ตอนที่70 ผมหึงแล้วนะ

ต๭นที่70 ผมหึงแล้วนะ “ แต่ตอนนี้รุ่นพี่เขาน่าเป็นห่วงมาก! ” ฉันไม่มีเวลาคิดเลยสักนิดว่าตอนนี้ดนุนัยจะรู้สึกยังไง ฉันอยากสะบัดเขาออกแล้วไล่ตามนภทีป์ แต่ทว่า ข้อมือของดนุนัยรัดช่วงเอวฉันไว้แน่น ครู่ต่อมา ฉันก็ได้ยินเสียงของชายหนุ่ม เจาะเข้าหูของฉันอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ ผมหึงแล้วนะ ” ช่วงเวลานั้น ฉันอึ้งไป “ ประธานดนุนัย คุณพูดอะไรอยู่คะ? ” “ ผมพูดว่า ผมหึงแล้ว ” ดนุนัยพูดทวนอีกรอบ “ คุณเป็นภรรยาของผม ผมไม่อนุญาตตอนที่ผมอยู่ ในสายตาของคุณมองแต่ผู้ชายคนอื่น ผมเหมือนไม่มีตัวตน ” ถ้าเป็นเวลาอื่น ดนุนัยหึง ฉันอาจใจเต้นได้ ซาบซึ้งใจได้ แต่คราวนี้ ฉันทำไม่ได้ ฉันผลักเขาออกสุดแรง เงยหน้า ใช้สีหน้าน่าขันมองเขา พูดว่า “ ประธานดนุนัย คุณนึกว่า บริษัทของรุ่นพี่กลายเป็นแบบนี้เป็นเพราะอะไร? เป็นเพราะความสามารถของเขาไม่พอ? เป็นเพราะวิสัยทัศน์ของเขาไม่กว้างไกล? ไม่ใช่ทั้งนั้น! ” ฉันมองดนุนัยพูดชัดถ้อยชัดคำว่า “ นี่เป็นเพราะจิณณาผู้หญิงที่ใจคุณรัก ใช้ประโยชน์ชลิตวางแผนทำร้ายฉัน วางแผนทำร้ายไม่สำเร็จ แม้กระทั่งฆ่าคนอย่างไม่ลังเล จากนั้นให้ภรรยาชลิตมาโวยวายที่บริษัทเตชิตออกแบบ ต้องการให้ฉันกลับเข้าคุกอีกครั้ง หลังจากนั้นล้มเหลวแล้ว เจ้าของบ้านหลังนั้นที่ชลิตตายขอให้รุ่นพี่ชดใช้ให้อีก! ” ทั้งหมดนี้ ล้วนเป็นเธอทำ! ฉันกล่าวโทษต่อดนุนัย ยิ่งพูดก็ยิ่งขุ่นเคือง ไม่รอให้ชายหนุ่มเปิดปาก ฉันพูดต่อว่า “ คุณไปรักเธอเถอะ ไปรักจิณณาจิตใจเหี้ยมโหดคนนั้นเถอะ ไม่ต้องมาทำให้ฉันขยะแขยงอีก! ” เห็นนภทีป์เป็นแบบนี้แล้ว ฉันเกลียดดนุนัยมากจริงๆ เกลียดจิณณามาก เกลียดพวกเขาทำไมต้องลากผู้บริษัทเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย! ฉันตามไปถึงในโรงพยาบาล ดนุนัยไม่ได้ตามเข้ามา ฉันเข้าไปพบหมอ หลังจากที่ถามไปแล้ว จึงรู้ว่านภทีป์เป็นเพราะดื่มเหล้าปริมาณมากเป็นเวลานาน กระเพาะจึงทะลุเป็นรูแล้ว โชคดีที่ส่งมาทันเวลา กำลังทำการผ่าตัดแล้ว ไม่งั้นพระเจ้าก็ช่วยกลับมาไม่ได้แล้ว ฟังถึงตรงนี้ฉันจึงเบาใจลงมาบ้างแล้ว หากนภทีป์ตายไป ฉันจะไม่ให้อภัยตัวเองจริงๆ ฉันนั่งที่ประตูรออยู่นานมาก ในที่สุดนภทีป์ออกมาจากในห้องผ่าตัด เลี้ยวไปห้องผู้ป่วยแล้ว ฉันกลัวว่าเขาตื่นแล้วไม่มีคนดูแล ก็อยู่เฝ้าในห้องผู้ป่วย เวลาเก้าโมงเช้า นภทีป์ตื่นแล้ว ไม่ใช่เพราะฉันปลุก เพราะมือถือเสียงดังจนเขาตื่น พอมือถือดัง