ตอนที่ 73 เธอไม่ได้แต่งงาน อย่างนั้นแล้วผมจะติดตามเธอไปตลอดชีวิต

ต๭นที่ 73 เธอไม่ได้แต่งงาน อย่างนั้นแล้วผมจะติดตามเธอไปตลอดชีวิต ฉันยืนอยู่อีกด้าน มองดูด้วยอารมณ์สนุกสนาน แต่ว่านภทีป์กลับชี้มาที่ฉัน แล้วเอ่ยว่า "แฟนสาวของผมยืนอยู่ตรงนั้นนะ" เด็กสาวคนนั้นหันมาและมองเห็นฉัน ใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นสีแดงและรีบขออภัย "ขอโทษด้วยนะคะพี่สาว" พูดจบ ก็กลับไปนั่งที่เดิม สายตาของเพื่อนร่วมงานของฉันหลายคนก็อยู่บนตัวนภทีป์ เมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนั้น รีบหันมาถามฉันว่า "ว้าว! ณิชา เธอมีแฟนหล่อขนาดนี้ ทำไมไม่บอกพวกเราตั้งแต่แรก!" "เป็นเพราะ เธอกลัวพวกเราจะปล้นเอาแฟนของเธอไปสินะ!" "พวกเธออย่าโทษเธอเลย ถ้าแฟนฉันหล่อแบบนี้ ฉันก็จะซ่อนเอาไว้ให้ดี เพื่อไม่ให้ตกอยู่ในสายตาจ้องมองของหมาป่าที่หิวโหยแบบพวกเธอไงล่ะ!" คนที่ทำงานที่ร้านกาแฟ ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นนักศึกษา ล้วนแต่เป็นคนหนุ่มสาว ฉันเข้ากันได้ดีกับพวกเขา ดังนั้นหลังจากนภทีป์พูดเช่นนี้ ทุกคนต่างหยอกล้ออย่างให้ความสนใจ "ไม่ใช่นะ เขา..." "ณิชา เย็นนี้อยากกินอะไร?" ในตอนที่จิตใต้สำนึกของฉันคิดจะปฏิเสธเรื่องที่นภทีป์เป็นแฟนของฉัน นภทีป์เดินเข้ามา จับมือของฉันไว้เป็นธรรมชาติ ขัดจังหวะคำพูดของฉัน ขณะนั้นเองเขาก็แสดงสีหน้ากระซิบเสียงเบากับฉันว่า "อย่าเปิดเผยผมในที่สาธารณะสิ" ในวินาทีนั้น ฉันรู้สึกได้ทันทีทันใดว่าวันนี้นภทีป์ดูเหมือนจะอ่อนวัยขึ้น ลักษณะท่าทางเหมือนย้อนกลับไปยังช่วงเรียนมหาวิทยาลัย ก่อนที่เขาจะมาเป็นประธานของบริษัทเตชิตฯ ที่ทุกวันใบหน้าเหนื่อยล้า ฉันจึงไม่พูดอะไรอีก นภทีป์ก้มลงแล้วหยิบชอคโกแลตออกมาสองสามกล่องวางไว้บนเคาท์เตอร์ เอ่ยว่า "นี่เป็นของขวัญสำหรับการเจอกันครั้งแรกนะครับ หวังว่าจากนี้ทุกคนช่วยดูแลแฟนผมด้วยนะครับ" เพื่อนร่วมงานเข้ามาล้อมรอบๆ แล้วฉันก็ได้ยินพวกเขาร้องตะโกนขึ้นมาอย่างรวดเร็ว "ว้าว Godiva นี่มันกล่องละหลายร้อยเลยนะ?" จนกระทั่งพวกเขามาหยิบชอคโกแลตไป และพูดจาเพราะๆกับนภทีป์อีกรอบ นภทีป์ถึงจะพาฉันออกมา เดินออกมาจากร้านแล้ว ฉันเกิดความรู้สึกละอาย "ที่จริงเธอไม่ต้องเอาของขวัญอะไรมาก็ได้นะ พวกเธอดีกับฉันมากอยู่แล้ว" "ไม่ได้หรอก" นภทีป์ส่ายหัว "ผมจำเป็นจะต้องประกาศความเป็นเจ้าของไว้ เพื่อป้องกันไม่ให้คนภายนอกคิดว่าเธอโสด พวกเธอจะมาวุ่นวายกับเธอ แนะนำเธอให้กับพวกพี่ชายน้องชายตัวเองไรเทือกนั้น