ตอนที่65 ชั่วชีวิตตัวคนเดียวไปจนแก่

ต๭นที่65 ชั่วชีวิตตัวคนเดียวไปจนแก่ ฉันจะบอกกับเธอ คำพูดนี้ ฉันฟังแล้วก็รู้สึกว่าน่าขบขัน แต่ที่น่าขบขันที่สุด คือฉันอาศัยจังหวะช่วงหนึ่งจากดนุนัย นึกว่าเขาจะโกรธแทนฉัน นึกว่าเขาจะเป็นห่วงฉันนิดๆแบบนั้น ฉันมองเขา พูดอย่างตั้งใจเป็นพิเศษ “ ประธานดนุนัย ฐานะคุณนายบ้านสุทรรศน์รังสสีไม่เพียงแต่ไม่ทำให้ฉันมีมากไปกว่านี้ แต่กลับทำให้ฉันไม่เหลืออะไรเลย ฉันไม่มีอะไรจะเสียแล้ว ดังนั้นคุณปล่อยฉันไปได้มั้ย ถือว่าฉันขอร้องคุณก็แล้วกัน ” ดนุนัยก็ยืนอยู่ในที่ที่ห่างจากฉันหนึ่งเมตร มองฉัน คิ้วขมวดเข้าหากันเป็นร่องลึก ผ่านไปอยู่นานก็ไม่พูดไม่จา เนิ่นนาน จึงจะพูดว่า “ ฉันเหนื่อยแล้ว เรื่องพวกนี้ไว้ค่อยพูดเถอะ ” พูดจบ ไม่ได้จากไป แต่หยิบคอมพิวเตอร์ออกจากกระเป๋าหนัง เริ่มทำงานที่ห้องรับแขก แต่ฉันหลบอยู่ในห้องนอนใหญ่มองไปนอกหน้าต่าง ย้อนคิดดูแล้ว ฉันเป็นคุณนายตระกูลสุทรรศน์รังสสีมานาน เหมือนไม่มีสักวันเป็นวันที่มีความสุข คืนนั้น ฉันได้รับสายจากนภทีป์ เขาให้ฉันกลับบริษัทเตชิตออกแบบ ถูกฉันปฏิเสธแล้ว เพราะฉันรู้ว่า ไม่ใช่เพราะความสามารถของนภทีป์มีไม่พอ แค่เป็นเพราะตอนที่ฉันอยู่ความกังวลของเขาจะเพิ่มขึ้น แต่ในสายโทรศัพท์เขาบอกกับฉันเรื่องหนึ่ง ตอนบ่าย ศพของชลิตไม่ได้ถูกส่งไปถึงห้องเก็บศพ แต่ส่งไปที่สถานีตำรวจ ภายใต้ข้อเรียกร้องของลูกสาวชลิต ทำการพิสูจน์ศพ การพิสูจน์ศพในตอนสุดท้ายพบว่า สาเหตุการตายของชลิตมีข้อสงสัยส่วนหนึ่ง เป็นไปได้สูงว่าจะไม่ใช่การตายโดยธรรมชาติ แต่เพราะว่าไม่มีหลักฐานเพิ่มเติมมากกว่านี้ ดังนั้นเรื่องนี้อาจถูกตรวจสอบต่อไปไม่ได้ ข้อสรุปนี้ ทำให้หัวใจของฉันตึงเข้าด้วยกัน! ฉันไปถึงห้องรับแขก เห็นดนุนัยที่กำลังทำงาน หน้าด้านข้างของชายหนุ่มไร้ที่ติแบบนั้น น่าเศร้า ในด้านความรู้สึกกลับไม่มีหลักการใดๆ คืนนั้นฉันไปนอนในห้องนอนแขก แต่ดนุนัยไม่ได้อุ้มฉันไปห้องนอนใหญ่เหมือนเมื่อก่อนแบบนั้นแล้ว เช้าวันที่สองตอนที่ฉันตื่นมา ยังคงอยู่ที่ห้องนอนแขก ฉันไปหาจิณณาที่สตูดิโอแห่งใหม่ของเธอ พอฉันเข้าไป ก็เห็นผลงานที่จิณณาลอกเลียนแบบผลงานของบุญทิวาเหล่านั้นแขวนอยู่บนผนัง นักข่าวกลุ่มหนึ่งกำลังทำการสัมภาษณ์เธอ ฉันได้ยินนักข่าวชมเธอว่าเป็นดีไซเนอร์สาวสวยจอมอัจฉริยะ ก็รู้สึกว่าน่าขันอย่างยิ่ง ผ่านไปราวๆครึ่งชั่วโมง การสัมภาษณ์ก็เสร็จสิ้นลงแล้ว จิณณาเห็นฉันตั้งนานแล้ว เรื่องแรกที่เธอทำก็คือเชิญฉันเข้าไปในห้องทำงานของเธอ ต้องพูดว่าพึ่งพิงต้นไม้ใหญ่สุขสบายยิ่ง