ตอนที่ 75 ยืนอยู่สูง ล้มลงแรง

ต๭นที่ 75 ยืนอยู่สูง ล้มลงแรง ดนุนัยพูดเน้นย้ำอีกหนึ่งรอบ ฉันดีใจจนใจแทบจะกระโดดออกมาอย่างไม่รู้จะพูดอย่างไรดี ฉันมองเขาแล้วถามซ้ำแล้วซ้ำอีกว่า “จริงเหรอคะ? คุณพูดจริงเหรอคะ?” ฉันกลัวว่าหลังจากมีความหวังแล้วต่อจากนั้นก็จะผิดหวัง แต่ว่านี่เป็นอีกครั้งที่ดนุนัยพยักหน้าอย่างหนักแน่น ในช่วงเวลานั้นฉันไม่ได้ขัดขืน ยอมให้ฝ่ามือใหญ่ของเขาจับมือฉันไว้ ทำให้มือที่เย็นเล็กน้อยของฉันได้รับความอบอุ่นกลับคืนมาหน่อย วันรุ่งขึ้น ฉันไปทำงาน ดนุนัยเสนอที่จะไปส่งฉัน ครั้งนี้ฉันตอบตกลง ฉันนั่งอยู่ในรถของเขา เขาส่งฉันลงจากรถแล้วก็ขับออกไปเลย อย่างไรก็ตามยังมีเพื่อนร่วมงานที่สายตาแหลมคมมองเห็นรถของเขา ต่างรวมตัวกันตามมาพูดซุบซิบถามฉันว่า “ณิชา แฟนของเธอรวยขนาดนี้เลยเหรอ? ขับรถหรูขนาดนั้น?” ฉันมองรถของดนุนัย ชั่วขณะนั้นไม่รู้จะอธิบายอย่างไร บอกว่านั่นคือสามีของฉัน? เพื่อนร่วมงานย่อมไม่รับอย่างแน่นอนว่าสามีรวยขนาดนั้นแต่ในความเป็นจริงแล้วยังต้องมาทำงาน บวกกับเรื่องที่นภทีป์ทำก่อนหน้านี้ ทำให้ฉันพูดไม่ออก ฉันจึงตอบอย่างคลุมเครือว่า “นั่นคือรถของเจ้านายเขาค่ะ” แน่นอนว่าพอได้ยินฉันพูดเช่นนั้น ในใจของเพื่อนร่วมงานรู้สึกว่าเรามีความเท่าเทียมกันขึ้นมาหน่อย “ถ้างั้น แฟนเธอขับรถหรูขนาดนั้นได้ยังไง ปล่อยให้เธอมาทำงานที่นี่ได้ยังไงกัน” ในตอนเช้า ร้านกาแฟได้รับออเดอร์ลอตใหญ่ เป็นกาแฟยี่สิบแก้วแบบเทคอะเวย์ ฉันรับกาแฟแล้ว ดูที่อยู่ เป็นสถานที่ใกล้ๆร้าน แต่ทว่าเมื่อฉันมาถึงปากประตูมองเห็นป้ายขนาดใหญ่ที่ปากประตู ถึงได้รู้ว่าตัวเองมาผิดที่แล้ว ป้ายแผ่นใหญ่นั้นเขียนไว้อย่างชัดเจนว่า วันนี้มีการประชุมหนังสือเล่มใหม่ที่จะออกวางขายโดยจิณณานักออกแบบผู้มีพรสวรรค์ ในเวลาสั้นๆไม่ถึงหนึ่งเดือน จิณณาทั้งเป็นนักออกแบบ ทั้งออกหนังสือ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเธอถึงใส่ใจกับแบบร่างในมือฉันนัก ท้ายที่สุดการเปิดเผยนี้ จะทำให้ความ “พยายาม” ทั้งหมดของเธอ ถูกทำลายลงในครั้งเดียว! แต่ว่ามาถึงปากประตูแล้ว ฉันทำได้แค่ส่งเข้าไปเท่านั้น หลังจากฉันเข้าไปแล้ว มีพนักงานมาช่วยรับไปจากฉัน ให้ฉันวางกาแฟแล้วไปได้ จิณณาอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ และถูกล้อมรอบไปด้วยกลุ่มคน ฉันไม่คิดจะเกี่ยวข้องกับเธอ เข้าไปแล้วรีบวางกาแฟไว้ แต่ตอนที่เตรียมตัวจะไป ก็ได้ยินคนที่อยู่อีกด้านพูดว่า “โอ้โห