นภทีป์ก็ตื่นขึ้นอย่างกระปี้กระเปร่าเหมือนฉีดเลือดไก่ หมดหนทาง ฉันทำได้เพียงหยิบมือถือให้เขา หลังจากที่เขารับโทรศัพท์รีบร้อนยิ่ง ก็พูดว่า “ ประธานปณต เมื่อวานคุณพูดว่าให้ผมดื่มเหล้า ผมดื่มแล้ว ตอนนี้ยังนอนอยู่ในโรงพยาบาล คุณจะไม่รักษาคำพูดไม่ได้นะครับ! ” หลังจากนั้น ฉันได้ยินอยู่รางๆว่าประธานปณตคนนั้นในสายโทรศัพท์พูดว่า คำพูดหลังจากที่เหล้าเข้าปากอะไรไม่รักษาคำพูด ฉันก็โกรธแทนเขา! นภทีป์ขอร้องเขาสุดแรง ในตอนสุดท้ายครู่ต่อมาประธานปณตก็วางสายไปแล้ว ฉันมองนภทีป์นอนแผ่อยู่บนเตียง สองตามองเพดานสับสันเป็นอย่างมาก ฝืนเรียกพลังขึ้นมา เข้าไปบีบหน้าเขา “ อย่ากังวลไปเลย ฉันมีวิธี ” “ รุ่นน้อง ฉันไม่ต้องการ... ” “ อย่าเกรงใจฉันเลย คิดซะว่าฉันลงทุนให้ก็แล้วกัน! ” ฉันพูดยิ้มๆ “ ยี่สิบล้านไม่มี สิบล้านก็มีอยู่ ” เขามองฉัน “ เธอเอาเงินมาจากไหนตั้งเยอะตั้งแยะ? อย่าฝืนเลย ถ้าไปยืมจากดนุนัย ถ้างั้นก็ช่างมันเถอะ... ” “ ไม่ใช่แบบนั้นอย่างแน่นอน คุณลืมไปแล้วหรือ? ไม่ว่ายังไงฉันก็เป็นคุณหนูคนรองของบ้านจันทร์พานิช ที่สำคัญกว่านั้นคือ ฉันมีคุณย่าที่เอ็นดูฉันเป็นอย่างยิ่ง ” ฉันยิ้มสบายๆให้มากที่สุด แม้นภทีป์ไม่ยินยอม แต่ฉันบอกเป็นแสดงท่าทีว่า ถ้าเขาขยับตัวโดยพลการก่อนที่จะรักษาหาย ฉันก็จะไม่สนใจเขาอีก ฉันรู้ว่า นภทีป์สนใจฉัน เขาตกลงแล้ว โรงพยาบาลทนุธรรมมีพยาบาลเฝ้าไข้มืออาชีพ ฉันฝากนภทีป์ไว้กับพยาบาลเฝ้าไข้ ก็ออกไปแล้ว ฉันไม่อาจไปถามเอาเงินจากชยานีได้ วิธีเดียวก็คือนำบ้านของฉันไปจำนอง(เพื่อ)ยืมเงิน ฉันออกมาจากโรงพยาบาล มองเห็นปากประตู รถคันเมื่อคืนของดนุนัย ยังจอดอยู่ตำแหน่งนั้นของเมื่อวาน ตะลึงงันอย่างควบคุมไม่ได้ เห็นฉันออกมา ดนุนัยลงจากรถ โบกมือให้ฉัน ฉันเห็นเขาสวมกางเกงขายาว เสื้อเชิ้ต ชุดนี้ คือชุดนั้นที่เขาสวมเมื่อวาน หรือว่า... ฉันไม่อยากจะเชื่อการคาดเดาของตัวเอง แต่ความเหนื่อยล้าระดับรุนแรงในดวงตาของชายหนุ่ม กลับทำให้ฉันไม่มีทางหลอกตัวเองได้ “ คุณ เมื่อคืนอยู่ที่นี่ตลอดเลยหรือ? ” ฉันถามเขา ดนุนัยโค้งริมฝีปากไม่แยแสขึ้น ยิ้มแล้วพูดว่า “ ใช่ ภรรยาผมอยู่นี่ ผมจะไปไหนได้? ” คำพูดของเขา ทำให้ฉันรับรู้ได้ว่า คำพูดของฉันเมื่อคืนแรงเกินไปแล้วใช่มั้ย? แต่ทุกคำที่ฉันพูดล้วนเป็นเรื่องจริง “ ประธาน...