ตอนที่ 72 ผมอยู่ไม่ได้ หากไม่มีเธอ

ต๭นที่ 72 ผมอยู่ไม่ได้ หากไม่มีเธอ ตั้งแต่คราวก่อน ฉันก็ได้รับการยกเว้นเป็นกรณีพิเศษที่บริษัทนภากรุ๊ปฯ ครั้งนี้เมื่อฉันเพิ่งจะไปถึงแผนกต้อนรับด้านหน้า พนักงานต้อนรับได้กล่าวทักทายฉันด้วยความเคารพว่า "ภรรยาท่านประธาน" จากนั้นตามมาช่วยเปิดประตูให้ฉัน อันที่จริงฉันไม่ได้คู่ควรกับคำเรียกชื่อนั้นเลย แต่ฉันก็ควรจะรับมันไว้ ฉันขึ้นลิฟท์ไปยังชั้นบนสุด เพิ่งจะเดินเข้าไปในโถงทางเดิน ก็มองเห็นปรวันผู้ช่วยของดนุนัยกำลังยืนอยู่มุมกำแพงคุยโทรศัพท์อยู่ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ยินว่าฉันเดินเข้ามา ถึงแม้ว่าฉันจะโกรธ แต่ฉันก็รู็ว่าที่นี่คือบริษัทนภากรุ๊ปฯ ไม่ใช่สถานที่ที่ฉันจะโวยวายได้ ฉันคิดจะยืนรออย่างมีมารยาท รอจนเขาผละจากโทรศัพท์ก่อน จึงจะค่อยบอกว่า ฉันมาหาดนุนัย ฉันยืนรออยู่อีกด้านหนึ่ง แล้วก็ได้ยินปรวันลดเสียงลงต่ำคุยโทรศัพท์ว่า "ประธานไม่อยู่จริงๆ" ไม่ใช่ว่าฉันจะตั้งใจแอบฟัง แต่เพราะโถงทางเดินเงียบมาก ฉันเกิดความคลางแคลงใจ ปรวันเป็นผู้ช่วยดนุนัย แล้วเพราะอะไรถึงมาโทรศัพท์แบบนี้? ปรัวันพูดอีกว่า "หลายครั้งแล้วก่อนหน้านี้ที่ผมยอมให้คุณเข้ามาเป็นการส่วนตัว ประธานดนุนัยพูดกับผมแล้วว่า ครั้งนี้ไม่อนุญาต" เขาโทรศัพท์หาใคร? แต่ว่ามีคนมากมายอยากจะเจอดนุนัย ฉันเองก็ไม่ได้คิดอะไรมาก อย่างรวดเร็ว ฉันได้ยินเขาพูดว่า "ตกลงนะ ที่รัก วางใจเถอะ ผมจะช่วยพูดกับประธานดนุนัยให้คุณเอง ให้เขาให้คุณเป็นกรณีพิเศษ" ตอนที่พูดคำนี้ เสียงของเขาเบาลงมาก แล้ววางสายทันที ปรวันหมุนตัวหันมาหลังจากวางสายแล้ว พอเห็นฉัน ก็อดตกใจไม่ได้! เขาถามฉัน "คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่?" การแสดงออกนั้น ยิ่งดูเหมือนกับทำเรื่องไม่ดีไว้แล้วอยากปดปิดแต่กลับยิ่งสังเกตเห็นได้ ในเวลานั้นฉันนึกเพียงแค่ว่าเขาโทรศัพท์หาคนรักแล้วฉันดันมาพบเข้า ก็เลยไม่ได้คิดมาก จึงยิ้มนิดๆให้เขา "ผู้ช่วยปรวันคะ ขอถามหน่อยค่ะประธานดนุนัยอยู่ไหมคะ?" "ไม่อยู่ครับ เย็นวันนี้ท่านประธานต้องไปเข้าร่วมงานเลี้ยง จึงออกไปแล้ว" ตอนที่ปรวันพูด ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด เหมือนกับอยากให้ฉันรีบจากไป ปฏิกิริยาแรกของฉันคือ---เขากำลังหลอกฉัน ฉันคิดว่าดนุนัยซ่อนตัวจากฉันเพราะเรื่องยึดบริษัทของนภทีป์ ฉันจงใจพูดว่า "ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปโทรหาเขาที่ห้องห้องทำงานของเขาค่ะ" เดิมฉันคิดว่าปรวันจะหยุดฉันไว้ แต่คิดไม่ถึงเขาเห็นด้วยในทันที พยักหน้า แล้วพาฉันตรงไปที่ห้องทำงาน