โครงการสตูดิโอก่อนหน้านี้ของจิณณาเกิดเรื่อง ก็วางตำแหน่งอยู่ที่นั่นโดยตรง ตอนนี้สตูดิโอใหม่แห่งนี้ ยังคงตั้งอยู่ใจกลางเมืองราคาสูงลิ่ว ที่สำคัญกว่านั้นคือ นี่คือห่างจากบริษัทของดนุนัยเพียงไม่กี่เมตร เพียงนั่งในห้องทำงานของเธอ ก็สามารถมองเห็นอาคารใหญ่โตของบริษัทนภากรุ๊ปจำกัดที่อยู่ไม่ไกล ตอนที่ฉันมองตามหน้าต่างจรดเพดาน มองไปยังบริษัทนภากรุ๊ปจำกัดที่อยู่ไม่ใกล จิณณาให้ผู้ช่วยเทกาแฟแก้วหนึ่งให้ฉัน จากนั้นมองออกไปตามสายตาของฉัน หัวเราะแล้วพูดว่า “ ดนุนัยพูดว่า กลัวว่าตอนที่คิดถึงฉันจะมองไม่เห็นฉัน ดังนั้นก็เลือกที่ติดกันให้ฉันแบบนี้ ” “ งั้นหรือ? แต่เขายังอาศัยอยู่ที่บ้านฉันทุกคืน ” ฉันยกกาแฟตรงหน้าขึ้นมา ดื่มคำหนึ่ง ตอนนี้จิณณาไม่เหมือนเดิมจริงๆ แม้ว่ายังไม่เริ่มทำงาน แต่เช่าที่ดีแบบนี้ไม่บอกกล่าว แม้แต่กาแฟก็เป็นของชั้นนำ ดูเหมือนว่า ดนุนัยเลี้ยงเธอไว้บนฝ่ามือจริงๆ แต่ฉันก็แค่พูดโอ้อวดทันควัน จิณณาเหมือนจะไม่ถูกคำพูดของฉันยั่วโมโห กลับไปนั่งเก้าอี้ทำงาน พูดว่า “ แล้วยังไงล่ะ ก็แค่ช่วงเวลาหนึ่งเท่านั้น เธอ โดนไล่ออกจากบ้านสุทรรศน์รังสสีเป็นเรื่องที่กำลังจะเกิดขึ้น ” น้ำเสียงของเธอฟาดฟันเป็นอย่างยิ่ง วันนี้ฉันไม่ได้มาหาเธอเพื่อคุยเล่น ตัดเข้าประเด็นว่า “ เธอฆ่าชลิตใช่มั้ย? ” ตอนแรกจิณณาหยิบแก้วกาแฟบนโต๊ะเตรียมจะดื่ม ประโยคนี้ของฉัน มือของเธอหยุดชั่วครู่ของเห็นได้ชัด เมื่อครู่นี้ยังเป็นสายตาฉลาดหลักแหลม คราวนี้ก็แปรเปลี่ยนเป็นใสซื่อไม่มีพิษมีภัย มองฉัน ขยิบตา “ ณิชาเธอพูดถึงเรื่องอะไร? ฉันจะฆ่าคนได้ยังไง พูดแบบนี้กลับไปดีกว่า ” ยิ่งเธอแสดงออกแบบนี้ ฉันยิ่งเชื่อว่าการตายของชลิตเกี่ยวข้องกับเธอ! นึกถึงลูกสามคนของชลิต ฉันสอบถามเธอ “ เธอรู้หรือเปล่าว่าชลิตเป็นเสาหลักของครอบครัว เขาตายแล้ว เธอจะให้ภรรยาของเขากับลูกอีกสามคนทำยังไง! ” “ ทำยังไงอะไรกัน? ” จิณณาวางกาแฟลง ดวงตามองออกไปนอกหน้าต่าง “ สังคมนี้คนอ่อนแอเป็นเหยื่อของคนแข็งแกร่ง ตัวเองไม่มีความสามารถ โทษใครได้ ” “ ไม่มีความสามารถ? ” ฉันเคืองขึ้นมาจริงๆ “ เธอเกิดมาสุขสบาย เสื้อผ้าถึงมืออาหารถึงปาก ตัวเองไม่มีความสามารถก็มีคนช่วยค้ำจุน ” แต่ชลิตล่ะ? เขาเพียงแค่ทำงานอย่างซื่อสัตย์สุจริต ต้องการหาเลี้ยงชีวิตคนทั้งครอบครัวก็เท่านั้น เธอลงมือไปแล้วได้ยังไง! “ เธอมีสิทธิ์อะไรมาว่าฉัน! ” จิณณาลุกขึ้น หยิบกาแฟตรงหน้าก็โยนมาทางฉัน กาแฟร้อนลวกหยดลงบนพรมสีขาวสะอาดของห้องทำงาน อารมณ์ของเธอเปลี่ยนเป็นร้อนใจอย่างบอกไม่ถูก