ตอนที่87 ฉันพลาดไปแล้วครั้งหนึ่ง ไม่อยากพลาดอีกเป็นครั้งที่สอง

ต๭นที่87 ฉันพลาดไปแล้วครั้งหนึ่ง ไม่อยากพลาดอีกเป็นครั้งที่สอง ทั้งที่ก่อนหน้านี้เมาจนเลอะเลือนแล้ว แต่แว็บเดียวฉันก็มองเห็นคนตัวสูงที่สุด มองเห็นชัดที่สุดในบรรดากลุ่มคนนั้น ดนุนัย เขาก็อยู่ที่นี่... ไม่นาน ฉันก็ได้ยินติณณาเป็นอยู่ข้างๆพูดว่า “ พระเจ้า พวกเดียวกันอยู่ด้วยกัน คนแตกกระเจิงเพราะผู้ชายเลวจริงๆ ” ฉันมองให้ละเอียดอีกที จึงเห็นว่า ปรานต์ผู้ผลาญเงินครอบครัวเพื่อหาความสุขที่เมื่อครู่นี้จะยื่นนามบัตรให้ติณณาคนนั้น ก็ยืนอยู่ข้างๆดนุนัย ข้างๆกันนั้นยังมีคนจำนวนหนึ่ง แต่คนเหล่านี้เหมือนว่าล้วนล้อมรอบดนุนัยกับปรานต์ พวกเขาเหมือนดวงจันทร์ที่มีหมู่ดาวคอยปรนนิบัติ โดยธรรมชาติแล้วมองไม่เห็นพวกเรา นภทีป์คว้าไหล่ฉันไว้ “ เลิกมองได้แล้ว ไปกันเถอะ ” หลังจากนั้น นภทีป์เรียกคนขับรถไปส่งฉันกับติณณา สุดท้ายเพิ่งจะขึ้นรถ พอรถเริ่มออกตัว ฉันก็รู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย เพื่อไม่ให้ตัวเองอ้วกบนรถฉันจึงหลับตาแล้วนอนหลับไป การนอนครั้งนี้ ก็นอนไปจนถึงรุ่งเช้าของวันที่สอง เช้าวันที่สอง ฉันลืมตาขึ้น พบว่าตัวเองก็ไม่ได้อยู่ที่บ้าน แต่อยู่ในโรงแรมแห่งหนึ่ง... ฉันบีบนวดหัวสมองที่ยังมึนอยู่เล็กน้อย ใช้ความคิดมองลึกลงไปสักพัก จึงนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนตัวเองไปดื่มเหล้ากับติณณาและนภทีป์ “ ตื่นแล้วหรือ ” ตอนที่ฉันย้อนนึกไปถึงเรื่องเมื่อคืน ก็ได้ยินเสียงนภทีป์ เงยหน้าขึ้น ชายหนุ่มก็ยืนอยู่ที่ประตูห้องนอน แม้สวมเสื้อเชิ้ตกับกางเกงขายาว แต่เสื้อเชิ้ตหลุดออกมาด้านนอก กระดุมสามเม็ดบนสุดล้วนปลดออก เผยให้เห็นกล้ามอกแกร่งมากกว่าครึ่ง นภทีป์ก็ดูสะลึมสะลืออย่างเห็นได้ชัด เพิ่งตื่น ฉันเห็นเขาลูบเสื้อผ้าบนเรือนร่างตามจิตใต้สำนึก ที่สวมอยู่บนเรือนร่างยังเป็นเสื้อกันหนาวตัวยาวตัวนั้นที่สวมเมื่อวาน ใจจึงคลายลงมาแล้ว “ ขอโทษ เมื่อคืนฉัน... ” “ เมื่อคืนเธอหลับไปแล้ว ฉันก็ไม่รู้ว่าบ้านเธออยู่ที่ไหน ก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากพาเธอมาส่งที่โรงแรม ” นภทีป์เหมือนจะมองออกว่าฉันกำลังลูบเสื้อผ้าบนเรือนร่างจากทิศทางการขยับของผ้าห่ม อธิบายว่า “ ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันก็แค่ช่วยเธอถอดเสื้อตัวนอกก็เท่านั้น อย่างอื่นก็ไม่ได้แตะต้อง ” “ ขอบคุณค่ะ... ” ฉันก้มหน้าเล็กน้อย เพราะวันนี้เป็นจันทร์แล้ว ฉันกับเขาล้วนต้องไปทำงาน แต่โชคดีที่ตำแหน่งงานนี้ของฉันไม่จำเป็นต้องนั่งในห้องทำงาน