ตอนที่105 ทำอะไรได้ไม่ดี ก็ต้องเป็นชู้ให้ได้

ต๭นที่105 ทำอะไรได้ไม่ดี ก็ต้องเป็นชู้ให้ได้ ฉันอ่านข่าวนี้ คอนเม้นท์ด้านล่างควบคุมไม่ได้เล็กน้อย ชาวเน็ตส่วนใหญ่ล้วนคิดว่า จิณณาต้องเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้อย่างหนีไม่พ้น บางทีผู้หญิงที่แสดงความคิดเห็นมีค่อนข้างมาก ส่วนใหญ่ล้วนกำลังด่าว่าจิณณาเป็นดอกบัวขาว โสเภณีชาเขียว หลอกดนุนัยแล้ว ฉันปิดโทรศัพท์ สะบัดหัว เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับฉันหรือ? ก็ไม่ ไม่ว่าในใจดนุนัยจะมีฉันหรือไม่ แค่ฉันมีตัวตนอยู่ตรงนี้ ก็จะรู้สึกเกลียดชังจิณณาอย่างแน่นอน ที่ฉันสามารถทำได้อาจมีเพียงสิ่งเหล่านี้ แต่แค่นี้ก็พอแล้ว แต่ ฉันต้องหางานแล้ว ที่บ้านฉันก็ไม่มีคอมพิวเตอร์ ก็ยิ่งรู้สึกว่าไม่สะดวกสบาย ดังนั้นแค่ไปซื้อคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊คเครื่องหนึ่งจากในร้าน พิจารณาถึงต่อจากนี้ต้องใช้ทำโฟโต้ช็อป ซื้อเครื่องที่ แพงหน่อย แต่ประสิทธิภาพสูง พอกลับมาแล้ว สิ่งแรกที่ฉันทำคือแก้ไขเรซูเม่ของตัวเอง ก็เริ่มส่งไปยังบริษัทแต่ละแห่งตามลำดับ แค่หวังว่าช่วงตรุษจีนถือโอกาสตอนที่คนจำนวนมากลาออกเปลี่ยนงาน สามารถทำให้ฉันหางานได้อย่างหนึ่ง แม้จะเป็นงานธรรมดาก็ไม่เป็นไร ฉันส่งเรซูเม่อยู่ที่บ้านทั้งวัน ช่วงเย็นจึงนึกขึ้นได้ว่าตัวเองยังไม่ได้ทานข้าว ตู้เย็นบ้านฉันไม่มีวัสดุดิบอะไรเลย ทำได้เพียงออกไปหาอะไรทานข้างนอก ฉันเดินไปถึงย่านการค้านอกชุมชน หาร้านอาหารฟาสต์ฟู้ดแห่งหนึ่งตามใจชอบ ทานข้าวเสร็จก็ไปซื้อผัก ไข่ และเนื้อที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตเสียหน่อย เตรียมเปิดแก๊สทำกับข้าวที่บ้าน ตอนที่ฉันซื้อของเสร็จเดินเข้าไปในบ้าน รถเก๋งคันหนึ่งเข้ามาจอดตรงหน้าฉัน ไม่นานประตูที่นั่งด้านข้างคนขับก็เปิดออก ฉันเห็นชวลัยเดินลงมาจากรถ ตะโกนเสียงดัง“ณิชา หยุดเดี๋ยวนี้ นะ!” ไม่นาน ปณัยก็เดินลงมาจากด้านคนขับ “ลมอะไรหอบพวกคุณมาถึงที่นี่?”ฉันเล่นตลกฝืด กำลังจะเดินอ้อม ชวลัยขวางทางฉันไว้ เดินเข้ามาก็จับผมฉันไว้ ด่ากรวดว่า“เธอยังมีศักดิ์ศรีอยู่หรือเปล่า ทำอะไรได้ไม่ดี ก็ต้อง เป็นชู้ให้ได้ อีกนิดเดียวก็จะบีบบังคับจิณณาให้ตายแล้ว เธอพอใจหรือยัง?” “ปล่อยมือ” มือฉันถือของอยู่ ไม่ค่อยสะดวก ชวลัยซ้ำเติมหนักกว่าเดิม“ฉันจะบอกให้นะ ตอนนี้จิณณายังไม่พ้นขีดอันตราย ถ้าเธอเป็นอะไรขึ้นมา ฉันจะ ตาม จองล้างจองผลาญเธอไม่จบไม่สิ้น!” “แต่เธอฆ่าลูกของหนูไปแล้ว” “ลูกของเธอ? ลูกของเธอจะไปมีค่าอะไร!”ชวลัยพูดสบประมาท“เด็กที่เกิดจากหมาไม่มีเจ้าของก็เป็นหมาไม่มี เจ้าของ ” เพลิงพิโรธพลันแล่นเข้าสู่สมอง ตะคอกขึ้นมาทันที“หุบปากนะ!”ฉันเดือดดาล กำถุงพลาสติกที่มีไข่ไก่อยู่ด้านในไว้แน่น ครู่ต่อมายกขึ้นทุบศีรษะชวลัย! เสียงโป๊ะต่ำๆเสียงหนึ่ง เพราะแรงฉันเยอะ ไข่ไก่ทุกฟองล้วนแตกแล้ว ไข่ขาว ไข่แดงรวมกับเปลือกไข่ที่แตกแล้วไหลออกจากรูฉีกขาดของถุงพลาสติก เปรอะเปื้อนบนผมและใบหน้า ของชวลัยโดยตรง เธอพลันมึนงง! มือก็คลายออกแล้ว ครู่ต่อมาฉันดึงผมตัวเองออกจากมือเธอ พูดอย่างเย็นชาว่า“ทั้งหมดที่เกิดขึ้น จิณณาล้วนทำตัวเอง เรื่องแย่ๆที่ เกิดขึ้นก็เกิดจากการกระทำของตัวเธอเอง ไม่เกี่ยวข้องกับหนูทั้งสิ้น “กลับมานี่เดี๋ยวนี้ ไปขอโทษจิณณาของพวกเราซะ ไปบอกกับสื่อว่า รูปภาพของบุญทิวาพวกนั้นแกเป็นคนทำ ปลอมขึ้นมา” ฉันเพิ่งเดินได้หนึ่งก้าว ก็ถูกปณัยดึงต้นแขนไว้ เขาเป็นผู้ชาย แรงเยอะจนจับไว้แน่นมาก “เป็นไปไม่ได้ รูปภาพนั้นไม่ใช่ของที่จะทำปลอมขึ้นได้”ฉันมองปณัย รู้สึกว่าน่าขัน“จิณณาเป็นลูกสาวของคุณ หรือคุณจะไม่รู้ว่าเธอมีความสามารถในระดับไหน?โง่เง่าแบบนั้น เธอสามารถสร้างสรรค์ผลงานแบบไหน ออกมา ได้ คุณรู้ดีไม่ใช่หรือ?” “แกอย่าพูดจาไร้สาระ จิณณาฉลาดมาก เธอก็แค่ไม่ค่อยขยัน” ชวลัยก็อยากเข้ามาตีฉัน กลับถูกปณัยคว้าตัวไว้ ปณัยมองฉัน สายตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง“ฉันให้เธอห้าแสน ออกไปจากเมืองดรัล ไปจากดนุนัย อย่ากลับ มาอีก” น้ำเสียงของเขา เหมือนได้ทำการตัดสินใจครั้งใหญ่หลวง “ปณัย คุณบ้าไปแล้วหรือ ให้เงินเธอทำไม?”ครู่ต่อมาชวลัยก็ไม่พอใจแล้ว ฉันกลับเล่นตลกฝืด“ห้าแสนหรือ? คุณปณัยให้เงินขอทานทานข้าวหรือคะ? ห้าแสนยังน้อยกว่าราคาเสื้อตัวหนึ่ง ที่ดนุนัยซื้อให้หนูด้วยซ้ำ ทำไมหนูต้องปล่อยมหาเศรษฐีคนหนึ่งไปเพราะเงินที่เท่ากับราคาเสื้อผ้าตัวหนึ่งด้วย ล่ะ?” ก่อนหน้านี้ฉันเคยตรวจสอบราคาเสื้อผ้าที่ดนุนัยซื้อให้ฉัน มีชุดราตรีอยู่หลายตัว ได้ราคาหลายแสน “ถุ้ย! แกเป็นชู้จนมีหน้ามีตาแล้ว! เป็นชู้ ใช้จ่ายเงินพี่เขยตัวเอง! แกมีสิทธิ์อะไร! เงินพวกนี้ก็ควรจะให้จิณณาซะ มากกว่า” ที่แท้ชวลัยคิดจะแก้แค้นเพราะเหตุนี้ ฉันใช้สายตาน่าขบขันมองเธอ“คุณเข้าใจผิดแล้ว เงินพวกนั้นเป็นของดนุนัย สิทธิ์ในการควบคุมก็อยู่ที่เขา จิณณาไม่มีความสามารถ หาเงินไม่ได้ โทษใครได้?” แม้ประโยคนี้ฉันจะพูดอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก แต่อยู่ต่อหน้าพวกเขาฉันจะแสดงออกมาไม่ได้ “ถุ้ย! ก็ไม่ได้เป็นเพราะว่าแกง่ายหรือไง! จิณณาของฉันไม่ได้ง่ายเหมือนแก” ชวลัยชี้หน้าด่ากรวดฉัน