ตอนที่ 56 ถ้าเธอยังรื้อฟื้น ฉันยืนอยู่ฝั่งหล่อนอย่างมั่นคง

ต๭นที่ 56 ถ้าเธอยังรื้อฟื้น ฉันยืนอยู่ฝั่งหล่อนอย่างมั่นคง ฉันรู้ว่าทินบัติจะตอบตกลง ในตอนที่ฉันกำลังวิตกังวลรอให้จิณณาเอ่ยปากอยู่นั้น เธอก็พูดมาว่า “มีอะไรแน่ๆ! ฉันจะไปด้วย” “นี่…” ฉันจงใจทำเป็นลังเล แล้วพูดว่า “โอเค” แต่ที่จริงแล้วพอใจมาก จากนั้น ดนุนัยก็บอกชื่อร้านคือ ร้านมิงโก้ หมายเลขห้อง 666 นี่คือร้านอาหารสามดาวมิชลิน เมื่อฉันและเขาออกจากบ้านสุทรรศน์ฯมาแล้ว ดนุนัยให้คนขับรถไปส่งจิณณากลับบ้าน จากนั้นก็กลับวิลล่ากับฉัน ที่เขาทำทั้งหมดนี้เพราะต้องการให้ทินบัติเห็น พอกลับขึ้นมาบนรถ เมื่อถามเขาถึงได้รู้ว่า ห้องของร้านมิงโก้นั้นสงวนสิทธิ์ไว้ให้เขาตลอดทั้งปี เขาพูดจบ จึงถามฉันว่า “มาพูดเรื่อง พรุ่งนี้เธอคิดจะทำอะไรดีกว่า?” ฉันลังเลชั่วครู่ แต่ยังคงตอบว่า “เป็นความลับค่ะ” ฉันไม่แน่ใจว่าดนุนัยจะช่วยจิณณาอยู่หรือเปล่า ถ้าใช่ แผนของฉันก็จะถูกทำลาย เช้าวันต่อมา เมื่อดนุนัยไปทำงานแล้ว ฉันจึงไปที่ห้าง แล้วหาตลาดขายส่งวิกผม หาไปหามา ในที่สุดก็เจอวิกผมที่มีสีและความยาวคล้ายกับผมของจิณณา มันยาวกว่าผมของเธอเล็กน้อย ฉันถือไปที่ร้านทำผม แล้วให้ช่างตัดผมตัดให้มีความยาวเหมือนของจิณณา และทำทรงชั่วคราวให้ด้วย ยุ่งวุ่นวายจนถึงช่วงบ่าย เดิมทีฉันคิดว่าจะให้ติณณาช่วยแต่งหน้าให้ เสียดายที่เธอไม่อยู่บ้าน แต่เธอก็ได้แนะนำช่างแต่งหน้าที่เป็นเพื่อนร่วมงานให้ แต่งหน้าลอกแบบของจิณณา ต้องบอกว่า เมื่อแต่งหน้าแล้ว และยังใส่วิกผมลงไปอีก บุคลิกลักษณะทั้งตัวของฉันเหมือนกับจิณณาไม่มีผิด ได้กลิ่นความเป็นผู้หญิงแรดเงียบไปทั้งตัว หนึ่งชั่วโมงก่อนถึงเวลานัดหมาย ดนุนัยกลับบ้านมารับฉัน ตอนนั้นฉันยังไม่ได้เอาวิกผมมา แววตานั้นนิ่งขึง แต่เขาก็ไม่พูดอะไร จนขึ้นมาบนรถ เขาจึงถามว่า “ตอนนี้จะไปที่ไหน?” ฉันเกิดความประหลาดใจ แต่ก็เข้าใจได้ว่า เขาน่าจะรู้แล้วว่าฉันต้องการทำอะไร พวกเราไปรับจิณณา และไปรับทินบัติ คนสี่คนนั่งอยู่บนรถ จากนั้นก็ไปถึงปากทางเข้าไซต์งานที่คนงานคนนั้นทำงานอยู่ เพิ่งจะรอได้สองนาที จิณณาก็ไม่พอใจแล้ว “ณิชา ไม่ไปกินข้าวหรือไง? นี่เธอมาที่นี่ทำไม?” “รอคนๆหนึ่ง” ฉันอธิบายสั้นๆ จิณณาใช้ความพยายามที่จะคว้าโอกาสนี้ เข้าไปชิดทินบัติ “เวลาของคุณปู่มีค่ามาก เธอไม่ควรที่จะทำให้ท่านต้องมารอกับเธอเลยนะ?” ฉันกำลังคิดจะอธิบายกับทินบัติ แต่ดนุนัยพูดขึ้นมาก่อนว่า “รออีกเดี๋ยว สักครู่ก็เสร็จแล้ว” ฉันนั่งอยู่ที่นั่งข้างคนขับ มองเขาอย่างแปลกประลาดใจ สีหน้าของชายหนุ่มเรียบเฉย มองอะไรไม่ออกเลย ทำให้ยิ่งยากที่จะเข้าใจเขา อย่างรวดเร็ว ฉันมองเห็นคนงานคนนั้นเดินลงมาชั้นล่าง ในช่วงเวลานั้นเอง ฉันรีบหยิบวิกผมออกมาจากกระเป๋า สวมลงบนผม จากนั้นก็หวีมันด้วยหวีที่ฉันพกติดตัว แล้วหันไปมองจิณณา จิณณารู้ตัวแล้วว่าฉันจะทำอะไร เธอเอื้อมมือมาจะคว้าวิกผมของฉัน แต่ฉันชิงออกไปก่อนหนึ่งก้าว เปิดประตูแล้วออกไปนอกรถ ฉันเดินไปอยู่ข้างหน้าคนงาน คนงานคนนั้นจำฉันได้ทันที “คุณคือ คุณจิณณา” “ใช่แล้ว” ฉันพยักหน้า ต่อมา ก็แสดงความวิตกกังวลถึงสถานการณ์ปัจจุบันของเขา จากนั้นก็แสร้งให้เงินเขาเพิ่มขึ้นอีกสามพันเหรียญ ที่จริงไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากให้มากกว่านี้ แต่ตอนนี้ฉันไม่มีเงินมากไปกว่านี้แล้ว เขากล่าวขอบคุณอย่างสำนึกในบุญคุณกับ “จิณณา” จากนั้นก็ไม่ลืมด่าฉันอีกรอบ ตอนท้ายยังพูดอีกว่า “คนอื่นต่างพูดว่าพวกคุณเติบโตมาแล้วเหมือนกัน แต่ที่ผมเห็น เขาไม่เหมือนคุณเลยสักนิด หล่อนดูเหมือนเป็นพวกเลวทรามต่ำช้า! คุณสิไม่เหมือนเลย คุณช่างจิตใจดีเหลือเกิน!” ตอนที่ฉันได้ฟัง ในใจก็หัวเราะเยาะ! พูดหลอกลวงว่า “เรื่องน้องสาวฉันไม่ง่ายเลย เธอ…” พูดไปได้แค่ครึ่ง จิณณาก็ออกจากรถวิ่งพุ่งตรงเข้ามาทันที และดึงวิกผมของฉันออก! คนงานมองดูพวกเราทั้งสองคน มองซ้ายมองขวา สีหน้าสับสน “หล่อนคือณิชา!” จิณณาชี้มาที่ฉันแล้วพูดกับคนงาน ฉันเองก็ไม่ปฏิเสธ “ถูกต้อง ฉันคือณิชา ตอนนี้ทำไมคุณถึงไม่แน่ใจล่ะ ในวันนั้นที่คุณเจอแน่ใจนะว่าเป็นฉัน?” ทันทีที่ฉันถาม คนงานก็ตกตะลึงถึงขีดสุดแล้ว จิณณากลับพูดอย่างตื่นตระหนกว่า “แน่นอนสิว่าต้องเป็นเธอ!” ในขณะนี้ตอนนี้ ถึงแม้หล่อนจะไม่พูดแต่เรื่องทั้งหมดนี้ได้ทำลายตัวเองไปเรียบร้อยแล้ว ตอนเย็นวันนั้น ร้านอาหารที่มีชื่อเสียงเป็นที่หนึ่งก็ต้องยกเลิก จิณณาส่งข้อความมาสาปแช่งฉันเป็นชุด ในตอนที่ฉันคิดว่าตัวเองได้รับชัยชนะ ดนุนัยที่มาส่งฉันกลับบ้านก็พูดขึ้นมาว่า “ณิชา ฉันสามารถยกตำแหน่งนายหญิงบ้านสุทรรศน์ฯให้เธอ ฉันสามารถปกป้องดูแลเธอ แต่ว่าเธอรับปากฉันได้ไหม จะต้องไม่ทำเรื่องนี้ต่อไป?” “เพราะอะไรคะ?” ฉันที่เพิ่งจะก้าวเข้าปากประตูบ้าน หมุนตัวหันมามองดนุนัยที่ยืนอยู่ข้างหลัง คิดว่าหูของตัวเองมีปัญหา “เรื่องสารฟอร์มัลดีไฮด์ในวอลเปเปอร์ หยุดเสียตรงนี้” ทุกคำของดนุนัยพูดอย่างหนักแน่น “ทำไมกัน?” “เธอเป็นนายหญิงของบ้านสุทรรศน์ฯมาโดยตลอด ไม่มีใครสามารถเป็น…” “มีประโยชน์อะไรกับฉันล่ะ!” เขาพูดไม่ทันจบ ก็ถูกฉันขัดจังหวะ ฉันเดินไปยืนตรงหน้าดนุนัย เงยหน้าขึ้นมองดูเขา โดยตื่นขึ้นมาจากฝันอันยิ่งใหญ่แล้ว “ไม่แปลกใจเลยที่ระยะนี้คุณมาทำดีกับฉัน คุณรู้มาก่อนแล้วว่าเรื่องนี้เป็นฝีมือชั่วช้าของจิณณา คุณกลัวว่าฉันจะพบหลักฐาน กลัวว่าฉันจะแจ้งจับเธอใช่ไหมคะ!” “ไม่ใช่…” “ไม่ใช่? สีหน้าของคุณมีความรู้สึกผิด คุณรู้ตัวรึเปล่า” ในระยะนี้พฤติกรรมท่าทีของดนุนัย ถึงแม้ว่าฉันจะพยายามใช้เหตุผลต่างๆมาทำความเข้าใจ แต่ฉันก็รู้สึกได้ว่าเขาดีกับฉัน ทัศนคติก็ดี แล้วก็อ่อนโยน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องที่เขายอมให้ความร่วมมือกับฉัน ทำให้ฉันรู้สึกว่าบางทีเขาอาจจะไม่ได้เลวร้าย “หล่อนก็แค่สับสนไปชั่วขณะ…” คำพูดของดนุนัย แปลว่าตัวเขาไม่มีความมั่นใจ นั่นคือดนุนัยผู้แข็งแกร่ง แต่ในเวลานี้เพื่อหาข้อแก้ตัวให้จิณณา จู่ๆก็มีความรู้สึกผิดและไม่มีพลังมากพอขึ้นมาทันที ฉันมองหน้าเขาแล้วถามว่า “สับสนไปชั่วขณะ? ช่วงเวลาที่หล่อนสับสนฉันต้องเข้าคุก มันถูกต้องแล้วใช่ไหม? ในปีนั้นเรื่องที่ฉันแท้ง คุณก็รู้ความจริงอยู่แล้วใช่ไหม? แล้วก็เป็นเพราะหล่อนสับสนไปชั่วขณะใช่ไหม!” “ณิ…” “โปรดเรียกฉันด้วยชื่อเต็มว่า ณิชา อย่าเรียกชื่อฉันแบบนั้น ฉันขยะแขยง!” ฉันรู้สึกว่าตัวเองบ้าไปแล้วจริงๆ ดนุนัยแค่อ่อนโยนกับฉันนิดๆหน่อยๆ ฉันก็คิดเอาเองว่าตัวเองได้เดินออกจากฤดูหนาวมาสู่ฤดูใบไม้ผลิอันอบอุ่นแล้ว โง่เง่าขั้นสุดจริงๆ! “ขอเพียงเธอสัญญากับฉันว่าจะไม่รื้อฟื้น ฉันสามารถสัญญากับเธอข้อหนึ่งได้” “ถ้าฉันไม่รื้อฟื้น?” ฉันมองดนุนัย “ฉันติดคุกมาปีครึ่งแล้วนะคะ ฉันยังต้องกลัวอะไรอีก?” “ถ้าหากเธอยังคิดจะรื้อฟื้นเรื่องนี้ ฉันก็จะยืนอยู่ฝั่งหล่อน ปกป้องหล่อน” ทุกคำพูด กระซวกทะลุใจฉัน! หัวใจของฉันราวกับถูกบีบด้วยมือที่มองไม่เห็นจำนวนนับไม่ถ้วน เจ็บมาก เจ็บมากๆ ฉันมองเขา แล้วกัดริมฝีปากแน่น ไม่ยอมให้ตัวเองต้องโศกเศร้า แต่ฉันเข้าใจดี ถ้าหากฉันไม่สัญญา ด้วยกำลังทั้งหมดของตัวเองที่มี ก็ต่อกรกับเขาไม่ได้ ถ้าหากหาคนมาช่วย ก็ต้องดึงคนรอบข้างมา ในที่สุด ฉันก็ยอมทำตาม ฉันมองเขา แล้วพูดว่า “เอาล่ะ ฉันคิดเงื่อนไขได้แล้วล่ะค่ะ”