ตอนที่84 พวกเราไม่ต้องหย่ากันได้มั้ย

ต๭นที่84 พวกเราไม่ต้องหย่ากันได้มั้ย นอกประตู เนิ่นนานจึงจะได้ยินเสียงของดนุนัย “ มี ผมมีหนังสือกับเอกสารทิ้งไว้ที่บ้านคุณ ผมต้องการจะหยิบกลับไป ” “ อ้อ... ” ใช่ เขายังมีของอยู่ในบ้านของฉัน ก่อนหน้านี้ฉันใช้ชีวิตอย่างหมดอาลัยตายอยาก หลังจากนั้นก็ยุ่งกับงาน ก็ลืมเรื่องนี้ไปแล้ว ฉันไม่ได้เปิดประตู “ งั้นก็ดี ประธานดนุนัยโปรดรอสักครู่ ฉันจะไปเก็บมาให้คุณเสียหน่อย ” “ ผมจะเข้าไป ” ฉันได้ยินเสียงของดนุนัย ที่จริงแล้วฉันลังเลเล็กน้อย แต่ก็คิดว่าแม้จะหย่าไปแล้ว แต่ก็แค่มาเอาของเท่านั้น ได้ของไปแล้ว ก็น่าจะไม่เกี่ยวข้องสัมพันธ์กันแล้วล่ะมั้ง ฉันเปิดประตู ความหนาวเย็นพุ่งมาปะทะหน้า ดนุนัยยืนที่ปากประตู สวมโอเวอร์โค้ทสีเทาตัวหนึ่ง หัวไหล่และเหนือศีรษะมีเกล็ดหิมะอยู่ไม่น้อย ทำให้ฉันประหลาดใจเล็กน้อย เขาไม่ได้ขับรถมาจนถึงชั้นใต้ดินหรือ? ทำไมบนตัวถึงได้มีความหนาวเย็นมากขนาดนี้ล่ะ หัวไหล่ยังมีเกล็ดหิมะ? หรือว่าเขาจะเข้ามาจากข้างนอกกันนะ? แต่ฉันก็ไม่เคยคิดจะสนใจเขามากเท่าไร เพียงพาเขาเข้ามา หันตัวไปแล้วพูดว่า “ ประธานดนุนัย รอสักครู่ ฉันจะไปช่วยคุณเก็บของ ” ของของเขามีไม่มาก แต่ก็เรียกได้ว่าไม่น้อย แค่ถุงกระดาษหนึ่งใบก็สามารถบรรจุได้แล้ว ฉันหยิบหนังสือกับเอกสารของเขาลงมาจากบนชั้นหนังสือในห้องรับแขก หาถุงกระดาษเพื่อเอาใส่ไว้ จากนั้นก็ยื่นให้เขา พูดอย่างสุภาพว่า “ ประธานดนุนัย ของก็อยู่ในนี้แล้ว คุณดูเสียหน่อย มีของขาดหรือไม่ ” ดนุนัยรับถุงกระดาษมา โดยที่ไม่ได้ดูเลยสักนิด ดวงตาเรียวลึกเพียงจ้องมองฉัน ยิ้มขมขื่นอยู่ครู่หนึ่ง “ ดูเหมือนว่าหลังจากที่หย่าไปแล้ว คุณใช้ชีวิตได้ไม่เลว ” “ ใช่ ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขมาก ” ฉันแสร้งทำเป็นสงบนิ่ง ฉันใช้ชีวิตผ่านไปอย่างไม่มีความสุข ฉันไม่สบายใจเป็นอย่างมาก แต่ฉันพูดไม่ได้ ดนุนัยพยักหน้า “ ก็ดี ” ฉันมักจะรู้สึกว่าสายตาของชายหนุ่มพร่ามัวเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้คิดมาก ฉันส่งดนุนัยถึงปากประตู พูดประโยคหนึ่ง “ ลาก่อน ” ก็ปิดประตูแล้ว แต่ก็เป็นช่วงที่ฉันเพิ่งจะปิดประตู ฉันก็ได้ยินเสียงดังหนักเสียงหนึ่งแว่วมาจากในโถงทางเดิน ใจฉันแน่นตึง สับสนอยู่ครู่หนึ่ง ก็ยังเปิดประตูออกไป ฉันเห็นดนุนัยนอนแผ่อยู่บนพื้นข้างนอก ดวงตาปิดแน่น “ ดนุนัย! ” ครู่ต่อมาฉันตื่นกลัวขึ้นมา วิ่งเข้าไป มืออยากตบหน้าเขาเบาๆเสียหน่อย แต่ก็เพิ่งจะแตะสัมผัส ก็พบว่าผิวหนังของเขาร้อนจนน่ากลัว แตะหน้าผากและส่วนคออีกครั้ง