ตอนที่ 71 คุณอา มีธุระอะไรกับภรรยาของผมเหรอ

ต๭นที่ 71 คุณอา มีธุระอะไรกับภรรยาของผมเหรอ ฉันและจรณ์ได้เจอกันเพียงไม่กี่ครั้ง และแม้ว่าเขาจะร่ำรวย แต่ฉันก็ไม่สามารถไปเอาเงินมาฟรีห้าสิบล้านได้หรอก! และฉันเองก็ไม่เข้าใจว่าเขาเป็นคนแบบไหน เงินจำนวนห้าสิบล้านอยู่ในมือ ฉันไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้ แต่ว่า จรณ์ไม่คิดจะรับคืน ยิ่งไปกว่านั้นดูเหมือนเขาจะอ่านใจฉันออก "ฉันไม่ได้มีจุดประสงค์อื่นใดกับเธอเลย แล้วก็ไม่สามารถปล่อยให้เธอทำอะไรเพื่อเงินนี้ด้วย เงินจำนวนนี้น่ะมันเล็กน้อยมากสำหรับฉัน ในฐานะเพื่อนบ้านเรื่องนี้มันง่ายดายมากๆ" "..." "ไม่มีดอกเบี้ยหรอกนะ ค่อยๆคืนก็ได้" จรณ์พูดตามอีกประโยค ความจริงเงินก้อนนี้ก็ดีที่สุดแล้ว ท้ายที่สุดการจดจำนองของธนาคารมีเส้นตาย ถ้านภทีป์ยังหาทางไม่ได้ บ้านของฉันจะถูกยึด ชยานีต้องโกรธฉันแน่ๆ อย่างไรก็ตามฉันเชื่อว่า นภทีป์รับเงินนี้ไปจะต้องเอาบริษัทกลับคืนมาได้อย่างแน่นอน ขณะที่ฉันกำลังสับสนวุ่นวายในใจอยู่หลายครั้ง และสุดท้ายแล้วฉันก็ตัดสินใจจะรับเงินก้อนนั้น-- "ติ๊ง" ลิฟท์ที่อยู่ด้านหลังดังขึ้น ฉันหันไป ก็มองเห็นดนุนัยที่เปลี่ยนเป็นสวมชุดสูทแล้วเดินออกมาจากลิฟท์ ช่วงเวลาที่มองเห็นเขา ฉันรีบดึงมือที่ยื่นออกไปกลับมาอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นในใจรู้สึกเหมือนตัวเองโดนจับได้ว่าทำเรื่องไม่ดี! ดนุนัยเงยหน้าขึ้น เห็นได้ชัดว่าเขามองเห็นฉันดึงมือกลับมา ในเวลาเดียวกัน ก็มองเห็นจรณ์ถือเช็คเงินสดใบนั้นค้างกลางอากาศ ดนุนัยจ้องมองจรณ์ สีหน้าของเขาหม่นลง แล้วเดินมาหยุดยืนขวางข้างๆฉัน เอ่ยว่า "คุณอา มีธุระอะไรกับภรรยาของผมเหรอ?" ฉันได้ยินความไม่พอใจในน้ำเสียงของเขา จรณ์ยิ้มขึ้น "ไม่มีอะไรนี่ ฉันได้ยินว่าหลานสะใภ้มีความลำบากด้านการเงิน ดังนั้นจึงคิดจะช่วยเธอ" "ช่วยเธอเหรอ? ภรรยาของผมขาดเงินผมย่อมให้เองได้" ดนุนัยก้มหน้ามองตัวเลขในเช็ค "ยิ่งไปกว่านั้นเงินจำนวนเล็กน้อยนี่ ผมกลัวว่าสำหรับอาและบริษัทเล็กๆนั่นไม่ใช่เงินจำนวนน้อยๆเลยนะครับ อาเอาคืนไปเถอะครับ ผมเกรงว่าบริษัทของอาอาจจะล้มละลายได้เพราะเงินจำนวนนี้" ถึงแม้ว่าฉันจะไม่พูดอะไร แต่ก็ได้กลิ่นประกายไฟอยู่ในอากาศ ฉันคิดจะเดินไป แต่ดนุนัยดึงแขนของฉันไว้แน่น แม้แต่จะขยับยังยากลำบาก อย่างไรก็ตามคำพูดของดนุนัยทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก มันเป็นการสร้างความอับอายให้จรณ์อย่างแท้จริง ฉันหันไปทางจรณ์ ดวงตาสีดำขลับคู่นั้นเหมือนมีม่านตาใสบางๆราวกับกระจก