ตอนที่ 76 ลักพาตัว

ต๭นที่ 76 ลักพาตัว "คุณทำอะไร!" ฉันประหลาดใจอย่างมากและต้องการจะดึงเท้าออก แต่มือของชายหนุ่มโอบไว้แน่น และเตือนฉันว่า "อย่าขยับ ไม่อย่างนั้นฉันจะเสียใจภายหลัง" "อย่าเลยค่ะ เท้าของฉันมันเย็น" ฉันอายจนแทบทนไม่ไหว ฉันรู้ว่าเท้าของฉันเย็นแค่ไหน แต่มันน่าอายมากๆที่จะวางเท้าเข้าไปในเสื้ออันอบอุ่นของชายหนุ่ม และเท้าของฉันสัมผัสกล้ามเนื้อหน้าท้องของเขาโดยตรง ดนุนัยเหลือบมองมาที่ฉัน พร้อมกับคำเตือนบนใบหน้าของเขา "ทำไมเธอถึงไม่บอกแต่แรก ว่าหน้าหนาวเท้าเธอจะเย็นขนาดนี้" "..." ฉันไม่พูดอะไรมาก แต่ว่าในวันต่อมาเมื่อฉันเลิกงาน ขณะที่ดนุนัยไปรับฉันกลับบ้าน แต่กลับไม่ได้พาฉันเข้าไปในบ้าน แต่หยุดที่ชั้นล่างของอาคารอื่น อาคารนั้นคือ (หมู่บ้านกรีนเฮ้าส์) ที่ตั้งตึกหลัก "นี่คือ..." ฉันไม่เข้าใจ ดนุนัยดึงมือฉันไปไว้ในกระเป๋ากางเกงของเขา แล้วพูดอย่างมีความลับว่า "เข้ามาแล้วเธอจะรู้เอง" เขาพาฉันไปที่ลิฟท์และกดไปยังชั้นบนสุด ประตูลิฟต์เปิดออก ด้านหน้าเป็นประตูไม้สองบาน ด้านข้างคือเครื่องสแกนปลดล๊อคด้วยลายนิ้วมือ สิ่งแรกที่ดนุนัยทำเมื่อเข้ามาที่ปากประตูคือ การดำเนินการใช้โปรแกรม และใช้ลายนิ้วมือฉันกดลงไปปลดล๊อค เสียง "ติ๊ง" ดังขึ้น ชายหนุ่มหันมาพูดกับฉันว่า "ต่อจากนี้เธอเป็นคุณผู้หญิงเจ้าของบ้านนี้แล้ว" เขาพูดและผลักประตูออก ฉันเข้าไปข้างในและตกใจมาก บ้านนี้มีขนาดใหญ่มาก ด้านหน้ามีหน้าต่างกระจกทรงโค้งบานใหญ่และสามารถมองวิวภายนอกหน้าต่างได้หนึ่งร้อยยี่สิบองศา เมื่อแว้บแรก เห็นว่าไม่มีบ้านหลังไหนสูงเท่าหลังนี้ ราวกับมองเพียงครั้งเดียวก็เห็นภูเขาทุกลูก "นี่คือ..." ฉันเปิดตาดูอีกครั้ง และดูการตกแต่ง การตกแต่งที่นี่เรียบง่ายมาก แต่มีสไตล์และสีที่ใช้ก็กลมกลืนกันมาก "บ้านของผม" ดนุนัยที่อยู่ด้านหลังตอบ เขาพูดแล้วดึงฉันเข้าไปในห้อง ฉันถอดรองเท้า แล้วมองหารองเท้าแตะ แต่เขาดึงฉันเร็วมาก ฉันทำได้แค่ทำตาม ขณะที่ใส่ถุงเท้าเดินเหยียบลงบนพื้นนั้นถึงจะพบว่า พื้นนั้นอบอุ่น "พื้นอุ่น?" "ถูกต้อง ผมสร้างที่นี่ขึ้นมาใหม่ด้วยตัวเอง การติดตั้งระบบทำความร้อนใต้พื้นดินเป็นเพียงข้อเสนอแนะของนักออกแบบ ไม่คิดเลยว่าตอนนี้จะมีประโยชน์แล้ว" ดนุนัยตอบอย่างเป็นธรรมชาติ ฉันมองไปรอบๆ ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยบอกอะไรฉันมาก่อนเลย ว่าเขาก็มีบ้านอยู่ในเขตชุมชนนี้ด้วย คิดถึงวันที่จิณณาจะจากไปจากที่นี่... หรือว่าจิณณามาที่นี่บ่อยๆ? ฉันมองไปรอบๆ ดูเหมือนว่าจะยังไม่มีสิ่งบ่งชี้ว่าเคยมีผู้หญิงมาที่นี่ ดนุนัยดูเหมือนจะอ่านความคิดฉันออก เขาเอนตัวลงแล้วใช้ริมฝีปากจูบที่หน้าผากของฉัน ใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยนมากพูดว่า "วางใจเถอะ เธอเป็นผู้หญิงคนแรกที่มาที่นี่ ของๆเธอฉันให้คนรับใช้เอาเข้าไปวางไว้ในห้องนอนใหญ่แล้ว" ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขา ครั้งนี้ ดนุนัยดีกับฉันมาก อ่อนโยนมาก จนทำให้ฉันรู้สึกว่ามันไม่ใช่ความจริงๆ ฉันเงยหน้ามองเขาแล้วเอ่ยถามว่า "ทำไมถึงดีกับฉันขนาดนี้คะ?" "เพราะเธอคือภรรยาของผม" คำตอบของดนุนัย สามารถพูดได้ว่าเป็นคำตอบมาตรฐานทั่วไป แต่เปรียบเทียบแล้ว ฉันหวังยิ่งขึ้นไปอีกว่าเขาจะตอบว่า "เพราะฉันรักเธอ" ในเวลานั้นฉันคิดว่า ฉันอยู่ไม่ไกลจากคำตอบนี้แล้ว แต่ภายหลังฉันถึงได้รู้ว่า ฉันมันไร้เดียงสาเกินไป หลังจากวันนั้นฉันกับดนุนัยก็พักอาศัยอยู่ด้วยกันในห้องของเขา แม้ว่างานร้านกาแฟจะเป็นงานที่ทำแล้วสบายใจ แต่ฉันก็ไม่ลืมงานดั้งเดิมของตัวเอง ฉันใส่ลงไปในเรซูเม่ และเพียรพยายามหางานที่เกี่ยวข้องกับงานออกแบบตกแต่งภายใน ในที่สุด วันแรกของเดือนธันวาคม มีบริษัทหนึ่งโทรเรียกฉันและบอกให้ฉันไปสัมภาษณ์ในวันถัดไป ในเวลานั้นคนแรกที่ฉันบอกเกี่ยวกับข่าวนี้ก็คือดนุนัย หลังจากที่เขาได้ยิน เขาเพียงแค่พูดว่า "ขอแสดงความยินดีกับเธอด้วย" ฉันไปสัมภาษณ์ในเช้าของวันต่อมา เขาไปส่งฉัน และฉันจะกลับไปทำงานร้านกาแฟในตอนบ่าย พวกเราตกลงกันว่า เลิกงานแล้วเขาจะมารับฉัน การสัมภาาณ์ของฉันเป็นไปอย่างราบรื่น ถึงแม้ว่าสุดท้ายแล้ว HR แจ้งว่าแล้วจะโทรหาฉัน แต่ว่าฉันรู้สึกว่า HR นั้นพึงพอใจในตัวฉัน งานนี้ต้องเด็ดเดี่ยวมุ่งมั่นจึงจะได้มา ตอนบ่ายฉันไปที่ร้านกาแฟ ใกล้จะเลิกงานก็มีรายการให้ออกไปส่งของ เนื่องจากวันนี้อากาศหนาว ข้างนอกก็เริ่มมีหิมะโปรยปราย ทุกคนต่างไม่อยากไป แต่เพราะคิดจะออกไปอยู่แล้ว ฉันจึงกระตือรือล้นเป็นคนขอไปเอง ก่อนที่จะออกไป ฉันโทรศัพท์หาดนุนัย บอกเขาว่าฉันมีงานต้องไปส่งกาแฟ ให้เขารอฉันหน่อย สถานที่ให้ไปส่งคือเขตชุนชนเก่า ขณะที่ฉันเพิ่งจะถือกาแฟไปถึงประตูของอาคารเป้าหมาย ทันใดนั้นรู้สึกได้ว่ามีคนใช้มือปิดปากฉัน! ตอนที่ฉันคิดจะตะโกน ก็รู้ว่าสึกว่าทั้งตัวไม่มีเรี่ยวแรง มือร่วงลง ฉันได้ยินเสียงกาแฟตกลงพื้น หลังจากนั้นสติก็ดับวูบไป เมื่อตื่นขึ้นมา ตรงหน้าฉันมีแต่ความมืดมิด