ตอนที่81 ไม่อาจทำได้ นอกจากฉันตาย

ต๭นที่81ไม่อาจทำได้นอกจากฉันตาย

ตอนนั้นจิตใจของฉันตื่นกลัวอย่างไม่มีที่เปรียบที่ฉันกลัวที่สุดก็คือชยานีบีบบังคับเรียกร้องให้ฉันถอนฟ้องร้องคดีความ

พระคุณที่เธอมีต่อฉันหากเปิดปากฉันก็จะยอมผ่อนผันอย่างแน่นอน

หลังจากชยานีได้ฟังก็พยักหน้าตีมือฉันเบาๆแล้วพูดว่า“ณิชาทำให้หนูได้รับความไม่ยุติธรรมแล้ว”

ฉันก้มหน้าไม่พูดไม่จารอให้เธอพูดต่อไปเรื่อยๆ

ที่ทำให้ฉันประหลาดใจคือชยานีไม่ได้เกลี้ยกล่อมให้ฉันถอนฟ้องร้องคดีความแต่พูดกับฉันว่า“เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติเถอะจิณณาเด็กคนนั้นถูกพวกเราเลี้ยงดูตามใจจนเสียคนแล้วครั้งนี้เข้าไปเพิ่มความจำก็เป็นเรื่องที่ดีแค่เธอเข้าไปปณตก็จะหาลอบส่งเงินเข้าไปได้จะไม่ได้ใช้ชีวิตลำบากขนาดนั้น”

เรื่องนี้ฉันรู้อยู่แล้ว

ห้องขังของเรือนจำก็แบ่งเป็นระดับชั้น

ฉันประเภทนั้นไม่มีคนดูแลยังถูกจิณณาขอร้องให้คนดูแลจึงจะสามารถอยู่ในที่ที่แย่ที่สุดกับพวกเจ๊เอ็มได้

จิณณาเข้าไปโดยธรรมชาติจะอยู่ห้องเดี่ยวมีโทรทัศน์มีคอมพิวเตอร์

พูดว่าเป็นการตัดสินจำคุกที่แท้เป็นเพียงการจำกัดอิสระเท่านั้น

ฉันออกมาจากบ้านของชยานีใจดวงหนึ่งค่อยๆสงบลง

แม้แต่ก่อนฉันจะไม่ได้ปล่อยวางง่ายดายแบบนี้แต่ฉันลอบสาบานไว้แล้วไม่ว่าเขาจะเอาอะไรมาคุกคามฉันฉันก็จะไม่ถอย

หนึ่งสัปดาห์ก่อนการตัดสินในชั้นศาลดนุนัยมาพบฉัน

เวลานั้นฉันเชิญทนายเรียบร้อยแล้ว

แต่คดีนั้นหลักฐานเป็นจริงเดิมทีก็ไม่จำเป็นต้องให้ทนายทำหน้าที่มากเกินไปแค่ดูว่าศาลตัดสินโทษอะไรตัดสินมากน้อยก็เท่านั้น

ดนุนัยขวางฉันไว้ที่ประตูบ้านของฉัน

วันนั้นฉันวิ่งไปดูงานที่เขตก่อสร้างแห่งหนึ่งตกดึกก็ทำโอทีตัดแต่งโฟโต้ช็อปที่บริษัทตั้งใจว่าห้าทุ่มจึงจะกลับบ้าน

แต่ดนุนัยกลับรอถึงห้าทุ่ม

“ถอนฟ้องรองคดีความ”

เขาเห็นฉันเปิดประตูเห็นภูเขาพูดเพียงสองคำนี้

“ไม่อาจทำได้”ฉันตอบด้วยสามคำครุ่นคิดเสริมอีกประโยค“นอกจากฉันตาย”

ฉันคิดว่าฉันก็พูดขนาดนี้แล้วเขาน่าจะรู้ท่าทีของฉันจุดยืนของฉันและการตัดสินใจของฉันดีแล้วล่ะมั้ง?

ฉันเดินอ้อมร่างของเขาเข้าไปในทางเดินอาคารแต่ดนุนัยตามเข้ามาลากฉันเข้าไปกลางบันไดในครั้งเดียวทำให้ฉันหยุดอยู่ที่กำแพง

ศีรษะของชายหนุ่มฝังไว้บนมือที่จับแน่นของฉันริมฝีปากบางฝังบนใบหูของฉันพูดว่า“ถอนฟ้องร้องคดีความเถอะ”

ครั้งนี้น้ำเสียงของเขาเบาลงมาอย่างเห็นได้ชัด

แม้กระทั่งยังมีการขอร้องอยู่บ้าง

ใจของฉันแน่นตึงสักพักแต่ฉันรู้น้ำเสียงนี้ความรู้สึกลึกซึ้งในขณะนี้ไม่ได้เป็นเพราะฉันแต่เป็นเพราะจิณณา

