ตอนที่ 53 ฉันไม่มีทางให้อภัยคุณตลอดชั่วชีวิต

ต๭นที่ 53 ฉันไม่มีทางให้อภัยคุณตลอดชั่วชีวิต ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว ในที่สุดรถก็จอด ฝากระโปรงหลังรถถูกเปิดออก ดนุนัยยืนอยู่ด้านนอก มองฉันที่อยู่ด้านในและกำลังตกใจอย่างเห็นได้ชัด จากนั้นเขาก็ขมวดคิ้วยุ่ง “ปล่อย ปล่อยฉันออกไปนะ” ตัวฉันสั่นไม่หยุด ราวกับว่าไม่สามารถควบคุมได้อีกแล้ว แต่ ฉันก็ยังกลัวว่าเขาจะปิดกระโปรงรถลงอีกครั้งด้วย จึงพยายามลุกปีนออกมา ทันทีที่ออกมา ร่างทั้งร่างก็ล้มลงไปบนพื้น มันเจ็บมาก แต่ก็ดีกว่าข้างในนั้นมาก ตอนนี้ฉันรู้ตัวเองแล้วว่า ถ้าดนุนัยไม่เห็นด้วย ฉันก็หนีไปไหนไม่ได้ ฉันคว้ากางเกงของเขา แล้วพูดกับเขาด้วยถ้อยคำดีๆว่า “ให้ฉันไปเถอะนะคะ ฉันสัญญาว่าจะไม่โผล่มาให้พวกคุณเห็นอีก ฉันทำให้พวกคุณได้ทั้งหมดนะคะ” บางทีอาจเป็นเพราะอากาศภายนอกทำให้ใจสงบแล้ว ถึงแม้ว่าฉันจะพูดได้ช้า แต่ก็ไม่นับว่าเกินกำลัง ดนุนัยก้มลงมองฉันที่ขาของเขา ลังเลอยู่สักครู่ จากนั้นก็เอนตัวลงแล้วอุ้มฉันขึ้นทันทีทันใด! “ปล่อยฉันลงนะ!” ตอนนี้เองฉันเพิ่งรู้ตัวว่ารถจอดอยู่หน้าทางเข้าวิลล่า เขาไม่สนใจการต่อต้านของฉัน กอดฉันแน่นแล้วเดินตรงเข้าไปในบ้าน ที่ชั้นบน ตรงไปยังห้องนอน จากนั้นก็โยนฉันลงบนเตียง แล้วใช้ทั้งตัวกดทับฉันไว้ มือข้างหนึ่งล๊อคคอฉันไว้แน่น จ้องมองมาที่ฉัน “ในฐานะนายหญิงบ้านสุทรรศน์ฯ เธอยังคิดจะหนีไปที่ไหนได้อีก?” “ฉัน…แค่ก แค่ก” เขาล๊อคคอไว้แน่นมาก ฉันคิดจะพูดยังพูดไม่ออก แล้วก็ไออย่างหนัก “ใช่ไหมล่ะ?” ดนุนัยเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ถึงแม้ว่า ถึงแม้ว่าใบหน้าจะไม่แสดงอารมณ์ใดๆแต่แววตาดำขลับที่เย็นเยียบนั้นราวกับว่าพายุกำลังก่อตัวขึ้น เขาคำรามออกจากจมูก เขาใช้ขาของเขากดช่วงขาของฉันไว้ แล้วยกมือขึ้นฉีกเสื้อยืดบนตัวฉันออก! “อย่านะ!” ฉันรู้ว่าเขาต้องการจะทำอะไร แต่ว่าฉันไม่ยอม! ในตอนนี้ร่างกายของฉันค่อยๆทำอะไรได้ช้าลง ไม่แข็งแรงพอที่จะต่อต้านได้! ฉันขัดขืนอยู่พักหนึ่ง และรู้ว่าความกล้าหาญที่จะต่อต้านนี้ สุดท้ายก็จะทำได้เพียงแค่นอนนิ่ง จึงยอมให้ชายหนุ่มทำไป แต่ว่า เป็นเช่นนี้แล้ว ตัวของฉันที่ราวกับโดนลมพายุปะทะอย่างแรงกลับหยุดนิ่งทีทันใด ดนุนัยยันตัวลุกขึ้น มองดูตัวฉันที่ราวกับปลาที่ตายแล้วก็ไม่ปาน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงโกรธเคืองว่า “ณิชา เธอฝืนใจที่จะทำหน้าที่ของนายหญิงบ้านสุทรรศน์ฯขนาดนี้เลยเหรอ?!” คำพูดของเขาทำให้ฉันรู้สึกขบขันอย่างทันทีทันใด ฉัมองดูเขา แล้วแค่นยิ้ม “คุณเคยเห็นฉันเป็นภรรยาที่น่าเศร้าของพวกคนร่ำรวยไหมล่ะ? ทั้งที่คนถูกใส่ร้าย แต่สามีกลับไม่เคยพูดอะไรแม้แต่คำเดียว?” ฉันพูดแล้วลุกขึ้นจากเตียง ถอดเสื้อยืดที่ขาดไปแล้วออก แล้วยังถอดกางเกงออกด้วย ดนุนัยมองมาที่ฉัน ดูเหมือนเขาเองก็ไม่แน่ใจว่าฉันจะทำอะไร ฉันเปิดเผยร่างกายส่วนใหญ่ออกมาสู่ภายนอก จากนั้น ก็ยกแขนขึ้น ให้เขาดูใต้วงแขน “คุณดูสิ ตรงนี้บนตัวฉัน” จากนั้น ก็ให้เขาดูส่วนต้นขาอีกด้วย “และยังมีนี่” ทั้งสองที่นี้เป็นจุดที่ไม่มีใครเห็น บาดแผลที่เป็นแผลเป็น เห็นได้ชัดมากว่าเป็นแผลเก่าแล้วเพิ่มแผลใหม่เข้าไป ฉันเห็นดนุนัยไม่พูดอะไร ก็ยิ้มเยาะว่า “เป็นอย่างไรบ้างล่ะคะ? ไม่พูดอะไรแล้วเหรอ? ไม่กล้ายอมรับในสิ่งที่ตัวเองทำงั้นเหรอ?” “นี่คืออะไร?” ดนุนัยที่นิ่งงันไปนานเอ่ยถามฉัน “นี่คุณยังจะถามฉันจริงๆเหรอ? สิ่งนี้ไม่ใช่เหรอที่คุณมอบหมายคนในคุกให้ดูแลน่ะ!” ฉันแผดเสียงเอ่ยว่า “ข้างในคุกน่ะ ถ้ามีการต่อสู้ทะเลาะวิวาท หรือ นักโทษได้รับบาดเจ็บ แล้วถูกพบล่ะก็ จะโดนลงโทษ และเป็นเพราะคุณสั่งให้คนเหล่านั้น “ดูแล” ฉันยังไงล่ะ พวกเขาเลยตีฉันที่สองที่นี้แทน!” “ฉันคิดจะบอกตำรวจ แต่ว่าพวกเขากลับรู้แล้วเอาฉันไปขังไว้ในกรงสุนัข!” “บังคับให้ฉันเห่าเหมือนหมา เอาเชือกมาลากจูงฉัน พอฉันทำไม่ได้ ที่นี่ก็ยังทำร้ายฉันต่อไป ฉันเจ็บปวด แต่ฉันก็ไม่กล้าที่จะไม่ยอมทำ!” “แต่ชีวิตฉันถูกลิขิตมาไม่ให้ร้องไห้ ไม่ส่งเสียง ไม่สามารถป่าวร้องว่าเจ็บได้ ภายในถูกกัดกินไปจนหมด!” “ฉันนั่งคุกเข่า แล้วบอกเรื่องราวทั้งหมดกับดนุนัย” เหมือนมีอาการประสาทหลอน เหมือนได้ระบายออกมาจนหมด! ดนุนัยยืนฟัง ไม่พูดสักคำ ในตอนท้าย ฉันพูดด้วยอารมณ์เบาขึ้น “คุณเห็นหรือยังคะ? มันเป็นไปที่คุณต้องการแล้ว ฉันไม่มีความสุขเลย! ขอให้คุณปล่อยฉันไปได้ไหมคะ เพราะฉันเป็นคนชั่ว ที่ได้รับการลงโทษแล้ว! ดนุนัยมองดูฉันด้วยแววตาซับซ้อน หลังจากนั้น ก็ถามฉันว่า “แล้วลูกที่เธอพูดถึงวันนั้นล่ะ?” “คุณยังจะถามถึงลูกอีกเหรอ? ในวันแรกที่ฉันเข้าคุก ไม่ใช่คุณหรือไงที่ให้คนมาฆ่าลูกของฉัน!? ในเวลานั้นฉันท้องได้สี่เดือนกว่าแล้ว ฉันไม่คิดหนีหรอก ฉันเพียงต้องการจะคลอดลูกออกมาอย่างปลอดภัยเท่านั้น ทำไมแม้แต่เรื่องนี้คุณก็ไม่ให้โอกาสฉัน!” “คุณรู้ไหม? ความทุกข์ยากลำบาก และความเจ็บปวดหลังจากเข้าไปในคุกทั้งหมด มันยังไม่เท่ากับการที่ฉันถูกคนของคุณจับกด ไม่ถึงเศษเสี้ยวที่พวกเขาใช้คีมดึงลูกของฉันออกมาแล้วทำลายทิ้ง!” ฉันจับดนุนัยไว้ พูดเน้นย้ำทุกคำว่า “ฉันไม่มีทางให้อภัยคุณตลอดชั่วชีวิตนี้ รวมถึงจิณณาด้วย!” น้ำตาไหลจากหางตาลงมาเป็นสาย เกิดโดยไม่สามารถควบคุมได้! นั่นคือลูกคนแรกของฉัน