ตอนที่64 ให้เธอแต่งเข้าบ้านเป็นคุณนายตระกูลวาดวงร์ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ

ต๭นที่64 ให้เธอแต่งเข้าบ้านเป็นคุณนายตระกูลวาดวงร์ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ ไม่ถึงหนึ่งนาที ฉันก็ได้รับโทรศัพท์จากจิณณา! “ ทำไมเธอถึงได้มีรูปถ่ายพวกนี้? ” ประโยคแรกของจิณณาก็คือเรื่องนี้ เห็นได้ชัดยิ่ง เธอรู้ดียิ่งว่าสิ่งที่ฉันส่งให้เธอคืออะไร ฉันเก็บคอมพิวเตอร์เดินออกไปด้านนอกไปพลาง ถือมือถือสนทนากับเธอไปพลาง “ ถ้าไม่อยากให้คนรู้ก็อย่าทำเลย ” “ ไม่มีใครเชื่อเธอหรอ! ” แม้จิณณาจะพูดแบบนี้ แต่ฉันฟังออกว่าในน้ำเสียงของเธอมีความประหม่า ที่แท้คือของที่ลอกเขามา คราวนี้ ฉันเดินออกจากไอทีซิตี้แล้ว มองดูอากาศดีด้านนอก พูดช้าๆ “ ไม่เชื่อฉันหรือ? ผลงานของครูบุญทิวาล้วนมีเอกลักษณ์เฉพาะที่เห็นได้ชัดยิ่ง เพียงแค่หยิบผลงานชิ้นก่อนๆของเธอมาเปรียบเทียบก็ดูออกแล้วว่า งานชิ้นนี้ทำขึ้นด้วยมือเธอจริงๆ ฉัน... ” “ เธอจะทำอะไร! เธอต้องการอะไร! ” โดยไม่รอให้ฉันพูดจบ จิณณาพูดแทรกฉันแล้ว เธอรู้ดีเกินไปแล้ว ออกแบบของประเภทนี้ โดยเฉพาะระดับปรมาจารย์ ล้วนมีสไตล์ของตัวเอง ไม่เพียงแต่คนนอกลอกเลียนแบบไม่ได้ คนในสาขาอาชีพก็สามารถมองหลักการลับออก แต่ความตะขิดตะขวงใจของเธอก็คือผลลัพธ์ที่ฉันต้องการ ฉันพูดอย่างใจเย็นสงบนิ่ง “ ฉันอยากให้เธอทำให้ภรรยาชลิตรับค่าชดใช้แล้วจากไปเดี๋ยวนี้ ไม่ต้องปั่นหัวเธอแล้ว! ไม่งั้นฉันจะนำผลงานชุดนี้ประกาศให้โลกรู้เดี๋ยวนี้ ” ฉันหยุดสักพักก็พูดว่า “ ถ้าฉันจำไม่ผิด น่าจะเป็นเพราะผลงานชุดนี้ คุณปู่ทินบัติจึงให้ความสนใจกับเธอมาก ” นี่ก็คือจุดอ่อนของจิณณา! เธอทำเรื่องมากมายขนาดนั้น ไม่มีอะไรนอกจากจะเอาใจทินบัติ อีกทั้งทำให้ฉันหายไปตลอดกาล! จิณณาเงียบหายไปจากสายโทรศัพท์อยู่นาน จึงจะพูดอย่างหนักแน่น “ ได้ งั้นเธอเอาภาพฟิล์มอันนี้ให้ฉัน ” “ ไม่ได้ ” ฉันปฏิเสธทันควัน “ คนอย่างเธอ หลักฐานทำความผิดของเธอไม่ได้อยู่ที่ฉันสักนิด ฉันจะมั่นใจได้ยังไงว่าเธอจะไม่ทำร้ายฉันอีก? ” “ งั้นฉันก็จะไม่ถอนตัว ” จิณณาว่า ที่จริงตอนนี้ฉันเป็นกังวลอยู่นิดหน่อย แต่ฉันยังแสร้งพูดอย่างสงบนิ่ง “ ก็ได้ งั้นฉันก็จะนำเรื่องนี้ประกาศออกไป หลังจากนั้นลาออกจากบริษัทเตชิตออกแบบ ยังไงซะถึงตอนนั้นแล้วฉันยังคงเป็นคุณนายตระกูลสุทรรศน์รังสสี ” คนที่ได้รับความเสียหายหนีไม่พ้นนภทีป์ ฉันถือเงินของดนุนัย ก็สามารถชดใช้เป็นบริษัทเตชิตออกแบบสิบแห่งยี่สิบแห่งให้แก่นภทีป์ได้ตามใจชอบ ฉันพูดจบ ปลายสายด้านหนึ่งเงียบไปนานมาก ฉันจงใจพูดว่า “ เธอไม่ตกลงก็ไม่เป็นไร ฉันจะโทร.หาดนุนัย ” “ ฉันรู้แล้ว! ” ไม่รอให้ฉันวาง ปลายสายทางด้านนั้นก็วางไว้แล้ว ตอนที่ฉันกลับไปถึงบริษัทอีกครั้ง ศพของชลิตไม่อยู่แล้ว ภรรยาชลิตก็จากไปแล้ว ที่จริงฉันนึกว่าเรื่องราวสิ้นสุดลงแล้ว แต่ตอนที่ฉันกลับไป เพื่อนร่วมงานหลายคนล้วนหยุดอยู่ที่ประตูห้องนภทีป์ ฉันรวมร่างเข้าไปกลับได้ยินดวิษีพูดว่า “ เธอต้องลาออก เธออยู่ต่อ ฉันก็ไป ” หลังจากนั้น ด้านหลังก็มีเพื่อนร่วมงานช่วยพูด “ ใช่ เธออยู่ต่อฉันก็ไป ” “ เรื่องนี้ผ่านไปแบบนี้แล้ว แต่ครั้งหน้าจะทำยังไง? เธอก็เป็นตัวซวยของบริษัทเตชิตออกแบบ” “ ใช่ เรื่องนี้ก็ลงเวยป๋อไปแล้ว พวกเราคลี่คลายลงอย่างยากลำบาก ก็ถูกเธอทำพังแล้ว! ” ทุกคนพูดต่อๆกัน แม้ไม่ได้ยินชื่อ ฉันก็รู้ว่าคนนี้คือฉัน เรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะฉัน แม้ฉันจะแก้ไขแล้ว แต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงเรื่องราวทั้งหมดที่ส่งผลกระทบในแง่ลบต่อบริษัทเตชิตออกแบบไปได้ ฉันได้ยินนภทีป์พูดอยู่ด้านใน “ เรื่องนี้เป็นปัญหาของบริษัท ไม่เกี่ยวข้องกับณิชา ” “ ประธานนภทีป์! คุณเข้าข้างเธอหรือ นี่ค่ะ ใบลาออกของฉัน ” คนที่พูดประโยคนี้คือดวิษี ตอนนี้ดวิษีเป็นเสาหลักของบริษัทเตชิตออกแบบ ตั้งแต่หลังจากที่ธุรกิจของบริษัทเตชิตออกแบบฟื้นตัว โรงการทั้งหลายในมือเธอล้วนมาจากคนที่เธอรู้จัก ถ้าเธอออกไป โตรงการพวกนี้ก็จะต้องชดใช้เป็นเงิน ฉันวิ่งเข้าไปหนึ่งก้าว ชิงพูดตัดหน้า “ ไม่ได้ ฉันลาออกเอง ” “ รุ่นน้อง! ” นภทีป์มองฉัน ร้อนใจอยู่ครู่หนึ่ง ไม่ได้เรียกชื่อฉัน แต่นี่ทำให้เพื่อนร่วมงานจับผิดได้พอดี “ รุ่นน้อง? ความสัมพันธ์ระหว่างประธานนภทีป์กับณิชาลึกซึ้งจริงๆ ” “ แบบนี้ให้เธอแต่งเข้าบ้านเป็นคุณนายตระกูลวาดวงร์ก็ดีแล้วไม่ใช่หรือ พวกเรายังต้องทำงาน หาเงินเลี้ยงครอบครัวนะ! ” “ ใช่แล้ว! ความสัมพันธ์ในครอบครัวก็ต่างออกไป ” คำพูดของเพื่อนร่วมงานฟังไม่เข้าหู ฉันมองนภทีป์ โค้งคำนับ พูดแสดงความเคารพว่า “ ประธานนภทีป์ ขอบพระคุณอย่างสุดซึ้งที่ดูแลฉันในระยะนี้ แต่ฉันรู้ว่า เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับฉัน ดังนั้นไม่ว่าคุณจะเห็นด้วยหรือไม่ ฉันก็จะลาออก ” ฉันพูดจบ กลับออฟฟิศหยิบกระเป๋าขึ้นมา จะจากไป เพิ่งเข้าไปในลิฟต์ นภทีป์ก็ตามเข้ามาแล้ว พอเขาเข้ามา ดึงข้อมือฉันไว้ ฉันตะลึงงัน! นภทีป์จับฉันไว้แน่นมาก ขอโทษ “ ขอโทษ รุ่นน้อง เพราะฉันประเมินตัวเองสูงเกินไป ฉันยังมีความสามารถไม่พอที่จะบริหารจัดการบริษัทแห่งนี้ ยื้อเธอให้เหนื่อยแล้ว ” “ รุ่นพี่ ตอนนี้คุณไม่ควรปลอบใจฉัน แต่กลับควรกลับไปปลอบใจพวกดวิษี งานของฉันหาใหม่ได้ แต่ดีไซเนอร์ฝีมือดีแบบนี้อย่างดวิษี หายากจริงๆ ” ถ้าดวิษีไปแล้ว บริษัทเตชิตออกแบบพังย่อยยับแล้ว อย่างนั้นฉันก็ยิ่งรู้สึกผิดจริงๆ แต่นภทีป์ไม่ฟังฉัน เขาส่งฉันถึงข้างล่าง ฉันห้ามอีกครั้ง เขาจึงจะกลับบริษัท ฉันอยู่ข้างล่าง ก็ได้รับสายจากจิณณา เธอบอกฉันว่า เธอทำให้ครอบครัวภรรยาชลิตทั้งครอบครัวออกไปหมดแล้ว ถ้าเรื่องออกแบบแผนภาพแพร่งพรายให้คนนอกรู้แล้ว เธอจะไม่ปล่อยฉันไป! ฉันไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น ก็วางสายไปแล้ว ฉันกลับถึงบ้าน มองดูห้องว่างเปล่า รับรู้ได้ว่าหลายวันมานี้ดนุนัยล้วนไม่อยู่ ฉันสงสัยขึ้นมานิดหน่อย เขารู้นานแล้วว่าจะเกิดเรื่องนี้ขึ้นใช่หรือไม่ เกรงว่าฉันจะทำเรื่องที่ทำให้จิณณาเสียหาย จึงมาหาฉันโดยเฉพาะ? “ อารมณ์ไม่ดีหรือ? ” ตอนที่ฉันยืนเหม่ออยู่ในห้องรับแขกด้วยความสงสัย กลับได้ยินเสียงจรณ์ ฉันหันหน้าไป เห็นเขายืนอยู่บริเวณห้องถอดรองเท้า ตื่นตกใจอย่างควบคุมไม่ได้ “ คุณเข้ามาได้ยังไง? ” ใบหน้าของจรณ์เปื้อนรอยยิ้ม “ เพราะเธอลืมปิดประตูน่ะสิ ฉันนึกว่าโจรขึ้นบ้านเธอแล้ว ก็เข้ามาดูเสียหน่อย ” คราวนี้ฉันจึงจะสังเกตเห็นว่า ประตูด้านหลังเขาเปิดอยู่ กล่าวขอโทษเขา “ ขอโทษนะคะ เมื่อครู่นี้ฉันไม่ได้สนใจ ” “ ไม่เป็นไรครับ เป็นผู้หญิงอยู่บ้านคนเดียว ต้องระวังตัวให้มากๆ มีเรื่องอะไรก็มาหาผมได้ ” จรณ์ว่าแล้ว หยิบนามบัตรหนึ่งใบออกมาวางไว้บนตู้รองเท้า “ นี่เป็นนามบัตรของผม มีอะไรก็สามารถโทร.หาผมได้ทุกเมื่อ ” พูดจบ ก็จากไปแล้ว ยังช่วยฉันปิดประตู ฉันยืนเหม่ออยู่ด้านหน้าหน้าต่างเพียงลำพัง นึกถึงลูกสามคนของชลิต เพราะฉัน(เกิด)ออกมาจากบ้านเด็กกำพร้า เห็นใจพวกเขาเป็นพิเศษ ฉันก็ไม่รู้ว่ายืนอยู่นานเท่าไรแล้ว ได้ยินด้านหลังแว่วเสียงเปิดประตู ฉันหันหน้าไปก็เห็นดนุนัยยืนอยู่ที่ประตู ในมือถือกระเป๋าหนังใบหนึ่ง เขาเห็นฉันก็วางกระเป๋าหนังไว้หน้าประตู เอ่ยขึ้นว่า “ ไปทำงานนอกสถานที่อยู่หลายวัน ” ฉันมองเขา ก็นึกถึงการคาดเดาก่อนหน้านี้ของตัวเอง พูดอย่างห่างเหิน “ ประธานดนุนัยจะไปไหนไม่จำเป็นต้องบอกดิฉัน ” “ เป็นอะไรไป? ” ดนุนัยเหมือนจะดูออกว่าฉันมีเรื่องไม่สบายใจ ถอดสูทตัวนอกบนตัวทิ้งไป เดินมาทางฉัน บางทีอาจเป็นความคิดถึงจึงอาศัยจังหวะ ฉันนำเรื่องที่ภรรยาชลิตร้องโวยวายไม่กี่วันมานี้เล่าให้เขาฟังตั้งแต่ต้นจนจบ แต่การแสดงออกของดนุนัยดูไม่แปลกใจเลยสักนิด เปลือกตาหลุบต่ำเล็กน้อย เพียงพูดว่า “ ฉันจะบอกกับเธอ ”