พนักงานส่งกาแฟคนนี้เหมือนคุณจิณณามากจริงๆนะ” คำพูดนี้ทำให้ทุกสายตาจดจ้องมาที่ฉัน ฉันก้มหน้าลงสุดชีวิต คิดจะไป แต่กลับถูกคนเข้ามาบล็อกไว้ ไม่นานก็ได้ยินเสียงจิณณาตะโกนมาจากด้านหลัง “ณิชา นั่นเธอเหรอ?” ไม่มีทางเลือกนอกจากเงยหน้าขึ้น หันไปก็มองเห็นจิณณา จึงพูดอย่างเป็นกันเองว่า “ใช่แล้วล่ะ พี่อยากจะให้ทิปบ้างไหมล่ะ?” ทุกคนต่างเห็นจิณณานักออกแบบผู้ยิ่งใหญ่ และฉันที่เป็นพนักงานขายคือน้องสาว เกิดข้อวิจารณ์ต่างๆขึ้นมากมายรอบๆตัว บางคนพูดว่า “โอ้ เป็นคนเหมือนกันแต่ชีวิตไม่เหมือนกันจริงๆ มีหน้าตาเหมือนกัน คนหนึ่งเป็นนักออกแบบ อีกคนเป็นพนักงานขาย เปรียบเทียบกันแล้วน่ารังเกียจจริงๆ” บางคนก็พูดว่า “จิณณาเองก็โหดร้ายเกินไป ตัวเองร่ำรวยขนาดนี้ แต่ก็ไม่หางานให้น้องสาวตัวเอง ให้มาเป็นผู้ช่วยก็ยังดีกว่ามาส่งของแบบนี้นะ” มีการพูดถึงทุกแบบ เป็นธรรมดาที่จิณณาจะได้ยิน เธอมองมาที่ฉัน คิ้วขมวดและไม่พูดอะไร ฉันรู้ว่าเธอต้องการแสดงละคร หลังจากนั้น เธอก็แสดงอาการเห็นอกเห็นใจพูดว่า “ให้สิ ให้ เธออยากได้กี่บาท ฉันจะให้เธอเอง” พูดแล้วก็ให้ผู้ช่วยนำเงินมา มีคนถามจิณณา ว่าทำไมฉันจึงเป็นแค่พนักงานส่งของ จิณณามองฉัน ดวงตาแดงก่ำแล้ว และเริ่มพูดกับผู้คนรอบๆตัวฉันว่า ในตอนนั้นฉันสับสนและได้ทำเรื่องที่ผิดพลาดไปจนต้องติดคุก แต่ว่าภายหลังเธอพยายามชดเชยให้ฉันอย่างเต็มที่แล้ว แต่ถูกฉันปฏิเสธ มาถึงตอนนี้ ก่อนหน้านี้ที่คนคิดว่าจิณณาโหดร้ายได้เปลี่ยนทิศทางลมแล้ว ทุกคนได้ยินว่าฉันเคยติดคุก สีหน้าก็เปลี่ยนไป และหนีไปอยู่ไกลจากฉัน ฉันได้ยินจิณณาคุยโวโอ้อวดอย่างไม่กระดากก็หันไปทางเธอ หัวเราะเยาะใส่แล้วถามว่า “เธอคิดว่าจะชดเชยให้ฉันจริงๆเหรอ? เธอจะช่วยอะไรฉันล่ะ?” ทันทีที่ฉันพูด ดูเหมือนจิณณาจะรู้ตัวว่าฉันต้องการพูดอะไร รีบเดินเข้ามาตรงหน้า แล้วกอดฉันพลางพูดเสียงดังว่า “ณิชา ฉันรู้ว่าตอนนี้เธอเกลียดฉันที่ฉันไม่ช่วยเหลือเธอ แต่ฉันไม่รู้จะทำยังไงจริงๆนะ ขอเพียงแค่เธอเต็มใจ เราสองคนพี่น้องกลับมาเป็นเหมือนก่อนได้ไหม?” เธอพดจบก็พูดกระซิบว่า “ถ้าแกกล้าพูดเรื่องนั้นออกมาล่ะก็ ฉันรับรองเลยว่า ชายชู้คนนั้นของแกต้องตาย!” ฉันกระซิบกลับว่า “เธอวางใจเถอะ ฉันไม่ทำหรอก” ฉันย่อมจะไม่พูดที่นี่อย่างแน่นอน ท้ายที่สุดแล้วฉันจะเปิดเผยเอาผิดเธอ แต่จะเป็นตอนที่เธอเพิ่งจะเริ่มต้นได้อย่างไร แน่นอนว่าจะต้องรอจนกว่าเธอขึ้นถึงจุดสูงสุดแล้วสิ ฉันจะอ่อนข้อให้เธอได้ยังไง? จิณณาได้ยินแล้ว และลุกขึ้นพูดกับฉันว่า “น้องจ๊ะ เธอยังต้องทำงานนะ เธอกลับก่อนเถอะ ตอนเย็นฉันจะแวะไปหา” ในเวลานี้เอง ผู้ช่วยก็นำเงินมาให้ฉันแล้ว ฉันมองดูธนบัตรสีแดง ไม่พูดไม่จาแม้แต่คำเดียว หยิบเอาเงินทั้งหมดแล้วไปเลย ด้านหลังฉันได้ยินคนเหล่านั้นที่เปลี่ยนความคิดล้วนต่างหันมาชื่นชมจิณณาว่าอ่อนโยนและใจดี ฉันนึกอยากจะหัวเราะเยาะใส่ ตอนบ่าย จิณณาก็ไปหาฉันที่ร้านกาแฟ เมื่อเธอเดินเข้ามา เพื่อนร่วมงานทั้งหมดต่างก็หันมาพูดแหย่ฉัน และพร่ำบ่นว่าฉันไม่เคยพูดเลยว่าตัวเองมีพี่สาวฝาแฝด ฉันไม่พูดอะไรมาก เธอเรียกฉันออกไปข้างนอก และกล่าวเตือนว่า “ณิชา ฉันแนะนำให้เธอรีบทำลายรูปของบุญทิวาซะ เพราะความอดทนของฉันมันมีจำกัด” “ไม่มีทาง” ฉันพูดคำสามคำนี้อย่างเด็ดขาด ฉันต้องการเดินกลับเข้าไปเมื่อพูดจบ จิณณาหยุดฉันไว้ จับแขนฉันแน่น กดเสียงลง เอ่ยอย่างโหดเหี้ยมว่า “แกจงใจ ตอนนี้ที่แกไม่ปล่อยออกมา เพราะแกรอให้ฉันขึ้นไปจนถึงจุดที่สูงกว่านี้ แล้วค่อยลากฉันลงมา!” “...” “แกคิดอย่างนี้แน่นอน! แกต้องการเงินใช่ไหม ถ้าต้องการเงินก็พูดมา!” จิณณาเดาความคิดของฉันได้แม่นยำมาก ฉันพูดกับเธอไปอย่างไม่รู้ตัวราวกับถูกผีอำ “ได้สิ เธอไปจากเมืองดรัล ไปให้ห่างจากดนุนัย ไม่กลับมาอีกตลอดไป ไม่มาให้เห็นอีกตลอดกาล รูปนั้นจะไม่มีใครได้เห็นและไม่มีใครรู้ยกเว้นฉัน” จิณณามองมาที่ฉันแล้วกัดฟันกรอดพูดว่า “ไม่มีทาง!” “ถ้าอย่างนั้นฉันก็ทำไม่ได้” จิณณามองฉัน ดวงตาแดงก่ำด้วยความโกรธแค้นและค่อยๆปล่อยมือฉัน ฉันกลับไปที่ร้านกาแฟ ตอนที่กลับไป ดนุนัยก็มารับฉัน ในช่วงเวลานี้ ความสัมพันธ์ของฉันกับดนุนัยนั้นดีมาก ถ้าเขาไม่ได้ไปเจรจาธุรกิจ ก็จะมารับฉันทุกวัน บางครั้ง ฉันคิดจริงๆว่าเราทั้งคู่ก็คือคู่สามีภรรยาธรรมดาทั่วไป อากาศเข้าสู่ช่วงปลายฤดูใบไม้ผลิ ถึงแม้ภายในบ้านจะมีเครื่องปรับอากาศ แต่ฉันไม่ชอบที่จะเปิดมันในช่วงกลางวัน เพราะกลับบ้านไปตอนเย็นก็เย็นแล้ว วันนั้นหลังจากกินข้าวแล้วฉันนั่งอยู่ในบ้าน ฉันนั่งดูทีวีอยู่บนโซฟา ส่วนดนุนัยนั่งอ่านหนังสือ ฉันลุกขึ้นไปเอาน้ำ กลับมาไม่ทันระวังเท้าไปเหยียบเท้าดนุนัยเข้า ดนุนัยเหลือบตามองฉัน หลังจากนั้นวางหนังสือลงไม่พูดสักคำ แล้วตบโซฟาข้างๆ "วางเท้าขึ้นมา" "มีอะไรเหรอคะ?" ฉันมองเขาอย่างสงสัย "วางเท้าไว้ตรงนี้" เขาพูดย้ำอีกครั้ง ฉันลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่ก็ยังยกเท้าขึ้นมาวาง จากนั้นดนุนัยก็มานั่งข้างฉัน จากนั้นก็เอาเท้าของฉันไปอุ่นที่ท้องของเขา