แต่ตอนสายฉันยังจัดเตรียมธุระ ฉันกับนภทีป์จัดเก็บห้องง่ายๆสักพัก ก็ออกมาจากห้อง ก็ยืนรอลิฟต์ประตูลิฟต์ ที่ทำให้ฉันคิดไม่ถึงโดยสิ้นเชิงคือ ประตูลิฟต์เปิดออก ด้านในมีคนสองคน คนหนึ่งคือดนุนัย คนหนึ่งคือจิณณา สี่คนตาสี่คู่สบประสานกัน ในใจฉันเต็มไปด้วยความรู้สึกอึดอัด ก็เหมือนถูกจับได้ว่ากำลังนอกใจ ตอนที่ฉันถอยหลังตามจิตใต้สำนึก ก็รู้สึกว่าแขนของนภทีป์ประคองฉันไว้ โอบกอดฉันไว้ พูดกับดนุนัยว่า “ อรุณสวัสดิ์ ประธานดนุนัย ” ฉันเงยหน้าเห็นสีหน้าของดนุนัยโกรธจัดจนน่ากลัว แม้ยังเป็นใบหน้าเรียบเฉย แต่ดวงตาสีดำคู่นั้นเหมือนอยู่ท่ามกลางพายุฝนกระหน่ำที่ปั่นป่วนจนน่ากลัว เขาไม่พูดจาจิณณากลับเผยรอยยิ้มพอใจ “ อรุณสวัสดิ์จ้ะ ณิชา ทำไมเธอสีหน้าไม่ดีแบบนั้นล่ะ เมื่อคืนนี้เหนื่อยเกินไปใช่มั้ย ” คำพูดของเธอ ทำให้สีหน้าของดนุนัยดูแย่กว่าเดิม ออกจากโรงแรม ก็พูดว่าเมื่อคืนเหนื่อยเกินไป ที่จริงแล้วก็เป็นไปไม่ได้ที่คนฟังจะไม่คิดจินตนาการไม่รู้จบ แต่นภทีป์เหมือนไม่คิดจะอธิบาย โอบฉันไว้กำลังจะเข้าไปในลิฟต์ ดนุนัยเดินลงมาหนึ่งก้าว ติดอยู่ที่ปากประตูลิฟต์ ก้มหน้าลงเล็กน้อยมองนภทีป์ พูดว่า “ หัวหน้าแผนกนภทีป์ เวลาแบบนี้ คุณสายแล้วไม่ใช่หรือ ” ท่าทางแบบนี้ เขาไม่พูดต่อ ฉันก็รู้ว่าดนุนัยคิดจะทำอะไร! “ เมื่อคืนพวกเรา... ” “ ใช่ ผมก็กำลังจะบอกประธานดนุนัย ผมจะลาออกแล้ว วันนี้ผมไปเก็บของเสียหน่อย พรุ่งนี้ก็ไม่ไปแล้ว ” นภทีป์ขัดจังหวะคำพูดของฉัน ฉันมองเขาด้วยความประหลาดใจ อยากถามอะไรเสียหน่อย แต่กลับถูกนภทีป์คว้าไว้ เดินอ้อมสองคนที่อยู่ด้านหน้า เข้าไปในลิฟต์ที่อยู่ด้านหลัง แม้ภายหลังฉันแทบจะไม่กล้ามองตาดนุนัย แต่ฉันกลับรู้สึกถึงความเยือกเย็นที่แพร่กระจายออกจากบนร่างของชายหนุ่ม พอเข้าไปในลิฟต์แล้ว ฉันก็เข้าใจแล้ว ดนุนัยกับจิณณาปรากฏตัวขึ้นที่โรงแรม เกรงว่าก็มา‘หลับนอนกัน’ นึกถึงเรื่องนี้ ฉันก็ไม่สบายใจแล้ว ก็รู้สึกว่าอารมณ์เมื่อครู่นี้ของตัวเองช่างน่าขันเป็นอย่างมาก ฉันหันไปหานภทีป์ กล่าวขอโทษเขา ชายหนุ่มกลับยกรอยยิ้มขึ้น “ ไม่ต้องขอโทษ แบบนี้ดีมากเลย บริษัทเตชิตออกแบบมีทีมงานมืออาชีพเพิ่มมากขึ้น และฉัน ก็สามารถเป็นเพื่อนร่วมงานของเธอต่อได้แล้ว ” “ อะไรนะคะ? ” “ ที่จริงแล้วเมื่อคืนฉันส่งเอสเอ็มเอสหาผู้จัดการแล้วบอกว่าฉันจะลาออก พร้อมทั้งส่งข่าวให้ผุสดี ตัดสินใจเข้าทำงานแล้ว ” ฉันฟังด้วยความตะลึงงัน “ แต่เมื่อก่อนคุณพูดว่า อยากเรียนรู้ประสบการณ์บริหารบริษัท ” “ ใช่ แต่ว่าฉันยังมีเรื่องที่สำคัญกว่านั้นให้ต้องทำ ” มือของนภทีป์จับไหล่ของฉันมาตลอด ตอนที่พูดประโยคนี้ ออกแรงเล็กน้อย แต่เมื่อครู่นี้ฉันเห็นอารมณ์ของดนุนัยก็เพียงพอที่จะพิสูจน์จิตใจของฉันได้แล้ว ฉันยังรักดนุนัย ฉันแม้แต่เกลียดเขาก็ยากขนาดนี้ ยิ่งไปกว่านั้นคือลืมเขา ฉันยกมือ ผลักมือของเขาลง หันตัวไปเงยหน้ามองนภทีป์ พูดกับเขาว่า “ รุ่นพี่ คุณยอดเยี่ยมมาก คุณน่าจะไปได้ไกลขึ้น ฉันไม่หวังว่าตัวเองจะเป็นก้อนหินที่ทำให้คุณสะดุดหกล้ม ” “ ฉันรู้ว่าตัวเองต้องการอะไร เธออย่าเป็นกังวลเพราะฉันเลย ” นภทีป์ยกมือ ฝ่ามือใหญ่ลูบผ่านเส้นผมของฉันเบาๆ มุ่งหน้าลงด้านล่าง สุดท้ายตกลงบนคางของฉัน พูดชัดถ้อยชัดคำว่า “ งาน อาชีพ ตอนนี้ไม่มีแล้ว ก็สามารถเริ่มใหม่เมื่อไรก็ได้ แต่ถ้าทิ้งใครบางคนไปแล้ว ฉันกลัวว่าจะตามหากลับคืนมาไม่ได้อีก ” “ รุ่นพี่... ” “ เรียกนภทีป์เถอะ ฉันพลาดไปครั้งหนึ่งแล้ว ไม่อยากพลาดอีกเป็นครั้งที่สองแล้ว ” นภทีป์พูด เวลานี้ ลิฟต์มาถึงชั้นหนึ่งแล้ว นภทีป์ทำขั้นตอนเช็คเอ้าท์เรียบร้อยแล้ว ส่งฉันกลับบ้าน ฉันบอกให้เขากลับไป เขากลับดึงดันจะรอฉันอยู่ข้างล่าง จนกระทั่งฉันลงมาข้างล่างเขาพาฉันไปส่งที่บริษัท ตัวเองจึงจะไปบริษัท ตอนสายฉันทำโฟโต้ซ็อปที่บริษัท ตอนบ่ายวิ่งไปดูงานที่เขตก่อสร้าง เดิมทีคิดจะไม่กลับมา แต่ได้รับแจ้งกะทันหันว่าต้องกลับมาประชุมที่บริษัท ตอนที่ฉันมาถึงบริษัท การประชุมเริ่มขึ้นแล้ว พอฉันเดินเข้าไปทางประตูหลัง ก็ได้ยินผุสดีพูดว่า “ ฉันขอแนะนำรองประธานคนใหม่ของพวกเรากับทุกคนเสียหน่อย คุณนภทีป์ ” เงยหน้าขึ้น ฉันเห็นนภทีป์ยืนอยู่ด้านหน้าสุดของห้องประชุม เขาทำการแนะนำตัวหนึ่งครั้ง เพราะฉันเข้ามาช้า ก็นั่งข้างหลังสุด เพียงได้ยินดีไซเนอร์สองคนข้างหน้ากระซิบกระซาบกันว่า “ ว๊าว รองประธานคนนี้หล่อเกินไปแล้ว ” “ เธอไม่รู้จักเขาหรือ? เขาเก่งมากเลยนะ เป็นอัจฉริยะคนหนึ่ง ตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัยก็ได้รางวัลถือจนมือหงิก ” “ คนเก่งแบบนี้ ทำไมถึงได้มาทำงานที่บริษัทของเราล่ะ? ” พอนภทีป์แนะนำตัวเสร็จ มองเห็นฉัน โปรยยิ้มมาทางฉัน ดีไซเนอร์คนนั้นที่อยู่ด้านหน้าฉันพูดขึ้นทันทีว่า “ ว๊าว เมื่อกี้เขาเหมือนจะโปรยยิ้มให้ฉัน ” “ มีแบบนั้นที่ไหนกัน! เธอเลิกเพ้อรักได้แล้ว ” ตอนที่สองคนด้านหน้ากำลังเถียงกัน ผุสดีเหลือบมองเวลา ก็ถามทุกคนว่า ยังมีคำถามอะไรอีกมั้ย ทุกคนเริ่มทยอยถามคำถามจำนวนหนึ่งกับนภทีป์ นภทีป์ก็ตอบทีละคำถาม ฉันดูออก คนรอบข้างล้วนแสดงสีหน้าเคารพคลั่งไคล้ต่อนภทีป์ เวลานี้ มีผู้หญิงคนหนึ่งถามว่า “ รองประธานนภทีป์ คุณมีแฟนมั้ยคะ? ”