ตอนที่103 เรื่องต่ำทรามแบบนี้ ผมทำไม่ได้

ต๭นที่103 เรื่องต่ำทรามแบบนี้ ผมทำไม่ได้ ดนุนัยเห็นฉัน อึ้งไปสักพักอย่างเห็นได้ชัด “คุณกำลังคุยโทรศัพท์กับใคร?” เวลานี้ ฉันไม่คิดเรื่องอื่น นอกจากคิดว่าดนุนัยกำลังพูดเรื่องคุณแม่ของนภทีป์ เธอคนนั้นที่เขาพูดถึง ในความคิดของฉันก็หมายถึงฉัน ฉันแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นไม่ได้เลยสักนิด “เปล่าหรอก เรื่องบริษัทน่ะ”ดนุนัยช่างเป็นนักแสดงที่ดีจริงๆ สีหน้าของเขากลับสู่ความสงบนิ่งในทันที มุมปากแขวนรอยยิ้มบางๆ เดินมาทางฉัน ฉันถอยหลังหนึ่งก้าว คิดถึงความเชื่อมั่นที่ตัวเองมีให้เขาในตอนกลางวัน ทั้งที่หลักฐานเป็นจริง กลับคิดหาวิธีให้ พ้นข้อกล่าวหา ทั้งหมดล้วนน่าขัน! ฉันเงยหน้ามองเขา สีหน้าเย็นชาที่แม้แต่ตัวเองก็สามารถรู้สึกได้ พูดชัดถ้อยชัดคำว่า“ดนุนัย ตอนนี้ฉันก็อยู่ ข้าง คุณแล้ว ถ้าคุณเกลียดฉัน อย่างนั้นพวกเราก็สามารถไปลงนรกด้วยกันได้ ต่อจากนี้อย่าทำร้ายผู้บริสุทธิ์อีกเลย” พูดจบ หันหลังก็จะออกไป ดนุนัยดึงฉันไว้ในพริบตาเดียว สีหน้าจริงจัง“เป็นอะไรไป? ก่อนหน้านี้ยังดีๆอยู่เลยไม่ใช่หรือ?” “ดนุนัย คุณถามฉันว่าทำไมถึงไม่ไปกับนภทีป์ไม่ใช่หรือ? ตอนนี้ฉันสามารถบอกคุณได้ เพราะคุณแม่ของนภทีป์ ถูกบริษัทไล่ออกกะทันหัน ลูกชายยังต้องไปต่างประเทศกับฉัน รับแรงกดดันไม่ได้ฆ่าตัวตายไปแล้ว พวกเราจึงไม่ ได้ไป” เรื่องนี้ เดิมทีฉันไม่อยากบอกดนุนัย แต่ตอนนี้ ฉันไม่บอกไม่ได้แล้ว ดนุนัยยืนอยู่ที่เดิม ดวงตาเรียวลึกมองฉันเหมือนต้องการจะเสาะหาความจริง เหมือนเป็นประกายสะท้อนความ เจ็บปวดเสี้ยวหนึ่ง คิ้วขมวดขึ้นเป็นปม ถามฉันว่า“คุณสงสัยว่าผมเป็นคนทำหรือ?” “ไม่งั้นจะเป็นใครไปได้?” ดนุนัยฟังคำถามของฉันแล้ว สีหน้าหมดหนทางยิ่ง บอกฉันอย่างชัดถ้อยชัดคำ“ถ้าผมไม่อยากให้พวกคุณไป พอผมโทร.เข้าไป พวกคุณก็ทำวีซ่าหรืออะไรไม่ได้ทั้งนั้น ผมยังต้องลงมือกับแม่ของเขาให้ยุ่งยากอีกทำไม? อีกอย่างเรื่องต่ำทรามแบบนี้ ผมทำไม่ได้” ฉันลังเลเล็กน้อย เพราะเขาพูดไม่ผิด ดนุนัยมองฉัน รู้ว่าฉันไม่ค่อยเชื่อเท่าไรนัก พูดประโยคหนึ่งอย่างเย็นชาว่า“ผมในตอนนั้นตัดสินใจปล่อยคุณไป แล้ว ไม่ได้ทำเรื่องเกินจำเป็นใดๆ จะเชื่อหรือไม่เชื่อก็แล้วแต่คุณ” พูดจบ เปลี่ยนชุดใส่พักผ่อนทั้งตัว ก็ออกไปแล้ว ไม่พูดทิ้งท้ายกับฉันแม้ประโยคเดียว ฉันยืนอยู่ตรงนั้น มองห้องว่างเปล่า สักพักก็ทำอะไรไม่ถูกเล็กน้อย หรือฉันจะผิดอีกแล้ว? ฉันเดินไปถึงขอบหน้าต่างที่ดนุนัยคุยโทรศัพท์เมื่อครู่นี้ มองแสงไฟจากบ้านหมื่นสา สักพักก็เป็นกังวลเล็กน้อย เหมือนว่าสูญเสียอะไรบางอย่าง ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เลื่อนหาเบอร์โทรศัพท์สักพัก สุดท้ายก็ตัดสินใจโทร.