เธอจะถูกมองด้วยสายตา..." นภทีป์ยังคงพูดต่อไม่หยุด ฉันมองเขา รู้สึกว่าเขาอยู่ในสถาวะการณ์ที่ดีแล้วจริงๆ จึงอดไม่ได้ที่จะเอ่ยว่า "กลับไปเป็นหัวหน้าแผนกออกแบบเธอดูมีความสุขมากเลยนะ?" "ใช่แล้ว" นภทีป์พยักหน้า "ที่จริงตอนแรกฉันไม่ได้คิดจะสละตำแหน่งหรอก แต่ในวันนั้นหลังจากเขาให้เงินลงทุนแล้ว ดนุนัยยังให้ข้อเสนอแนะแก่ผมด้วย" "ข้อเสนอแนะ?" "ถูกต้อง การบริหารจัดการบริษัท นอกเหนือจากคำแนะนำด้านการตลาด ผมคาดว่า นี่คือประสบการณ์ด้านการจัดการบริษัทของเขา ซึ่งมันกลับทำให้ผมรู้ตัวว่าถึงแม้ว่าฉันจะเก่งด้านการออกแบบ แต่ในด้านของการบริหารจัดบริษัทแล้วประสบการณ์ของผมยังน้อยเกินไป" ฉันมองดูนภทีป์ เขาบอกว่าในวันที่ถกเถียงถึงการเปลี่ยนมือเจ้าของบริษัทนั้นเขาไม่ได้โกรธ แต่คือความสุข ฉันยังคงพูดว่า "แต่ว่าบริษัทเตชิตฯนั้นเธอสร้างมากับมือ ตอนนี้ยกให้เขาไปแล้ว เธอจะไม่เสียดายเหรอ?" "เสียดายสิ แต่ว่าผมยังอายุน้อยเกินไปที่จะบริหารจัดการบริษัทได้ ผมจำเป็นต้องขโมยเรียนรู้ทักษะของคนอื่นไปสักระยะ" เขาพูดเสร็จแล้วก็ยกมือขึ้นลูบผมของฉัน "ยิ่งไปกว่านั้น แบบนี้แล้วผมก็จะมีเวลาคิดเรื่องจะไล่ตามเธออย่างไรดี" "อะไรนะ?" คำพูดของนภทีป์เปลี่ยนเรื่องไปเร็วมาก ชั่วเวลานั้นฉันไม่ทันที่จะมีปฏิกิริยาตอบสนอง "เธอกับดนุนัยไม่ช้าก็เร็วจะต้องหย่าขาดจากกันอยู่แล้วถูกไหม? ผมหวังว่าหลังจากที่เธอหย่าแล้ว ผมจะได้เป็นตัวเลือกแรกของเธอ" นภทีป์พูดคำนี้อย่างตั้งใจ จนฉันอดไม่ได้ที่จะเคลิบเคลิ้ม ถูกแล้วล่ะ ฉันกับดนุนัยต้องหย่ากันแน่นอน เพียงแค่... "รุ่นพี่คะ เธอไม่ต้องมาเสียเวลากับฉันหรอกค่ะ ฉันจะหย่าอย่างแน่นอน แต่ว่าหลังจากหย่าแล้ว ฉันจะไม่แต่งงานอีกเลยค่ะ" ฉันลดสายตาต่ำลง "โอเค แล้วตอนนี้เธออยากกินอะไรล่ะ" นภทีป์เปลี่ยนหัวข้อ อย่างไรก็ตาม ขณะที่เราเดินไปข้างหน้าด้วยกัน ฉันได้ยินเขาพูดว่า "ถ้าเธอไม่ได้แต่งงาน อย่างนั้นแล้วผมจะติดตามเธอไปตลอดชีวิต" ในวินาทีนั้น ฉันรู้สึกอบอุ่นใจขึ้นมาเล็กน้อย วันนั้นหลังจากกินข้าวสร็จแล้ว นภทีป์พาฉันไปสวนสนุก เขาจับตุ๊กตาเสือดาวสีชมพูตัวใหญ่ยักษ์ให้ฉัน นภทีป์มาส่งฉันที่ทางเข้าเขตชุมชน ขณะที่ฉันลงจากรถ ก็ชนเข้ากับจิณณาที่เพิ่งจะออกมาพอดี มองเห็นเธอแล้ว ใจของฉันก็ดัง "ตึกตัก" ขึ้นมา "เธอมาทำอะไรที่นี่?" นี่คือสิ่งแรกที่ฉันนึกถึง ดนุนัยคงจะไม่ได้พาเธอมาที่บ้านฉันนะ? จิณณามองด้วยสายตาดูถูก "ฉันทำอะไรแล้วมันเรื่องอะไรต้องบอกเธอ เธอเองก็เถอะ ทำไมถึงมาที่นี่? หรือว่าชู้รักของเธอคนไหนอาศัยอยู่ที่นี่?" "ชู้รัก? จิณณา เธอคิดว่าฉันจะทำตัวโลว์คลาสแบบเธอเหรอ บ้านของฉันอยู่ที่นี่ต่างหาก" ฉันพูดจบ จิณณาก็มีท่าทางงุนงง "แกจะมีบ้านอยู่ที่นี่ได้ยังไง?!" "ฉันไม่บอกเธอหรอก" ฉันคิดว่า ชยานีไม่ควรบอกเธอเรื่องที่เอาเงินปันผลมาซื้อบ้านให้ฉัน เพื่อไม่เป็นการก่อปัญหาให้ชยานี ฉันจึงไม่พูดอะไร "น้องสาว" ตอนที่ฉันเตรียมจะไป ฉันได้ยินเสียงนภทีป์เรียกจากด้านหลัง เมื่อหันไปเห็นเขาถือเสือดาวสีชมพูตัวใหญ่ ในมือถือถุงกระดาษวิ่งมาหาฉันจากระยะไกล เมื่อวิ่งมาถึง เขายื่นของทั้งสองสิ่งให้ฉัน เอ่ยว่า "นี่คือชอคโกแลตที่ฉันซื้อมาให้เธอ มีของเพื่อนร่วมงานเธอแล้วก็มีของเธอด้วย" "เฮ้เฮ้เฮ้" จิณณาที่ยืนอยู่ด้านหลังมองเห็นแล้วก็พูดเย้ยหยันว่า "ณิชา เธอเตรียมตัวสำรองไว้ได้ไม่เลวนี่" "ฉันเปล่า" นภทีป์หันไปมองจิณณาแว้บหนึ่ง ไม่สนใจเธอ และเร่งฉันว่า "ข้างนอกลมแรง เธอรีบเข้าไปเถอะ ผมจะไปแล้ว" พูดจบ ก็จากไปเลย จิณณาคิดจะเข้ามาดึงให้ฉันหยุด "ณิชา ถ้าเธอเอาภาพงานออกแบบให้ฉัน ฉันจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกดนุนัย" "เธอไปบอกเถอะ" ฉันโยนคำสี่คำนี้ใส่เธอ แล้วไปเดินไปที่บ้าน ทันทีที่เข้าไปในบ้าน ดนุนัยกำลังนั่งอ่านหนังสือบนโซฟา เขาเงยหน้าขึ้น เห็นเสือดาวสีชมพูในมือของฉัน และในมือยังมีชอคโกแลตอีก เขาปิดหนังสือในมือลง สีหน้ามืดครึ้ม และถามฉันว่า "เธอไปที่ไหนมา?" "กินข้าวกับเพื่อนค่ะ" ไม่รู้ว่าทำไม ตอนที่เขาถามฉัน ฉันรู้สึกละอายใจจริงๆ แม้แต่ชื่อของนภทีป์ก็ไม่พูดออกมา "เพื่อนคนไหน?" "วันนี้คุณพาจิณณามาที่บ้านของฉันเหรอคะ?" ขณะที่ดนุนัยไล่ถามฉัน ฉันก็บล๊อคเขาด้วยคำถามอื่น ชายหนุ่มตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด แล้วส่ายหน้า "เปล่านี่ มันจะเป็นอย่างนั้นได้ไง!" "ฉันเพิ่งจะเจอเธอตอนกลับมา ไม่ใช่คุณโทรเรียกเธอมา หรือจะเป็นคนอื่น? หนำซ้ำดึกขนาดนี้แล้วด้วย" ฉันจงใจที่จะพูดเช่นนี้ ถ้าหากดนุนัยจะยังลุ่มหลงจิณณาอยู่ หรือเขาจะยังแบกโลกสวยเอาไว้ได้จริงๆ? แต่สิ่งที่ทำให้ฉันประหลาดใจก็คือ ดนุนัยฟังฉันพูดจนจบแล้ว ท่าทางของเขาไม่เปลี่ยนไปเลย ตรงกันข้ามยังถามฉันต่อ "เธอไปกินข้าวกับนภทีป์ใช่ไหม?" "ใช่ค่ะ" เขาไม่ได้หลอกล่ออะไรฉันเลย ฉันเพียงแค่ยอมรับเท่านั้นเอง สีหน้าของชายหนุ่มหม่นลง "ฉันช่วยเขาไว้แล้ว จากนี้ติดต่อเขาน้อยลงซะ มิฉะนั้นผมจะทำลายบริษัทเตชิตฯภายในไม่กี่นาที"