ตอนที่89 ยินดีกับพี่สาวพี่เขยด้วย

ต๭นที่89 ยินดีกับพี่สาวพี่เขยด้วย คำพูดของดนุนัยทำให้ฉันกลัว! ขังไว้ คนอื่นมองไม่เห็น คำพวกนี้ ทำให้ในหัวสมองของฉันปรากฏภาพเมื่อก่อนตอนอยู่ในคุก และเหตุการณ์ช่วงเวลาลักพาตัว ฉันดิ้นรนอย่างสุดชีวิต ร้องตะโกนลั่น “ ช่วยด้วย! ช่วยด้วย! ช่วยด้วย! ” สายตาของฉันมองไปทางห้องของจรณ์ แม้ฉันรู้ว่าเขาอยู่บ้านน้อยครั้งมาก แต่ในใจฉันยังมีความหวังอันน้อยนิดเพิ่มขึ้น! แต่ทว่า ฉันตะโกนอยู่นานมาก ประตูบานนั้นก็ไม่ขยับเลยสักนิด ดนุนัยก็รับรู้ได้ว่าจรณ์ไม่อยู่บ้าน เขาเหมือนจะเข้าใจอะไรแล้ว อุ้มฉันแล้วพูดว่า “ ไปกับผม อยู่ข้างกายผม ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น ” “ ไม่เอา! คุณบ้าไปแล้ว! ” “ ผมไม่ได้บ้า ผมสามารถให้ทุกอย่างที่คุณต้องการ เสื้อผ้า บ้าน เพชรพลอย เครื่องสำอาง คุณอยากได้อะไร ผมล้วนซื้อให้คุณ แค่คุณอยู่ข้างกายผม! ” ดนุนัยว่าแล้วยื่นมือก็ไปกดประตูลิฟต์ที่อยู่ด้านหลัง ฉันดิ้นรน แต่พละกำลังของเขามีมากเกินไปแล้ว ตอนที่ฉันเห็นตัวลิฟต์เคลื่อนขึ้นมาทีละชั้น ใจของฉันรู้สึกหวาดกลัวยิ่ง ฉันกลัวจริงๆว่าอีกเดี๋ยวลิฟต์มาแล้ว เขาลากฉันไปถึงลานจอดรถใต้ดินในทันที “ ดนุนัย ดนุนัย คุณใจเย็นนะ ใจเย็น! คนที่คุณรักคือจิณณา จิณณา ก็ไม่ใช่ฉันมาตลอด! ” ฉันพยายามใช้ชื่อจิณณาเพื่อเรียกเขาให้ตื่น! เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ ตอนที่ฉันพูดชื่อนี้ ครู่ต่อมาชายหนุ่มด้านหลังเงียบไปแล้ว เขากอดฉัน ศีรษะฝังบนไหล่ของฉัน เงียบไปครู่หนึ่ง จึงจะพูดว่า “ ไม่ใช่ ผมไม่รักเธอ ผมแค่เป็นหนี้เธอ ” “ คุณพูดอะไร? ” ฉันตะลึงงัน “ คุณเป็นหนี้อะไรเธอ? ” ฉันในเวลานี้นึกถึงคำพูดที่จิณณาเคยพูดไว้ เธอพูดว่า ไม่มีเธอ ก็ไม่มีดนุนัยในวันนี้ เขายังไม่ได้พูด ประตูลิฟต์ก็เปิดออกแล้ว ที่ทำให้ฉันดีใจคือ ในประตูลิฟต์มีคนหนึ่งยืนอยู่ จรณ์ “ ช่วยฉันด้วย! ” เห็นเขาฉันเหมือนเห็นพระผู้ช่วยให้รอด ตื่นเต้นไม่จบไม่สิ้น! จรณ์มองฉันกับดนุนัยด้วยสายตาแบบนี้ ครู่ต่อมาเหมือนจะเข้าใจอะไรได้แล้ว เข้ามาก็ผลักแขนดนุนัยออก พูดว่า “ ดนุนัย นายปล่อยมือ “ “ออกไป ” ดนุนัยดึงฉัน ก็จะดึงฉันเข้าไปในตัวลิฟต์ จรณ์สูงพอๆกับดนุนัย รูปร่างกลับไม่ล้ำสันเท่า แต่เขาขวางที่ปากประตูลิฟต์ในทันที “ นายเมาแล้ว นายปล่อยมือ ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจแล้ว! ” “ แจ้งตำรวจ? ” ดนุนัยเงยหน้ามองจรณ์ที่อยู่ด้านหน้า ยิ้มเย็นชา “ คุณอา คุณเป็นคนยังไง คนอื่นไม่รู้ ผมก็รู้ดีอย่างยิ่ง คุณอาศัยอยู่ข้างบ้านเธอ ผมก็เชื่อมาตลอดว่านี่ไม่ใช่ความบังเอิญอะไร ” “ นี่เป็นความบังเอิญ ฉันเข้ามาอยู่ก่อน ” ประโยคนี้ของจรณ์เหมือนอธิบายกับฉัน “ ความบังเอิญหรือ? จะบอกให้นะ เรื่องนี้เกิดขึ้นกับใครผมก็เชื่อว่าเป็นเรื่องบังเอิญ แค่เฉพาะคุณเท่านั้น... ” ฉันได้ยินดนุนัยที่อยู่ด้านหลังพูดขึ้น “ เดิมทีผมนึกว่าคุณคือสุนัขตัวหนึ่งที่บ้านสุทรรศน์รังสสีนำกลับมา กลับนึกไม่ถึงว่าคุณเป็นหมาป่าที่ไม่รู้คุณตัวหนึ่ง ” ฉันได้ยินประโยคนี้ของดนุนัยก็โกรธขึ้นมาทันที ตำหนิเขา “ เขาเป็นอาเล็กของคุณนะ ทำไมคุณถึงพูดแบบนี้ได้! ” ครอบครัวเดียวกัน นิสัยเหมือนกันจริงๆ แต่ก่อนจิณณาก็เคยพูดประโยคนี้กับฉันอย่างหยิ่งผยองจนลืมตัว “ อาเล็ก? ” ดนุนัยได้ยินคำนี้ ผละจากฉันอย่างไม่คาดคิด เพียงใช้มือข้างหนึ่งคว้าฉันไว้ ยืนตัวตรงพูดกับจรณ์ว่า “ เขาเป็นแค่ลูกนอกสมรสที่เกิดมาจากผู้หญิงชอบอวดตัวคนหนึ่งที่คิดจะจับพ่อผม ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อของผมรับกลับมา เขาก็ตายไปตั้งนานแล้ว! ” “ พอได้แล้ว! ” ฉันโกรธ ดิ้นจนหลุดจากอ้อมกอดของดนุนัย ยืนข้างกายจรณ์ พูดกับดนุนัยว่า “ ไม่ว่าจะเกิดมาจากใคร เด็กผิดอะไร! พวกเราก็เลือกไม่ได้! ” “ ณิชา ” ดนุนัยเหมือนคิดไม่ถึงว่าฉันจะโกรธขนาดนี้... แต่ทว่า ฉันโกรธแล้วจริงๆ “ อย่าตะโกนเรียกฉัน! พวกคุณอยู่ที่สูง พวกคุณเลือดเนื้อเชื้อผู้ดี คนอื่นล้วนเป็นลูกนอกสมรส คนอื่นล้วนเป็นขอทานขอข้าวกินฟรี! ” แต่ก่อนคนที่บ้านจันทร์พานิชย์ล้วนคิดว่าฉันเป็นแบบนี้ “ ช่างเถอะ ” จรณ์ยืนอยู่ข้างๆ ปลอบฉันอย่างไม่คาดคิด “ ดนุนัยเมาแล้ว เธอก็อย่าไปโต้เถียงกับเขาเลย ” “ คิก ผมไม่ต้องการให้คุณช่วยพูดให้ผมดูดี ” ดนุนัยเหลือบมองเขาแว็บหนึ่ง ก็มองมาทางฉัน “ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ผมไม่ได้ว่าคุณ ” “ ใช่ คุณไม่ได้ว่าฉัน แต่คุณพูดออกจากส่วนลึกในใจ ก็คิดว่าตัวเองเป็นเชื้อสายของวงศ์ตระกูลสูงส่งไม่ใช่หรือ? ขอโทษนะ จิณณาได้บอกคุณหรือเปล่า ฉันก็เป็นหมาไม่มีเจ้าของตัวหนึ่งที่บ้านจันทร์พานิชย์เก็บกลับมา ” ฉันยืนมองดนุนัยท่ามกลางความเยือกเย็นนั้น แม้กระทั่งรู้สึกว่าตัวเองตกหลุมรักเขาในตอนแรกเป็นเพราะตาไม่มีแววจริงๆ! ดนุนัยเหมือนตื่นกลัวเล็กน้อย พูดว่า “ ขอโทษ ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น ผมไม่เคยคิดว่าคุณเป็นแบบนี้ คุณมาอยู่บ้านผม อีกหน่อยบ้านจันทร์พานิชย์ก็จะไม่มีใครดูถูกคุณอีกแล้ว ” เขาว่าแล้ว อยากเอื้อมมือมากอดฉัน ฉันถอยหลังไปหนึ่งก้าว ตัวหยุดอยู่ที่ประตูลิฟต์ พูดกับเขาว่า “ ฉันไม่ต้องการ ฉันอยู่คนเดียว ฉันสามารถอยู่เองได้อย่างมีศักดิ์ศรี แต่ไม่ใช่ขอจากคนอื่น! ” ฉันว่าแล้ว ก็จะออกไป ดนุนัยจับฉันไว้ ฉันก็ไม่หันกลับไป เพียงพูดสองคำ “ ปล่อยมือ ” “ ณิชา ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นจริงๆ คุณมาอยู่ข้างกายผม ผมจะดีกับคุณให้มากๆ ไม่มีใครจะดูถูกคุณได้... ” ไม่รู้ว่าเป็นความเข้าใจผิดของฉันหรือเปล่า ฉันรู้สึกว่าดนุนัยพูดด้วยน้ำเสียงเชิงขอร้องอย่างไม่คาดคิด เสียงประเภทนั้นแม้กระทั่งทำให้ฉันรู้สึกว่าเขาต่ำทรามจนแปดเปื้อนแล้ว ฉันอยากหันกลับไป แต่ทั้งหมดก่อนหน้านี้ยังปรากฏซ้ำในดวงตาอย่างชัดเจน ฉันไม่อยากถูกเขาทำร้ายอีก ฉันก้มหน้า พูดต่อไปว่า “ ปล่อยมือเถอะ ประธานดนุนัย ฉันกับคุณหย่ากันแล้ว ตอนนี้พวกเราเป็นคนสองคนที่ไม่เกี่ยวข้องกันเลยสักนิด ชีวิตนี้ก็จะไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีกแล้ว ” “ผมไม่อนุญาต! ” ดนุนัยร้อนใจขึ้นมาทันที! เขาอยากเข้ามากอดฉัน ครู่ต่อมาจรณ์ยืนอยู่ด้านหลังฉัน ฉันได้ยินเขาพูดว่า “ ดนุนัย ปล่อยมือเถอะ หรือว่านายลืมไปแล้วว่า นายเคยพูดกับคุณปู่ของนายว่า จะขอพี่สาวเธอแต่งงานไม่ใช่หรือ? ” จะขอพี่สาวฉันแต่งงานแล้ว ประโยคนี้กลายเป็นมือที่มองไม่เห็นข้างหนึ่ง ข้ามผ่านร่างกายของฉัน บีบหัวใจฉันไว้แน่น หัวใจที่แตกสลายสาหัสไปนานแล้วดวงนั้น ในเวลานี้เจ็บจนไม่มีทางกลับมารวมกันได้ ฉันกัดริมฝีปากแน่นไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมา ใช้เสียงเรียบเฉยพูดว่า “ อ้อ จริงหรือ? ยินดีกับพี่สาวพี่เขยด้วย ” “ ไม่ใช่ ไม่ใช่! ตอนนั้นแค่ด้วยวิธีการบีบบังคับ... ” ฉันได้ยินดนุนัยอธิบายอย่างเป็นกังวลอยู่ด้านหลังฉัน “ ด้วยวิธีการบีบบังคับ? ประธานดนุนัย คุณเป็นประธานของบริษัทนภากรุ๊ปจำกัด อยู่บนยอดปิรามิด แต่บ้านจันทร์พานิชย์ของพวกเราแค่ประกอบธุรกิจครอบครัวธรรมดาอย่างหนึ่ง ไม่รู้ว่าพี่สาวฉันมีคุณธรรมมีความสามารถมากแค่ไหน ทำให้คุณตกลงแต่งงานกับเธอด้วยการบีบบังคับได้? ” ฉันเว้นช่วง “ ประธานดนุนัยคิดจะครอบครองทั้งพี่ทั้งน้อง ก็ต้องเรียบเรียงคำโกหกที่สมเหตุสมผลมากพออย่างหนึ่ง ” หลังจากที่ดนุนัยโดนฉันแฉ เหมือนจะทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย ฉันได้ยินเขาพูดขึ้นหลังจากที่ฉันเงียบเสียงไปแล้ว “ผมไม่แต่งงานกับเธอก็ได้ ” “ประธานดนุนัย ยังไงซะคุณก็ต้องแต่งงานกับเธอ ไม่อย่างนั้นคราวหน้าฉันก็เข้าคุกแล้ว ก็อาจไม่มีชีวิตกลับออกมาอีกแล้ว ” เสียงของฉันไร้ความรู้สึก ได้ยินฉันพูดแบบนี้ ชายหนุ่มที่จับมือฉันแน่นมาตลอด ในที่สุดก็ปล่อยออกแล้ว