หาติณณา ยังดี ฉันต่อสายหาเธอติดแล้ว เธอกดรับก็ถามฉันว่า“ไม่มีอะไรก็อย่าโทร.มารบกวน ว่ามา เธอมีปัญหาอะไรอีกล่ะ” “ติณณา เธออยู่ไหน? อยู่เมืองดรัลใช่มั้ย? ฉันอยากไปพบเธอเพื่อพูดคุย” ความสงสัยในตอนนี้ของฉัน ใช่ว่าคุยโทรศัพท์ไม่กี่ประโยคแล้วจะคุยเสร็จที่ไหนกัน “ฉันอยู่บ้านนี่แหละ เพิ่งกลับมาถึงตอนบ่าย คราวนี้เธอมาพอดี ช่วยฉันทำอาหาร เหอะๆ” ติณณาพูดอย่างอารมณ์ดี ฉันหันหน้าเหลือบมองนาฬิกาตั้งพื้นในห้องรับแขก สามทุ่มกว่าแล้ว ดึกดื่นป่านนี้ยังไม่ได้ทานข้าว? ไม่ดีต่อกระเพาะ“ฉันรอที่จะพูดไม่ไหวแล้ว” “ใช่ๆๆ รีบมาเถอะ ที่รัก” ติณณาพูดจบ ทำเสียง‘ม้วบ’ใส่โทรศัพท์ครั้งหนึ่ง ฉันนั่งรถประมาณครึ่งชั่วโมงก็ถึงบ้านติณณาแล้ว บ้านของเธอรกไม่เป็นระเบียบอยู่เสมอ แต่ครั้งนี้ฉันก็ไม่ได้จัดเก็บ แต่ไปช่วยเธอทำอาหารในครัวก่อน แต่ฉันเปิดตู้เย็นก่อน กลิ่นเหม็นส่วนหนึ่งโชยมา ไม่นานก็มีน้ำไหลออกมา ฉันบิดศีรษะเหลือบมองสลักประตูด้านข้าง ปลั๊กเสียบที่น่าสงสารนอนอยู่บนพื้นเงียบๆ พูดสบประมาทอย่างอดไม่ได้“เธอแน่ใจนะว่าจะใช้อาหารในตู้เย็นทำกับข้าว?” ติณณารวมร่างเข้ามา เห็นสภาพอนาถานี้ในตู้เย็น นึกขึ้นได้ทันใด“คราวก่อนฉันก็กลับมาวันหนึ่ง ลืมเช็ดปลั๊กตู้เย็นแล้ว” “ฉันช่วยเธอจัดเก็บตู้เย็นเอามั้ย?” “ไม่ต้อง ป่ะ พวกเราออกไปหาอะไรทานข้างนอก พรุ่งนี้ฉันเรียกบริษัทดูแลบ้านมาทำความสะอาด” ติณณาดึงฉันออกประตู ฉันยังหยิบไม้ถูพื้นมา ทำความสะอาดน้ำสกปรกบนพื้น เธอพาไปฉันร้านอาหารเสียบไม้จิ้มซอสหม่าล่าแห่งหนึ่งที่อยู่ใกล้บ้านเธอ พื้นที่นั่งรับประทานอาหารภายในร้านนี้ เล็กมาก โต๊ะทุกตัวล้วนอยู่ด้านนอก เจ้าของร้านเป็นคุณย่าแก่ๆท่านหนึ่ง เพราะตอนนี้เป็นช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิ อากาศยามค่ำคืนหนาวเย็นอย่างมาก ค้าขายไม่ได้เลยสักนิด พอติณณาเข้ามา ก็ทักทายคุณย่าคนนั้นด้วยความกระตือรือร้น หลังจากนั้นหยิบจานมา เริ่มเลือกอาหารเสียบไม้ อย่างคล่องแคล่วชินมือ หลังจากนั้นก็หยิบเบียร์มาสองขวด ต้องการให้ฉันดื่มด้วยกันกับเธอ บางทีอาจเป็นเพราะบรรยากาศตอนที่กินอาหารเสียบไม้นั้นดีมาก ฉันนั่งอยู่ตรงนั้น เล่าเรื่องราวเยอะแยะมากมาย ที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ให้เธอฟัง จนกระทั่งพูดถึงการแยกจากระหว่างฉันกับนภทีป์ หลังจากที่คุยโทรศัพท์กับจิณณาแล้ว ก็กลับไปอยู่ข้างกายดนุ นัย ติณณาฟังอย่างตั้งใจ ถอนหายใจแผ่วเบา“แบบนี้ก็ดี ที่จริงแล้วการแต่งงานเป็นเรื่องของทั้งชีวิต เธอทำกับนภ ทีป์ ก็แค่อยากตอบแทนเขา ที่จริงแล้วก็ไม่ยุติธรรมสำหรับเขา” ฉันหลุบตาลง นิ่งเงียบไม่พูดจา ที่จริงติณณาก็พูดถูก “หลังจากนั้น...”ฉันตัดสินใจเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับแม่ของนภทีป์เมื่อเร็วๆนี้ที่อาจเกี่ยวข้องกับดนุนัยให้ติณณาฟัง แต่ บางทีในใจฉันเข้าข้างดนุนัย ฉันพูดเรื่องเกาะทะเลก่อน ติณณาฟังแล้ว ก็ตาค้างด้วยความตื่นเต้น“อะไรนะ? เกาะทะเลส่วนตัว?” ฉันพยักหน้า ติณณาจับมือทั้งสองข้างของฉันไว้ ดวงตาทั้งคู่มองมาที่ฉันด้วยความจริงใจ“ณิชาที่รัก ต้องบอกดนุนัย ถ้าไป คราวหน้าพาฉันไปด้วย ฉันรับรองว่าจะไม่เป็นก้างขวางคอ ฉันจะอยู่ที่บ้านตัวเองทุกวัน กับหาดทรายผืนนั้นที่อยู่ ตรงหน้า จะไม่ไปไหนทั้งนั้น” ว่าแล้ว ก็ยกมือข้างหนึ่งขึ้นมา อยากชูขึ้นมาสามนิ้ว แต่เป็นเพราะปัญหาของกล้ามเนื้อ เธอทำไม่ได้ แต่ก็ไม่ลืมที่ จะพูดหรอกว่า“ฉันสาบาน” เดิมทีฉันรู้สึกไม่สบายใจอยู่บ้าง ถูกการกระทำแบบนี้ของเธอกลับหยอกล้อให้หัวเราะแล้ว “ก็ได้ๆ ไปคราวหน้า ต้องพาเธอไปด้วยแน่นอน แม้เธอจะไปทำงานอยู่ต่างประเทศ พวกเราก็จะไปรับเธอก่อน” “นี่ถึงจะเป็นพี่น้องที่รักกันดี!”ติณณายกแก้วเหล้าขึ้นมาตรงหน้า“ก่อนอื่น ฉันขอดื่มเพื่อแสดงความเคารพ” ดื่มเหล้าแล้ว ในที่สุดฉันก็พูดเรื่องแม่ของนภทีป์กับดนุนัยออกมาแล้ว ที่ทำให้ฉันประหลาดใจคือ ติณณาฟังได้แค่ครึ่งเดียวก็ขัดจังหวะฉันทันที“ขอร้องล่ะ เธอตั้งสติหน่อย ไม่ว่ายัง ไงดนุนัยก็เป็นประธานของบริษัทนภากรุ๊ปจำกัด ถึงจะไร้ยางอายยังไงก็ไม่อาจลงมือกับคนแก่ที่อ่อนแอเพราะป่วย เป็นโรคได้” คำพูดของเธอ ทำให้ครู่มาฉันตกอยู่ในความเงียบ เป็นเช่นนี้หรือ? เหมือนว่าจะเป็นเช่นนี้ “แต่...” “แต่อะไร ฉันไม่ได้ช่วยพูดให้เขาดูดีเพราะอยากไปเกาะทะเลนั่นจริงๆ ตอนที่ฉันนั่งอยู่ในห้องโดยสารชั้นธุรกิจ คนร่ำรวยประเภทไหนที่ไม่เคยเห็น?”ติณณาพูดอย่างมั่นใจ“ส่วนมาก ล้วนสวมผิวหนังใจดีจอมปลอม แต่คน ประเภทนี้... ความคิดออกมาจากใจ ดนุนัยน่ะ” “เขาเป็นยังไง?” ฉันฟังอย่างเพลิดเพลิน ได้ยินเธอเว้นช่วงไว้ จึงรีบถาม ติณณาหัวเราะแล้วพูดว่า“ตอนเด็กๆเธอสนใจเขาอยู่ทุกวัน ฉันก็ต้องเคยสนใจอยู่บ้างเป็นธรรมดา บวกกับเรื่อง ราวเหล่านี้ที่เกิดขึ้นในช่วงนี้ ฉันคิดว่าแม้เขาจะไม่ใช่คนดีอะไร ก็จะไม่ทำเรื่องเลวทรามไร้ยางอายประเภทนี้ได้ อย่างแน่นอน” “แต่ว่า...ไม่ใช่เขา แล้วจะเป็นใคร?”ฉันสงสัย ติณณาครุ่นคิด มองฉันด้วยท่าทางลับๆล่อๆ“เธอว่า เธอยังมีผู้ไล่ล่าคนอื่นอีกมั้ย?”