเองก็ไม่มีหลักฐานอะไรเลยที่จะพิสูจน์ว่าตัวเองไม่ผิด บ่ายวันนั้น ฉันไปที่บ้านของติณณา เธอซื้อขนมมากมายหลายหลาก เธอกินไปพลาง ช่วยฉันก่นด่าดนุนัยกับจิณณาไปพลาง หลังจากนั้นพวกเราก็คุยกันว่าจะไปที่ไหนดี เธอแนะนำอย่างหนักแน่นให้ฉันไปที่เมืองดวง เมืองดวงและเมืองดรัลนั้นต่างก็เป็นเมืองใหญ่ทั้งคู่ แต่ที่ไม่เหมือนก็คือ เมืองดวงมีการลงทุนจากต่างประเทศจำนวนมาก พวกเขาดูกันที่ความสามารถเท่านั้น ตราบใดที่ฉันยินดีที่จะเริ่มต้นใหม่จากศูนย์ ก็น่าจะเป็นโลกที่เราสามารถผสมผสานเข้าไปด้วยได้ เมื่อปักหมุดสถานที่ได้แล้ว ติณณาก็นำเงินหนึ่งแสนเหรียญมาให้ฉันยืม ฉันปฏิเสธไปหลายครั้งว่าต้องการแค่สองหมื่นเหรียญเท่านั้น แต่เธอก็ยังไม่วางใจ ท้ายที่สุดก็ยัดเงินห้าหมื่นเหรียญให้ฉัน เมื่อถึงตอนค่ำฉันก็ซื้อตั๋วเครื่องบินไปเมืองดวง ในช่วงเวลานี้ฉันไม่ได้โทรหานภทีป์เลย เพราะฉันกลัวว่าเขาจะยับยั้งฉัน ฉันไม่สามารถดึงเขามาพัวพันได้อีกแล้ว ติณณาไปส่งฉันที่สนามบิน เมื่อฉันเข้าไปถึงปากทางเข้าจุดตรวจรักษาความปลอดภัย จึงให้เธอกลับไป ฉันเดินตามผู้คนเข้าไปและเข้าแถว ตอนกลางคืนนั้นผู้โดยสารไม่มาก แล้วก็ถึงคิวฉันอย่างรวดเร็ว ในตอนที่ฉันเตรียมส่งบัตรผ่านขึ้นเครื่องและบัตรประจำตัวประชาชนให้ลูกเรือตรวจสอบนั้นเอง มีมือหนึ่งยื่นขวางเข้ามา ยึดเอาทั้งสองอย่างนี้ไป ในวินาทีต่อมา ฉันได้ยินเสียงเย็นเยียบของดนุนัยดังขึ้นมาจากด้านหลัง “ณิชา เธอคิดจะไปที่ไหน?!” เพียงแค่คำพูดไม่กี่คำ ทำให้ฉันขนลุกซู่ไปทั้งตัว “คุณคืนมาให้ฉันนะ!” ฉันหันหลังไปคิดจะเอาบัตรผ่านขึ้นเครื่องและบัตรประชาชนคืนมา แต่ว่าดนุนัยตัวสูงมาก เพียงแค่เขายกมือให้สูงขึ้น มันก็ง่ายดายมากที่ยกขึ้นจนฉันไม่สามารถเข้าถึงของทั้งสองอย่างนี้ได้ เจ้าหน้าที่ภาคพื้นดินมองดูสถานการณ์ แล้วเร่งว่า “จะไปอยู่หรือเปล่า?” “ไม่ไป” หลังจากที่ดนุนัยพูดจบ เขาก็ยื่นแขนออกมารวบฉันเข้าไปในอ้อมกอดของเขา แล้วใช้แขนยึดฉันไว้ ต่อมาฉันขัดขืนอย่างรุนแรง เขาโกรธทันทีแล้วจับฉันยกขึ้นบ่าของเขา บังคับพาฉันไปจนถึงลานจอดรถ! เมื่อมาถึงส่วนหน้าของรถ เขาลังเลอยู่ตรงตำแหน่งที่นั่งคนขับอยู่ชั่วครู่ สุดท้ายแล้วก็เบี่ยงตัวฉันไปทางฝากระโปรงรถด้านหลัง แล้วโยนตัวฉันเข้าไป! หัวของฉันกระแทกเข้ากับขอบรถ จนเจ็บแทบตาย ในตอนที่เกิดปฏิกิริยานั้นเอง ฝากระโปรงก็ปิดลงอย่างรวดเร็ว สุดท้ายแล้วตามมาด้วยเสียงดัง “ปัง” “ไม่นะ ไม่เอานะ!” ฉันตกใจมาก ใช้แรงกระแทกฝาประโปรงหลัง แต่ว่าไม่ว่าจะใช้แรงขนาดไหน ก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ! ฉันรู้สึกได้ว่ารถสตาร์ทเครื่อง ฉันอยู่ภายในกระโปรงรถ รอบด้านนั้นมืดมิดไปหมด แม้แต่แสงเล็กๆก็ไม่มี สิ่งนี้ทำให้ฉันดำดิ่งสู่ความหวาดกลัวอย่างไม่มีที่สิ้นสุดอย่างฉับพลัน เหมือนกับว่าได้ย้อนกลับไปในช่วงเวลาที่อยู่ในคุก ความฝันในคืนนั้นกลับมาอีกครั้ง! ฉันสั่นไม่หยุด และน้ำตาก็ไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ ก่อนหน้านี้ฉันไม่ใช่คนที่อ่อนแอ แต่ว่าเมื่อฉันถูกขังอยู่ในนี้ ฉันกลับหวาดกลัวจนทนไม่ไหว