พบว่าดนุนัยกำลังเป็นไข้สูง! ฉันร้องตะโกนชื่อของเขา พลิกหนังตา ยืนยันว่าดนุนัยเป็นลมหมดสติไปแล้วจริงๆ ฉันลังเลสักพัก รู้ว่าไม่อาจทิ้งเขาไว้ที่นี่ได้ เริ่มคิดหาวิธีลากเขาเข้าไปในห้องแต่ชายหนุ่มที่ไม่สบายตัวหนักเกินไปแล้วจริงๆ ฉันออกแรงมากที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ ก็เคลื่อนย้ายได้แค่นิดเดียว หมดหนทาง ฉันทำได้เพียงโทร.เรียกยามประจำหมู่บ้านมา ให้เขาลากดนุนัยเข้าไปในห้องของฉัน เคลื่อนไปที่เตียง ตอนนั้นฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา อยากหาใครสักคนพาเขาไป แต่มองโทรศัพท์ฉันก็สับสนอีกแล้ว ฉันโทร.เรียกใครมาพาเขาไปดี? นอกจากจิณณากับคนรู้จักของดนุนัยแล้ว ฉันไม่มีเบอร์โทรศัพท์ของใครเลย ฉันหยิบปรอทวัดไข้ช่วยเขาทดสอบอุณหภูมิเสียหน่อย 39.5องศา ฉันไม่เข้าใจ เขาเป็นไข้สูงขนาดนี้ ทำไมถึงไม่ไปโรงพยาบาล แต่กลับอยากมาบ้านฉัน? แต่ฉันก็จัดการเรื่องมากมายขนาดนั้นไม่ไหว ฉันไม่อาจปิดบังความรู้สึกของตัวเองได้ ฉันกลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไป ทำได้เพียงโทร.แจ้งเหตุฉุกเฉิน120 ก่อนที่120จะมา ฉันอยากไปกดน้ำมากะละมังหนึ่งช่วยเขาลดอุณหภูมิ แต่ฉันเพิ่งจะไป ก็ถูกชายหนุ่มจับไว้แน่นๆ “ อย่าไป ” ฉันหันหน้ามา มองดนุนัยที่กำลังสะลึมสะลือ รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย... “ ดนุนัย ปล่อยมือ ฉันไปกดน้ำให้คุณ จะรีบกลับมา ” “ ไม่ได้ อย่าไป... ” ฉันอธิบายแล้ว ดนุนัยก็จับมือฉันไว้ไม่คลายออก มือของเขาร้อนมาก แค่จับฉันไว้ ฉันก็รู้สึกว่าร่างกายร้อนเล็กน้อย เป็นแบบนี้ต่อไปเขาต้องเป็นอะไรไปอย่างแน่นอน ถ้าเป็นไข้สูงปรี๊ดที่บ้านฉันแล้ว คนของบ้านสุทรรศน์รังสสีกับจิณณา ก็ต้องตามจองล้างจองผลาญฉันไม่จบไม่สิ้นอย่างแน่นอน แต่ตอนที่ฉันกำลังจะดิ้นให้หลุดจากมือเขา แขนข้างหนึ่งของดนุนัย ก็คว้าฉันเข้าในอ้อมอก ริมฝีปากบางพ่นเป่าไอร้อน “ ผมคิดถึงคุณ อย่าไป อย่าจากผมไป ” เสียงของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความเสียดาย ใจฉันเต้นโครมๆไม่หยุด แต่ฉันเป็นห่วงเขา ต้องตบหน้าอกเขาเบาๆเหมือนปลอบเด็กเล็กๆ พูดคำพูดดีๆ “ ฉันไปกดน้ำ ประเดี๋ยวก็มา ฉันไม่ไป ไม่จากคุณไป ” “ จริงนะ? ” แม้ชายหนุ่มหลับตาอยู่ พูดไม่ชัด แต่ฉันยังถือว่าฟังเข้าใจได้ “ อืม จริงสิ ” แม้ฉันไม่ได้พูดอะไรแล้ว แต่ดนุนัยยังไม่ยอมปล่อยฉันไป ยังคงกอดฉันไว้ ฉันได้ยินเขาพูดคำพูดมากมายข้างหูฉันอย่างสะลึมสะลือ คราวนี้ฉันฟังไม่ถนัดอยู่บ้าง กลับได้ยินชายหนุ่มพูดว่า “ ผมรักคุณ แต่ก่อนผมไม่เคยพูด ครั้งนี้ผมพูด อย่างนั้นคุณอย่าจากผมไป ” ฉันพาดบนตัวเขา คิดไปว่า คำพูดนี้พูดกับใครหรือ? กับฉันหรือ? ไม่ใช่มั้ง... ตอนที่ฉันสงสัยกับตัวเอง ก็ได้ยินดนุนัยพูดว่า “ ไม่ต้องหย่าแล้ว พวกเราไม่หย่าแล้ว ตกลงมั้ย ผมรักคุณ ” ประโยคนี้ ทำให้ใจฉันพลันเต้น! ไม่หย่า กับใคร? กับฉันหรือ? ฉันพลันรู้สึกว่าดนุนัยแกล้งป่วยเพื่อทดสอบฉันอีกแล้วใช่มั้ย ฉันไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง ยิ่งไม่ยอมเชื่อเขาง่ายๆ ตอนที่ฉันสับสนว่าจะถามเขาอย่างไร ปากประตูแว่วเสียงก๊อกๆๆ หลังจากนั้นไม่นานเป็นเสียงของหมอ ฉันพลันดึงร่างของตัวเองออก กำลังจะไปเปิดประตู ก็ได้ยินชายหนุ่มด้านหลังร้องตะโกนว่า “ ณิชา... ” ช่วงเวลานั้น ใจฉันปวดแสบไม่มีที่เปรียบ รู้สึกว่าตัวเองน่าขันไม่มีที่เปรียบ คำพูดพวกนั้นจะพูดกับฉันได้อย่างไร? ต้องพูดกับจิณณาอย่างแน่นอน! ฉันรีบไปเปิดประตูให้คุณหมอ ให้เจ้าหน้าที่120ลากเขาออกไป ให้พวกเขาส่งคน(ป่วย)ไปโรงพยาบาลทนุธรรม ก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ก่อนหน้านี้ ความไม่สบายใจและความเสียใจก่อนหน้านี้ทั้งหมดของฉันถูกเก็บสะสมไว้เป็นเวลานาน แต่ในขณะนี้ก็เหมือนภูเขาไฟที่เก็บความตึงนั้นไว้ไม่อยู่ ครู่ต่อมาก็ปะทุออกมาจนหมด ฉันยืนอยู่หน้าหน้าต่าง ไม่ว่าจะเป็นอย่างไรก็เก็บความเสียใจความไม่สบายใจของตนไว้ไม่อยู่ ฉันหยิบไวน์แดงที่วันนั้นซื้อเพื่อเอาใจดนุนัยขวดนั้นขึ้นมา ตัวเองนั่งอยู่หน้าหน้าต่าง ดื่มทีละแก้ว โดยไม่รู้ตัว ก็ดื่มหมดขวดแล้ว แม้เป็นแค่ไวน์แดง แต่เพราะฉันดื่มตอนที่ท้องว่าง ดังนั้นขณะนี้หัวสมองก็เลอะเลือน ติ๊งต่อง! เสียงมือถือ ฉันปีนขึ้นมาหยิบมือถือบนโต๊ะน้ำชาขึ้นมา พยายามมองผ่านเส้นสายตาพร่ามัว จึงจะแยกเนื้อหาข้อความในนั้นออก ‘ช่วงนี้สบายดีมั้ย? ไม่ได้ติดต่อกันตั้งนาน เรื่องเรียนเป็นยังไงบ้าง? ทำงานราบลื่นดีมั้ย?’ ใครกัน? ฉันก็หรี่ตาดูผู้ส่งด้านบน เป็นเบอร์โทรศัพท์ที่ไม่ได้บันทึกเก็บไว้ แต่เบอร์นี้คุ้นตามาก... ใครกันนะ? บางทีอาจเป็นเพราะดื่มเยอะแล้ว ฉันก็กดกลับไปตามหมายเลขโทรศัพท์นั้น เนิ่นนานจึงจะโทร.ติด ฉันเพียงได้ยินเสียงหนึ่ง “ ฮัลโหล ” “ สวัสดีค่ะ คุณเป็นใครคะ? ” ดื่มเหล้า ฉันก็พูดสับสนปนเปตามไปด้วย คนปลายสายด้านนั้นแนะนำตัว ฉันจึงพลันนึกขึ้นได้ นี่เป็นคนนั้นที่สงเคราะห์ทุนแก่ฉันตอนเรียนมหาวิทยาลัย! “ ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ ฉัน... ” “ เธอดื่มเหล้าแล้ว ” ไม่รอให้ฉันพูดจบ คนในปลายสายด้านนั้นก็พูดขึ้นมาแล้ว