ตอนที่ 78 ปลายมีดแทงลงบนตัวดนุนัย

ต๭นที่ 78 ปลายมีดแทงลงบนตัวดนุนัย ฉันล้มลงทั้งตัวลงบนพื้นทันที “ไม่เอานะ...” ฉันส่ายหน้า ถอยไปด้านหลัง แต่ยังถูกเจ๊เอ็มจิกผมเอาไว้ บังคับให้ฉันเข้าไปในกรงอย่างแรง! จากนั้น ประตูก็ปิดลง “ปล่อยฉันออกไป!” ฉันตะโกนเสียงดัง เจ๊เอ็มหันมามองฉันแว้บหนึ่ง “ปล่อยแกออกไป? ฝันไปเถอะ!” หลังจากจับฉันขังไว้แล้ว เด็กสาวคนหนึ่งก็พูดขึ้นว่า “ออกไปปรึกษากันเถอะว่าจะทำยังไงให้เธอเปิดปากพูดได้” “ได้” “ไม่มีปัญหา” เด็กสาวสองสามคนพูดจาประจบประแจง ฉันดิ้นอยู่ในกรง ทั้งตัวเริ่มสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ ความรู้สึกกลัวนั้นมากกว่าการที่ศรีษะถูกคลุมไว้เสียอีก ฉันกลัวจริงๆว่าทุกสิ่งที่เคยเกิดขึ้นในคุกจะกลับมาอีกครั้ง เมื่อฉันหลับตาลงในตอนนี้ เหมือนกับว่าฉันสามารถมองเห็นช่วงเวลาตอนที่เคยอยู่ในคุก ฉันกลัวถึงขีดสุด ความกลัวเช่นนี้ไม่ได้เป็นสิ่งที่ใจฉันจะควบคุมได้ ฉันยังคิดว่าตัวเองอาจจะป่วยไปแล้วก็ได้ พวกเขากลับเข้ามาอย่างรวดเร็ว พวกเขาทรมานฉันด้วยวิธีที่แทบไม่ต่างจากตอนที่อยู่ในคุก เพียงแค่เพิ่มการทุบตีตามอำเภอใจโดยไม่ต้องเกรงกลัวใครมากขึ้น ฉันดิ้นอยู่ในกรง โดยพวกเขาอยู่เหนือกรงแล้วจากนั้นก็หยดขี้ผึ้งร้อนๆลงมา ฉันหลบไปมาไม่หยุด แต่ถึงแม้จะพยายามหลบแล้วก็ยังร้อนอยู่ดี ต่อมา พวกเขาไม่สนุกแล้ว จึงเปลี่ยนเป็นรมควัน แล่วสุดท้ายก็เปลี่ยนเป็นมีด เหมือนการเล่นเกมส์แทงโจรสลัดในถัง ไม่ว่าฉันจะพยายามหลบอย่างไร ก็บาดเจ็บอยู่ดี บนตัวฉันถูกคมมีดบาดหลายจุด เลือดซึมออกมาบนเสื้อผ้า แต่ว่าพวกเธอกลัวว่าฉันจะตายเสียก่อน สุดท้ายแล้วจึงยอมหยุดมือ ฉันนอนในกรงด้วยท่าทางที่ผิดรูปผิดร่างมาก ถึงแม้ว่าจะบาดเจ็บไม่หนัก แต่ก็เจ็บปวดไปทั่วทุกที่ กลางดึกแล้ว ฉันเจ็บปวดสาหัส นอนไม่หลับ กลับได้ยินเจ๊เอ็มโทรศัพท์ ฉันฟังไม่ออกว่าเธอโทรหาใคร แต่จากน้ำเสียงนั่น เหมือนน้ำเสียงของเด็ก เด็กเล็กๆ ความคิดนี้ทำให้ฉันรู้สึกว่าตัวเองช่างน่าขัน ผู้หญิงแบบเจ๊เอ็มมีลูก แต่มองกลับมาที่ฉัน ไม่สามารถมีลูกได้ ฉันกำลังใช้ความคิดอยู่ก็ได้ยินเจ๊เอ็มตะโกนเสียงดังว่า “ลุกขึ้น ห้ามหลับนะเว้ย มีคนมา!” ไม่นานนักประตูห้องก็ถูกเปิด เจ๊เอ็มและคนหลายคนถือมีดเข้ามาโดยรอบ ตรงเข้ามาดึงฉันออกจากกรง มีดจ่อที่คอฉัน ไม่ช้าประตูก็มีเสียงเปิดประตู และพอประตูเปิดออกตามมาด้วยเสียงฝีเท้ามากมาย จากนั้นแสงจันทร์ก็ส่องให้เห็น ฉันมองเห็นตำรวจตรงเข้ามา “วางอาวุธลง” “อย่าเข้ามานะ ถ้าพวกแกเข้ามา ฉันจะฆ่าเธอซะ!” ทั้งสองฝ่ายเผชิญหน้าเข้าหากัน ฉันได้ยินเสียงรองเท้าหนังก้าวเข้ามา ดนุนัยเดินเข้ามาจากด้านนอก ทันทีที่เขาเข้ามานั้น พวกน้องสาวของเจ๊เอ็มที่อยู่ข้างๆฉันต่างก็สูดหายใจเข้าอย่างแรง มีคนหนึ่งพูดพึมพำขึ้นว่า “เป็นความจริงจริงๆด้วย” มือของเจ๊เอ็มที่ถือมีดจ่อคอของฉันก็สั่นเทาขึ้นมา ดนุนัยมองมาที่ฉัน แต่แสงนั้นมืดเกินไป ฉันมองไม่เห็นสีหน้าของเขา เพียงแค่ได้ยินเขาพูดว่า “ปล่อยเธอซะ ต้องการเงินเท่าไหร่ พวกแกก็เรียกมา” “สิบล้าน!” “ไม่ ไม่ ห้าสิบล้าน!” “ใช่แล้ว ห้าสิบล้าน! เป็นเงินสด!” น้องสาวของเจ๊เอ็มพูด ดนุนัยยืนอยู่ที่นั่นไม่รีบร้อน “เงินสดห้าสิบล้าน ก็คือเงินสดทั้งเมืองดรัล ไม่มีมากขนาดนั้น” “ผายลมสิ ลูกไม้อะไรอย่างนี้วะ! พวกแกแจ้งตำรวจแล้ว จะมาให้เงินพวกเราได้ยังไง!” เห็นได้ชัดว่าเจ๊เอ็มคลางแคลงใจในตัวเขา “จุดประสงค์การแจ้งตำรวจของผมคือตามหาเธอ ไม่ใช่มาจับพวกเธอ แค่เพียงเธอปลอดภัย ผมจ่ายเงินให้ได้ ผมจะจ่ายให้แน่นอน” คำพูดของดนุนัย มีพลังดึงดูดมากจริงๆ ฉันรู้สึกได้ถึงใจที่เต้นแรงของโจรเรียกค่าไถ่รอบๆตัวฉัน “ลูกพี่ หรือเราจะเอาเงินสดน้อยลงมาหน่อย?” มีคนแนะนำขึ้นมา “เงินสดยี่สิบล้าน!” เจ๊เอ็มตะโกนลั่น “และแกต้องหารถมาให้พวกเรา ส่งพวกเราออกไป” “พวกเธอเอาเงินสดยี่สิบล้านไปไม่ได้หรอก รถที่ให้พวกเธอ ขนไปไม่หมด เปลี่ยนเป็นทองคำแท่งแทนน่าจะดีกว่า แม้ว่าจะหนักไปสักหน่อย แต่พวกเธอขนไปได้” ดนุนัยมีความคิดที่จะช่วยส่งพวกเธอออกไปจริงๆ! “ดี ดี ดี” น้องสาวเจ๊เอ็มตอบรับ “พวกเธอรอก่อน” ดนุนัยพูดแล้วหมุนตัวเดินจากไป ไม่ถึงห้านาทีเขาก็กลับมา โดยมีตำรวจคนหนึ่งถือกล่องวัตถุระเบิดขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่มาสองกล่อง แล้วโยนลงพื้น ดนุนัยกล่าวว่า “ลองนับดู ท่องคำแท่งหนักสามร้อยกรัม สองร้อยแท่ง” มีคนสองคนเข้ามารับเงิน ขณะที่พวกเธอเปิดกล่องออกดู ข้างในก็เต็มไปด้วยทองคำแท่งที่จัดเรียงเป็นระเบียบ ถึงแม้ว่าท้องฟ้าจะมืด แต่ก็ยังสามารถมองเห็นสายตาที่ส่องประกาย “พี่ ทองคำแท่งจริงๆ 200 แท่ง!” ลูกตาของน้องสาวเจ๊เอ็มแทบจะถลนออกมาแล้ว “ได้เงินไปแล้ว ปล่อยคนได้หรือยัง?” ดนุนัยถามพวกเธอ “ไม่ได้! พวกเราต้องเอาคนไปด้วย ฉันจะให้โทรศัพท์เธอไว้ หลังจากนี้ 5 ชั่วโมง เธอจะโทรบอกพวกแกเองว่าอยู่ที่ไหน!” เจ๊เอ็มเป็นคนที่มีประสบการณ์ เธอไม่ต้องการเอาแต่เงินไปง่ายๆ แต่ยังให้ฉันช่วยปกป้องเธอ แต่ว่าดนุนัยไม่ยอม “เป็นไปไม่ได้” สามคำนี้เอ่ยอย่างเด็ดขาด “หยิบทองคำแท่งแล้วไปกัน!” เจ๊เอ็มไม่ฟัง แล้วจี้ฉันออกไปข้างนอก เหล่าน้องสาวถือกล่องตามหลังเธอไป ถึงแม้ว่ากล่องจะไม่ใหญ่ แต่ว่าหนักมาก ต้องใช้คนสองคนถือกล่องหนึ่งกล่อง ตัวของฉันยังไม่ดีขึ้นจากการบาดเจ็บจากตอนที่อยู่ในกรง เดินได้ช้ามาก เจ๊เอ็มโกรธขึ้นมา ดึงแขนของฉันเต็มแรง ด่าว่า "แม่มึงอย่ามาคิดลูกไม้ อย่าคิดว่าเป็นตัวประกันแล้วฉันจะไม่กล้าฆ่าแก!" เลือดจากแขนฉันไหลออกมาภายนอก ในช่วงเวลานี้เอง ตำรวจรอบๆได้เข้ามารุมล้อม และฉกเอามีดและควบคุมตัวสำเร็จได้ในคราวเดียว ดนุนัยรีบก้าวเข้ามาปกป้องฉันโดยดึงให้อยู่ภายในอ้อมแขนของเขา แล้วถามฉันว่า "ไม่เป็นไรนะ?" บางทีอาจเป็นเพราะได้อยู่ในอ้อมกอดของเขา ความกลัวของฉันลดลงไปจริงๆ ฉันเอนตัวพิงเขาแล้วตอบว่า "อื้ม ฉันไม่เป็นไรค่ะ" ใจของฉันเพิ่งสงบลง ทันใดนั้นมีบางอย่างพุ่งมาที่ตัวของดนุนัยที่ปกป้องฉันด้านหลัง ฉันได้ยินเสียงดัง "ฟุ่บ" เงยหน้าขึ้น ก็มองเห็นเจ๊เอ็มที่ไม่รู้ว่าหลุดจากการควบคุมตัวของตรวจตอนไหน ถือมีดยาวอยู่ในมือ และปลายมีดแทงเข้ามาในตัวดนุนัย! "ดนุนัย!" ฉันตะโกนดังลั่น ตำรวจได้พยายามเข้ามายับยั้งเจ๊เอ็มแล้วตอนที่เธอลงมือ แต่ว่ามีดแทงลงบนตัวเขาแล้ว แขนของดนุนัยวางอยู่บนตัวฉัน เขายิ้มออกมาในช่วงเวลานี้ พูดว่า "เรื่องเล็ก" คำพูดของเขากลับทำให้ฉันบ่อน้ำตาแตก ฉันกอดเขาไว้อย่างไม่รู้จะทำเช่นไร รถพยาบาลมารับฉันกับดนุนัยอย่างรวดเร็ว อาการบาดเจ็บของฉันไม่หนักมาก ทั้งหมดเป็นแผลที่ผิวหนังชั้นนอก ใช้เวลาไม่นานก็หาย บาดแผลของดนุนัยก็โชคดีมาก ถึงแม้ว่าจะโดนมีดแทงที่ช่องท้อง แต่ว่าบาดแผลไม่ถึงอวัยวะภายใน แต่ก็ยังต้องพักรักษาตัว วันที่สองที่ฉันเข้าโรงพยบาล ตำรวจที่ชื่อว่าตาณก็มาบันทึกคำให้การ ฉันพูดเรื่องราวออกมาทั้งหมด นึกถึงความทนทุกข์ทรมานที่ฉันได้รับทั้งหมดเมื่อไม่นานนี้ คิดถึงลูกของฉันที่ถูกจิณณาฆ่าตาย ฉันตัดสินใจว่าครั้งนี้ฉันจะไม่ยอมแพ้ ฉันพูดให้เขาฟังอย่างโศกเศร้าเกินจริงถึงเรื่องราวของช่วงเวลาที่เคยติดคุก และให้เข้าดูแผลเป็นที่แขนของฉันในเวลาเดียวกัน เห็นได้ชัดเลยว่า ตาณแทบจะทนไม่ได้เมื่อได้เห็นมัน ฉันใช้ประโยชน์จากใจที่อ่อนนุ่มของเขา และยังเล่าเรื่องของฉันที่บ้านจันทร์หลังจากที่ออกมาจากคุก ในตอนท้ายยังขอให้เขาติดตามและเก็บรักษาความคืบหน้าในการดำเนินคดีเป็นความลับ มิฉะนั้นอาจมีคนเข้าไปแทรกแซง ตาณลังเลอยู่ชั่วครู่ แต่ก็รับปากตามคำขอของฉัน