ตอนที่ 57 เธอไม่ต้องการฉันอีกต่อไปแล้ว

ต๭นที่ 57 เธอไม่ต้องการฉันอีกต่อไปแล้ว “พูดมาสิ” ดนุนัยกล่าว “ฉันต้องการไปทำงานกับบริษัทเตชิตออกแบบ แต่คุณต้องสัญญากับฉันว่า คุณจะไม่ยื่นมือเข้าไปทำอะไรบริษัทเตชิตฯอีกตลอดกาล” ฉันต้องการปกป้องบริษัทของนภทีป์ “ตกลง ฉันสัญญา” ดนุนัยพยักหน้า ฉันยังไม่วางใจ “ผู้จัดการดนุนัย ฉันหวังว่าคุณจะรักษาสัญญานะคะ อย่าให้เหมือนครั้งก่อน ทั้งๆที่สัญญาแล้ว แต่กลับแอบซ่อนตัวทำร้ายบริษัทเตชิต” ดนุนัยมองฉัน ใบหน้าของเขานั้นดูหมองคล้ำ “เรื่องที่ฉันสัญญา ไม่เคยกลับคำ หลังจากตอนนั้น ฉันไม่ได้ทำอะไรบริษัทเตชิตฯเลย” “ทำหรือไม่ทำ ในใจของผู้จัดการย่อมรู้ดี” ตอนนี้ ฉันไม่อยากเชื่อคำพูดของดนุนัยอีกแล้ว แต่ฉันก็จำเป็นต้องเชื่อคำพูดของดนุนัยอีกครั้ง วันถัดมา ฉันกลับไปทำงานที่บริษัทเตชิตฯ นภทีป์ยินดีต้อนรับฉันอย่างยิ่ง แต่คนอื่นกลับไม่ต้องการจะเห็นฉันอีก ตอนที่ฉันออกมาจากห้องทำงานของนภทีป์ และกลับไปที่โต๊ะทำงานนั้นเอง ก็เจอหนูนอนตายอยู่ที่นั่น บนโต๊ะเปื้อนเลือด ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ ฉันก็จะอดทนไว้ แต่ฉันในตอนนี้ได้ตัดสินใจจะก้าวไปข้างหน้า ต้องการช่วยนภทีป์ แทนการลากเขาลงมา ฉันมองดูหนูที่ตายแล้ว โดยหยิบที่หางขึ้นมา แล้วบังคับใจไม่ให้แสดงอาการผิดปกติใดๆตอนโยนทิ้งลงถังขยะ จากนั้นก็ตบที่มือไปพลางแล้วพูดไปพลางว่า “พวกคุณทุกคนรู้อยู่แล้วว่าฉันเคยติดคุก แต่รู้เหตุผลหรือเปล่าว่าทำไมฉันถึงติดคุก?” ครั้งนี้ รอบๆตัวฉันคือเพื่อนร่วมงานโดยที่ทั้งสำนักงานไม่มีใครสนใจฉันเลย แต่ฉันรู้ว่าพวกเขาทุกคนต่างกระดิกหูฟัง ฉันพูดทีละคำว่า “ฉันไม่ได้พยายามฆ่าใคร” เมื่อฉันพูดคำเหล่านี้ออกไป ฉันเห็นว่าเพื่อนร่วมงานทุกคนในบริเวณนี้ต่างหยุดทำงานชั่วขณะ มีบางคนดื่มกาแฟ ภายในสำนักงานดำดิ่งสู่ความสงบที่กดดัน ฉันพูดต่อไปว่า “แน่นอนว่ายังมีอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ฉันกลับมาและต้องการจะเข้ากันได้ดีกับทุกๆคนนะคะ” พูดจบฉันก็นั่งลง วันนั้นมันช่างสงบสุขจริงๆ แล้วก็ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเหมือนก่อนหน้านี้อีก เพียงแค่เพื่อนร่วมงานทุกคนมองฉันอยู่ห่างๆ เนื่องจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ ทำให้ดวิษีเป็นปฏิปักษ์ต่อฉันเสียแล้ว แต่ตอนนี้ฉันปรับตัวเข้ากับสังคมได้ดีมากขึ้น บวกกับตอนนี้ใบสั่งงานของบริษัทส่วนใหญ่เป็นงานที่อยู่อาศัยทั่วไป เป็นงานพื้นฐานที่ฉันสามารถทำได้ ฉันจึงกลับไปยังตำแหน่งนักออกแบบอีกครั้ง