ก็ยิ่งได้คำตอบแล้วว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเธอ ฉันมองเธอ โกรธจนสั่นไปทั้งร่าง มือกำหมัดแน่น พูดว่า “ ถ้าเธออยากเป็นคุณนายตระกูลสุทรรศน์รังสสี ฉันยกให้เธอ เพื่อให้ได้มาซึ่งตำแหน่งนี้ เธอทำได้ทุกอย่าง แม้กระทั่งฆ่าคน! ” “ พูดจาเหลวไหล ฉันไม่ได้ฆ่าคน! ” จิณณาปากว่าแบบนี้ สีหน้ากลับซ่อนความกังวลไว้ไม่มิด! “ เธอกล้าสาบานต่อหน้าฟ้าดินมั้ยว่าเธอไม่ได้โกหก? ” ฉันถามแกมบังคับ “ ถ้าเธอกล้าสาบาน ถ้าเธอโกหก ชั่วชีวิตก็เป็นคุณนายบ้านสุทรรศน์รังสสีไม่ได้ ชั่วชีวิตก็ไม่มีลูก ตัวคนเดียวจนแก่! ” จิณณามองฉัน สีหน้าเจ็บแค้นเคืองโกรธ นิ่งไปนาน จึงจะชี้ไปที่ประตู “ ไปให้พ้น... ” “ เธอไม่กล้าหรือ? ” “ ฉันบอกให้เธอไปให้พ้น! เคธี่ รีบเอาตัวผู้หญิงคนนี้ออกไปให้พ้นหน้าฉัน ” จิณณาเรียกผู้ช่วยมาขับไล่ฉัน แต่การตอบสนองของเธออธิบายทุกสิ่ง ครู่หนึ่งฉันรู้สึกว่าจิณณาเป็นบ้าไปแล้วหรือไร เธอไปฆ่าคนเพื่อตำแหน่งคุณนายบ้านสุทรรศน์รังสสี ที่สำคัญกว่านั้นคือครั้งนี้ยังทำให้นภทีป์ลำบาก ฉันออกจากห้องทำงานของจิณณา ไม่กี่ก้าวก็ไปถึงด้านล่างอาคารของบริษัทนภากรุ๊ปจำกัด ฉันมองดูตึกสูงตะหง่านตรงหน้า สับสนอยู่นานในที่สุดก็ก้าวเท้าเข้าไป พอถึงปากประตู ตอนแรกฉันนึกว่าฉันจะต้องอ้างชื่อจิณณาเข้าไปเหมือนคราวที่แล้ว แต่ครั้งนี้พอฉันเข้าประตูมา คนที่ฟร้อนท์เคาน์เตอร์หยุดฉันไว้ “ คุณหนูณิชา ท่านประธานดนุนัยบอกว่าต่อไปนี้คนที่ไม่ใช่คนในบริษัทจะไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามา ” “ ... ” ที่แท้เขาก็รู้ตั้งนานแล้วว่าฉันจะมารบกวนเขา ดังนั้นก็แจ้งให้ทราบตั้งนานแล้ว แต่ทว่า ตอนนี้ฉันควบคุมความรู้สึกของตัวเองไม่ได้เลยสักนิด ฉันก็แค่ต้องการถอนตัวออกจากตำแหน่งคุณนายตระกูลสุทรรศน์รังสสีนี้เท่านั้น ฉันส่งข้อความหาดนุนัยที่ด้านล่างอาคาร บอกว่าฉันมาแล้ว คิดไม่ถึงว่าไม่ถึงห้านาที คนที่ฟร้อนท์เคาน์เตอร์ก็ขอโทษฉันแล้ว อีกทั้งยังอนุญาตให้ฉันขึ้นไปบนอาคาร หลังจากที่ฉันขึ้นไป มุ่งหน้าไปถึงยอดอาคาร ปรวันต้อนรับฉันอยู่หน้าลิฟต์ ทั้งยังบอกฉันว่า ดนุนัยออกไปแล้ว ประมาณครึ่ง ชั่วโมงจึงจะกลับมา ให้ฉันรออยู่ในห้องทำงานของเขาสักครู่ ฉันเข้าไปในห้องทำงานของดนุนัยนั่งรออยู่ที่นั่น ไม่นาน เขาก็กลับมาแล้ว ไม่รู้ว่าเป็นภาพลวงตาของฉันหรือเปล่า เขาเห็นฉัน ท่าทางก็ไม่ได้เย็นชาเหมือนเมื่อก่อนแบบนั้นแล้ว ยังอบอุ่นขึ้นไม่น้อย รอให้เขาถอดสูทออกแขวนไว้ด้านข้าง ก็ถามฉันว่า “ มาหาผมมีเรื่องอะไรหรือ? ” “ ฉันมาขอให้คุณหย่ากับฉัน ” ฉันไม่อ้อมค้อม