ตอนที่ 80 ปฏิเสธการถอนฟ้อง

ต๭นที่ 80 ปฏิเสธการถอนฟ้อง ฉันรู้ว่าทำไมเธอถึงโทรหาฉัน วินาทีต่อมาฉันบล๊อคเบอร์โทรของชวลัยโดยไม่เสียเวลาคิดเลย แต่อย่างรวดเร็ว ก็มีเบอร์ปณัยโทรมา ฉันมองดูแว้บหนึ่งแล้วทำการตั้งแบล๊คลิสต์ เรื่องนี้ฉันตัดสินใจแน่วแน่แล้ว ไม่ว่าใครจะเอ่ยปาก ฉันก็จะไม่ยอมอ่อนให้ เธอฆ่าลูกของฉัน เรื่องนี้ไม่ใช่สิ่งที่จะแล้วกันไปได้ ฉันกลับบ้าน เมื่อมาถึงปากทางเข้าเขตชุมชน ตอนที่กำลังจะเข้าไป ได้ยินเสียงคนตะโกนเรียกฉัน "ณิชา!" จากนั้นมือของฉันก็ถูกดึงไว้ ฉันหันไปมองก็เห็นชวลัยที่ไม่รู้ว่ามาจากไหน ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มมองมาที่ฉัน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่มีความกรุณาว่า "โธ่ ณิชา ไม่เจอกันนาน เธอผอมมากเลยนะจ๊ะ" ด้านหลังคือปณัยที่มากับเธอ ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มอย่างยินดี ในมือถือถุงแบรนด์เนม ฉันกวาดสายตามอง แล้วเดาออกว่าเป็นกระเป๋า "มีอะไรเหรอคะ?" ฉันมองพวกเขาโดยไม่แสดงสีหน้าใดๆ สองคนนี้สำหรับฉัน ไม่มีความสัมพันธ์ใดๆกับฉันนานแล้ว "ไม่เจอเธอนานมาก เลยคิดอยากจะมาเยี่ยม ว่าเธอสบายดีไหม" ตอนที่ชวลัยพูด ก็เอามือมาจับแขนฉัน และไม่คิดจะปล่อย ยิ่งไปกว่านั้นยังจับไว้แน่นมาก ราวกับกลัวว่าฉันจะวิ่งหนีไปอย่างงั้นแหละ ปณัยที่อยู่ด้านหลังก็พูดย้ำว่า "ใช่แล้วล่ะ พวกเราเป็นห่วงเธอมาก" "เป็นห่วงฉัน?" เมื่อเขาพูด ฉันก็รู้สึกขบขัน "ปีนั้นพวกคุณหลอกฉันเพื่อผลประโยชน์ของเงินปันผล ในวันนั้นที่ฉันกลับไปโดนคุณตีแทบตายพวกคุณก็ยังแสดงละคร ตอนนี้ยังจะพูดว่าเป็นห่วงฉันงั้นเหรอ?" เมื่อปณัยได้ยิน คงสีหน้าไว้ไม่ไหว แต่ว่าเมื่อได้โกหกเรื่องนี้ไปแล้ว ย่อมจะรู้สึกตื่นตระหนกเป็นธรรมดา และจะต้องพูดโกหกนับครั้งไม่ถ้วนวนไปเรื่อยๆ ถึงแม้จะรู้ว่าคำโกหกนี้ถูกเปิดโปงนานแล้ว ปณัยยังคงมีสีหน้ายิ้มแย้ม "ณิชา ในตอนนั้นพ่อโง่เง่าไปชั่วขณะ กลับมาเป็นแบบเดิมกันเถอะนะ" "ใช่แล้วใช่แล้ว ฉันกลับไปสั่งสอนเขานานมากเลยล่ะ" ชวลัยพูดเติมอีก พวกเขาทุบตีฉัน พวกเขาทรยศฉัน ใส่ร้ายฉัน พวกเขาสามารถไม่สนใจเรื่องทำผิดในอดีตได้ แต่ฉันทำไม่ได้ ฉันกวาดตามองทั้งสองคนจนทั่ว พูดเน้นทีละคำว่า "ตั้งแต่ฉันออกจากบ้านในวันนั้นแล้ว ฉันไม่เคยมีความคิดจะกลับไปอีกค่ะ และพวกคุณก็ไม่ใช่พ่อแม่ของฉันด้วย" พูดจบฉันคิดจะเหวี่ยงมือให้หลุดจากชวลัย แต่เธอจับไว้แน่นมาก ปณัยเจอสีหน้ายิ้มเยาะ ความอดทนก็หมดไปนานแล้ว ครั้งนี้เจอฉันพูดเช่นนี้อีก ใบหน้าของเขานิ่งขึงขึ้นทันที เขาใช้มืออีกข้างดึงฉันแล้วพูดว่า "ณิชา ฉันไว้หน้าแกแล้วแกอย่ามาทำไม่สนใจ! ฉันขอบอกไว้ แกต้องถอนฟ้อง!" "เพราะอะไรคะ?" ฉันมองไปที่ปณัย "เพราะอะไร!? ฉันจะบอกแกไว้นะ พวกเราเลี้ยงดูแกมาสามปีไง แกกินฟรีอยู่ฟรี แกจะต้องถอนฟ้อง!" "ถูกต้อง ยิ่งไปกว่านั้นฉันยังให้ความรักและการดูแลแกตั้งแต่ยังเด็ก! ยังไงสุดท้ายแล้วจิณณาก็เป็นพี่สาวแก แกทำแบบนี้ ภายหลังแกจะมีชื่อเสียงว่าเป็นคนใจคอโหดร้าย!" ปณัยและชวลัยทั้งสองคนต่างพากันพูด คนหนึ่งยกเรื่องการเลี้ยงดูสามปีมากดดันฉัน คนหนึ่งยกเรื่องการให้ความรักและการดูแลมากดดันฉัน ฉันมองไปที่ปณัยแล้วพูดกับเขาว่า "ฉันอยู่ที่บ้านจันทร์สามปี พวกคุณไม่ได้ให้เงินฉัน ค่าเล่าเรียนของฉันได้รับการสนับสนุนจากคนใจดีตั้งแต่อยู่บ้านเด็กกำพร้าค่ากินอยู่ของฉันเป็นฉันทำงานหารายได้เอง เนื่องจากการเรียนแผนกออกแบบต้องใช้วัสดุอุปกรณ์การวาดภาพที่มีราคาแพง นอกเหนือจากการนอน การเข้าเรียนและการทำการบ้านแล้วฉันทำงานตลอดเวลา อาหารของบ้านจันทร์ฉันเคยกินทั้งหมดไม่กี่ครั้ง อย่างมากก็เป็นแค่ฉันพักอาศัยอยู่บ้านจันทร์เป็นเวลาสามปีเท่านั้น" ปณัยเป็นใบ้พูดไม่ออกชั่วครู่ ในช่วงสามปีนั้น ฉันพึ่งพาตนเองทั้งหมด ไม่เคยเอ่ยขอเงินจากบ้านจันทร์เลย ไม่ต้องการอย่างอื่น เพียงแค่ต้องการให้ชวลัยและปณัยรู้สึกดีว่าการเลี้ยงดูฉันไม่จำเป็นต้องจ่ายเงิน ฉันไม่ต้องการสิ่งใดเลย ขอเพียงแค่ความรักสักนิด แต่มันกลับกลายเป็นของปลอมตั้งแต่แรก "แล้วมันจะยังไง! แกใช้นามสกุลบ้านจันทร์ เลือดในตัวแกคือของบ้านจันทร์ แกจะฟ้องพี่สาวแกไม่ได้!" ชวลัยเอ่ยขึ้น "แล้วทำไมปีนั้นเธอถึงฟ้องฉันได้ล่ะคะ?" ฉันย้อนถามชวลัย คราวนี้ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมองเห็นพวกเรากีดขวางทางอยู่ จึงเดินเข้ามา เขาจำฉันได้จึงถามว่า "เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?" "เรื่องของครอบครัว" ปณัยชิงตอบก่อน ฉันรีบพูดทันที "ฉันไม่รู้จักสองคนนี้ค่ะ! รบกวนคุณช่วยแจ้งตำรวจให้ด้วย!" เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยได้ยินว่าฉันต้องการแจ้งตำรวจ พูดกับสองคนนั้นทันทีว่า "ปล่อยมือ!" ชวลัยปฏิเสธ ปณัยเองก็ยิ่งไม่ยอม เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเข้ามาช่วยฉัน เขาแข็งแรงมาก สามารถแยกฉันออกจากพวกเขาได้ทันที ฉันกล่าวขอบคุณก่อนจะจากมา เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหยุดพวกเขาไว้ทั้งคู่ ฉันได้ยินเขาพูดว่า "ถ้าพวกคุณยังมารบกวนอีก ผมจะแจ้งตำรวจ!" จากนั้น ชวลัยและปณัยไม่ได้ไล่ตามฉันมาอีก ก่อนหน้านี้ฉันรู้สึกว่าการดูแลรักษาความปลอดภัยเข้มงวดเกินไป แต่ครั้งนี้ค้นพบแล้วว่า มีการดูแลรักษาความปลอดภัยแบบนี้ทำให้อยู่ได้อย่างสบายใจ ถึงแม้ว่าปณัยและชลัยจะถูกไล่ออกไป แต่กลับไม่ได้หมายความว่าฉันจะสบายใจได้ ญาติคนอื่นๆในบ้านจันทร์ต่างก็โทรหาฉันหลายครั้ง คนเหล่านี้ไม่เคยติดต่อฉันมาก่อน ฉันไม่รู้จึงรับสาย รับแล้วจึงรู้ว่าเป็นพวกเขา คนเหล่านี้ เมื่อครั้งฉันอยู่บ้านจันทร์เป็นเวลาสามปี แม้แต่คำพูดดีๆไม่เคยพูดกับฉันสักคำ ไม่ต้องพูดถึงความสัมพันธ์ที่ดีเลย แต่ว่าครั้งนี้ เพื่อจิณณา แต่ละคนต่างมาติดต่อฉัน และหวังว่าฉันจะผ่อนคลายความตึงเครียดและคืนดีกับจิณณา สิ่งนี้เป็นไปไม่ได้ หลังจากวางสายแล้ว ฉันก็ตั้งค่าเบอร์โทรเหล่านี้เป็นแบล็คลิสต์ ฉันสนใจคนเดียวในบ้านจันทร์ ในที่สุดชยานีก็โทรหาฉันด้วยตัวเอง ตอนที่ฉันรับสายชยานี อดไม่ได้ที่จะตื่นเต้น ฉันวางสายของเธอไม่ได้ ทำได้เพียงแค่รับสายขึ้นมา ชยานีคุยกับฉันเหมือนเช่นเคย จากนั้นถามว่าฉันมีเวลาว่างหรือไม่ จะให้ฉันไปกินข้าวด้วยที่บ้าน ถึงแม้จะรู้ว่าเธอต้องการพูดอะไรกับฉัน แต่ฉันไม่อาจปฏิเสธ จึงตอบตกลง เย็นวันนั้น พอถึงเวลาเลิกงาน ฉันไม่ได้สนใจจะเปลี่ยนเสื้อผ้าและไปที่บ้านของชยานีทันที เดิมทีฉันคิดว่าจะต้องมีคนมามากมาย เมื่อมาถึงปากประตูเห็นรถที่จอดอยู่ ถึงได้รู้ว่าไม่มีคนอื่นมา น่าจะมีแค่ชยานี หลังจากเข้าไปด้านใน ชยานีเข้ามาดึงฉันไปพูดว่า "ผอมลงอีกแล้ว เธอนี่นะ ไม่รู้จักดูแลตัวเองเลย" เธอใส่ใจฉันเหมือนเช่นเคย กลับยิ่งทำให้ฉันไม่สบายใจ ฉันไม่รู้ว่าสักพักเธอจะพูดเรื่องให้ฉันคืนดีกับจิณณาอะไรเทือกนั้นหรือเปล่า แต่ไม่ว่าอย่างไรฉันก็จะปฏิเสธ หลังจากกินข้าวที่บ้านชยานีเสร็จ ฉันกลับมานั่งที่ห้องรับแขก เธอให้คนใช้ชงชามา จากนั้นถามฉันว่า "เธอคิดยังไงกับเรื่องของจิณณา?" เธอพูดจบ ในใจของฉันก็เกิดเสียงสะดุดดัง "ตึกตัก" หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ฉันก็พูดว่า "คุณยายคะ ด้วยความสัตย์จริงนะคะ เรื่องที่จิณณาทำกับฉันตอนติดคุกนั้นฉันต้องทุกข์ทรมานจนเกินขอบเขตที่จะทนได้ ในครั้งนี้ ไม่ว่ายังไงฉันจะไม่ถอนฟ้องค่ะ" เมื่อพูดออกไปจนจบแล้ว ฉันรู้สึกเสียใจขึ้นมาเล็กน้อย รู้สึกว่าตัวเองพูดตรงเกินไปแล้ว และรู้สึกกลัวชยานี แน่นอนว่า หลังจากที่ฉันพูดออกไป ชยานีมีสีหน้าลำบากใจ แต่เธอเพียงถามฉันว่า ในปีที่ฉันติดคุกเกิดอะไรขึ้น เพื่อให้ได้รับความเห็นใจจากชยานี ฉันเล่าเรื่องการตั้งท้อง การถูกทำแท้งโดยใช้คีมทั้งที่ยังมีชีวิต ฉันเล่าให้ชยานีฟังทั้งหมด รวมไปถึงเรื่องการถูกรังแกในคุกด้วย ชยานีฟังแล้วดวงตาก็มีสีแดงก่ำ ฉันเล่าจบก็เกาะแขนของชยานีแล้วพูดว่า "คุณยายคะ ขอโทษด้วยนะคะ เพื่อลูกของฉันแล้ว ฉันไม่สามารถถอนฟ้องได้ค่ะ ฉันไม่สามารถให้อภัยในสิ่งที่เธอทำกับฉันได้จริงๆค่ะ"