ฉันพ่นลมหายใจถึงได้รู้ว่า ตาของฉันถูกปิด และมือกับเท้าก็ถูกัด ฉันดิ้นอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นบริเวณรอบๆ ฉันจึงตะโกนว่า "ช่วยด้วย!" จากนั้นก็ได้ยินเสียงคนที่อยู่ตรงหน้าพูดว่า "ช่วยด้วย? ฮ่าฮ่าฮ่า!" มันเป็นเสียงของผู้หญิง รู้สึกคุ้นเคยกับเสียงนี้มาก ในตอนที่ฉันรู้แล้วว่าเสียงนี้เป็นเสียงของใคร ขนบนตัวก็ลุกซู่อย่างอดไม่ได้ ฉันลุกขึ้นแล้วถอยหลังไปอย่างไม่รู้ตัว แต่เพิ่งจะเดินไปได้ไม่ก้าว ก็ไปชนของบางอย่าง! "เจ๊เอ็ม" ฉันเรียกชื่อคนๆนั้น ภายในน้ำเสียงนั้นสั่นไหว คนๆนี้ไม่ใช่ใครอื่น เป็นเจ๊ใหญ่ที่กระทำรุนแรงกับฉันเมื่อตอนฉันอยู่ในคุก! เธอตบตีได้เก่งตั้งแต่ครั้งแรกที่เข้าคุกหญิง ดังนั้นทุกคนจึงเรียกเธอว่า เจ๊เอ็ม ความเจ็บปวดของฉันทั้งหมด ล้วนแต่เป็นผู้หญิงคนนี้เป็นผู้กำหนด เมื่อเจ๊เอ็มได้ยินฉันร้องตะโกนเรียกชื่อเธอ ก็ยิ้มเยือกเย็น "ถูกแล้วล่ะ แกยังจำได้นี่ ได้ยินว่าตอนนี้แกอยู่สุขสบายดี มีบ้านหลังใหญ่ มีรถนั่ง ทำไมถึงได้ลืมพี่สาวคนนี้เสียล่ะ?" เมื่อเจ๊เอ็มพูด ฉันก็นึกถึงช่วงเวลาที่แสนเจ็บปวดในคุกขึ้นมา บวกกับหัวของฉันที่ถูกปิดมิดรอบด้าน รอบๆมีแต่ความมืด ความหวาดกลัวเกิดขึ้นในใจ ฉันเอ่ยปากขอร้อง "เจ๊เอ็ม ฉันให้เธอได้นะ ทุกอย่างฉันยกให้เธอเลย เธอปล่อยฉันได้ไหม" ฉันกลัวถึงขั้นสูงสุดแล้วจริงๆ "ปล่อยแกไป? แกฝันไปเถอะ! วันนี้แกถูกจับมา ก็ไม่มีชีวิตรอดออกไปหรอก" เธอพูดจบ แล้วหยุดชั่วครู่ "แต่ว่าก่อนตาย ให้ฉันเล่นสนุกๆหน่อยนะ ก่อนหน้านี้ในคุกที่ตีแกได้แค่สองที่ มันโคตรน่าเบื่อเลยว่ะ!" พูดแล้วฉันก็รู้สึกได้ว่ามีลมวูบหนึ่ง วินาทีต่อมา มีท่อนไม้ตีเข้าที่หน้าของฉัน! ฉันรู้สึกเจ็บปวดตรงแนวฟัน ภายในปากมีกลิ่นบางอย่าง เมื่อถ่มลงบนพื้นมันคือกองเลือด! ฉันอนลงบนพื้นอย่างเจ็บปวด พูดขอความเห็นใจว่า "ไม่เอาแล้ว เจ๊เอ็ม เธอไม่อยากได้เงินเหรอ? ชีวิตฉันก็ให้เธอได้นะ! บ้านของฉันมีราคาสิบล้านเลยนะ!" เวลานี้สิ่งที่ฉันคิดอยู่ในใจก็คือดนุนัย ฉันคิดว่าเขากำลังรอรับฉันหลังเลิกงาน เมื่อไม่เจอฉันย่อมต้องกังวล ความสัมพันธ์ของฉันกับเขาเพิ่งจะดีขึ้น หลังจากนี้อาจจะดีมากยิ่งขึ้น ฉันไม่อาจจากเขาได้ หลังจากเจ๊เอ็มได้ยินคำว่าสิบล้าน ก็หยุดมือไปชั่วครู่ แล้วพูดว่า "แม่งเหอะ แกคิดว่าฉันไม่อยากได้หรือไงฮะ? ถ้าไม่เป็นเพราะมีคนอยากได้ชีวิตแก แม่มรึงเอ๊ย ยังไงฉันก็ย่อมจะให้แกเอาบ้านราคาสิบล้านมาถวายให้ฉันแน่นอน!"