ตอนที่ 79 เขากำลังอาบน้ำ

ต๭นที่79เขากำลังอาบน้ำ

หลังจากี่ตาณออกไปแล้วฉันก็ไปหาดนุนัยที่ห้องผู้ป่วย

เขาพักอยู่ที่ห้องผู้ป่วยระดับวีไอพีสูงสุดของโรงพยาบาลโดยหนึ่งห้องมีพื้นที่ห้องมากกว่าหนึ่งร้อยตารางเมตร

ตอนที่ฉันเข้าไปนั้นก็มองเห็นดนุนัยนอนอยู่บนเตียงปรวันอยู่ข้างๆกำลังรายงานการทำงานกับเขา

ฉันรออยู่ข้างนอกเงียบๆ

ผ่านไปซักพักปรวันออกมาแล้วหลังจากที่มองเห็นฉันแววตาของเขาดูแปลกไป

หลังจากที่ฉันเข้าไปในห้องเดินไปยืนอยู่ข้างเตียงของดนุนัยมุมหนึ่งของชุดคนไข้หลุดออกมาสามารถมองเห็นผ้าพันแผลสีขาวและมีหยดน้ำเกลือแขวนอยู่ด้านข้าง

"ขอโทษนะคะ"

ฉันนั่งลง

"เธอไม่เป็นไรก็ดีแล้ว"

มือของดนุนัยเอื้อมมาจับมือฉัน

ถึงแม้ว่าบาดแผลจะไม่ไปถึงอวัยวะภายในแต่ยังเลือดไหลออกมาจำนวนมากทางโรงพยาบาลจึงแจ้งว่าดนุนัยต้องเข้ารับการรักษาตัวอย่างน้อยเป็นระยะเวลาหนึ่งสัปดาห์จากนั้นจึงสามารถกลับไปพักฟื้นที่บ้านได้

ฉันจึงลางานที่ร้านกาแฟแล้วมาดูแลดนุนัยเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์

มีสองเหตุผลข้อแรกเขาได้รับบาดเจ็บก็เพราะฉัน

และยังมีเหตุผลอีกข้อเพราะครั้งนี้ฉันต้องการจะทำให้จิณณาติดคุกได้สัมผัสประสบการณ์ที่ฉันมีอีกครั้ง

ในช่วงเวลานั้นฉันหวังเพียงแต่ว่าดนุนัยจะไม่โทษฉัน

ถึงแม้ว่าเขาจะดีกับฉันมากแต่ยังมีความไม่สบายใจอยู่ในใจของฉันเสมอ

ในตอนที่มีเวลาฉันจะติดต่อกับนายตำรวจตาณเสมอเขาได้บอกความคืบหน้าอย่างหนึ่งให้ฉันฟังและมันทำให้ฉันประหลาดใจมากก็คือในวันนั้นที่ฉันได้ยินเสียงโทรศัพท์แท้ที่จริงคือลูกสาวของเจ๊เอ็ม

ก่อนที่เธอจะเข้าคุกเธอมีลูกกับผู้ชายคนหนึ่งถึงแม้ว่าพ่อเด็กจะไม่ต้องการลูกแต่เจ๊เอ็มก็ยังเลี้ยงดูเด็กมาตลอด

และเพราะเจ๊เอ็มต้องการที่จะได้อยู่ดูแลลูกดังนั้นจึงยอมอธิบายเรื่องราวทั้งหมด

เจ๊เอ็มเข้าไปอยู่ในคุกภายใต้การจัดการของจิณณาในตอนนั้นเธอขาดแคลนเงินในการเลี้ยงดูลูกเป็นเพราะว่าตอนที่จิณณาพบเธอเธอได้สัญญาจะฝากเงินให้เจ๊เอ็มจึงยอมทำเพื่อลูก

ต่อมาในครั้งนี้จิณณาใช้สิ่งล่อใจเพิ่มมากขึ้นก็คือให้เธอได้ชำระล้างตัวเองใหม่จะให้เธอไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ข้างนอก

เกี่ยวกับสิ่งที่เจ๊เอ็มพูดมาก็เป็นสิ่งยั่วใจขั้นสุดแล้ว

ตอนนี้จิณณาอยู่ในการเฝ้าระวังอย่างเป็นความลับจากพวกเขารอจนหลักฐานแน่ชัดแล้วก็จะเข้าจับกุมได้

ฉันขอบคุณนายตำรวจตาณครั้งแล้วครั้งเล่า

แต่สีหน้ากลับไม่แสดงอารมณ์ใดๆออกมา

ในวันที่ดนุนัยกลับบ้านฉันก็ได้รับโทรศัพท์จากบริษัทรับสร้างบ้านที่ไปสัมภาษณ์เมื่อคราวก่อนโทรมาแจ้งให้ฉันไปเริ่มงานได้ในสัปดาห์หน้า

