ตอนที่101 ผมสามารถให้สิ่งที่ดีที่สุดแก่คุณ ทำให้ต่อจากนี้คุณไม่ไปจากผม

ต๭นที่101ผมสามารถให้สิ่งที่ดีที่สุดแก่คุณทำให้ต่อจากนี้คุณไม่ไปจากผม

ไม่กี่วันหลังจากนั้นฉันล้วนอาศัยอยู่ที่หมู่บ้านกรีนเฮ้าส์ของดนุนัย

ที่ทำให้ฉันประหลาดใจคือแม้ดนุนัยจะบังคับให้ฉันนอนกับเขาแต่กลับไม่ได้ทำอะไรฉัน

ตอนที่ดนุนัยไปทำงานคนใช้ก็อยู่ที่ห้องฉันไม่เรียกพวกเขาก็จะไม่ออกมา

ฉันก็ตรวจดูความเรียบร้อยทั้งนอกและในห้องนอนของเขาก็ไม่พบร่องรอยที่แสดงว่าจิณณาเคยมาที่นี่

หรือว่าจิณณาปรากฏตัวไม่กี่ครั้งล้วนไม่ได้มาบ้านดนุนัยเลยสักครั้ง?

เธอไปบ้านของใครกันแน่นะ?

แน่ใจว่าเธอไม่ได้มาบ้านดนุนัยฉันก็ตัดสินใจว่าตอนกลางวันจะออกไปเดินเล่นและหางานทำด้วย

แม้จะถึงเดือนมีนาคมแล้วแต่อากาศยังหนาวเย็นเล็กน้อยฮิตเตอร์ในบ้านกลับหยุดทำงานหมกตัวอยู่นานก็หนาวสั่น

เช้าวันนั้นฉันตื่นนอนรอให้ดนุนัยออกจากบ้าน

แต่ชายหนุ่มทานอาหารเช้าเสร็จก็นั่งในบ้านอย่างไม่คาดคิดเหมือนไม่คิดจะไปเลยสักนิด

“คุณไม่ไปทำงานหรือคะ?”

ฉันนั่งที่ด้านตรงข้ามของโต๊ะกินข้าวถามเขา

ชายหนุ่มใช้กระดาษชำระซับมุมปากอย่างสง่างามมองฉันพูดกับฉันด้วยสีหน้าอ่อนโยนที่คาดไม่ถึงว่า“วันหยุดสุดสัปดาห์วันนี้ผมอยู่เป็นเพื่อนคุณ”

อยู่เป็นเพื่อนฉัน?

“อืมทานข้าวเสร็จก็พาคุณออกไปเที่ยวเล่น”

ดนุนัยพูดยิ้มๆ

“ออกไปเที่ยวเล่น?”ฉันมองดนุนัยเกิดสงสัยส่วนหนึ่ง“ไปไหนคะ?”

“ความลับ”

ท่าทางลับๆล่อๆชุดหนึ่งของชายหนุ่ม

บางทีฉันในช่วงนี้รักษาสภาพระวังตัวกับดนุนัยมาตลอดเขาทำกับฉันแบบนี้ทำให้ฉันกลับรู้สึกว่าไม่สมควรเล็กน้อย

แต่ฉันไม่ได้พูดมาก

ที่จริงแล้วเป็นคู่รักก็ต้องมีท่าทางของคู่รัก

ฉันทานข้าวเสร็จเปลี่ยนเสื้อผ้าทั้งตัวแต่งหน้าอ่อนๆตอนที่ออกไปชายหนุ่มแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว

กำลังนั่งดื่มชาบนโซฟา

เห็นฉันออกมาพิจารณาฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าอยู่ครู่หนึ่งพูดด้วยท่าทางชื่นชมเล็กน้อย“สวยมาก”

ฉันไม่ได้ตอบสนองเพราะฉันรู้ตัวเองดีอยู่แล้ว

ฉันไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนสวยอะไร

ดนุนัยขับรถพาฉันไปยังสนามบินส่วนตัวแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากเขตเมืองดรัล

ตอนที่พวกเราเดินเข้าไปทางอาคารผู้โดยสารเห็นเครื่องบินหลายลำจอดอยู่ในลานบินด้านบนวาดสัญลักษณ์ที่แตกต่างกันออกไป

แค่ดูก็รู้ว่ามาจากคนละบริษัทกัน

ดนุนัยพาฉันไปยังข้างเครื่องบินขนาดกลางลำหนึ่งฉันมองแว็บเดียวก็จำได้ว่าด้านบนเป็นโลโก้ของบริษัทนภากรุ๊ปจำกัด

“พวกเราจะไปต่างประเทศหรือคะ?”