ในช่วงบ่ายฉันไปพบลูกค้าสองสามราย สามารถเจรจากับพวกเขาได้อย่างราบรื่น ประสบความสำเร็จได้ลูกค้ามาสองราย ฉันคิดถึงการไปยังไซต์งานและเริ่มวัดพื้นที่ในวันพรุ่งนี้ เพื่อร่างภาพเร็นเดอร์ จึงถือว่าเย็นวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายแล้วที่ฉันจะมีเวลาว่าง ฉันจึงติดต่อติณณาเพื่อจะคืนเงินให้เธอ โชคดี ที่เธออยู่ในเมืองดรัลพอดี เรานัดเจอกันหกโมงครึ่งที่ร้านหม้อไฟใกล้ๆบริษัท ในตอนเย็นฉันทำงานเสร็จแล้ว กำลังเดินออกจากสำนักงาน ก็มองเห็นดนุนัยยืนอยู่ตรงปากประตู และรถของเขาจอดอยู่ไม่ไกล เขาเห็นฉันแล้วก็เดินมาตรงหน้า “เลิกงานแล้ว อยากทานอะไร?” พฤติกรรมของเขานั้นช่างเป็นธรรมชาติ ราวกับว่าเราเป็นคู่สามีภรรยาที่รักกันอย่างอบอุ่น เขารอฉันเลิกงาน แล้วไปทานข้าวด้วยกัน ผู้คนโดยรอบเดินเข้าๆออกๆทำงานที่ตึกนี้ ดูเหมือนจะมองมาอย่างอิจฉาริษยา หรือ ไม่ก็เป็นแววตาความไม่พอใจ แต่ว่า สิ่งที่อยู่เบื้องหลังความแสนดีนี้ ฉันรู้อย่างชัดแจ้ง ฉันไม่ต้องการสิ่งนี้ ฉันยืนตัวตรง แล้วพูดกับดนุนัยว่า “ผู้จัดการดนุนัยคะ วันๆนึงคุณมีเรื่องให้จัดการเป็นหมื่นๆเรื่อง ไม่ต้องกังวลใจเกี่ยวกับฉันหรอกค่ะ เพราะฉันสัญญาว่าจะไม่รื้อฟื้นเรื่องนั้นกับคุณแล้ว ฉันไม่กลับคำแน่นอนค่ะ” พูดจบ ฉันก็ไม่ลืมที่จะแสดงรอยยิ้มอย่างสุภาพออกมา ดนุนัยมองฉัน สีหน้าดูมืดครึ้ม น้ำเสียงทุ่มต่ำ “เธอคิดว่าที่ฉันมารับเธอไปกินข้าว ก็เพื่อเรื่องนั้นเหรอ?” “ไม่ใช่อย่างนั้นเหรอคะ? หรือว่าผู้จัดการดนุนัยคิดถึงฉันล่ะคะ?” ฉันเอียงหัวมองเขาด้วยสีหน้าขบขัน “จะเป็นไปได้ยังไง” การโต้แย้งของดนุนัยนั้นหลุดออกมาแทบจะในทันที เป็นการคัดค้านเมื่อถูกคนพูดแทงใจ ถ้าเป็นคนอื่น ฉันคงคิดว่าเขาคิดถึงฉันจริงๆ มีแต่เขานี่แหละ ที่เป็นไปไม่ได้ ฉันดูนาฬิกาข้อมือ หกโมงสิบนาทีแล้ว “ผู้จัดการดนุนัยคะ ฉันนัดติณณาทานข้าวไว้ ต้องไปแล้วค่ะ” ฉันพูดจบ แล้วเดินไปแต่คิดไม่ถึงดนุนัยพูดขึ้นมาทันทีทันใดว่า “ฉันจะไปส่งเธอ” “ผู้จัดการคะฯ ร้านอยู่ข้างหน้านี่เอง ไม่ต้องหรอกค่ะ” ฉันปฏิเสธซ้ำแล้วซ้ำอีก สุดท้ายดูเหมือนฉันรำคาญดนุนัย ฉันเดินไปข้างหน้าแล้วฉันก็ได้ยินเขาพูดขึ้นจากด้านหลังว่า “ถ้าอย่างนั้น เธอไม่ต้องการฉันอีกต่อไปแล้วสินะ” คำพูดของเขาที่ฉันได้ยิน ราวกับว่าเขามีอารมณ์ขมขื่น แต่ว่า ถึงอย่างไรก็ตามฉันก็ไม่หันกลับไปมอง ฉันรู้ตัวว่าฉันไม่ต้องการสามีที่ไม่ได้รักฉัน “รุ่นน้อง” ฉันเดินไปไม่กี่ก้าว นภทีป์ก็ไล่ตามมา “ไปไหน? เดี๋ยวไปส่ง” “ฉันไปกินข้าวกับติณณาค่ะ เดินไปก็ถึง” ฉันบอกกับนภทีป์ ด้วยคำพูดแบบเดียวกัน แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ไปจุดประกายให้นภทีป์ใส่ใจอะไร เขายิ้มเบาๆแล้วพูดว่า “อย่างนั้นเหรอ? ฉันว่าจะเดินไปซื้อกาแฟทางนั้นพอดี เดินไปด้วยกันเถอะนะ” ฉันรู้ว่าเขาโกหกเพราะอยากจะไปเป็นเพื่อนฉันแน่นอน แต่ทำให้ฉันไม่สามารถหาเหตุผลที่จะปฏิเสธเขาได้ ฉันค่อยๆเอียงหน้าหันไปมองริมถนน รถของถนนดนุนัยยังจอดอยู่ตรงนั้น เขาน่าจะเห็นแล้วใช่ไหม? ภายในใจของฉันรู้สึกตื่นตระหนกอย่างอธิบายไม่ได้ ราวกับว่าตัวเองกำลังถูกจับได้ขณะทำเรื่องที่ผิด เดินไปได้อีกสองก้าว ฉันก็หยุดเดิน และชี้ไปที่รถตรงนั้น บอกความจริงกับนภทีป์ ไม่ต้องมาส่งฉันเป็นพิเศษ ไม่ต้องเดินมากับฉันจนไกลอย่างนี้ ถึงแม้ว่านภทีป์จะไม่ได้สนใจ แต่ฉันก็ยืนยันว่า “ฉันจะไปคนเดียวค่ะ” ต้องอ้างเหตุผลหลายข้อ เขาถึงจะยอมกลับไป เมื่อเขาไปแล้ว ฉันก็เห็นรถของดนุนัยเคลื่อนที่แล้วจากไปจากตรงนั้น ฉันคืนเงินให้ติณณาตอนที่กินข้าวด้วยกัน ในขณะที่เธอได้รับเงินคืน ก็กินไปด้วยถามฉันไปด้วยว่า “เธอคิดจะทำยังไง? เธอยอมให้จิณณาขนาดนี้เลย” “ฉันต้องคิดดูอีกครั้ง” ฉันไม่สามารถจะยอมจิณณาแบบนี้ได้ อย่างไรก็ตามฉันกลัวดนุนัยด้วย ว่าเขาจะเอาความโกรธไปลงที่บ้านเด็กกำพร้า หลังจากวันนั้น บางทีอาจเป็นเพราะดนุนัยได้รับบาดเจ็บจากการนับถือตนเองของฉัน ฉันไม่ได้เจอเขาเลยเป็นเวลาติดต่อกันสองเดือน อากาศหมุนเปลี่ยนไปเป็นหนาว เนื่องจากการทำร้ายร่างกายที่ฉันได้รับตอนติดคุกทำให้สุขภาพของฉันไม่แข็งแรง โดยเฉพาะอย่างยิ่งการกลัวความหนาวเย็น ถึงแม้จะสวมทับเพิ่มไปอีก มือและเท้าก็หนาวจนเจ็บ วันอาทิตย์เป็นวันหยุดหายากของฉัน ฉันไม่คิดจะออกจากไปไหน ห่อตัวในผ้าห่มนอนดูทีวีอยู่ที่บ้าน “บริษัทนภากรุ๊ปจำกัด ได้เข้าร่วมแถลงข่าวการประชุมร่วมกับสตูดิโอจิณณา ในการประชุมนี้สตูดิโอจิณณาได้มีการแสดงภาพการออกแบบผลิตภัณฑ์ใหม่สำหรับฤดูใบไม้ผลิปีหน้า…” ได้ยินชื่อบริษัทนภากรุ๊ปจำกัดแล้ว ทำให้ฉันคิดจะถอนคำพูดแล้วกลับไปทำตามที่วางแผนไว้ ตามาด้วย ภาพของจิณณาปรากฏในข่าว เธอสวมชุดสีขาวยืนอยู่บนเวที เริ่มพูดคุยเกี่ยวกับแนวคิดและองค์ประกอบการออกแบบของเธอเอง ในข่าวเธอเน้นย้ำว่าภาพงานออกแบบชุดนี้ เป็นผลงานชุดแรกที่เธอทำขึ้นมาด้วยตัวเองจนเสร็จทั้งหมด ผู้สื่อข่าวที่อยู่ด้านล่างยกย่องความสามารถของเธอซ้ำแล้วซ้ำอีก เมื่อเลนส์กล้องได้ถ่ายภาพการออกแบบระยะใกล้ ฉันก็ต้องตกใจ! ภาพงานออกแบบชุดนี้ฉันเพิ่งได้เห็นเป็นครั้งแรก แต่กลับรู้สึกคุ้นเคย ฉันต้องเคยเห็นที่ไหนมาก่อนอย่างแน่นอน!