ประธานดนุนัย คุณไปทำธุระเถอะ ฉันจะกลับบ้านก่อน ” ฉันลังเลสักพัก ตัดสินใจเรียกเขาว่าประธานดนุนัยไปเรื่อยๆดีกว่า เพราะฉันเกลียดจิณณาไม่ลง ฉันไม่หวังว่าคนข้างกายฉันจะได้รับบาดเจ็บอีก “ ผมไปส่งคุณ ” ดนุนัยดึงฉันไว้ ฝ่ามือใหญ่ของเขาไม่มีแรงแบบนั้นเหมือนเมื่อคืนอีกแล้ว ฉันมองดวงตาทั้งคู่ที่มีเส้นเลือดแดงกระจายทั่วของเขา ในที่สุดก็ยอมผ่อนผันแล้ว ดนุนัยส่งฉันเสร็จ เพราะบริษัทเกิดเรื่อง ก็จากไปแล้ว ในเวลาหนึ่งวันฉันค้นหาการจำนองบ้านจากอินเตอร์เน็ตสักพัก ในตอนสุดท้ายพบธนาคารรัฐบาลที่น่าเชื่อถืออย่างยิ่งแห่งหนึ่ง ติดต่อผู้จัดการของพวกเขาแล้ว พวกเขาอยากดูบ้านเสียหน่อย ยืนยันเจ้าของบ้านตามสิทธิ์ รวมทั้งบ้านก็ไม่มีปัญหาจึงจะทำได้ ตอนบ่าย คนจากธนาคารมาแล้ว พวกเขามองทั้งนอกทั้งในอยู่รอบหนึ่ง พอใจยิ่ง จึงพาฉันกลับธนาคาร เตรียมทำสินเชื่อจำนองที่ดิน ตามที่พวกเขาพูด หลังจากหนึ่งชั่วโมงก็สามารถปล่อยสินเชื่อได้แล้ว ใจฉันก็เบาลงมาแล้ว แต่ทว่า ตอนที่ฉันตามผู้จัดการธนาคารลงจากอาคาร เห็นจรณ์กลับมาพอดี ตอนนั้นผู้จัดการกำลังพูดเรื่องบางอย่างเกี่ยวกับสินเชื่อจำนองให้ฉันฟัง จรณ์ได้ยินพอดี เดินเข้ามาไม่กี่ก้าวก็ถามฉันว่า “ ต้องการเงินหรือ? ” “ เปล่าค่ะ ” ฉันพูดโกหกตามจิตใต้สำนึก แต่ทว่า ดวงตาของจรณ์ตกลงบนป้ายติดหน้าอกของผู้จัดการธนาคาร พูดกับผู้จัดการธนาคารว่า “ พวกเราไม่จำนองแล้ว พวกคุณไปเถอะ ” พอผู้จัดการได้ฟังแม้ไม่เต็มใจ แต่เขาดูเหมือนจะจำจรณ์ได้ สีหน้าไม่ดีใจปากไม่กล้าพูด จำเป็นต้องพูดกับฉันว่า “ (ถ้า)ต้องการ(สามารถ)ติดต่อมาเมื่อไรก็ได้ ” หลังจากนั้นก็จากไปแล้ว หลังจากนั้น จรณ์ถามฉันว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันนึกได้ว่าเขาเป็นอาเล็กของดนุนัย จึงไม่ได้พูด จรณ์ก็ไม่ได้ถามต่อ ก็พูดตรงๆว่า “ ตามฉันมา ” ฉันไม่เข้าใจว่าเขาต้องการจะทำอะไร เขาพาฉันขึ้นไปชั้นบน จากนั้น เขาพูดพลางชี้(อิฐ/กระเบื้อง?)ก้อนหนึ่งที่ใต้เท้าฉัน “ เธอยืนอยู่นี่ อย่าขยับ ฉันจะออกมาทันที ” จรณ์กลับบ้าน ฉันรออยู่ด้านนอกอย่างเชื่อฟัง ผ่านไปประมาณสองนาที จรณ์ออกมาจากในบ้าน ในมือถือของสิ่งหนึ่ง สิ่งนั้นฉันรู้จัก เป็นสมุดเช็ค ฉันมองเขาหยิบดินสอขึ้นมา ตรงส่วนตัวย่อบนสมุดเช็ค ด้านหน้าเขียนเลขห้าลงไป ด้านหลังเขียนเลขศูนย์ชุดหนึ่ง ตอนที่ฉันยังไม่นับมาว่ามีศูนย์กี่ตัว ก็เห็นเขาตรงส่วนตัวเต็ม เขียนลงไปโดยวาดทีละขีด ห้าสิบล้าน(หน่วยเงิน?)ถ้วน หลังจากนั้นเช็คส่วนตัว ยื่นถึงตรงหน้าฉัน ฉันตกใจเกินจากที่คาดไว้อย่างห้ามไม่ได้ “ พี่จรณ์ อาจรณ์ เงินนี้ฉันรับไว้ไม่ได้! ”