ตอนที่99มีเป็นหมื่นวิธีที่จะแก้แค้นแก!

ต๭นที่99มีเป็นหมื่นวิธีที่จะแก้แค้นแก! ฉันกดส่งผ่านเว่ยป๋อเสร็จ ก็ยกขึ้นมาให้จิณณาดู เพียงแค่มองดูแว้บเดียว ใบหน้าจิณณาก็ขาวซีด! “แกลบออกจากเว่ยป๋อเดี๋ยวนี้นะ!” เธอรีบพุ่งเข้ามา คิดจะคว้าโทรศัพท์ ฉันหลบไปด้านข้าง เธอจึงคว้าแต่ความว่างเปล่า ฉันเอาโทรศัพท์ใส่ลงในกระเป๋า แล้วพูดอย่างใจเย็นว่า “เป็นเธอเองนะที่ปลุกฉันให้ตื่น ไม่อย่างนั้นฉันก็คงยังไม่คิดจะส่งรูปออกไป ส่งเร็วยิ่งดี เพราะกลัวว่าเธอจะหาคนมาฆ่าฉัน เพราะฉันคงไม่ได้โชคดีขนาดนั้นทุกครั้งอย่างแน่นอน และถ้าฉันจะต้องตาย ฉันจะดึงเธอไปด้วย” “ณิชา!” จิณณาไม่ได้อยากจะพูดอะไรกับฉัน ใจของเธอตอนนี้อยู่ที่โทรศัพท์ทั้งหมด คิดจะคว้าเอามา แต่ก็คว้าไม่ได้! ฉันมองดูเธอแล้ว ไม่ได้รู้สึกมีความสุขกับการแก้แค้นอะไรเลย เพียงแค่รู้สึกว่าเป็นบาปที่เธอสมควรได้รับ “เสร็จแล้ว อัพเว่ยป่อเสร็จแล้วล่ะ ฉันอยากจะกลับไปตอบทุกคนแล้ว” ฉันหัวเราะ “นอกจากเว่ยป๋อแล้วฉันยังวางแผนไว้ว่าจะส่งไปฟอรั่มเวบบอร์ดยอดนิยมหลายๆที่ เพื่อให้ทุกคนได้เห็นว่า หัวหน้านักออกแบบของจิณณาสตูดิโอ ที่จริงแล้วมีพรสวรรค์แบบไหนกันแน่นะ” พูดจบ ก็เดินไปยังทางกลับบ้าน เพราะว่าตอนนี้เป็นช่วงเวลาเย็นแล้ว ประกอบกับที่ชุมชนนี้รถนต์และคนต่างแยกกัน ผู้คนที่อาศัยอยู่ที่นี่ส่วนใหญ่ต่างมีรถยนต์เป็นของตัวเอง ดังนั้นบนพื้นถนนจึงมีคนน่าสงสารที่เดินเท้าอยู่ไม่มาก ถึงแม้ว่าพวกเราจะเสียงดังกันมาก แต่ก็ไม่มีใครเจอพวกเรา ฉันคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมของชุมชนนี้ เมื่อเดินเข้าไปในทางเล็กๆก็สะบัดจิณณาหลุดแล้ว แต่ว่า ในขณะที่ฉันเดินมาถึงประตูของตึก จิณณาโผล่ออกมาจากพุ่มดอกไม้พุ่งตรงเข้ามา ขวางประตูไว้ ยิ้มอย่างยั่วยุว่า “ณิชา แกมีวิธีแก้แค้นฉันแค่วิธีนี้เท่านั้น แต่ว่าฉัน มีเป็นหมื่นวิธีที่จะแก้แค้นแก!” “อย่างนั้นเหรอ?” ฉันเงยหน้ามองเธออย่างเจ้าเล่ห์ อันที่จริงฉันเชื่อคำพูดของจิณณา เธอกำลังคิดวางแผนมากมายเพื่อทำร้ายฉันอยู่ “ใช่สิ แกรู้หรือเปล่าล่ะว่าตอนที่แกติดคุกใครเป็นคนหาคนเข้าไปดึงลูกแกออกมาล่ะ?” “คือเธอ” ฉันรู้ ในตอนนั้นที่มีการสืบสวนคดีของเจ๊เอ็ม คุณตำรวจได้บอกไว้แล้ว จิณณาไม่ได้ประหลาดใจกับคำตอบของฉัน ยังพูดต่อไปว่า “ใช่แล้วล่ะ แต่ว่าแกรู้ไหมล่ะว่าลูกที่ตายแล้วของแกไปไหน? แกคิดว่าเขาถูกทิ้งลงถังขยะหายไปแล้วใช่หรือเปล่า?” “ถ้าไม่เช่นนั้นล่ะ?!” คำพูดของจิณณาทำให้ใจของฉันรัดแน่น มีลางสังหรณ์ไม่ดีปรากฏขึ้นในใจของฉัน ในตอนแรกเด็กถูกดึงออกมา