ฉันประหลาดใจเล็กน้อย

ไปไหนยังต้องนั่งเครื่องบิน

ดนุนัยพยักหน้าอธิบายกับฉันว่า“แต่ไปไม่ค่อยไกลนักหรอกไปแล้วคุณก็จะรู้เอง”

แม้ฉันจะอยากถามต่อแต่ฉันก็เข้าใจแล้วถ้าดนุนัยอยากขายฉันแม้ฉันจะถามให้ถึงที่สุดจนรู้แน่ชัดแล้วก็ไม่มีประโยชน์อะไร

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้นั่งเครื่องบินส่วนตัวในห้องโดยสารเครื่องบินกว้างขวางขนาดนี้มีเพียงไม่กี่ที่นั่งยังมีโทรทัศน์ขนาดยักษ์เครื่องหนึ่งด้านหลังมีห้องอาบน้ำยังมีห้องนอนสำหรับใช้ส่วนตัวให้นอนได้

ฉันวนรอบในเครื่องบินหนึ่งรอบหลังจากนั้นนั่งบนเก้าอี้นอนตัวหนึ่งอย่างพอใจยิ่งมองเพดานเหม่อลอย

ดนุนัยเดินมาถึงข้างกายฉันก้มหน้ามองฉันลึกซึ้งจริงจัง“คิดอะไรอยู่?”

“คิดเรื่องจิณณา”

ฉันมองไปทางเขาตอบกลับ

ชายหนุ่มฟังคำตอบของฉันประหลาดใจเล็กน้อยอย่างเห็นได้ชัด

ไม่รอให้เขาพูดฉันอธิบายก่อน“ในที่สุดฉันก็เข้าใจเธอและผู้หญิงพวกนั้นคิดทุกวิถีทางเพื่อจะได้แต่งงานกับคนร่ำรวยประเภทนี้อย่างพวกคุณนั่งบนยานพาหนะแบบนี้แม้จะไปที่ไหนก็จะไม่รู้สึกทรมานล่ะมั้ง”

แม้บ้านจันทร์พานิชย์ก็มีเงินแต่ก็ยังไม่ถึงขั้นที่สามารถซื้อเครื่องบินส่วนตัวได้

ดนุนัยนั่งลงบนแขนเก้าอี้ตรงที่ฉันนั่งนิ้วมือเรียวยาวแหวกผมสั้นของฉันอย่างแผ่วเบา“ก็บอกแล้วว่าทำให้ของธรรมดากลายเป็นของดีมีระดับนั้นทำได้ง่ายแต่ทำให้ของดีมีระดับกลายเป็นของธรรมดานั้นทำได้ยากหลังจากนั้นผมสามารถให้ของที่ดีที่สุดแก่คุณทำให้ต่อจากนี้คุณไม่ไปจากผม”

“งั้นฉันก็แค่ไม่ไปจากเงินของคุณ”

“ไม่ไปจากเงินก็ได้”

คำพูดของเขาทำให้ฉันอึ้งไปสักพักฉันมองดนุนัยอย่างตั้งใจพลันรู้สึกว่าความรู้สึกประทับใจที่ฉันมีต่อเขาเลือนรางไม่ชัดอยู่ส่วนหนึ่ง

เขาเคยเป็นที่รักแห่งสวรรค์ผู้อยู่ที่สูง

ฉันรักเขาชื่นชมเขา

เรื่องมากมายที่เกิดขึ้นในภายหลังฉันก็รู้สึกว่าเขาเป็นคนเย่อหยิ่งชอบอวดตัว

ฉันเกลียดชังเขา

แต่ในตอนนี้เขาเผชิญหน้ากับฉันที่แสดงออกมากลับเป็นความนอบน้อมถ่อมตัว

ดนุนัยมองฉันที่กำลังเหม่อลอยใบหน้าหล่อเก๋ช่างดูดีอะไรเช่นนี้ริมฝีปากมันวาวยกทำมุมโค้งที่สง่างามถามฉันว่า“เป็นอะไรไป?ถูกผมทำให้หลงใหลแล้ว?”

“เปล่าค่ะ”ฉันหน้าแดงโดยไม่ทราบสาเหตุหันหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างพูดอย่างไม่เป็นธรรมชาติว่า“งั้นคุณก็ต้องมีเงินไปตลอดถึงจะทำได้”

“วางใจได้เลยผมสามารถมีเงินไปตลอดสรรหาให้คุณเป็นดั่งราชินีไปตลอด”

เขาไม่ได้พูดว่าเจ้าหญิง

แต่พูดว่าราชินี

ไม่รู้เป็นเพราะฉันโง่เขลาหรือเป็นเพราะอะไรดนุนัยมักจะสะกิดส่วนที่อ่อนไหวที่สุดในใจฉันได้โดยต้องออกแรงเลย