แต่ก็ไม่มีแล้ว ดนุนัยนั่งตรงหัวเตียง ไม่พูดอะไร มองดูฉันที่เล่าอย่างสุดกลั้นเหมือนคนประสาทหลอน แต่เขาไม่จากไปไหน มันชัดเจนมากว่าเขาไม่ยอมให้ฉันไป ฉันไม่รู้ว่าตัวเองร้องไห้นานแค่ไหน จากนั้นก็เหนื่อยและผล็อยหลับไป ท่ามกลางความสะลึมสะลือ ฉันรู้สึกถึงความอบอุ่นไปทั้งตัว และได้ยินเสียงคนพูดข้างๆหูว่า “ถ้าหากฉันพูดว่า ทุกอย่างฉันไม่เกี่ยวข้อง...” จากนั้น ฉันก็หลับไป ไม่ได้ฟังว่าคนที่พูดอยู่ข้างหูพูดว่าอะไรอีก —— เช้าวันต่อมา ฉันยังไม่ตื่นก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดัง นั่นไม่ใช่โทรศัพท์ของฉัน แต่เป็นของดนุนัย ฉันไม่ขยับ แต่ได้ยินดนุนัยลุกขึ้นรับโทรศัพท์ หลังจากที่รับสายแล้ว ก็ได้ยินเสียงจิณณาดังมาจากปลายสาย เป็นเพราะห้องนอนนั้นเงียบมาก ฉันได้ยินเสียงจิณณาพูดอย่างเกี้ยวกราดว่า “ทำไมคุณถึงหักหลังฉันด้วยการเอาหล่อนออกมา ถ้าหากหล่อนทำร้ายฉันอีก แล้วไหนจะอนาคตลูกของเราอีกล่ะคะจะทำยังไง?” “ไม่ได้แล้วล่ะ” ทันทีที่พูดจบดนุนัยก็วางสายทันที ฉันไม่รู้ว่าที่เขาพูดว่าไม่ได้แล้ว หมายความว่าอะไร ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา ฉันแสร้งว่าตื่นแล้ว ถึงได้รู้ตัวว่าเสื้อผ้าของตัวเองถูกเปลี่ยนเป็นชุดนอนเรียบร้อยแล้ว ตอนที่ลงมาชั้นล่าง เห็นคนรับใช้ทำอาหารเช้าไว้แล้ว คนรับใช้เห็นฉันเดินลงมา ก็ร้องตะโกนอย่างเคารพว่า “คุณนายคะ” ดนุนัยยกมือเรียก “หิวแล้วสินะ มาทานมื้อเช้าเถอะ” ฉันมองเขาอย่างตกตะลึงไปชั่วขณะ ลักษณะท่าทางของดนุนัยไม่ใช่เทพหิมะพันปีอีกแล้ว ในทางตรงกันข้ามเหมือนหิมะจะเริ่มละลายแล้วด้วย ความรู้สึกเหมือนแผ่นดินฟื้นตัวขึ้นมาใหม่? ฉันยืนอยู่ตรงหัวบันไดอยู่ชั่วครู่ แล้วพูดว่า “คำพูดของฉันเมื่อวาน ผู้จัดการดนุนัยคิดว่าอย่างไรบ้างคะ?” ดนุนัยได้ยินคำเรียกชื่อว่า “ผู้จัดการดนุนัย” สีหน้าของเขาก็หมองลงไป “เธอคือนายหญิงบ้านสุทรรศน์ฯ สิ่งนี้จะไม่มีวันเปลี่ยนแปลง” “เพราะคุณคิดจะทรมานฉันต่อไป? คิดจะส่งฉันเข้าไปในคุกอีก? หรือว่าคิดจะฆ่าฉันโดยตรงอย่างนั้นใช่ไหมคะ?” วันนี้สภาพการณ์โดยรวมของฉันฟื้นตัวขึ้นมากแล้ว และใจเย็นเป็นพิเศษ หนึ่งครั้งตอนที่อยู่ในคุก อีกหนึ่งครั้งที่เกือบจะต้องติดคุก มันทำให้ฉันตื่นจากฝันครั้งใหญ่ ไม่สามารถโอบกอดจินตนาการที่มีต่อดนุนัยได้อีกต่อไป “เรื่องก่อนหน้ามันได้ผ่านไปแล้ว หลังจากนี้…” “ก๊อก ก๊อก ก๊อก” “ดนุนัยพูดไปได้เพียงครึ่ง เกิดเสียงเคาะประตูดังขึ้น ทันทีที่คนรับใช้เปิดประตู จิณณาก็รีบพุ่งตรงเข้ามา พอมองเห็นฉันสวมชุดนอนอยู่ ดวงตาทั้งคู่มีอารมณ์รุนแรงราวกับจะมีไฟลุกโพลงออกมา!