ฉันหลับตาลงสองมือกำหมัดแนบติดกับกำแพง“ไม่อาจทำได้นอกจากฉันตาย”

ยังเป็นคำตอบนั้น

“ที่จริงแล้วเรื่องนี้ผมก็รู้ตั้งนานแล้วผมรู้ว่าในใจคุณเกลียดเธอความโกรธเคืองของคุณคิดหาทุกวิถีทางเพื่อแก้แค้นผมล้วนเข้าใจคุณดังนั้นผมจึงไม่ได้จัดการมาตลอดยอมให้ตำรวจไปตรวจสอบมาตลอดตอนนี้เธออยู่ในความดูแลของตำรวจมาหนึ่งเดือนแล้ว...เรื่องอื่นๆถ้าคุณรู้สึกว่ายังไม่พอผมชดใช้คืนคุณแทนเธอได้”

คำพูดส่วนหน้าแม้ทำให้ฉันโกรธแต่ฉันยังไม่ได้พูด

แต่ประโยคสุดท้ายยั่วโมโหฉันเต็มๆ!

“คุณชดใช้คืนแทนเธอ?คุณมีสิทธิ์อะไรชดใช้คืนแทนเธอคุณเป็นอะไรกับเธอ?”

ฉันพลันผลักดนุนัยออกหนึ่งทีไฟที่ใช้เสียงควบคุมในทางเดินอาคารสว่างขึ้น

ฉันมองดนุนัยใจปวดเช่นนั้น!

เหมือนจะรับรู้อะไรขึ้นได้ฉันถามว่า“ฉันเข้าใจแล้วช่วงนี้คุณดีกับฉันฉันเข้าข้างตัวเองมาตลอดนึกว่าคุณชอบฉันจริงๆดูเหมือนว่าเป็นฉันที่คิดมากไปเองจริงๆแต่คุณกำลังคิดอย่างนึกว่าตัวเองถูกคุณกำลังใช้หนี้แทนจิณณาใช่มั้ย!”

“ณิชา...”

“อย่าเรียกชื่อฉัน!”ฉันตะคอกด้วยความโกรธ“เมื่อกี้คุณพูดว่าฉันเกลียดเธอคุณนึกว่าฉันไม่เกลียดเธอหรือ?ทั้งหมดที่เกิดขึ้นที่จริงแล้วก็ไม่ใช่เพราะคุณ!ก็ไม่ใช่เพราะฐานะคุณนายตระกูลสุทรรศน์รังสสีนี้!”

ฉันเว้นช่วงพูดต่อ“ฉันจะบอกให้นะดนุนัยชีวิตนี้ฉันก็ไม่อาจรู้สึกดีกับคุณ!”

พูดจบฉันกำลังจะเดินเลี่ยงผ่านชายหนุ่มอีกครั้งเดินไปด้านนอกแต่กลับถูกดนุนัยจับไว้แน่นๆ

เขาควบคุมตัวฉันไว้ที่มุมกำแพงพูดเสียงต่ำว่า“คุณจะเกลียดผมก็ได้คุณจะเกลียดเธอก็ได้แต่คุกแห่งนี้ผมจะไม่ปล่อยให้คุณเข้าไปนั่งในนั้น”

ประโยคนี้ทุกถ้อยคำเปรียบได้กับเข็มจำนวนนับไม่ถ้วนปักเข้าในใจฉัน

ปักจินตนาการก่อนหน้านี้ทั้งหมดของฉันจนแตกหัก

เจ็บเช่นนั้นทุกข์ทรมานเช่นนั้น

ฉันยืนอยู่ที่เดิมไม่ยอมผ่อนผัน“งั้นคุณก็หาคนมาฆ่าฉันเสียเถอะเร็วหน่อยจะดีที่สุดไม่อย่างนั้นผ่านไปไม่กี่วันก็จะตัดสินคดีในชั้นศาลแล้ว”

ฉันพูดจบรู้สึกว่ามือของดนุนัยที่จับข้อมือฉันไว้ออกแรงจนรู้สึกได้ข้อมือของฉันโดนบีบจนเกิดความเจ็บปวด

แต่ฉันไม่ร้องตะโกนออกมาเลยสักคำ

ดนุนัยพูดว่า“ผมไม่อาจฆ่าคนแต่ผมจะรื้อถอนบ้านเด็กกำพร้า...”

