ตอนที่ 77 สามีของฉันคือดนุนัย

ต๭นที่ 77 สามีของฉันคือดนุนัย ฉันสูดลมหายใจ มีคนซื้อชีวิตฉัน คิดถึงเรื่องต่างๆก่อนหน้านี้ คนนั้นคือใคร? ไม่ต้องพูดก็เห็นได้ชัด สิ่งนี้ทำให้ฉันโยงเรื่องที่เกี่ยวข้องกับการที่ฉันต้องติดคุกก่อนหน้านี้ขึ้นมา มันจะเป็นไปได้หรือว่าเรื่องทั้งหมดคือฝีมือของจิณณา? เธอตัวคนเดียว จะสามารถทำเรื่องทั้งหมดนี้ได้ยังไง? ในเวลานี้ฉันระงับสติอารมณ์ลง และพูดกับเจ๊เอ็มว่า "เธอช่วยฉันติดต่อหาคนๆนั้นหน่อย บอกเขาว่า ฉันเอารูปภาพพวกนั้นอัพโหลดไว้แล้ว นอกจากนี้ยังกำหนดสิทธิ์ผู้เข้าใช้ ถ้าหากไม่มีการลงชื่อเข้าใช้ภายในยี่สิบสี่ชั่วโมง รูปภาพเหล่านั้นจะถูกส่งไปเวบบอร์ดหลักภายในประเทศ และจะส่งอีกครั้งทุกชั่วโมง" "แม่งเอ๊งแล้วเกี่ยวอะไรกับรูปภาพของแกวะ!" เจ๊เอ็มก่นด่า เมื่อเสียงลดลงแล้ว ต้นขาของฉันก็ถูกเธอเตะ! เพราะฉันถูกเธอทรมานตอนอยู่ในคุกมาเป็นเวลานาน ฉันเรียนรู้มันมาแล้ว ฉันตะโกนเสียงดังด้วยความเจ็บปวด จากนั้นฉันก็พูดว่า "เจ๊เอ็มคะ เธอไม่รู้ แต่เธอรู้ เธอไปบอกเธอเถอะ ยิ่งไปกว่านั้นฉันรับรองว่า ถ้าฉันออกไปแล้ว ฉันจะให้เงินพิเศษแก่เธอ" "เท่าไหร่?" "ห้าล้าน!" ฉันกัดฟัน พูดจำนวนตัวเลขนี้ออกมา "ห้าล้าน? ให้พ่อมึงตายสิ บ้านของแกหลังนั้นไม่ใช่ราคาสิบล้านรึไง?" เจ๊เอ็มเอ่ยถามราคา เงินจำนวนนี้มากไปสำหรับฉัน ในขณะที่ฉันลังเล ฉันก็ได้ยินเสียงใครบางคนหัวเราะ ในไม่ช้าก็หมุนตัวเปิดประตูเข้ามา เสียงหัวเราะของผู้หญิงงหลายคนดังมาจากทางปากประตู "นี่คือณิชาสินะ?" "เฮ้ แม่สัตว์ตัวน้อย พวกเราไม่ได้เจอกันนานเลย" "เหอๆ ไม่ได้ตีแกตั้งนานแล้ว ฉันยังคันไม้คันมืออยู่เลย" เสียงหลายเสียง แม้ว่าจะผ่านมาเป็นเวลามากกว่าปีครึ่งแล้ว แต่ฉันสามารถแยกได้อย่างง่ายดายว่าเป็นเสียงของใคร!" ตอนที่อยู่ในคุก พวกเธอหลายคนคือสูกสมุนของเจ๊เอ็ม ปีนั้นที่รังแกฉัน ทุกคนล้วนออกแรงช่วยกัน! "สิบล้าน มันราคาสิบล้าน!" ฉันรีบพูด เจ๊เอ็มเห็นฉันลังเลอยู่นาน เลยถามอย่างสงสัยว่า "สิบล้าน? แม่มึงมีเงินเยอะขนาดนี้เหรอ?" "มีสิ! สามีของฉันคือคุณดนุนัยประธานของบริษทนภากรุ๊ปฯ!" ฉันพูดอย่างมุ่งมั่นเด็ดขาด หลังจากฉันพูดชื่อดนุนัยออกไป ห้องเล็กๆนั้นก็ดำดิ่งสู่ความเงียบ วินาทีต่อมาก็มีเสียงหัวเราะสนุกสนานดังลั่น! "ฮ่าๆๆดนุนัย ดนุนัยไหนล่ะยะ? แค่ชื่อเดียวกันนามสกุลเดียวกันสินะ?" "แน่นอนล่ะว่า ดนุนัยแม่มึงสิ แกจะโกหกใครก็หาคนที่เป็นได้หน่อยสิยะ" "แกโกหกคำโตขนาดนี้ ฉันจะเชื่อแกได้ยังไง?" เสียงหัวเราะที่ดังเข้ามาภายหลังคือน้องสาวของพวกเจ๊เอ็ม "เป็นเรื่องจริง! ฉันมีเบอร์โทรศัพท์ของเขา เธอโทรหาเขาดูได้!" ฉันกล่าว เวลานี้ คนที่เพิ่งจะหัวเราะก็เริ่มอีกครั้ง ฉันฟังออกว่า ในกลุ่มคนที่หัวเราะ ไม่มีเจ๊เอ็ม ดูเหมือนว่าเธอจะเชื่อในคำพูดของฉันอยู่บ้าง แต่เมื่อฉันพูดจบ เจ๊เอ็มก็ตะโกนว่า "โทรศัพท์? แกคิดว่าพวกเราเป็นพวกโง่สินะ! ถ้าหากว่าเป็นอย่างนั้นจริง เขาก็จะหาพวกเรา ชีวิตพวกเราจะไม่ยุ่งยากรึไง?" น้องสาวเจ๊เอ็มที่มีเซ้นส์ดีเดินเข้ามา ฉันรู้สึกได้ว่าเอวถูกเตะอีกครั้ง จากนั้นได้ยินเสียงด่าทอว่า "เกือบจะโดนมันหลอกอีกแล้ว" ในตอนนี้เอง ฉันได้ยินเสียงมือถือดังขึ้น วินาทีต่อมา ฉันได้ยินเจ๊เอ็มหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วพูดว่า "เฮ้" ถึงแม้ว่าฉันจะมองไม่เห็น แล้วก็ไม่ได้ยินด้วยว่าปลายสายคือใคร แต่ฉันก็มั่นใจว่า โทรศัพท์สายนั้นจะต้องเป็นจิณณาอย่างแน่นอน! "จิณณา ฉันจะบอกเธอไว้นะ รูปนั้นฉันอัพโหลดเอาไว้แล้ว แค่เพียงภายในยี่สิบสี่ชั่วโมงไม่มีการลงชื่อเข้าใช้ รูปภาพเหล่านั้นก็จะส่งไปยังเวบบอร์ดหลักทั่วประเทศอัตโนมัติ...อ้า" ฉันตะโกนเสียงดัง แต่ก่อนจะพูดจบ ก็ถูกคนเตะเข้าที่ท้อง ฉันเจ็บปวดมาก นอนบิดตัวด้วยความเจ็บปวดอยู่บนพื้น อย่างไรก็ตามฉันก็ยังพูดย้ำคำเดิมซ้ำไปมา! "ตะโกนบ้าอะไร!" หลายคนรุมเข้ามา เตะฉัน ทุบตีฉัน ฉันรู้สึกได้ว่าเลือดกลิ่นเลือดในปากของฉันรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ แขนขาก็เจ็บปวดไปหมด ได้แต่นอนนิ่งอยู่บนพื้น แม้แต่จะขยับก็ไม่กล้า ที่น่าขำที่สุดคือเวลานี้ในสมองของฉันปรากฏเป็นภาพดนุนัย ฉันคิดว่าฉันมีชีวิตอยู่ต่อไป ฉันกับดนุนัยเราอาจจะดีต่อกันอยู่ก็ได้ ดูเหมือนจิณณาจะได้ยินคำพูดเหล่านี้ของฉัน ฉันได้ยินเจ๊เอ็มทวนคำพูดของฉันอีกครั้ง ผ่านไปซักพักก็คุยกับกลุ่มที่ทุบตีฉันอยู่ว่า "ไม่ต้องซ้อมมันแล้ว ถ้ามันตายไปพวกแกชดเชยแทนมันได้เหรอ?" คนกลุ่มนั้นจึงหยุดลงมือ มีคนถามว่า "ลูกพี่ ก่อนหน้านี้ไม่ได้พูดว่า ทำให้ตายก็จบงานแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมตอนนี้ถึงไม่ยอมให้ตายอีกล่ะ?" ทำให้ตายก็จบงานแล้ว จิณณา เธอมันจิตใจโหดเหี้ยมมากจริงๆ! ในไม่ช้าฉันก็ได้ยินเสียงเจ๊เอ็มพูดอย่างรำคาญว่า "ในมือของอีนังโสโครกนี่มีรูปภาพอยู่ คาดว่าน่าจะเป็นรูปที่มีค่ามากของพวกคนรวย ตอนนี้เศรษฐีไม่อยากให้เธอตาย ต้องให้เธอบอกรหัสเข้าใช้ออกมาก่อน" เหอๆ อันที่จริงไม่เคยมีการอัพโหลดอะไรเลยมาตั้งแต่แรก แต่ฉันรู้ว่าจิณณาไม่กล้าเสี่ยงดวง ถ้าหากว่าฉันแพ้ หรือตายไปก่อน เธอก็จะไม่มีความสุขอยู่ดี "อย่างนั้นพวกเราจะทำยังไงดี?" มีคนถามขึ้น ต่อมาฉันได้ยินเสียงเปิดปะตู ดูเหมือนว่ากลุ่มคนจะออกไปแล้ว หัวของฉันถูกคลุม แขนขาของฉันถูกมัด คิดจะมองดูลักษณะรอบๆห้องก็ทำไม่ได้ ฉันทำได้เพียงแค่นอนเงียบๆ อย่างสิ้นหวัง ฉันคิดถ้าดนุนัยพบว่าฉันหายไป เขาน่าจะตามหาฉันนะ "ฉันจะยืนอยู่ข้างหลังเธอ เหมือนเงาที่ไล่ตามยามละเมอ..." ในเวลานี้ ฉันได้ยินเสียงโทรศัพท์ฉันดังขึ้น ฉันมีลางสังหรณ์ ว่านี่จะเป็นโทรศัพท์จากดนุนัยแน่ๆ! เสียงเพลงดังซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่ไม่มีคนรับ ฉันฝืนทนความเจ็บปวดในร่างกาย พยายามไปใกล้ทิศทางของเสียงที่ดังอยู่ คิดจะไปหาโทรศัพท์และรับสาย แต่ว่า เมื่อฉันขยับไปได้สองสามครั้ง ฉันได้ยินเสียงเปิดประตูดังขึ้น วินาทีต่อมา ได้ยินเสียงฝีเท้าก้าวเข้ามา "แม่งมึงแกคิดจะรับโทรศัพท์ใช่ไหม?!" วินาทีต่อมาฉันได้ยินเสียงดัง "ปัง" เสียงเรียกเข้าหยุดลงแล้ว ฉันรู้ว่า โทรศัพท์ของฉันต้องถูกทุบอย่างแน่นอน ฉันได้ยินเสียง "ปัง" แล้วก็ได้ยินเสียงตบหน้าฉาดใหญ่ จากนั้นได้ยินเสียงเจ๊เอ็มพูดอย่างเดือดดาลว่า "โทรศัพท์ห่านั่นโดนทุบจนพังไปแล้ว คนที่โทรศัพท์มาก็ไม่มีทางรู้ว่าเธอเกิดเรื่องแล้ว!" "ใช่ใช่แล้วจ้ะเจ๊เอ็ม ฉันผิดไปแล้ว" น้องสาวเจ๊เอ็มขอโทษ "ช่างมันเถอะ หาวิธีให้มันเปิดปากพูดดีกว่า" เมื่อเจ๊เอ็มพูดจบ ฉันรู้สึกได้ว่าเธอเดินเข้ามา ทำอะไรบนคอของฉัน แล้วถุงที่ครอบหัวฉันก็ถูกดึงออกอย่างรวดเร็ว ในที่สุดฉันก็เห็นแสงสว่างอีกครั้ง สิ่งแรกที่สายตาฉันมองเห็นคือเจ๊เอ็ม เธอเป็นคณะกรรมการตอนอยู่ในคุก ตอนนี้เธอหัวล้านโล่ง ทั้งตัวเต็มไปด้วยรอยสัก รอยแผลเป็นจากมีดยาวจากหน้าผากมาถึงคิ้ว มองออกได้เลยว่าเธอคือ เจ๊ใหญ่จริงๆ ฉันใช้เวลานี้มองดูรอบๆตัวอีกครั้ง ฉันอยู่ในห้องๆหนึ่ง ดูจากรอยแตกรอบกำแพง บ้านนี้น่าจะมีอายุมานาน หน้าต่างโดยรอบทั้งหมดถูกตอกปิดด้วยไม้กระดาน ฉันแยกไม่ออกว่ามันเป็นอาคาหรือบ้านธรรมดา กระเป๋าของฉันวางอยู่บนโต๊ะๆเล็กๆตั้งอยู่ไม่ไกล "ฉันกลัวว่าแกจะลืมเรื่องเราก่อนหน้านี้ไปแล้ว ก็เลยเตรียมของขวัญเล็กๆน้อยๆไว้ให้แกเป็นพิเศษ" เจ๊เอ็มนั่งยองๆมองดูฉัน แล้วก็ส่งสัญญาณให้คนข้างๆ สองคนออกไปข้างนอก แล้วฉันก็ได้ยินเสียงลากบางอย่าง ในไม่ช้าฉันก็เห็นสองคนนั่นลากกรงเหล็กขนาดหนึ่งเมตรเข้ามา...