กำลังยิ้มบางๆ ดูเหมือนว่าคำพูดเหล่านี้ไม่ได้สร้างแรงยั่วยุไปถึงเขาเลย เขายิ้มและเอ่ยว่า "ฉันก็แค่โยนกรวดล่อหยกน่ะ แต่เธอก็มาเห็นแล้ว คนนอกอย่างฉันขอไม่ร่วมด้วยแล้วกัน" พูดจบก็เก็บเช็คเงินสดแล้วหันกลับเข้าห้องไป ดนุนัยมีสีหน้าสงบลง ดึงฉันกับเข้าไปในบ้าน แต่กลับไม่เบาแรงที่จับมือฉันเลย ตรงไปจนถึงโซฟาแล้วเขาก็นั่งลงจากนั้นก็ดึงฉันนั่งลงบนตักเขา กักฉันไว้ในอ้อมแขน ดวงตาดำขลับมองฉัน "เธอกับเขารู้จักกันได้ยังไง? ทำไมเธอไม่บอกฉันก่อน เขาอยู่บ้านข้างๆใช่ไหม?" "ฉันเองก็ไม่ได้รู้จักเขามาก่อน มารู้จักก็เพราะเขาอยู่บ้านข้างๆค่ะ" "พูดเหลวไหล ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้าเขาเลย! งานแต่งพวกเราเขาก็ไม่ได้มา!" ดนุนัยว่าร้ายฉันอย่างเหี้ยมโหด ฉันเองก็ทำได้แต่พูดความจริงทั้งหมดไปแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นฉันกับจรณ์เราก็ไม่ได้ทำอะไรที่เหมือนเป็นคนสนิทกันเลย ดนุนัยได้ยินแล้วก็มีสีหน้าโล่งใจขึ้นมาเล็กน้อย แต่ก็ยังไม่ลืมเตือนฉันว่า "อยู่ให้ไกลจากเขาไว้หน่อย" "เพราะอะไรคะ? เขาไม่ใช่คุณอาของคุณเหรอ?" ฉันไม่เข้าใจ อย่างไรก็ตามดนุนัยไม่ตอบฉัน แต่ยังคงกักฉันไว้ในอ้อนแขน ก้มหน้าลงแล้วถามฉันว่า "ต้องการเงินเหรอ?" ครั้งนี้น้ำเสียงของเขาผ่อนคลายลงไปมาก ไม่ใช่วางตัวอยู่เหนือคนอื่นแบบครั้งก่อนอีก ในทางตรงกันข้ามดูคะยั้นคะยอราวกับเด็กๆ ฉันพยักหน้าอย่างไม่มีทางเลือกและบอกกับดนุนัยถึงต้นสายปลายเหตุว่าทำไมจรณ์ถึงจะให้เงินกับฉัน ชายหนุ่มฟังแล้วก็ถอนหายใจขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้และถามฉันว่า "ฉันอยู่ในใจของเธอ แล้วทำไมถึงไม่ไว้ใจกันขนาดนี้" "ใช่แล้วล่ะค่ะ" ฉันลดสายตามองต่ำลง "ไว้ถ้ามีวันหนึ่ง คุณเอาจิณณาเข้าคุกเมื่อไหร่ ฉันก็จะคิดว่าคุณไว้วางใจได้ค่ะ" ฉันรู้ว่าสิ่งนี้เป็นไปไม่ได้ การแสดงออกบนหน้าของดนุนัยก็บอกฉันเช่นนั้น เขาถามฉัน "เธอต้องการเงินเท่าไหร่? ไม่ต้องห้าสิบล้านหรอก หนึ่งร้อยล้าน ฉันก็ให้เธอได้" "ฉันต้องการห้าสิบล้านค่ะ ฉันจะให้กับนภทีป์ ฉันเชื่อว่าเขาจะคืนคุณได้โดยเร็ว" ฉันตอบ ดนุนัยพยักหน้า "เอาล่ะ ฉันจะให้เขาเอง เธอวางใจเถอะ ภายในสามวัน เงินจำนวนนี้จะต้องส่งไปถึง" "ขอบคุณค่ะ" ฉันบิดตัว แล้วถามเขา "ฉันออกไปได้แล้วหรือยังคะ?" คิดไม่ถึงว่าไม่เพียงแต่ดนุนัยจะไม่ปล่อยฉัน ตรงกันข้ามกลับกักฉันไว้แน่นขึ้น ใช้ด้านข้างของตัว กดทับตัวฉันลงบนโซฟา ดวงตาดำขลับล้ำลึกจ้องมองฉัน ทันใดนั้นเมื่อฉันมองเข้าไปข้างในก็เห็นความรู้สึกมากมมาย