ตอนที่104 แม้ทั้งโลกจะยืนอยู่ด้านตรงข้ามของเธอแล้วจะเป็นไรไป

ต๭นที่104 แม้ทั้งโลกจะยืนอยู่ด้านตรงข้ามของเธอแล้วจะเป็นไรไป ฉันอึ้งไปสักพัก“เป็นไปได้ยังไง! ฉันไม่ใช่เธอสักหน่อย” ฉันรู้ตัวเองดีมาก ก็ไม่ใช่คนสวยอะไร ยังจะไม่พูดถึงดนุนัยในตอนนี้ แต่นภทีป์ผู้เลิศเลอเพอร์เฟ็คถึงเพียงนี้ชอบ ฉันได้ อาจล้วนเป็นความโชคดีที่ฉันสร้างไว้ในชาติปางก่อน “แต่เรื่องนี้ ถ้าเป็นคนอื่นทำ งั้นความเป็นไปได้ที่คนคนนั้นชอบเธอก็มีมากที่สุด ถ้าเป็นแบบนี้ เธอกับนภทีป์ แตกหักกันแล้ว ยังสร้างความแค้นให้กับดนุนัย คนคนนี้จะไม่ได้รับผลประโยชน์จากความขัดแย้งหรือ?” ติณณาวิเคราะห์อย่างเป็นระบบ ฉันคิดว่าคำพูดของเธอก็ไม่ได้ไม่มีเหตุผล เพียงแค่ว่า... “วงจรชีวิตของฉันก็มีแค่นี้ เธอให้ฉันไปคิดเรื่องผู้ชายคนที่สาม แม้แต่ขอบเขตตัวเลือกสักนิดฉันก็ไม่มี” ฉันหัวเราะขมขื่นกับติณณา หลังจากนั้น ติณณาก็พูดเรื่องอื่นๆกับฉันจำนวนหนึ่ง หลักๆคือเรื่องงานของเธอ แขกแปลกประหลาดจำนวนหนึ่ง ที่ได้เจอ ฉันถูกเธอหยอกล้อให้หัวเราะอย่างมีความสุขแบบสุดขั้ว เวลาผ่านไปโดยที่ไม่รู้ตัว ฉันกับติณณาก็ไม่ได้สังเกต จนกระทั่งฉันกับติณณาได้ยินเสียงรถเบรกแหลมเล็กช่วงหนึ่งแว่วมาจากด้านตรงข้ามของทางม้าลาย ฉันเอียงศีรษะไปมอง เป็นรถสปอร์ตคันหนึ่ง “ปากานี?” ฉันยังแยกไม่ออก ก็ได้ยินติณณาพูดชื่อยี่ห้อรถขึ้น ขณะเดียวกัน เห็นได้ชัดยิ่งว่าเธอกลืนน้ำลายอยู่ครู่หนึ่ง ครู่ต่อมา ประตูรถยกขึ้นเหมือนดั่งปีก ฉันเห็นดนุนัยลงมาจากที่นั่งด้านข้างคนขับ เดินมาทางฉัน สีหน้าจริงจัง ท่าทางนั้น ก็เหมือนอยากกลืนกินฉันทั้งเป็น ใจฉันสั่นอยู่ครู่หนึ่ง ลุกขึ้นมา การตอบสนองแรกก็คืออยากวิ่ง! แต่ชายหนุ่มเดินเร็วเกินไป ไม่รอให้ฉันขยับขา เขาก็เดินมาถึงตรงหน้าฉัน จับแขนฉันไว้“ทำไมไม่บอกผมว่า คุณจะออกมา?” “แค่ทานข้าวมื้อหนึ่งกับติณณาเท่านั้น” “แล้วมือถือคุณล่ะ? ไม่รับโทรศัพท์!”ชายหนุ่มมองฉัน ฉันหยิบมือถือขึ้นมา เห็นมือถือปิดเครื่องไปแล้ว พยายามจะเปิดเครื่อง ที่แสดงให้เห็นคือแบตหมดแล้ว ดนุนัยมองฉันเปิดมือถือ“อย่าเสียแรงเปล่าเลย ถูกผมโทร.หาจนแบตหมดแล้ว” “...” ถูกเขาโทร.หาจนแบตหมดแล้ว ฉันจำได้ว่าก่อนออกมาฉันชาร์ตแบตเกือบเต็มแล้ว “ไอ่โยโย๋ คนสวย” ตอนที่ดนุนัยจะลากฉันกลับบ้าน ก็มีผู้ชายอีกคนลงมาจากรถ คนนั้นเดินมุ่งหน้าเข้ามา เว้นผ่านพวกเราไป เดินเข้าไปหาติณณาโดยตรง มือขวาวางบนไหล่ซ้าย ก้มหน้ามอง เล็กน้อย“เจอกันอีกแล้ว นี่อธิบายว่าพวกเรามีบุญวาสนาต่อกัน” ปรานต์นั่นเอง ติณณามองเขาสักพัก กรอกตาแรงไปที“ฉันกลับก่อนนะ” “อย่าสิครับ คนสวย! คุณยังไม่ได้บอกชื่อผมเลย” ปรานต์จะตามเข้าไป จากนั้นดนุนัยก็เตือนอย่างเย็นชา“กลับไป ไม่งั้นจะไม่ให้นายยืมรถคันนี้ไปขับแล้ว” ประโยคเดียว ขาของปรานต์ที่จะเดินตามติณณาไปก็เก็บกลับมาทันที กลับมายืนข้างกายพวกเรา ด้วยความเร็ว แสง มองฉัน หัวเราะคิกๆ“คุณให้พวกเราเจอตัวง่ายๆหน่อย ถ้าหาคุณไม่เจออีก พี่ใหญ่ของพวกเราก็จะแจ้ง ตำรวจให้ค้นหาทั่วทั้งเมือง” “หืม?” ฉันเงยหน้ามองดนุนัย ชายหนุ่มก็กรอกตาใส่ปรานต์ไปที“แกพูดพล่ามมากไปแล้ว ไปขับรถ” “ครับๆ”แม้ปรานต์จะตอบกลับอย่างเปี่ยมสุข แต่ยังเหลือบมองแผ่นหลังของติณณาด้วยความเสียดาย เขาส่งพวกเรากลับบ้าน ดนุนัยพาฉันขึ้นไปข้างบน ตลอดทางล้วนมีสีหน้าเย็นชา ใจฉันก็เป็นกังวลไม่มีที่เปรียบ ไม่รู้ว่าเขากำลังโกรธเรื่องอะไร โกรธที่ตอนบ่ายฉันเข้าใจเขาผิด หรือโกรธที่ตอนกลางคืนไม่ได้รับสายเขา ที่เป็นกังวลยิ่งกว่านั้นคือจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อกลับถึงบ้านแล้ว ตอนที่ประตูบ้านเปิดออก ฉันเห็นไฟในห้องยังเปิดอยู่ รู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อยอย่างไม่คาดคิด แม้กระทั่งฉันคิดไปถึงดนุนัยจะขังฉันไว้หรือไม่ หรือว่า... ขณะที่ฉันกำลังคิดเรื่อยเปื่อยอยู่นั้น พอดนุนัยยื่นมือ ก็ลากฉันเข้าไปในห้อง ตอนนั้นครู่ต่อมาใจฉันก็แน่นตึงขึ้นมา พูดขอโทษตามจิตใต้สำนึก“ขอโทษค่ะ ฉัน...” เพิ่งพูดออกมาได้แค่ครึ่งเดียว ก็ถูกชายหนุ่มกอดไว้ในทันที กอดไว้แน่นๆ ฉันนิ่งอึ้งอยู่ที่เดิม ใบหูแนบติดกับหน้าอกของชายหนุ่ม ช่วงเวลานั้น ฉันได้ยินเพียงเสียงหัวใจเต้นกระฉับกระเฉง จนกระทั่งไม่กี่วินาทีต่อมา ฉันจึงได้ยินเสียงของชายหนุ่มแว่วมาจากเหนือศีรษะ“คุณรู้มั้ย อีกนิดเดียวผมก็จะ ร้อนใจจนเป็นบ้าแล้ว ผมนึกว่าคุณไปกับนภทีป์แล้ว หาคนไปค้นข้อมูลพาสปอร์ตของพวกคุณแล้ว” ฉันตะลึงงัน เสียงของดนุนัยในเวลานี้ยังคงเป็นความรู้สึกลึกซึ้งเช่นนั้น “ประธานดนุนัย” “เรียกผมว่าดนุนัย ผมไม่ให้คุณพูดจาห่างเหินกับผมแบบนี้” “แต่ว่า...” “เชื่อฟังเถอะ ที่รัก” เสียงของชายหนุ่มอ่อนโยนเป็นพิเศษ ฉันยืนอยู่ตรงนั้น แทบจะละลายท่ามกลางความอ่อนโยนส่วนนี้ นึกไปถึงคำพูดที่ติณณาเคยพูดไว้กับฉัน ฉันยกมือ กอดชายหนุ่มไว้อย่างควบคุมไม่ได้“ขอโทษค่ะ ดนุนัย ฉันรู้ ว่าเรื่องนั้นไม่เกี่ยวข้องกับฉัน เพียงแค่ว่าฉันได้ยินคุณคุยโทรศัพท์” ฉันก็ไม่รู้ว่า ทำไมฉันในคืนนี้ถึงเป็นแบบนี้ไปได้ บางทีดื่มเบียร์มานิดหน่อย หัวสมองของฉันจึงเลอะเลือนเล็กน้อย ดังนั้นนำทัศนียภาพเบื้องหน้าจินตนาการเป็นแบบที่ตัวเองคาดหวังไว้ “โทรศัพท์สายนั้น...”