“รื้อเถอะสุดท้ายบริษัทเตชิตออกแบบดีๆก็ล้มลายแล้ว”

ฉันไม่รอให้เขาพูดจบก็ชิงพูดแทรกขึ้นมา

แต่นำคำที่เขาอยากพูดในตอนสุดท้ายก็พูดจบแล้ว

ไม่บ้านเด็กกำพร้าก็บริษัทเตชิตออกแบบเขาใช้สิ่งเหล่านี้บีบบังคับฉันทีละครั้งให้ฉันถอย

แต่ครั้งนี้ฉันได้ตัดสินใจแล้วจะไม่ถอยอย่างแน่นอน

พวกเราสองคนก็ยืนอยู่ตรงนั้นเนิ่นนานก็ไม่มีใครยอมถอยบริเวณบันไดเงียบเป็นพิเศษแม้กระทั่งฉันสามารถได้ยินเสียงหายใจของดนุนัยรวมทั้งเสียงหัวใจเต้นของตัวเอง

แม้พวกเราล้วนไม่พูดจาแต่ในเวลาแบบนี้ความหวังลมๆแล้งๆในส่วนลึกในใจของฉันก็ยาวขึ้นอีกหน่อยอย่างคาดไม่ถึง

ฉันกลัวเป็นอย่างมากว่าช่วงเวลานี้ดนุนัยจะคลายมือก็จากไปอย่างนั้นแล้วพวกเราอาจไม่ได้เจอกันอีก

ตอนที่ฉันคิดแบบนี้ก็ได้ยินชายหนุ่มพูดว่า“งั้นคุณก็อย่าเสียใจ!”

น้ำเสียงเย็นชา

เหมือนพูดกับอริ

เขาพูดจบก็ออกไปแล้ว

ฉันมองเงาที่จากไปของชายหนุ่มรู้สึกว่าตนนั้นทำให้คนปวดใจมากจริงๆช่วงเวลานั้นตอนที่ฉันคืนการปลอบประโลมเขากลับเริ่มเกลียดฉันแล้ว

ก็ดี

เช่นนี้ฉันก็จะสามารถโน้มน้าวตัวฉันเองให้เลิกหวังได้ดียิ่งขึ้น

เดิมทีฉันนึกว่าดนุนัยก็แค่พูดไปอย่างนั้นแต่วันที่สองฉันได้รับสายโทรศัพท์จากผู้อำนวยการคนก่อนของบ้านเด็กกำพร้า

เขาบอกฉันว่าที่ดินผืนนี้ของบ้านเด็กกำพร้าจะรื้อถอนแล้วดังนั้นพวกเขาต้องย้ายออกไปแล้วเพราะยังไม่มีสถานที่ที่เหมาะสมกว่านี้ฝ่ายผู้รื้อถอนเพียงจัดหาอาคารหอพักแห่งหนึ่งแก่พวกเขา

โทร.หาฉันเพื่อถามฉันว่าวันหยุดสุดสัปดาห์มาช่วยเก็บของหน่อยได้มั้ย

ทราบข่าวนี้ฉันคาดไม่ถึงแต่ก็ไม่ประหลาดใจ

บางทีในใจฉันยังมีความหวังอันเลือนรางอยู่บ้าง

คิดว่าดนุนัยจะไม่ตัดความสัมพันธ์กับฉันจนถึงตอนนี้

แต่ความเป็นจริงให้การตบหน้าเสียงดังครั้งหนึ่งที่เป็นความคิดแบบเด็กๆกับฉันอีกครั้ง

ฉันรับปากผู้อำนวยการคนก่อนว่าจะไปเก็บของ

วันหยุดสุดสัปดาห์ฉันก็ไปที่บ้านเด็กกำพร้าแต่เช้า

เดิมทีฉันนึกว่าตัวเองจะจิตใจโหดเหี้ยมแล้วไม่ว่าบ้านเด็กกำพร้าจะเป็นอย่างไรครั้งนี้ก็ต้องทำให้จิณณาเข้าคุก

แต่ตอนที่ฉันไปบ้านเด็กกำพร้าเห็นภาพเหตุการณ์ตรงหน้า

คนอายุมากกำลังเก็บของเด็กเล็กๆไม่กี่คนไม่ว่าจะว่าอย่างไรก็ไม่ยอมไปเด็กโตหน่อยนั่งก้มศีรษะลงบนสนามบาสยังมีเด็กผู้หญิงบางคนหลบอยู่ตรงมุมแอบเช็ดน้ำตา

มองดูเหตุการณ์ทั้งหมดตรงหน้าแม้ฉันเข้าใจว่านี่ล้วนเป็นสิ่งที่ดนุนัยบริจาค

ฉันรู้สึกขอบคุณเขาแต่ตอนนี้ก็กีดกันแบบนี้โหดร้ายเกินไปแล้วจริงๆ

ฉันเริ่มทำใจแข็งจะช่วยเก็บของแต่หลังจากนั้นสาวน้อยคนหนึ่งก็วิ่งเข้ามากอดขาฉันแล้วถามว่า“คุณน้าพวกเราไม่ไปจากที่นี่ไม่ได้หรือคะหนูชอบที่นี่!”

ฉันก้มศีรษะมองเห็นดวงตาของเธอล้วนร้องไห้จนบวมแล้ว

ครู่ต่อมาใจปวดขึ้นมาแม้กระทั่งรู้สึกว่าหัวโจกผู้ก่อการร้ายที่ก่อให้เกิดเรื่องทั้งหมดนี้ก็คือฉัน