​ตอนที่100ภรรยาเลวร้ายกว่าชู้รัก ชู้รักเลวร้ายยิ่งการขโมย

ต๭นที่100ภรรยาเลวร้ายกว่าชู้รัก ชู้รักเลวร้ายยิ่งการขโมย ฉันรู้แต่แรกแล้วว่า ยังไงจิณณาไม่มีทางยอมรับ เธอใช้ความพยายามอย่างยากลำบากมานาน เพื่อสร้างภาพลักษณ์ที่ดีต่อหน้าดนุนัย จะปล่อยให้ภาพลักษณ์นี้ล่มสลายง่ายๆได้อย่างไร? อย่างไรก็ตามฉันไม่ได้สนใจเรื่องพวกนี้อีกแล้ว ฉันมองไปที่ดนุนัยที่อยู่ข้างๆแล้วถามว่า “ไม่รู้ว่าที่ผู้จัดการดนุนัยพูดไว้ก่อนหน้านี้จะยังรักษาคำพูดอยู่หรือเปล่าคะ?” ฉันถามเขาเช่นนี้ แต่มันคือการพนันด้วย ไม่ใช่การพนันความรู้สึกที่เขามีต่อฉัน แต่เป็นการพนันความเป็นเจ้าของที่เขามีต่อฉัน ดนุนัยมองมาที่ฉัน แล้วมีความลังเลเล็กน้อย ถึงแม้ว่าฉันเพิ่งจะบอกเขาไปว่าจิณณาเคยพูดอะไร เคยทำเรื่องอะไรไว้ แต่เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้เชื่อหมดทุกอย่าง ผู้หญิงมีความอ่อนไหวในด้านนี้อย่างมาก เธอเห็นดนุนัยเกิดความลังเล ก็รีบป้องกันตัวเอง ถามฉันว่า “พูดเรื่องอะไร?” “เธอทายดูสิ” ฉันมองดูดนุนัย มุมปากด้านนึงยกขึ้น แสดงท่าทีให้เกิดความคลุมเครืออย่างจงใจ “พูดเรื่องอะไรกันล่ะคะ?” จิณณาเงยหน้ามองดนุนัย ยังคงแสดงท่าทีเหมือนเป็นคนที่ไม่เป็นอันตรายกับใครทำ ถึงแม้ว่าบนจมูกของเธอจะมีเฝือกใส่ไว้ และทำให้เธอรู้สึกยุ่งยากก็ตาม “คือ…” “ผู้จัดการดนุนัยคะ” ฉันมองดูท่าทางลังเลของเขา และไม่แน่ใจว่าเขาจะยืนอยู่ข้างฉันหรือไม่ ฉันจึงชิงขัดจังหวะเขาก่อนและพูดว่า “ฉันไม่ได้อยากจะเป็นภรรยาของคุณหรอกนะคะ และฉันก็ไม่ได้อยากให้คุณส่งเธอเข้าคุก” ดนุนัยได้ยินคำพูดแล้วของฉัน แล้วเกิดความประหลาดใจขึ้น ฉันยังคงพูดต่อไปว่า “ในสมัยโบราณมีคำๆหนึ่งกล่าวไว้ “ภรรยาเลวร้ายกว่าชู้รัก ชู้รักเลวร้ายยิ่งการขโมย ขโมยมาได้เลวร้ายยิ่งไปกว่าการขโมยไม่ได้” ฉันหยุดไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดต่อว่า “ถ้าอย่างนั้น ฉันเป็นแค่คนรักของคุณ ดีไหมคะ?” ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ฉันเชื่อในคำพูดของจิณณา ถ้าหากว่าลูกของฉันที่ตายไปยังคงทุกข์ทรมาน ฉันจะทำดีกับจิณณาได้อย่างไร? “อะไรนะ? เธอกำลังพูดเรื่องอะไร?” ในเวลานี้เหมือนว่าเธอจะรับรู้ถึงอะไรบางอย่าง เธอจับแขนดนุนัยและออดอ้อนว่า “ณิชาเป็นบ้าไปแล้ว เหมือนเธอถูกอะไรกระตุ้นมาเมื่อกี้นี้ จิตใจไม่ปกติไปแล้วนะคะ” “ใช่แล้วล่ะ ฉันเป็นบ้าไปแล้ว เพราะเธอบอกกับฉันว่า ลูกของฉันกับดนุนัยตายแล้วยังคงถูกทรมาน ฉันไม่บ้าก็แปลกแล้ว!” ในตอนที่ฉันพูดถึงลูก จะต้องดึงดนุนัยเข้ามาด้วย ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้มีความรู้สึกอะไรกับเด็กคนนี้ แต่ว่าในตัวของเด็กคนนี้ก็มีเลือดของเขาด้วย! ถ้าฉันพูดไปเรื่อยๆ สุดท้ายต้องสะเทือนไปถึงใจเขาบ้างล่ะ “ฉันไม่ได้ทำนะคะ” จิณณาดึงดนุนัยไว้ “ฉันไม่ได้ทำเรื่องที่ทรมานและทารุณแบบนั้นจริงๆ ตอนนั้นฉันเองก็เสียลูกไป ฉันเองก็เคยจะได้เป็นแม่คนในไม่ช้า!” คำพูดของจิณณาเริ่มจะตื่นตระหนกขึ้นมาเช่นกัน แต่ว่าในครั้งนี้ ไม่ว่าเธอจะพูดว่าอะไร ความรู้สึกที่ลึกซึ้งของดนุนัยไม่ได้แยแสเหมือนเช่นเคย ฉันมองดูอย่างสงบ เห็นโอกาสเข้ามาใกล้แล้ว จึงพูดว่า “ผู้จัดการดนุนัยคะ คุณกับเธอแต่งงานกันต่อไปเถอะค่ะ ฉันเพียงแค่อยากจะเป็นคนรักของคุณ ได้อยู่เคียงข้างคุณ ได้ไหมคะ?” “ณิชา! แกมันคนไร้ยางอาย!” ในที่สุด ประโยคนี้ก็กระตุ้นจิณณาได้แล้ว! เธอตรงเข้ามาหาฉันอย่างบ้าคลั่ง คิดเพียงแค่ต้องการตีฉัน! ขณะที่ฉันกำลังคิดหาที่หลบ ทันใดนั้นก็มีกำแพงสีดำขวางอยู่ตรงหน้าฉัน! เงยหน้าขึ้นมอง ก็มองเห็นดนุนัยอยู่ตรงกลางระหว่างฉันกับจิณณา เขาหันหลังให้ฉัน และหันหน้าไปทางจิณณา “ดนุนัย คุณ คุณช่วยเธอ? คุณลืมไปแล้วเหรอว่าหล่อยเคยทำอะไรไว้? เธอเป็นคนเจ้าเล่ห์เพทุบายขนาดนั้น หรือว่าคุณอยากจะถูกเธอหลอกเอาคะ? ในที่สุดแล้วคนดี เป็นฉันที่ต้องได้รับผลแบบนี้เหรอคะ?” จิณณาพูดจาสะเปะสะปะ แต่ว่าเธอพูดว่าตัวเองเป็นคนดีเนี่ยนะ? ฉันอยากจะหัวเราะให้ตายไปเลย ก่อนหน้านี้ฉันเคยคิดว่า เพราะเป็นคนรักกัน ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ต้องทิ้งร่องรอยเอาไว้ แต่ว่าในเวลานี้ตอนนี้ ฉันค้นพบว่า คนที่ซื่อสัตย์และจิตใจดีคนนั้น หรือแม้แต่คนโง่ก็ไม่ใช่เธอ แต่เป็นฉันเอง ฉันไม่เห็นท่าทีของดนุนัย ว่าเขาลังเล หรือ ตัดสินใจจะเล่นพนันสักตา จึงเอ่ยว่า “ผู้จัดการดนุนัย ฉันเองก็เพิ่งจะยกมันขึ้นมาพูด ตอนนี้คิดๆดูแล้ว เพราะฉันเองก็ทำพลาดไป คุณจะมาพูดเรื่องพวกนี้ต่อหน้าคู่หมั้นของคุณได้อย่างไร มันยากที่จะทำ” ในขณะที่พูดฉันก็มองด้านหลังศรีษะของดนุนัย จากด้านข้างส่วนใหญ่ ฉันมองเห็นว่า เขาเม้มปากเบาๆ ดูเหมือนว่าจะอารมณ์ไม่ดี ฉันหยุดไปชั่วครู่และพูดต่อว่า “ฉันไปล่ะนะ ถือว่าวันนี้ฉันไม่ได้พูดอะไรละกันค่ะ” พูดจบ ฉันหันหลังคิดจะเดินออกไปข้างนอก แต่ว่ายังไม่ทันที่จะออกจากประตูห้องตรวจร่างกาย ก็ได้ยินเสียงอันเย็นเยียบและแน่วแน่ของดนุนัยดังขึ้นจากด้านหลัง “ตกลง ฉันเห็นด้วย” เท้าของฉันหยุดชะงัก ค่อยๆหันไป ดนุนัยหันหน้ามาแล้วและทันใดนั้นยกมุมปากยิ้มขึ้น และดวงตาสีดำขลับดูเหมือนจะรอยยิ้มอยู่ในนั้นด้วย ผู้ชายคนนี้กำลังมีความสุขอยู่งั้นเหรอ? เดิมทีฉันนึกว่าเขาจะเกลียดฉันจนแทบไม่อยากจะแตะผิวของฉันแล้ว ดนุนัยเอื้อมมือมาหาฉัน “มาเถอะ โดยเฉพาะเรื่องที่ได้ตกลงกันแล้ว ฉันไม่สามารถให้โอกาสให้เธอเปลี่ยนใจได้อีก” ฉันมองไปทางด้านหลังของเขาก็มีแววตาโกรธแค้นของจิณณาอยู่ด้านหลัง จึงแสร้งยิ้ม ถึงแม้ว่าจะมีความลังเล แต่ท้ายที่สุดแล้วก็ยังเขาไปอยู่ในอ้อมกอดของชายหนุ่ม ในขณะที่เข้าไปใกล้แผงหน้าอกอันแข็งแรงของชายหนุ่ม จิณณาก็จับแขนชายหนุ่มไว้ “ดนุนัย คุณ คุณกำลังอะไรอยู่คะ?” “อย่างที่เธอเห็นน่ะแหละ” ดนุนัยตอบ “แต่ว่า แต่ว่าคุณลืมเรื่องที่คุณเคยพูดไว้แล้วเหรอคะ?!” “ฉันพูดว่าจะแต่งงานกับเธอ ก็จะแต่งกับเธอแน่นอน” “แต่ว่า…” “แต่ฉันไม่ได้พูดว่าจะไม่มีผู้หญิงคนอื่น” ดนุนัยพูดจบ ก็พาฉันออกไปข้างนอก จิณณา ในที่สุดเธอก็มีวันนี้ พวกเราเพิ่งจะเดินอกมา ก็ถุกตำรวจหยุดไว้ทันที ทั้งหมดเป็นเพราะฉันทำร้ายจิณณา เรื่องนี้ถ้าจิณณาไม่ยินยอมฉันก็ไปไม่ได้ ดนุนัยหยิบนามบัตรสีขาวออกมาแล้วส่งให้กับตำรวจ “แจ้งกับทางผู้กำกับของพวกคุณได้เลย คดีนี้ เธอส่งมอบมาให้ผมจัดการแล้ว มีเรื่องอะไรก็ติดต่อทนายความของผมได้เลยนะครับ” ตำรวจมองชื่อบนนามบัตรแล้วก็รีบหลีกทางให้ จิณณาตามมาทีหลัง ไล่หลังพวกเรามา พูดขณะเดินไปด้วยว่า “ดนุนัยคะ คุณอย่าไปนะคะ ถ้าคุณไปฉันจะฆ่าตัวตาย!” เมื่อเธอพูดประโยคนี้ออกมา เท้าของนุนัยก็หยุดชะงัก เขาหันไปมองจิณณา เอ่ยว่า “เรื่องลูกของณิชาฉันสามารถตรวจสอบได้ ถ้าหากความจริงเป็นไปอย่างที่เขาพูด เธออาจจะได้ฆ่าตัวตายร็วขึ้นหน่อยนะ” แต่ละคำพูดของดนุนัย ทำให้สีหน้าของจิณณานั้นดูไม่ได้เลย จนกระทั่งพูดจบ จิณณาก็หวาดกลัวและร้องไห้ ทั้งตัวทรุดนั่งลงไปบนพื้น ใบหน้าขาวซีด คำตอบนั้นคืออะไร ฉันคิดเดาว่าคนฉลาดอย่างดนุนัย ย่อมรู้อยู่แล้ว ฉันนั่งอยู่บนรถกับดนุนัย ชายหนุ่มเอนตัวมาคาดเข็มขัดนิรภัยให้ฉัน ใบหน้าหล่อเหลานั้นหยุดค้างว้ตรงหน้าฉัน ถามฉันว่า “บอกฉันทีสิ ว่าทำไมเธอถึงไม่ไป?” “เพราะฉันตัดใจจากคุณไม่ได้มั้งคะ?” แม้แต่ตัวฉันเองก็แปลกใจ หลังจากตัดสินใจที่เข้ามาเกี่ยวพัน แม้แต่การพูดโกหกก็ยังรู้สึกน่าอายขนาดนี้ ริมฝีปากเรียวบางของดนุนัยยกขึ้นเป็นรอยยิ้ม ดวงตาสีดำขลับจ้องมองฉัน เงียบไปชั่วครู่แล้วเอ่ยว่า “ถึงแม้ว่าจะรู้ว่าเธอกำลังหลอกฉันอยู่ แต่ว่าฉันก็ยินดีที่จะยอมรับการหลอกลวงนี้” คำตอบของเขา ทำให้ฉันประหลาดใจ