ดนุนัยได้ยินคำว่าโทรศัพท์ ลังเลสักพักอย่างเห็นได้ชัด จึงจะพูดว่า“ไม่เกี่ยวข้องกับคุณ นอนเร็วหน่อยเถอะ” แม้ฉันจะมึนเมาอยู่บ้าง แต่ก็รู้สึกได้ว่า เขากำลังปิดบังอะไรฉันไว้ ฉันไปนอน ตอนที่ตื่นขึ้นมาในวันที่สอง ดนุนัยไม่อยู่อย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน ฉันมองเตียงนอนราบเรียบด้านข้าง รับรู้ได้ว่า เมื่อวานดนุนัยไม่ได้นอนที่บ้าน เขาไปไหนแล้วล่ะ? ฉันจะทานอาหารเช้า ก็ได้รับข้อความแชทที่ติณณาส่งมา: ฉันคิดทบทวนคำพูดเมื่อวาน แม้เขาจะไม่ได้เป็นคนทำ เรื่องนั้น เขาก็ไม่ใช่คนไร้ความสามารถ ข้อความแชทนี้ ฉันไม่เข้าใจเลยสักนิด ถามเธอกลับว่า:อะไรหรือ? ‘เธอไม่รู้หรือ? เธอไม่ได้เข้าเวยป๋อหรือ? ไม่ได้อ่านข่าวกอสซิปหรือ?’ติณณาตอบแชทเสร็จ ก็โยนลิ้งก์เวยป๋อ อันหนึ่งมาให้ฉัน ฉันกดเข้าไป อ่านพาดหัวข่าวสักพัก เป็นเรื่องที่จิณณาได้รับการโจมตีอย่างหนักเนื่องจากการลอกเลียนแบบ ฆ่าตัวตายเข้าโรงพยาบาล ดนุนัยไม่ สนใจความเกลียดชังในอดีต เข้าโรงพยาบาลอยู่เป็นเพื่อนคู่หมั่นกลางดึก ยังมีรูปถ่ายที่แอบถ่ายจากหน้าต่างห้องผู้ป่วยหนึ่งใบ เป็นรูปที่ดนุนัยนั่งข้างเตียง จับมือจิณณาไว้ เห็นรายงานข่าวนี้ นึกถึงคำพูดเมื่อวานของดนุนัยขึ้นมาอีกครา ฉันพลันรู้สึกว่าตัวเองถูกตบหน้าฉาดใหญ่ในตอนที่ ไม่รู้ตัว คิดมาตลอดว่าตัวเองกำลังแก้แค้นจิณณา ตอนนี้ดูเหมือนว่า ใครกำลังแก้แค้นใครอยู่กันแน่? ฉันบอกไม่ได้อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนหน้านี้ฉันโพสต์รูปถ่ายลงเวยป๋อ จิณณาสะดุดตกจากแท่นบูชา ชื่อเสียงจึงเสื่อมเสียอย่างใหญ่หลวง สตูดิโอ ของจิณณาปิดทำการชั่วคราว ทินบัติออกมาให้สัมภาษณ์ด้วยตัวเอง พูดว่าถ้าเป็นเรื่องจริง อย่างนั้นแล้วการหมั้นครั้งนี้ก็จะถูกยกเลิก แต่แม้ว่าทั้งโลกจะยืนอยู่ด้านตรงข้ามกับเธอแล้วจะเป็นไรไป? ดนุนัยยืนอยู่ฝั่งเดียวกันกับเธอ ฉันจิตใจหดหู่ เก็บของแล้ว ก็กลับถึงในบ้านของตัวเอง ตอนที่เดินเข้าประตูมา ทันได้พบจรณ์ที่กำลังออกประตูไปพอดี เขามองฉัน ยิ้มน้อยๆ“ทำไมถึงนึกขึ้นได้ว่าจะกลับบ้านล่ะ?” “อืม” ฉันเพียงพยักหน้าอย่างเฉื่อยชา ไม่รู้จะพูดอะไรดี จรณ์ก็ไม่ได้ไล่ถาม บอกลาฉันทีหนึ่งก็ออกประตูไปแล้ว แต่ที่ทำให้ฉันประหลาดใจคือ ในวันเดียวกัน ก็มีข่าวใหม่ข่าวหนึ่งเผยแพร่ออกมาแล้ว ก็เกี่ยวกับการตายของบุญทิวาในปีนั้น ที่แท้หลังจากที่เรื่องที่เคยวางแผนทำเผยแพร่ออกมาแล้ว มีคนอยู่ในที่ลับลอบตรวจสอบคดีการตายของบุญทิวา ในปีนั้นขึ้นมาใหม่ มีหลักฐานจำนวนมากแสดงให้เห็นว่า เกี่ยวกับการตายของบุญทิวา จิณณาก็ตกเป็นผู้ต้องสงสัยด้วย