ฉันกล่าวขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำอีก

กลับถึงบ้านฉันก็บอกเรื่องนี้กับดนุนัย

ถึงแม้ดนุนัยจะรู้สึกว่าฉันทำงานหนักแต่ก็ไม่ได้มีความคิดเห็นเพิ่มเติมอะไร

คืนนั้นฉันกลัวว่าตัวเองจะทำให้เขาเจ็บแผลจึงไม่ยอมนอนด้วยในห้องนอนใหญ่แต่ดนุนัยกลับไม่เห็นด้วยและบังคับให้ฉันนอนกับเขา

ในคืนนั้นฉันอยู่ในอ้อมกอดเขาและถามเขาว่า"ดนุนัยคะถ้าหากให้คุณเลือกระหว่างฉันกับจิณณาคุณเลือกใครเหรอคะ?"

"..."

ชายหนุ่มเงียบงัน

ไม่มีคำตอบ

แต่พอเป็นเช่นนี้ยิ่งทำให้ฉันเสียใจมากขึ้น

ฉันลดสายตาลงไม่มองตาชายหนุ่มถามต่อว่า"ถ้าหากต้องเลือกเพียงหนึ่งคนมีเธอไม่มีฉันมีฉันไม่มีเธอคุณต้องเลือกคุณจะเลือกใครคะ?"

ยังคงมีแต่ความเงียบในอากาศ

ฝ่ามือของชายหนุ่มวางไว้บนผมสั้นของฉันและลูบอย่างแผ่วเบาจากนั้นครู่หนึ่งจึงพูดว่า"หลับเถอะ"

เขาไม่สามารถตอบออกมาได้

เขายังทิ้งจิณณาไม่ได้

เขาเคยพูดว่าชีวิตนี้เขาอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีจิณณา

ฉันเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองยังหลงโง่อยู่กับอะไรยังดื้อรั้นอะไรอยู่

ฉันหลับตาลงซุกกายอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่มแต่อย่างไรก็นอนไม่หลับ

วันรุ่งขึ้นตาณติดต่อฉัน

เขาบอกฉันว่าทางกำลังตำรวจได้ตรวจพบและรวบรวมหลักฐานทั้งหมดเข้าด้วยกันแล้วถึงแม้ว่าคดีความที่ทำให้ฉันต้องติดคุกยังไม่มีหลักฐานปรากฏชัดเจนว่าฉันถูกใส่ความว่าทำผิดแต่ว่าเรื่องที่จิณณาหาคนในคุกไปทำร้ายฉันตอนที่ฉันติดคุกนั้นมีหลักฐานสนับสนุนน่าเชื่อถือ

เพราะเจ๊เอ็มต้องการผ่อนปรนจึงอธิบายเรื่องราวทั้งหมดบวกกับคำอธิบายของผู้คุมเรือนจำด้วย

เรื่องนี้ได้พิสูจน์ว่าจิณณาทำผิดจริง

ภายในสามวันก็จะได้หมายจับไปจับกุมเธอ

ฉันขอบคุณเขาครั้งแล้วครั้งเล่าถึงจะวางสาย

ดนุนัยไปทำงานแล้วฉันไปที่ห้างสรรพสินค้าเลือกซื้อชุดกระโปรงสีเปลือกหอยที่สวยงามชุดนี้สวยและเหมาะสมมาก

ถึงแม้ว่าจะแพงแต่ฉันก็ยังกัดฟันซื้อมา

ในตอนเย็นฉันทำอาหารโดยทำสเต๊กเนื้อเองที่บ้านซื้อไวน์แดงมาและยังซื้อดอกลิลลี่มาอีกสองสามช่อ

ฉันต้องการทำให้ดนุนัยรู้สึกดีกับฉันไม่จากฉันไปบางทีเขารู้ว่าฉันทำขนาดนี้แล้วเขาจะได้ไม่โทษฉัน

แต่ว่าเย็นวันนั้นฉันนั่งรอที่โต๊ะอาหารเป็นระยะเวลานาน

ฉันเห็นเข็มนาฬิกาเคลื่อนผ่านเวลาสิบสองนาฬิกา

ท้ายที่สุดฉันทนไม่ไหวโทรหาขา

เสียงรอสายที่อยู่อีกด้านของโทรศัพท์ดังขึ้น

ในที่สุดก็มีคนรับสาย

"ฮัลโหล"

เมื่อเสียงนี้ดังขึ้นฉันจำได้ทันทีเป็นเสียงของจิณณา

มือของฉันที่ถือโทรศัพท์อยู่สั่นขึ้นเล็กน้อยผ่านไปนานจึงพูดว่า"โทรศัพท์ของสามีฉันทำไมเป็นเธอที่รับสายได้ล่ะ"