มือที่ปณัยจับแขนฉันไว้ก็ออกแรงเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ“ว่ามา จะไปหรือไม่ไป” “ไม่ไป” “ขึ้นรถไปกับผม!” การปฏิเสธของฉันยั่วโมโหปณัยเข้าให้แล้ว เขาลากฉันขึ้นรถ ฉันดิ้นรนสุดชีวิต ในที่สุดปณัยก็หมดความอดทนแล้ว ใช้เท้าเตะบนร่างของฉันทีหนึ่ง ด่ากรวด“ไปดีๆไม่ชอบใช่มั้ย” ฉันเพราะถูกเขาจับต้นแขนไว้ ครู่ต่อมา ภายใต้การนำของเขา แทบจะประสบกับ... ความเจ็บปวดจากเท้าของเขา! แต่นิสัยของฉันก็คือดื้อรั้น ฉันฝืนลุกยืนขึ้นมา ใช้ถุงพลาสติกในมืออีกข้างหนึ่งเหวี่ยงไปทางเขาตรงๆ“หนูไป ไม่!” คราวนี้ คนรอบข้างเห็นว่ามีคนมีเรื่องวิวาทกัน ก็ล้อมเข้ามาแล้ว แต่ก็แค่มารับชมความสนุก บนร่างของชวลัยล้วนเต็มไปด้วยไข่ไก่ พอเห็นว่ามีคนมามุงดูแล้ว ก็ให้ปณัยลากฉันออกไป ปณัยจะลากฉันขึ้นรถ ฉันไม่ไป แต่เขาแรงเยอะ ฉันสู้แรงเขาไม่ไหว ทำได้เพียงร้องขอความช่วยเหลืออย่างสุดชีวิต ชวลัยยืนอยู่ที่เบาะหลัง อธิบายกับคนรอบ ข้าง พูดว่า“ขอโทษนะคะ ลูกสาวคนนี้ของฉัน หนีตามผู้ชาย ถูกพวกเราจับได้แล้ว” พอทุกคนได้ฟัง หลังจากนั้นไม่ว่าฉันจะพูดยังไง ก็ไม่มีใครสนใจอีกเลย ตอนที่ฉันกำลังสิ้นหวัง พละกำลังมหาศาลแรงหนึ่งพลันจับปณัยไว้ ปณัยตุปัดตุเป๋ไปด้านหลังสักพัก ฉันก็ถูกเขาลากออกมาแล้ว ครู่ต่อมาก็ชนเข้ากับอ้อมกอดหนึ่งที่ระบุได้แน่ชัด ดนุนัยนั่นเอง บางทีอาจสืบเนื่องมาจากการแก้แค้น ฉันเขย่งปลายเท้าขึ้น คล้องคอดนุนัย ออดอ้อน“ดนุนัย โชคดีที่คุณมา พอดี ไม่งั้นพวกเขาจะส่งฉันออกจากเมืองดรัลแล้ว” แขนข้างหนึ่งของดนุนัยวางบนร่างของฉัน ดวงตาค้อนไปทางชวลัยที่มีเปลือกไข่เปรอะเปื้อนอยู่เต็มศีรษะ และ ปณัยที่ยืนอยู่ข้างๆ พอชวลัยเห็นดนุนัย จึงรีบพูดว่า“ลูกเขย จิณณาของฉันยังอยู่ในโรงพยาบาล คุณกลับมาทำอะไรหรือ? มาเอา ของไปให้จิณณาใช่มั้ย?” “ผมกับจิณณายังไม่ได้หมั้นกันจริงๆ” ดนุนัยพูดเสียงเรียบ ครู่ต่อมา ก็โยนความสัมพันธ์ระหว่างตัวเองกับบ้านจันทร์พานิชย์ออกไปไกลๆ ช่วงเวลานี้ ชวลัยกับปณัยล้วนมีสีหน้าละอายใจเล็กน้อย ปณัยแสดงสีหน้าไม่พอใจยิ่ง“แม้จะไม่ได้หมั้น แต่นายกับจิณณาก็ตกลงกันไว้แล้ว วันนั้นนาย แล้วก็ปู่ของนาย ก็อยู่ที่นั่นด้วย ตอนนี้เธอนอนโรงพยาบาล อาการแย่มาก แต่นายกลับจะมาปกป้องดูแลณิชาอยู่ที่นี่? ถ้าไม่ใช่เธอ จิณณาจะคิดไม่ตกได้อย่างไร?” “ใช่! ที่เด็กจิตใจดี ร่าเริงอย่างจิณณาคิดไม่ตกล้วนเป็นเพราะถูกเธอบีบบังคับ” ชวลัยก็พูดด้วย “กับหนู...” ตอนที่ฉันกำลังจะแก้ตัวให้ตัวเอง ก็ได้ยินดนุนัยพูดว่า“ณิชาทำให้เธอลอกเลียนแบบผลงานของคนอื่นหรือ ครับ?” เขากำลังพูดแทนฉัน