นี่เป็นสิ่งที่เกินความคาดหมายของฉันจริงๆ เมื่ออยู่ห้องทำงานฉันหมุนดูโดยรอบ และยังไปดูที่ห้องพักผ่อนด้านหลังอีกด้วย พิสูจน์แล้วว่าดนุนัยไม่อยู่จริงๆ เลยหาข้อแก้ตัวเพื่อแยกตัวจากมา เมื่อฉันลงมายังชั้นล่าง คาดไม่ถึงเลยว่าจะได้พบกับจิณณา! ตอนที่ฉันเห็นเธอ เธอก็เห็นฉันแล้ว ว่าฉันออกมาจากบริษัทนภากรุ๊ปฯและยังมีพนักงานแผนกต้อนรับตะโกนเรียก "ภรรยาท่านประธาน" "ณิชา ดนุนัยเกลียดเธอขนาดนี้ เธอยังมีหน้ายอมรับตำแหน่งภรรยาท่านประธานอีกเหรอ?" ตอนที่จิณณาพูดนั้น ความอิจฉาริษยาแทบจะล้นทะลักออกมาจากสายตา ฉันมองดูเธอ แล้วพูดด้วยสีหน้าว่างเปล่าไร้อารมณ์ว่า "เขาเกลียดชังฉัน แต่ฉันรู้สึกว่าฉันได้รับการให้อภัย แต่ว่าเขารักเธอ ฉันกลับสงสัยจริงๆว่าหรือเธอทำคุณไสยฯใส่เขากันแน่" นี่คือคำที่มาจากใจจริงของฉัน นี่คือสิ่งที่ฉันไม่เคยเข้าใจมาโดยตลอด ตามที่ชยานีพูด ก่อนหน้าที่จะมีการพูดคุยเรื่องแต่งงานดนุนัยและจิณณาไม่เคยพบกันมาก่อน ท้ายที่สุดไม่ว่าจิณณาทำอะไรก็ตาม ยังคงทำให้ดนุนัยมีความรู้สึกรักใคร่ เธอกระทำเรื่องที่ควรตำหนิโดยไม่มีข้อยกเว้นใดๆ แต่เขากลับช่วยปกปิดความผิดให้เธอ! จิณณาได้ยินคำพูดของฉัน จากที่ไม่พอใจวินาทีก่อนนั้น ต่อมาเปลี่ยนเป็นความภาคภูมิใจ เธอมองดูฉันทั้งตัวรวมถึงการแต่งกาย "ข้อนี้เธอไม่ต้องรู้ ที่เธอต้องรู้ก็คือ ไม่ว่าฉันจะทำอะไรก็ตาม คนที่ดนุนัยจะรักไปชั่วชีวิตก็คือฉัน" "เพราะอะไร?" ฉันถาม "เพราะอะไรน่ะเหรอ?" จิณณาเดินเข้ามาใกล้ฉัน พูดเสียงเบาว่า "เพราะถ้าไม่มีฉัน ก็ไม่มีเขาในวันนี้" พูดจบ ก็แสดงรอยยิ้มแบบปกปิดความลับบางอย่างออกมา แล้วหมุนตัวเดินจากไป "ไม่มีฉัน ก็ไม่มีเขาในวันนี้" ฉันยืนอยู่ที่เดิม และครุ่นคิดถึงความหมายของคำๆนี้ไม่หยุด ไม่เข้าใจว่าหมายความว่าอะไร ดนุนัยเต็มไปด้วยอำนาจและอิทธิพลในตลาดการค้า มีเรื่องอะไรที่ทำให้เขาไม่สามารถลาจากจิณณาได้? หรือว่า...เขาได้ทำเรื่องที่เกินมนุษย์จะทำ และให้จิณณาช่วยปกปิด? ฉันคิดเรื่องนี้อยู่สักพัก แล้วจึงกลับบ้าน หลังจากกินข้าวเสร็จแล้ว ฉันนั่งบนโซฟารอดนุนัย ฉันไม่แน่ใจว่าเขาจะกลับมาไหม เวลา ห้าทุ่ม ประตูก็เปิดออก ในตอนที่ดนุนัยเปิดประตูเข้ามา กลิ่นน้ำหอมและเมกอัพปะทะเข้าที่จมูก ดูแล้ว เหมือนว่าค่ำนี้เขาไปขลุกอยู่กับผู้หญิงมา เดิมทีฉันคิดจะถามเขา แต่วินาทีที่ฉันได้กลิ่นเหล่านั้นกลับไม่รู้ว่าจะพูดยังไง จึงลุกขึ้นเพื่อกลับไปที่ห้องนอนแขก ดนุนัยเข้ามากอดฉันจากด้านหลัง เขาพูดว่า "เธอรอผมกลับบ้านเหรอ?" ฉันขมวดคิ้ว และอดไม่ได้ที่จะจามออกมา ดนุนัยรีบปล่อยฉัน แล้วถอดเสื้อนอกออก