"เขาอาบน้ำน่ะ"

จิณณาพูดโดยไม่ใช้เวลาคิดเลย

ฉันรู้ดีว่าบาดแผลของดนุนัยนั้นทำให้ไม่สามารถอาบน้ำได้ไม่ต้องพูดถึงการอาบน้ำเลยอาการบาดเจ็บของเขาทำให้ทำเรื่องนั้นไม่ได้หรอก

ฉันถือโทรศัพท์แล้วหัวเราะเยาะ"จิณณาเธอคิดว่าเธอพูดไม่กี่คำฉันก็จะสงสัยในตัวสามีของฉันงั้นเหรอ?สามีของฉันบอกฉันไว้นานแล้วว่าเขาจะไม่แตะต้องเธออีกแล้วเพราะภรรยาของเขาคือฉัน"

ฉันใช้คำโกหกเพื่อปกปิดความสัมพันธ์การแต่งงานที่ไม่ดี

แต่อย่างไรก็ตามจิณณายังคงถูกฉันกระตุ้นถูกจุดเธอพูดอย่างตื่นเต้นว่า"เฮ้!ณิชาแกอย่าคิดนะว่าครั้งนี้แกถูกช่วยชีวิตไว้ได้แล้วแกจะรอดครั้งต่อไปครั้งต่อไปฉันจะฆ่าแกให้ตายอย่างแน่นอน!"

คำพูดของเธอทำให้ฉันแน่ใจว่าตาณยังไม่ได้บอกอะไรกับเธอเลย

และดนุนัยดูเหมือนจะยุ่งกับงานของบริษัทจนไม่ได้ให้ความสนใจกับเรื่องนี้

ดูเหมือนว่าครั้งนี้เธอต้องจ่ายให้กับการกระทำของตัวเองแล้วจริงๆ

ฉันไม่พูดอะไรมากแล้วก็วางสาย

ถึงแม้จะรู้ว่าจิณณากำลังเข้าสู่ความหายนะแล้วใจของฉันยังคงรู้สึกเหมือนถูกปิดกั้นไว้

เพราะอันที่จริงการที่เธอรับโทรศัพท์ก็เป็นการพิสูจน์แล้วว่าดนุนัยอยู่ที่นั่น

วันต่อมาตาณโทรศัพท์แจ้งว่าตำรวจได้รับหมายจับแล้ว

จิณณาถูกจับในห้องทำงานของเธอในตอนนั้นจิณณาพูดข้อแก้ตัวไร้สาระมากมายต่อหน้าตำรวจแต่เพราะหลักฐานในการจับกุมตรงหน้าไม่สามารถฝ่าฝืนกฎหมายได้

จิณณาถูกจับกุมตัวและเพราะคดีนั้นมีความรุนแรงจึงไม่สามารถประกันตัวได้

เหตุการณ์ที่แสนคุ้นเคยเช่นนี้สองครั้งก่อนคือฉันครั้งนี้คือเธอ

เมื่อเธอถูกจับในวันรุ่งขึ้นฉันก็ไปเยี่ยมเธอ

ตอนที่จิณณาเห็นฉันยืนอยู่ด้านนอกก็ตรงเข้ามาอย่างตื่นตัวตะโกนด่าบางอย่างเพราะเธอไม่ได้ใช้โทรศัพท์ฉันจึงไม่ได้ยิน

เธอถูกตำรวจสั่งให้หยุดอย่างรวดเร็ว

ฉันเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพูดกับจิณณาว่า"ในตอนนั้นฉันเป็นผู้บริสุทธิ์และเธอสมควรได้รับบาป"

จิณณาสลัดตำรวจที่คุมตัวเธอออกได้คว้าโทรศัพท์แล้วด่าฉันว่า"เฮ้!ณิชาแกมันเป็นอีสารเลว!คนสารเลว!"

ต่อมาตำรวจเข้าควบคุมเธอฉันไม่ได้พูดอะไรมากอีกแล้วจากมาเลย

ฉันคิดว่านั่นจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันจะได้เห็นจิณณา

อย่างไรก็ตามดนุนัยไม่กลับมาในคืนวันนั้น

ฉันกลับไปที่บ้านของตัวเอง

วันรุ่งขึ้นคือวันจันทร์เพื่อนร่วมงานต่างดีกับฉัน

ในวันแรกของการทำงานฉันก็คุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมแล้วเมื่อถึงเวลาเลิกงานฉันก็ออกมาเลย

เพิ่งจะถึงประตูโทรศัพท์ของฉันก็ดังขึ้นฉันมองดูเป็นสายจากชวลัย