ตอนที่ 58 จับผิดจิณณาได้

ต๭นที่ 58 จับผิดจิณณาได้ ฉันหยิบแท๊บเล็ตขึ้นมา แล้วค้นหาภาพงานออกแบบของจิณณา ภาพชุดนี้ มีการโพสต์ลงบนอินเตอร์เนตเรียบร้อยแล้ว ฉันต้องบอกว่า งานออกแบบนี้ดูโตเป็นผู้ใหญ่สมวัย และมีความสมบูรณ์แบบอย่างยอดเยี่ยม แต่สถานการณ์ตอนเรียนมหาวิทยาลัยของจิณณานั้นช่างชัดเจนสำหรับฉัน ชั้นเรียนของสาขาออกแบบโดยส่วนใหญ่แล้วมีคะแนนจากงาน เธอแทบไม่ไปเรียนเลย บางครั้งบางคราวยัง หลับในชั้นเรียนด้วย เมื่อถึงเวลาส่งงานก็หาคนช่วยทำในราคาสูง การสอบในหลักสูตรอื่นๆ ก็ถูกแขวนไว้หลายครั้ง จนท้ายที่สุดชวลัยต้องออกหน้าจ่ายเงินให้กับอาจารย์ ถึงจะผ่านมาได้อย่างฉิวเฉียด งานออกแบบตัวจบ ก็ไม่ใช่งานที่เธอทำด้วยตัวเอง ไม่ใช่ว่าฉันสงสัยในความสามารถของหล่อน แต่ว่าคนเช่นนี้ ยกเว้นแต่ว่าจะถอดรูปแปลงร่างเป็นคนใหม่ ไม่อย่างนั้นก็ไม่มีทางออกแบบงานได้สมบูรณ์แบบอย่างนี้หรอก! ยิ่งไปกว่านั้นงานออกแบบนี้ยังมีรายละเอียดยิบย่อยมากมาย แค่มองดูก็รู้ว่ามาจากฝีมือของนักออกแบบที่มีประสบการณ์ เดิมที เรื่องนี้ของจิณณา ฉันก็ขี้เกียจจะสนใจ เมื่อมีการลอกลอกเลียนแบบผลงานออกมา ก็เป็นความเสียหายของบริษัทนภาฯ ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับฉันเลยสักนิด แต่ว่าทว่า ในตอนที่ฉันปิดแทบเล็ต ฉันมองเห็นเครื่องหมายที่ไม่เตะตาอย่างยิ่ง ตรงมุมของรูปภาพงานออกแบบของจิณณา ทำให้ฉันคิดถึงคนๆหนึ่ง! “อาจารย์บุญทิวา…” ฉันพึมพำ ในสมัยที่เรียนมหาวิทยาลัย วิทยาลัยการออกแบบนั้นมีศาสตราจารย์พิเศษชื่อ บุญทิวา เป็นนักออกแบบที่ทรงพลังอย่างมาก เธอมีสตูดิโอของตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้นยังได้รับรางวัลระดับนานาชาติ เหตุผลที่เธอมาสอนที่วิทยาลัยของพวกเราก็เป็นเพราะ เธอและคณบดีของพวกเราเป็นเพื่อนเก่าแก่กันมา ในปีนั้น บุญทิวาก็เสียชีวิตจากอาการโรคซึมเศร้าอย่างไม่ตั้งใจ แต่ในตอนนั้นเพราะเรื่องของจิณณา ฉันเองก็เกิดความสนใจในด้านการออกแบบเสื้อผ้าขึ้นมานิดหน่อย มีอยู่ครั้งหนึ่งที่ได้พูดคุยโดยไม่ตั้งใจในตอนที่ทำงานออกแบบตัวจบ ในเวลานั้นเธอยังเชิญฉันไปให้ดูงานออกแบบผลิตภัณฑ์ใหม่ล่าสุดของเธอ กับงานออกแบบชุดนี้ของจิณณานั้นมีความคล้ายคลึงกันสูงมาก ฉันจำได้ว่าตอนนั้นบุญทิวาพูดว่า งานออกแบบชุดนี้ยังไม่เสร็จสมบูรณ์ ดังนั้นจึงไม่มีการประชาสัมพันธ์สู่ภายนอก แต่ว่าในเวลานั้นเธอได้อนุญาตให้ฉันทำงานชุดนี้ ยอมให้ฉันเอากลับไปวิจัยศึกษา แต่ว่ายังไม่ทันที่ฉันจะให้คำติชมแก่เธอ เธอก็จากโลกนี้ไป ถ้าหากว่าฉันมีรูปถ่ายชุดนั้น จิณณาก็ถือภาพชุดนั้นไปจากมือฉัน “ภาพของชุดนั้น…” ฉันจ้องมองแท็บเล็ต คิดอยู่นานแล้วนึกขึ้นมาได้ ภาพชุดนั้นในตอนนั้นอยู่ในคอมพิวเตอร์ที่ใช้ในมหาวิทยาลัย และตอนนี้คอมพิวเตอร์เครื่องนี้อยู่ที่บ้านจันทร์ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่แน่ใจนักว่ามันจะเป็นของที่พวกเขาโยนทิ้งไปแล้วหรือยัง แต่ฉันจำเป็นต้องกลับไปที่บ้านจันทร์ และนำคอมพิวเตอร์เครื่องนั้นกลับมา ฉันในตอนนี้ สำหรับบ้านจันทร์เหมือนหนูสกปรกข้างถนน ฉันลังเลอยู่นาน ก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟา เปลี่ยนชุดเสร็จ จากนั้นก็หยิบวิกผมของจิณณามาใส่ และแต่งหน้า มาถึงประตูบ้านจันทร์แล้ว ก็เคาะประตู ตอนนี้ฉันคิดไว้แล้ว ถ้าหากจิณณาอยู่ที่นี่ ฉันจะพูดว่าตัวเองคิดถึงพ่อกับแม่ เลยกลับบ้านมาเยี่ยม แต่ว่าฉันโชคดี ไม่มีใครอยู่บ้านเลยยกเว้นคนรับใช้เพียงคนเดียว คนรับใช้มาเปิดประตูให้ฉัน แล้วถามว่า “คุณหนู คุณไม่ได้ออกไปกับพวกคุณๆเหรอคะ ทำไมถึงกลับมาคนเดียว?” ฉันเกิดความประหม่าขึ้นมาเล็กน้อย กลัวว่าเขาจะจำฉันได้ พูดในลำคอว่า “กลับมาเอาของน่ะ” พูดจบก็รีบขึ้นปไปชั้นบน คนรับใช้ดูเหมือนจะไม่สงสัยอะไร หลังจากฉนขึ้นมาชั้นบนแล้ว ฉันไม่ได้เข้าไปในห้องนอนของจิณณา แต่ว่าเข้าไปในห้องนอนที่ฉันเคยอยู่ ข้างในเปลี่ยนเป็นห้องเก็บของนานแล้ว แต่ถ้ายังโชคดี เฟอร์นิเจอร์ก่อนหน้านี้น่าจะยังอยู่ ในตอนที่ยังโอบอุ้มความหวังไว้นั้น ฉันกลับค้นพบว่า เฟอร์นิเจอร์ที่เคยมีอยู่ก่อนหน้าถูกย้ายไปแล้ว ไม่ต้องพูดถึงคอมพิวเตอร์เครื่องเก่า เสื้อผ้า หรือแม้กระทั่งรูปถ่ายของฉันก็ไม่มีแล้ว ฉันไร้วิญญาณไปชั่วขณะ ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี ด้านล่างมีเสียงแตรรถดังขึ้น จากนั้นฉันก็ได้ยินเสียงของจิณณาและชวลัย จบสิ้นแล้ว! ฉันรีบออกมาจากห้อง กลัวจนตัวสั่นเมื่อลงมาชั้นล่างแล้วคิดจะออกไปข้างนอก กำลังเปิดประตูออก ก็เห็นจิณณาและชวลัยอยู่ตรงปากประตู เมื่อทั้งสองคนเห็นฉันก็ตกใจ จิณณามีปฏิกิริยาโต้ตอบรีบเดินเข้ามาตรงหน้าแล้วดึงวิกผมฉันหล่นทันที “ณิชา แกมาทำอะไร!” ชวลัยเดินเข้ามาหาฉันเช่นกัน คนรับใช้รีบออกมา เมื่อเก็บวิกผมของฉันขึ้นมา ก็ตกตะลึง ชวลัยด่าทอคนรับใช้โดยตรงทันที “ใครคือคุณหนูใหญ่แกแยกไม่ออกรึไงฮะ?” “ขอโทษด้วยค่ะ ฉันไม่ทันระวัง” คนรับใช้กล่าวขออภัยอย่างตกใจ ฉันคิดว่าเด็กรับใช้คนนี้น่าจะมาทำงานที่นี่แทนน้าหมุย ฉันพูดอย่างใจดีว่า “เธอแยกฉันกับจิณณาไม่ออก ก็อย่าไปตำหนิเธอเลยค่ะ” ทันทีที่ฉันพูด จิณณาก็ให้ความสนใจเรื่องที่ฉันอยู่ที่นี่ เธอชี้มาที่ฉันแล้วถามว่า “แกบอกมานะ ว่าแกมาทำอะไร?! แกคิดจะมาขอโมยของใช่ไหม!” เธอพูดพร้อมกับคิดจะคว้าเอากระเป๋าของฉัน ชิงเดินไปก่อนหนึ่งก้าว แล้ววางกระเป๋าลง ของที่หล่นออกมาจากข้างในนั้นมีกระเป๋าเงิน กุญแจ แล้วก็กระดาษทิชชู่ นอกจากนั้นไม่มีอะไรอื่นอีก ชวลัยก้มหัวดูอย่างละเอียด พบว่าไม่มีสิ่งของอย่างอื่นจริงๆ ก็เกิดความไม่พอใจ ทั้งยังก้มตัวลงมาหยิบกระเป๋าเงินฉันไปเปิดดู ข้างในนอกจากมีบัตรสองสามใบและเงินสดเล็กๆน้อยๆแล้วก็ไม่มีอะไรอีก “พอแล้วหรือยังคะ? ฉันเพียงแค่อยากจะกลับมาเอาคอมพิวเตอร์สมัยเรียนของฉันเท่านั้นเอง ข้างในนั้นมีรูปที่ฉนต้องใช้ทำงาน” ฉันกล่าว ตอนนี้ของนั้นหายไปแล้ว ถ้าฉันตองการ ก็ต้องทำให้พวกเขา “ช่วย” ฉัน แต่ชวลัยดูเหมือนจะค้นพบสิ่งที่นำไปสู่บางอย่าง “แกบอกไม่ได้หยิบมาก็คือไม่ได้หยิบ? แกเพิ่งจะอยู่ข้างในใครจะไปรู้ว่าแกทำเรื่องไม่ดีอะไรไว้! ฉันจะโทรหาปณัยเดี๋ยวนี้แหละ!” เธอลากฉันด้วยมือข้างหนึ่ง อีกข้างหนึ่งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา จิณณายืนอยู่ด้านหลัง สองมือกอดหน้าอก แล้วยิ้มอย่างสะใจ “ณิชา เธอบอกหน่อยสิถ้าครั้งนี้พวกเราเอาเธอเข้าคุกอีกครั้ง จะมีใครช่วยเธอได้?” คำพูดของเธอ ทำให้แผ่นหลังของฉันเย็นวาบ แต่ฉันยังคงยืนกรานพูดว่า “ฉันแค่กลับมาเอาคอมพิวเตอร์ ฉันกลัวพวกคุณจะไม่ให้ฉัน เลยต้องทำแบบนี้” “พูดมากแล้วมีประโยชน์อะไร? แกแอบมาเข้าบ้านของพวกเรา ระบบCCTV ถ่ายภาพของแกได้แล้ว แกบอกว่าไม่ได้เอาอะไรคือไม่ได้เอาเหรอ?” คำพูดของจิณณาทำให้ฉันรู้ว่า เธอวางแผนไว้แล้ว ในตอนนี้เอง ชวลัยโทรหาปณัยติดแล้ว จากคำพูดของเธอ ฉันรู้ว่า ปณัยอยู่กับคุณยายชยาณี ไม่แปลกใจเลยที่ชวลัยกระตือรือร้นที่จะต่อสายหาปณัยขนาดนั้น เป็นเพราะอยากจะให้ชยานีรู้เรื่องนี้ด้วย? หลังจากคุยโทรศัพท์แล้ว ชวลัยก็พาฉันไปที่บ้านของชยานี ทันที่พวกเราเข้าไป ปณัยก็ชี้นิ้วด่าทอฉัน “ณิชา แกไปอยู่ข้างนอกไม่รอดแล้วสินะ ถึงมาขโมยของถึงในบ้านของพวกเรา!” “ฉันเปล่านะคะ ฉันเพียงแค่ต้องการกลับไปเอาคอมพิวเตอร์สมัยเรียนเท่านั้นเอง ฉันรู้ว่าความสัมพันธ์ของฉันกับพวกคุณนั้นมันยากลำบากมาก ถ้าบอกไปตรงๆพวกคุณย่อมไม่ให้ฉัน ฉันก็เลย…” ฉันพูดโดยจงใจใช้เสียงที่นิ่มนวลลง “ฮึ่ย!” ปณัยไม่รับฟัง “ชวลัยเพิ่งจะบอกกับฉันเอง ว่าแกเข้ามา แล้วออกมาจากห้องนอนที่เราวางเงินไว้สองหมื่นเหรียญ!” “นี่ไง ถูกฉันจับได้คาหนังคาเขา! เงินอยู่นี่แล้ว!” ชวลัยพูดแล้วหยิบใบธนบัตรที่พับเก็บไว้อย่างเรียบร้อยออกมาจากกระเป๋า