ตอนที่88 ขังคุณไว้ในที่ที่มีแค่ผมมองเห็นได้แค่คนเดียวที่หนึ่ง

ต๭นที่88 ขังคุณไว้ในที่ที่มีแค่ผมมองเห็นได้แค่คนเดียวที่หนึ่ง คำถามข้อนี้ ถามจนฉันประหม่า เป็นกังวลยิ่ง ฉันมองนภทีป์ กลัวว่าเขาจะพูดอะไร นภทีป์เข้าใจฉันขนาดนั้น ต้องรู้ว่าฉันคิดยังไงอย่างแน่นอน เขาเงียบไปสักพัก พูดว่า “ ผมไม่แต่งงาน ไม่มีแฟน ” พูดจบ ดีไซเนอร์ด้านล่างล้วนกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ! ทุกคนล้วนกระซิบกระซาบ ยิ่งมีคนลุกขึ้นร้องตะโกน “ รองประธานนภทีป์ ฉันก็ไม่มีแฟนค่ะ ” “ เธออย่าแย่งสิ ฉันก็ไม่มี! ” “ ฉันก็ด้วย ฉันก็ด้วย! ” ขณะที่ทุกคนกำลังเถียงกันอยู่นั้น นภทีป์เปิดปากอีกครั้ง “ แต่ผมมีคนที่ชอบ ก่อนหน้านี้ทุกคนถามผมว่าทำไมถึงมาทำงานที่บริษัทนี้ไม่ใช่หรือ? เพราะผู้หญิงที่ผมชอบก็อยู่ที่นี่ เพื่อตามจีบเธอผมจึงตามเข้ามา! ” คนทั้งห้องพูดกันไปพูดกันมา! ดีไซเนอร์ทั้งหมดล้วนกำลังมองไปทางนั้นทีทางนี้ที “ เป็นใครกัน! ” มีคนถาม “ เรื่องนี้ผมคิดว่าอีกไม่นานพวกคุณก็จะรู้แล้ว ” สายตาของนภทีป์ทอดมองมาทางฉันมาตลอด “ แต่ก่อนผมไม่มีความ กล้าที่จะสารภาพรัก เคยพลาดไปแล้วครั้งหนึ่ง แต่ครั้งนี้ ผมไม่อยากให้พลาดอีก ” “ ว๊าว...ต้องโรแมนติกขนาดนี้ด้วยหรือ? ” ท่ามกลางการคาดเดาที่อิจฉาริษยาชิงชังของดีไซเนอร์รอบข้าง ผุสดีประกาศว่าการประชุมสิ้นสุดลงแล้ว เลิกงาน พอเธอพูดจบ ดีไซเนอร์ทั้งหมดล้วนลุกขึ้นยืน ในจำนวนนั้นเจ็ดแปดคนล้วนล้อมรอบนภทีป์ ฉันกลัวจะกลายเป็นฝ่ายที่ถูกฝูงชนโจมตี รีบลุกขึ้นจากไปแล้ว กลับถึงห้องทำงาน ฉันเก็บของอย่างรีบร้อน เตรียมเผ่น เพิ่งถึงปากประตู ก็เห็นนภทีป์หยุดอยู่ที่ปากประตูแล้ว พูดด้วยสีหน้าน้อยใจอย่างยิ่งว่า “ ฉันเป็นหายนะที่ร้ายแรงยิ่งหรือ? ” “ เปล่าค่ะ...ฉัน... ” ฉันยังพูดไม่จบ ดีไซเนอร์ไม่กี่คนก็ล้อมเข้ามาแล้ว! “ ว๊าว รองประธานนภทีป์คนที่คุณจะจีบคงไม่ใช่ณิชาใช่มั้ย! ” “ พระเจ้า ฉันควรจะเดาได้ตั้งนานแล้ว คนที่สมัครเข้าบริษัทในช่วงนี้ มีแค่เธอแล้ว ” “ อิจฉาริษยาชิงชัง ” บางทีอาจเป็นสาเหตุที่นภทีป์ได้ป้องกันเอาไว้แล้ว พวกเพื่อนร่วมงานเพียงแสดงถึงความอิจฉาริษยาชิงชัง ก็ไม่มีพฤติกรรมดุร้ายเกินกว่าเหตุอะไร นี่ทำให้ใจฉันคลายลงมาอย่างช่วยไม่ได้ นภทีป์เข้าใจฉัน เขาเดินลงไปด้านล่างด้วยกันกับฉัน ถึงบนรถ เขาจึงพูดว่า “ ดูสิ ฉันได้รับความนิยมขนาดนี้ ถ้าเธอไม่จับไว้แน่นๆ ไม่แน่ฉันก็จะถูกคนอื่นแย่งไปแล้ว ” “ รุ่นพี่ ฉัน... ” “ ก็ได้ ล้อเล่นนะ อย่าแบกรับไว้มากเกินไป ” นภทีป์ขัดจังหวะฉัน ยกมือ ลูบผมฉัน แต่ฉันยังพูดว่า “ รุ่นพี่ คุณดีกับฉันขนาดนี้ ทำเพื่อฉันขนาดนี้ ฉันกลัวว่าชีวิตนี้ฉันก็ยังไม่ชัดเจน ” “ ฉันดีกับเธอ เป็นเรื่องของฉันแค่คนเดียว ไม่เกี่ยวกับเธอ ” นภทีป์สตาร์ทรถแล้ว ถามฉันว่า “ อยากไปกินอะไรมั้ย? ” นภทีป์พาฉันไปทานข้าว ไม่กี่วันหลังจากนั้น เพื่อนร่วมงานล้วนรู้ว่าดนุนัย(หรือนภทีป์ เพราะถามเรื่องนภทีป์)มาเพราะฉัน คนจำนวนมากล้วนวิ่งมาสอบถามเรื่องของเขาจากฉัน แม้กระทั่งยังมีเพื่อนร่วมงานพูดกับฉันว่า “ ณิชา ถ้าเธอไม่ตกลงกับรองประธานนภทีป์ ก็อย่าเหวี่ยงเบ็ดหาเขาตลอดเลย รีบพูดให้เข้าใจ ทำให้พวกเราก็ได้รับโอกาส ” ตอนที่เพื่อนร่วมงานกำลังพูดเรื่องนี้ นภทีป์เดินผ่านมาพอดี เข้ามาพูดว่า “ เป็นผมวิ่งไล่ตามเธอมาตลอด เธอไม่เกลียดผม ก็ดีแล้ว ” “ รองประธานนภทีป์ ” เพื่อนร่วมงานคนนั้นพอเห็นนภทีป์ ตกใจจนท่าทางหยิ่งยโสก่อนหน้านี้พลันหายไปในบันดล ไม่พูดต่อเลยสักคำ ก็ออกไปแล้ว นภทีป์มองเธอจากไป จึงพูดว่า “ ขอโทษ ฉันสร้างความรบกวนให้แก่เธออีกแล้วใช่มั้ย ” “ ก็เหมือนที่คุณพูด คุณได้รับความนิยมมาก ” ฉันสั่นศีรษะ นภทีป์ได้รับความนิยมมากจริงๆ อัจฉริยะนักออกแบบที่ทั้งหนุ่มทั้งมีความสามารถโดดเด่น ถ้าฉันไม่เคยเจอดนุนัยมาก่อน ก็ไม่มีการแต่งงานที่ผิดมหันต์ อย่างนั้นฉันจะต้องเลือกเขาอย่างไม่ลังเลเลยสักนิดอย่างแน่นอน แต่ทว่า... แม้ท่าทีที่ฉันมีต่อนภทีป์จะชัดเจนเป็นอย่างมากมาตลอด แต่เขาส่งฉันกลับบ้านทุกวันอย่างยืนหยัดไม่ย่อท้อ ตอนกลางคืนทานข้าวเป็นเพื่อนฉัน นี่ทำให้ฉันที่ปกติล้วนตัวคนเดียว ครู่ต่อมารู้ว่าชีวิตไม่เปล่าเปลี่ยวหดหู่อีกต่อไป ก็เหมือนคนสองคนทานข้าว แม้ความอยากอาหารก็จะมีมากขึ้น แต่มีวันหนึ่ง ตอนที่ฉันออกจากบริษัท เห็นด้านหลังป่าที่อยู่ไม่ไกลจากบริษัท มีรถสีดำคันหนึ่งจอดอยู่ แม้ถูกต้นไม้บังไว้ แต่รถคันนั้นชวนให้นึกถึงขนาดใหญ่โต สัญลักษณ์ที่วางตัวเป็นแนวตั้งอยู่หน้ารถสังเกตเห็นง่ายเกินไป ฉันมองแว็บเดียวก็จำได้ว่ารถคันนั้นกับรถที่ดนุนัยขับเป็นประจำเหมือนกันมาก ครั้งแรกฉันรู้สึกว่าบังเอิญมาก บางทีอาจเป็นรถที่เหมือนกันคันหนึ่งบังเอิญจอดไว้ที่นั่น แต่หนึ่งสัปดาห์หลังจากนั้น ก็เห็นรถคันนั้นสองครั้ง ฉันรับรู้ได้ว่า นั่นก็คือรถของดนุนัย ทำไมเขาต้องนำรถมาจอดไว้ที่นั่น? เป็นเพราะความบังเอิญ หรือว่าเขากำลังดูอะไร? มีวันหนึ่งนภทีป์ไปทำงานนอกสถานที่ วันนั้นฉันอยู่คนเดียว ตอนที่ฉันออกจากบริษัท ก็เห็นรถคันนั้นจอดอยู่ตรงนั้น ฉันเดินวนเข้าไปอยากไปดูเลขทะเบียนรถ แต่เพิ่งจะเดินไปถึงด้านหน้า ฉันก็เห็นประตูห้องโดยสารด้านตรงข้ามของรถคันนั้นเปิดออก ดนุนัยที่สวมเทรนช์โค้ทสีดำลงมาจากบนรถ เดินตรงมาทางฉัน ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกกลัว ดึงขาก็ออกวิ่ง! วันนี้ฉันสวมรองเท้าบู๊ทส้นเตารีด ส้นไม่สูง วิ่งได้เร็วยิ่ง ก็ไม่รู้ว่าวิ่งมานานแค่ไหน ฉันกลับไป เห็นว่าดนุนัยไม่ได้ตามขึ้นมา ใจจึงจะคลายลงมา โบกแท็กซี่คันหนึ่งกลับบ้าน เพิ่งเข้าประตูบ้าน มือถือส่งเสียงติ๊งต่องทีหนึ่ง ใจฉันแน่นตึง ก้มหน้าก็เห็นว่าเป็นเอสเอ็มเอสของนภทีป์ ฉันจึงค่อยๆผ่อนคลายลงมาหน่อย นภทีป์ถามฉันว่าคืนนี้ทานข้าวหรือยัง? ทานอะไร ฉันคุยเล่นกับเขาอยู่ครู่หนึ่งจึงไปทำอาหาร ทานอาหาร ที่จริงแล้วตั้งแต่กลับบ้านมา ในหัวสมองของฉันล้วนมีดนุนัยอยู่เต็มไปหมด กำลังคิดว่าทำไมรถของเขาถึงมาจอดอยู่ตรงนั้น เขากำลังรอใคร? กำลังรอฉันอยู่หรือ? เพื่อไม่ให้ตัวเองคิดฟุ้งซ่าน ฉันก็เริ่มทำความสะอาดห้องน้ำ ทำความสะอาดบ้านทุกซอกทุกมุมหนึ่งรอบ ฉันอาบน้ำแล้ว มองขยะกองหนึ่งที่ปากประตู คิดไปคิดมาฉันก็ตัดสินใจหยิบออกไปทิ้งดีกว่า ฉันถือขยะลงไปข้างล่าง ตอนที่ขึ้นมาอีกรอบ ประตูลิฟต์ก็เปิดออก ช่วงหนึ่งที่ฉันเข้าไป ฉันได้กลิ่นยาสูบเข้มข้น ทำให้ครู่ต่อมาฉันนึกถึงเรื่องคราวที่แล้วขึ้นได้... ฉันกำลังจะเตรียมถอยกลับเข้าไปในลิฟต์ ดนุนัยไม่รู้มาจากไหนกระโดดเข้ามา ดึงฉันไว้ จากนั้นกอดฉันไว้แน่นแล้วพูดว่า “ ณิชา ผมคิดถึงคุณ ” “ คุณทำอะไร! ” ฉันตกใจจนเป็นใจเสียแล้ว อยากดิ้นรน แต่พละกำลังของชายหนุ่มมีมากเกินไป กอดฉันไว้แน่นๆ ฉันได้กลิ่นก็รู้ว่ากลิ่นยาสูบเข้มข้นผสมกลิ่นแองกอฮอลล์ “ ณิชา ผมคิดถึงคุณ ” คำพูดแบบเดียวกัน ดนุนัยพูดทวนอีกรอบ “ ประธานดนุนัย คุณก็โรแมนติกเกินไปแล้ว! ” ฉันดิ้นรนไปพลาง ด่าเขาลั่นไปพลาง ที่จริงแล้วคำพูดนี้มากกว่าด่าเขา ก็อยากด่าตัวฉันเองให้ตื่น เพราะไม่ว่าจะเป็นอย่างไรฉันก็สร้างกำแพงในใจขึ้น แต่สุดท้ายเปราะบางเกินทน เจอคำพูดแบบนี้ของดนุนัย ข้างในใจฉันเจ็บทรมานเกินทน อยากจะเชื่อ ก็ไม่กล้า “ คุณร่ายมนต์ดำใส่ผมแล้วใช่มั้ย ตอนนี้ผมไม่ว่าจะไปทำงาน หรือทานข้าว หรือนอนหลับ ในหัวสมองล้วนมีแต่คุณ ผมเห็นคุณกับนภทีป์ตัวติดกัน ก็เหมือนเป็นบ้าแล้ว! ” “ ประธานดนุนัย คุณเมาแล้ว! ” “ ผมไม่ได้เมา ผมสติครบถ้วนกว่าเวลาไหนๆ ผมคิดถึงคุณ ผมรับไม่ได้ที่คุณยืนข้างกายชายอื่น ผมอยากขังคุณไว้ ขังไว้ในที่ที่มีแค่ผมมองเห็นได้แค่คนเดียว! ” ตอนที่เขาพูด แรงที่กอดฉันไว้เพิ่มขึ้นทีละนิด