แล้วก็ตาย ถูกทิ้งหายไปในถังขยะ มันก็เลวร้ายมากพอแล้ว แต่จากที่จิณณาพูด ดูเหมือนมันจะยังไม่เลวร้ายถึงขีดที่สุด จิณณามองดูฉัน จากนั้นก็เริ่มหัวเราะเสียงดัง ขณะที่หัวเราะ กล้ามเนื้อบนใบหน้าเปลี่ยนเป็นใบหน้าอันโหดเหี้ยม “ฉันจะบอกแกให้นะ ลูกของแก ถูกฉันเอาไปขายให้กับอาจารย์หมอผีที่ประเทศไทยเอาไปเลี้ยงดูเป็นกุมาร เพราะฉะนั้นลูกของแกจึงไม่สามารถกลับมาเกิดได้ ยิ่งไปกว่านั้นตอนนี้ยังคงต้องทุกข์ทรมานจากการปรับตัวทุกๆวันของอาจารย์หมอ ไม่แน่ว่าอาจจะต้องช่วยอาจารย์ทำร้ายคนด้วย!” หลังจากฟังคำพูดเหล่านี้แล้ว สมองของฉันก็มีเสียง “เวิงๆ” เหมือนถูกทุบจนระเบิด “เธอพูดเหลวไหล!” ฉันรีบพุ่งเข้าไปคว้าคอเสื้อของเธอ แล้วเอ่ยถาม! “พูดเหลวไหลหรือเปล่า แกก็ลองเดาเอาเองสิ” ดูเหมือนจิณณาจะไม่กลัวอะไรฉันแล้ว และท่าทางที่เธอบอกกันฉัน สิ่งที่เธอพูด ดูเหมือนจะเป็นความจริง! “เป็นไปไม่ได้!” ฉันคว้าผมของจิณณา ใช้มือตบหน้าเธอ และถามว่า “บอกฉันมา ลูกอยู่ที่ไหน! อาจารย์หมออยู่ที่ไหน!” ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ภายใต้ท้องฟ้านี้จะมีคนโหดร้ายได้อย่างจิณณา! จิณณาไม่ตอบคำถามของฉัน และคิดจะสู้กลับ ในเวลานี้ฉันรู้สึกโกรธและเกลียดถึงขีดสุด ถึงแม้ว่าเธอจะตีมาโดนฉัน แต่ฉันไม่รู้สึกเจ็บเลย มีเพียงเป้าหมายเดียวในใจของฉัน นั่นคือการฆ่าจิณณา! ฉันกดเธอลงไปบนพื้น ใช้ทั้งตัวนั่งทับเธอไว้ ไม่หยุดที่จะตีหน้าเธอ ตีไปด้วยและเค้นถามไปด้วยว่า “ลูกอยู่ที่ไหน! อาจารย์หมออยู่ที่ไหน!” จิณณาไม่สามารถตอบคำถามได้ ทำได้เพียงส่งเสียงร้อง “อาอาอา”! และร้องขอความช่วยเหลือตลอดเวลา ฉันไม่รู้ว่าตัวเองตบตีอยู่นานแค่ไหน หลังจากนั้นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยก็มาถึง และเข้าควบคุมตัวฉันไว้ แต่ว่าฉันราวกับเป็นบ้าไปแล้ว ถึงจะถูกควบคุมตัวไว้แต่ยังคงตะโกนถามจิณณาต่อไปไม่หยุด “ลูกอยู่ที่ไหน! อาจารย์หมออยู่ที่ไหน!” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนหนึ่งเข้าไปพยุงจิณณาลุกขึ้น ใบหน้าของเธอถูกฉันตีจนเต็มไปด้วยเลือด เธอมองมาที่ฉันด้วยสายตาหวาดกลัว แล้วพูดว่า “เธอเป็นบ้าไปแล้ว เธอเป็นบ้าไปแล้ว! รีบเอาไปส่งโรงพยาบาลบ้า!” เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยโทรแจ้ง 110 และ 120 ในไม่ช้าทั้งสองฝ่ายก็มาถึง ตำรวจตามพวกเราไปที่โรงพยาบาล จิณณาถูกส่งเข้าไปในห้องตรวจเพื่อทำแผล ฉันอยู่ด้านนอกเพื่อให้ปากคำกับตำรวจ ใจของฉันสลายกลายเป็นฝุ่นไปแล้ว ฉันบอกตำรวจทุกสิ่งที่จิณณาบอกฉัน ตำรวจมองฉันแว้บหนึ่ง และมีความประหลาดใจเล็กน้อย แต่เพราะเป็นการสอบปากคำเพียงฝ่ายเดียว เขาจึงไม่พูดอะไร หลังจากให้การเสร็จแล้ว ในตอนที่ฉันและตำรวจนั่งรอจิณณาทำแผล ดนุนัยก็มาถึง ชายหนุ่มก้าวเท้ามาอย่างรวดเร็วจากโถงทางเดิน มองเห็นฉัน เขาก็ตกตะลึงก่อนที่จะถามภายหลังว่า “เกิดเรื่องอะไรขึ้น” “ถามคู่หมั้นคุณสิคะ” ฉันนั่งอยู่ที่นั่น ไม่ต้องการพูดอะไรกับดนุนัยอีกต่อไป เมื่อตำรวจได้ยินฉันพูด ก็รู้ว่าจิณณาเป็นคู่หมั้นของดนุนัย จึงชี้ไปยังห้องทำแผลอีกด้าน “คู่หมั้นของคุณอยู่ในนั้นครับ” ดนุนัยลังเลอยู่สักครู่ แต่ก็เข้าไป ทันทีที่เขาเข้าไป ฉันก็ได้ยินเสียงร้องไห้ของจิณณาดังออกมา เสียงร้องนั้นกล่าวได้ว่าดังสนั่นราวกับแผ่นดินไหว ราวกับว่าเธอต้องแบกความเศร้าโศกทั้งโลกเอาไว้ ฉันนั่งอยู่ด้านนอก ได้ยินเสียงจิณณาออเซาะพูดกับดนุนัยที่อยู่ด้านในว่า “เดิมทีฉันแค่ผ่านไปที่ชุมชนของพวกคุณ ผลกลายเป็นว่าณิชามาพบฉันเข้า แล้วก็เข้ามาทุบตีฉันอย่างกับคนบ้าทันที ถามว่าฉันกับคุณหมั้นกันแล้วหรือยัง” “เหอ เหอ” ฉันหัวเราะเยาะ ทักษะการสร้างข้อแก้ตัวของจิณณานั้นน่าทึ่งจริงๆ ฉันพูดกับตำรวจที่อยู่ข้างๆว่า “ฉันต้องการจะเข้าไปค่ะ” “ไม่ได้ครับ” ตำรวจรีบตอบปฏิเสธ “ด้านในมีคุณดนุนัยอยู่นะคะ ฉันจะทำร้ายคู่หมั้นของเขาได้เหรอคะ?” ฉันเอ่ยขึ้น ดูเหมือนตำรวจรู้สึกว่าที่ฉันพูดก็มีเหตุผล จึงพยักหน้า “ถ้าอย่างนั้นคุณไปพูดดีๆ ไม่อย่างนั้นผมจะต้องใช้กุญแจมือแล้ว!” ฉันลุกขึ้นและเดินไปทางห้องตรวจ เมื่อถึงปากประตูก็มองเห็นจิณณาทำตัวราวกับไม่มีกระดูกต้องคอยพึ่งพิงตัวของดนุนัย บนใบหน้าได้รับการทำแผลเรียบร้อยแล้ว โดยเฉพาะอย่างตรงจมูกที่มีการใส่เครื่องป้องกันครอบไว้ ดูเหมือนว่าเลือดเพิ่งจะไหลออกมาจากที่นั่น เมื่อเธอมองเห็นฉัน ก็ทำตัวราวกับเป็นฝาแฝดขึ้นมาทันที และห่อตัวลงในอ้อมแขนของดนุนัย “ณิชา อย่า อย่าตีฉัน” “เรื่องที่พวกคุณจะหมั้นกันฉันรู้นานแล้ว” ในครั้งนี้ฉันสงบลงแล้ว เพียงแค่มองไปที่จิณณาและมองไปทางดนุนัยแล้วพูดกับเขาว่า “จิณณาพูดว่า ตอนที่ฉันติดคุกแล้วเอาลูกของพวกเราออกจากท้องของฉันนั้น เธอเอาไปขายให้กับอาจารย์หมอที่ประเทศไทยเพื่อทำเป็นกุมารค่ะ” “อะไรนะ?!” ฉันพูดจบ แววตาของดนุนัยนั้นเหมือนจะทรุดลง จิณณาก็ลดมือลงเช่นกัน เขาก้มหน้ามองเธอ ราวกับรอคำตอบของเธอ จิณณาพูดด้วยใบหน้าผิดหวังคับข้องใจว่า “ฉันไม่ได้ทำนะคะ ฉันจะทำเรื่องโหดร้ายแบบนั้นได้ยังไง ยิ่งไปกว่านั้นฉันไม่รู้วิธีการทำผีเด็กหรอกค่ะ” เมื่อเธอพูดไปพูดไป น้ำตาก็ร่วงหล่นออกมา ร่วงพรูลงมาราวกับฝนดอกท้อ