ทำให้ความเกลียดชังที่เก็บสะสมทีละน้อยของฉันในช่วงที่ไม่ได้ระวังถูกเขาใช้ไปเกินครึ่ง

ไม่นานเครื่องบินก็ทะยานขึ้น

ฉันก็นั่งบนเก้าอี้นอนหลับไปแล้ว

ตอนที่ตื่นมาอีกทีนอกหน้าต่างหมื่นลี้ไร้เมฆเป็นท้องทะเลสีน้ำเงินไกลสุดลูกหูลูกตา

“ตื่นแล้วหรือ?”เสียงของดนุนัยดังขึ้นข้างหูฉันหันหน้าไปก็เห็นชายหนุ่มนั่งข้างฉันบนเก้าอี้นอนในมือถือหนังสือพิมพ์การเงินฉบับหนึ่ง

แต่บนโต๊ะด้านหน้าเขามีหนังสือพิมพ์หลายฉบับวางซ้อนกันเป็นปึกอยู่แล้ว

“ที่นี่ที่ไหน?”ฉันนวดดวงตาถามเขาอย่างสะลึมสะลือ

“ใกล้จะถึงแล้วไม่นานคุณก็จะรู้แล้ว”

ดนุนัยตอบกลับ

เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆไม่นานเครื่องบินก็ลดระดับลงที่สนามบินแห่งหนึ่งหลังจากนั้นพวกเราก็เปลี่ยนไปนั่งเรือยอร์ชลำหนึ่งจึงจะลงไปถึงบนเกาะแห่งหนึ่ง

ไม่ว่าสนามบินเมื่อครู่นี้หรือว่าเกาะแห่งนี้อากาศล้วนอบอุ่นยิ่ง

ฉันถือเสื้อตัวนอกไว้ในมือชุดแซกที่อยู่ด้านในทำให้ฉันรู้สึกร้อนขึ้นมาบ้างแล้ว

“ที่นี่...”

“เกาะที่ผมซื้อไว้ช่วงก่อนรู้ว่าคุณอยู่บ้านไม่ชอบอากาศหนาวดังนั้นจึงพาคุณมาพักผ่อน”

ดนุนัยพูดไปพลางเอื้อมมือมาทางฉันไปพลางเหลือบมองรองเท้าส้นสูงใต้เท้าของฉันอยู่ครู่หนึ่งพูดว่า“ทรายบนเกาะนี้ก่อนหน้านี้ผมให้คนดูแลเกาะกวาดให้เรียบร้อยแล้วละเอียดเรียบเนียนยิ่งคุณสามารถเดินเท้าเปล่าได้”

ที่จริงแล้วรองเท้าส้นสูงไม่เหมาะที่จะเดินบนทราย

ฉันเตะรองเท้าส้นสูงไปอีกทางเปลือยเท้าเดินบนทราย

เป็นอย่างที่เขาพูดจริงๆทรายของที่นี่ละเอียดเรียบเนียนอ่อนนุ่มอย่างยิ่ง

“ตอนนี้ที่นี่เป็นช่วงเย็นแล้วแสงแดดกำลังดีไม่แรงจนเกินไป”

ดนุนัยมองฉันเดินไปตามแนวชายหาดดึงฉันไว้ในพริบตาเดียว“อย่าเพิ่งไปไปทานข้าวก่อนจากนั้นผมจะเดินเล่นเป็นเพื่อนคุณ”

“ค่ะ”

ฉันพยักหน้า

เกาะแห่งนี้ไม่ใหญ่มีพื้นที่ประมาณสองเท่ากว่าๆของหมู่บ้านกรีนเฮ้าส์ทั้งชุมชน

ภัตตาคารของเกาะตั้งอยู่ริมชายหาด

ทัศนียภาพเช่นนี้งดงามยิ่งเสียจริง

หลังจากทานข้าวเสร็จดนุนัยพาฉันไปยังห้องพักเปลี่ยนเป็นเขาที่เตรียมเสื้อผ้าดีๆให้ฉันล่วงหน้า

ฉันพลิกหาไปเรื่อยๆกลับพบว่าด้านในนี้ไม่ใช่บิกินีกับเป็นเสื้อกันแดดกึ่งโปร่งใส

“เสื้อผ้าพวกนี้...”

ตอนที่ฉันกำลังหยิบเสื้อบิกินีตัวหนึ่งถามดนุนัยก็ถูกชายหนุ่มกอดจากด้านหลัง

ชายหนุ่มจูบเหนือศีรษะฉันอย่างแผ่วเบาสักพักใช้น้ำเสียงกำกวมพูดว่า“ที่นี่นอกจากคนดูแลเกาะก็มีแค่ผมดังนั้นคุณใส่เถอะคุณสวมชุดนี้มีแค่ผมคนเดียวที่เห็น”