เขามองฉันนานมาก แล้วพูดขึ้นว่า "ยังไม่ได้ ณิชา เมื่อวานเธอเพิกเฉยฉัน ฉันโกรธมากนะ" พูดแล้วก็จูบลงมาทันที แต่ทว่า ในใจฉันเต็มไปด้วยนภทีป์ ฉันไม่เบือนหน้าหนี แต่ลดสายตามองต่ำลง "ฉันไม่อยากทำ" คำนี้เป็นเพียงการพูดความรู้สึกของตัวเอง ฉันไม่ได้คาดหวังว่าดนุนัยจะเข้าใจ แต่วินาทีต่อมา ทันใดนั้นชายหนุ่มก็ลุกขึ้น ด้านหนึ่งจัดเสื้อผ้าบนตัวด้านหนึ่งพูดว่า "ตกลง ถ้าอย่างนั้นรอจนเธออยากทำแล้วกัน" ฉันมองดูด้านหลังของดนุนัย คิดว่าหูของตัวเองจะต้องมีปัญหาแน่ๆ เมื่อเขากลับบ้านไปแล้ว ฉันจึงออกไป ฉันไปเยี่ยมนภทีป์ที่โรงพยาบาลทนุธรรม ถึงแม้ว่าฉันจะไม่บอกว่าได้เงินมาจากที่ไหน แต่นภทีป์ก็เดาได้ เขาก้มหน้า แล้วกล่าวตำหนิตัวเอง "รุ่นน้อง ฉันมันเป็นคนไม่มีประโยชน์เลย ดูแลจัดการบริษัทก็ไม่ได้ แล้วยังต้องพึ่งพาเธอให้เธอไปยืมเงินจากสามีที่ทำไม่ดีกับเธอมาอีก" "ไม่หรอกค่ะ" ฉันส่ายหัว เพื่อปลอบใจเขา ฉันเลยพูดว่า "เขามีเงินขนาดนั้น ให้ยืมนิดเดียวจะเป็นไรไป? อีกอย่างไม่ใช่ว่าเธอจะไม่คืน ฉันคิดว่าการให้เธอยืมเงินคือการลงทุนที่่ดีที่สุดต่างหาก" นภทีป์กลับมามีชีวิตชีวา แล้วบอกว่า เมื่อเขาออกไปแล้วจะทำเงินได้อย่างแน่นอน ทั้งเงินก้อนและดอกเบี้ยจะคืนให้ดนุนัยทั้งหมด เขาจะได้ไม่ต้องเป็นหนี้ดนุนัย ต่อมาฉันได้คุยเกี่ยวกับสถานการณ์ของฉันกับร้านกาแฟที่ฉันทำงานอยู่ ไปทำงานสายอยู่สองสามวัน จนกระทั่งนภทีป์ออกจากโรงพยาบาล ฉันถึงจะไปทำงาน ในวันที่นภทีป์เข้าโรงพยาบาล ฉันก็จะไปอยู่เป็นเพื่อนเขาในวันนั้น จึงสายอีกอย่างช่วยไม่ได้ ดนุนัยก็รอฉันอยู่ที่ทางเข้าโรงพยาบาล ฉันไปทำงานที่ร้านกาแฟเป็นเวลาเกือบจะครึ่งเดือน จึงได้พบกับดวิษีอีกครั้ง ครั้งนี้ท่าทีของเธอดีขึ้นมาก ฉันเริ่มพูดกับเธอก่อน บางทีอาจเป็นเพราะสถานการณ์ของบริษัทดีขึ้นแล้ว อารมณ์ของเธอจึงดี ไม่มีท่าทีขัดแย้งกับฉันอีก แต่เมื่อฉันได้คุยกับเธอกลับค้นพบว่ามีเรื่องที่ไม่อาจยอมรับได้ ดวิษีบอกกับฉันว่า ตอนนี้บริษัทเตชิตออกแบบเป็นบริษัทย่อยของบริษัทนภากรุ๊ปจำกัดแล้ว ดนุนัยได้ว่าจ้างผู้จัดการมืออาชีพเข้ามาดูแลบริษัทเตชิตฯ และนภทีป์ ตอนนี้เป็นแค่หัวหน้าแผนกออกแบบเท่านั้น เรื่องนี้ ทำให้ฉันไม่สามารถยอมรับได้ทันที ระยะหลังมานี้ฉันพบกับดนุนัยบ่อยครั้ง และติดต่อนภทีป์เป็นบางครั้งบางคราว แต่ไม่มีใครบอกฉันเลย! เรื่องนี้จะต้องเป็นดนุนัยบังคับไม่ให้นภทีป์บอกฉัน ในเวลานั้นฉันโกรธมาก แต่ฉันยังต้องไปทำงาน หลังเลิกงาน ฉันนั่งรถตรงไปที่บริษัทนภากรุ๊ปฯทันที!