ยังคงหันมาทางฉันเพื่อกล่าวขอโทษ "ขอโทษทีนะ" เมื่อเขาคลายมือ ฉันก็เดินไปที่ห้องต่อเลย ในเวลาเดียวกันกับที่ฉันได้ยินชายหนุ่มถอดเสื้อลงบนพื้น ก็ถูกดนุนัยดึงแขนไว้และถามว่า "เธอรอผมดึกขนาดนี้ มีเรื่องจะถามผมใช่ไหม?" เขารู้จักฉันดีมากๆ ที่จริงก่อนหน้านี้ฉันพยายามสุดชีวิตที่จะขีดเส้นกั้นจากเขา แต่ว่าวันนี้กลับรอเขา ฉันหันกลับมา ยังไม่ทันได้พูด ดนุนัยก็ชิงพูดก่อนว่า "เธออยากจะถามเรื่องบริษัทของนภทีป์สินะ ผมว่าทางที่ดีที่สุดเธอไปถามเขาเองดีกว่า ผมไม่เคยวางแผนจะครอบครองบริษัทนี้ แต่เป็นเขาเองที่ขอให้ผมทำแบบนี้" "เขาขอร้องคุณ คุณก็รับปาก? ประธานดนุนัยคะคุณเป็นคนใจดีขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?" ฉันจะเชื่อได้อย่างไร แต่ทว่า วินาทีต่อมา ดนุนัยก็ให้อย่างหนึ่งแก่ฉันทำให้ฉันเชื่อได้อย่างสมบูรณ์ว่าทำไมเขาถึงรับปาก เขาพูดว่า "ทั้งหมดที่ทำให้บริษัทเตชิตฯเป็นแบบนี้ เพราะความผิดของจิณณา ความผิดของเธอ ฉันย่อมจะต้องชดใช้แทน" น้ำเสียงลดต่ำลง ใจของฉันเจ็บปวดเหลือเกิน เพราะเหตุผลทั้งหมด ก็คือ จิณณา เพียงแค่จิณณามีส่วนเกี่ยวข้อง ดนุนัยก็ไม่มีวิธีการจัดการของตัวเอง เรื่องทั้งหมดล้วนเปลี่ยนเป็นสมเหตุสมผลได้หมด ฉันหัวเราะขื่นๆ "ประธานดนุนัยคะ ฉันขอให้คุณย้ายออกไปได้ไหม ถ้าหากคุณคิดจะอยู่จริงๆ รอให้คุณไม่มีจิณณาในชีวิตแล้ว ถึงตอนนั้นค่อยกลับมาอีกครั้ง" "ผมอยู่ไม่ได้ หากไม่มีเธอ " คำตอบของดนุนัยนั้นเหมือนตอบโดยไม่คิดเลย "ถ้าอย่างนั้นคุณก็ไปเลย!" คราวนี้ฉันโกรธจริงๆ! ฉันกำมือแน่นเป็นหมัดแล้วชี้ไปที่ปากประตู "ที่นี่ฉันไม่ต้อนรับคุณ แต่จิณณายินดีต้อนรับคุณมาก รบกวนคุณไปหาเธอที่นั่นเถอะ!" ดนุนัย อา ดนุนัย คุณโดนทำคุณไสยฯเข้าแล้วจริงๆ คืนนั้นดนุนัยไม่ได้ไปที่ไหน แต่ทุกคำพูดของเขานั้นเพียงพอที่จะทำให้ฉันหมดใจ ---------- วันรุ่งขึ้น ชีวิตของฉันก็ยังคงเหมือนเดิม เพียงแต่ว่าหลังจากที่ฉันเลิกงานและเปลี่ยนเสื้อผ้าทำงานที่ร้านกาแฟ ก็เห็นนภทีป์ยืนอยู่ในร้านกาแฟสวมเสื้อโค้ทตัวสั้นสีกากี ถือกระเป๋าอยู่ในมือ ทำผมดัด ซึ่งเป็นทรงผมตามแฟชั่น เขายืนอยู่ที่นั่น ลูกค้าที่เดินเข้าๆออกๆ และยังมีพนักงานของร้านที่ต่างโดนเขาดึงดูดสายตาเวลาเดินผ่าน ตอนที่ฉันคิดจะทักทายเขานั่นเอง มีลูกค้าผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งดูเหมือนจะเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยวิ่งมาหาเขาตรงหน้า แล้วยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งส่งให้เขา และพูดว่า "พี่ชายคะ นี่คือเบอร์โทรของฉันค่ะ แล้วก็เป็นเบอร์วีแชท..."