ตอนที่106 เก็บชีวิตหนึ่งกลับมา

ต๭นที่106 เก็บชีวิตหนึ่งกลับมา ชวลัยหน้าซีดเผือด แต่ไม่นานก็พูดขึ้นว่า“ลอกเลียนแบบอะไร? นั่นล้วนเป็นเพราะณิชาอิจฉาที่จิณณามี พรสวรรค์ เมื่อก่อนเธอรู้จักกับบุญทิวาพอดี จึงทำเรื่องพวกนี้เพื่อวางแผนทำร้ายจิณณา” “หรือคะ?”ฉันฟังชวลัยแก้ตัวด้วยใบหน้าซีดเผือดแล้ว เพียงรู้สึกว่าน่าขัน“คนที่พูดว่างานชิ้นนั้นเป็นผลงาน ของบุญทิวาไม่ได้มีแค่หนูคนเดียว หนูจำได้ว่า คนจำนวนมากในสาขาอาชีพเดียวกันก็ระบุได้ชัดเจน จะโทษก็แค่ โทษที่จิณณาโง่เง่า ผลงานของบุญทิวามีเอกลักษณ์เฉพาะตัวที่ชัดเจนขนาดนี้ เธอลอกเลียนแบบก็เหมือนจับได้ คาหนังคาเขา” “ไปกันเถอะ กลับไป” ดนุนัยจะลากฉันออกไป ชวลัยกำลังจะเข้ามาคว้าตัวฉันไว้ กลับถูกปณัยคว้าตัวไว้ ที่จริงแล้วพวกเขากล้าตำหนิฉัน กลับไม่กล้าตำหนิดนุนัย ดนุนัยพาฉันเข้าไปในเขตชุมชน ที่จริงแล้วหลังจากนั้นก็จะเดินไปยังบ้านของเขา ฉันยืนอยู่ที่เดิม ถามเขาว่า“ดนุนัย เมื่อคืนคุณอยู่ในห้องพักผู้ป่วยของจิณณาหรือ?” “ใช่ เมื่อคืนเธอ... ”ตอนที่ดนุนัยพูดถึงตรงนี้ เว้นช่วงสักพัก เหมือนกำลังใคร่ตรองอะไรบางอย่าง จากนั้นจึงพูดว่า“ฆ่าตัวตายอยู่ด้านนอกแล้ว โชคดีที่มีคนผ่านมาเห็นได้ทันเวลา เก็บชีวิตหนึ่งกลับมา” “ถ้าเธอฆ่าตัวตายทุกคืน คุณก็จะไปอยู่เป็นเพื่อนทุกคืนเลยหรือ?”ฉันพูดจบ ก็หัวเราะประชดประชัน“ก็ใช่ เธอ เป็นคู่หมั่นของคุณ” ดนุนัยดูออกว่าฉันโกรธ ไม่ได้พูดอะไร ก็ไม่ได้ตอบกลับ เพียงยื่นมือมาจะกอดรัดฉันเข้าไปในอก ฉันถอยหลังก้าวที ฉันผละออก ถามเขาว่า“งั้นดนุนัย เรื่องลูกของพวกเรา คุณตรวจสอบได้ว่าอย่างไร? เป็น อย่างที่เธอพูดหรือเปล่า?” “ผมให้คนไปตรวจสอบดูแล้ว ตอนนี้ยังไม่มีหลักฐาน”ดนุนัยว่า ฉันไม่รู้ว่าเขาแค่ทำพอเป็นพิธีต่อหน้าฉันหรือเปล่า แต่นักธุรกิจที่เก่งกาจก็ต้องเป็นนักแสดงที่ดีเช่นกัน ถ้าเขาต้องการจะโกหกฉัน งั้นฉันอาจหาช่องโหว่ออกมาได้ยากมาก “อืม ยังมีอีกเรื่องหนึ่ง ฉันกำลังหางานทำอยู่ ต่อจากนี้ฉันก็อยู่บ้านตัวเองเถอะ แบบนี้ ต่อจากนี้คุณกับจิณณาก็จะ ได้ทำอะไรสะดวก” ฉันพูดจบ คิ้วของดนุนัยขมวดขึ้นมาแล้ว เขามองฉัน ถามฉันว่า“หึงหรือ?” “นี่ไม่ใช่ผลลัพธ์ที่คุณต้องการหรือ?”ฉันก็ไม่ปฏิเสธ แม้ฉันอยากนำความรู้สึกที่ฉันมีต่อดนุนัยขุดออกมาจากในใจ ทำให้เขากลายเป็นคนที่ไม่แสแยคนหนึ่งอย่าง สมบูรณ์ แต่ตอนที่ฉันได้ลองทำจริงๆ จึงพบว่านี่เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เรื่องหนึ่ง ดนุนัยมองฉันที่ยืนอยู่ห่างจากเขาสองก้าว ดวงตาคบกริบสะท้อนความอ่อนโยนส่วนหนึ่งเข้ามา“ผมขอโทษเพื่อ เป็นการชดเชย ผมจะยกชั้นนั้นที่อยู่ด้านล่างห้องทำงานของผมขึ้นมา สร้างทีมสำหรับคุณทีมหนึ่ง คุณคิดว่าเป็นอย่างไร?” ชั้นล่างห้องทำงานของเขา ก็คือชั้นรองดาดฟ้าของบริษัทนภากรุ๊ปจำกัด ที่ตรงนั้น ไม่ว่าสตูดิโอที่จิณณาเคยอยู่จะอยู่ใกล้บริษัทนภากรุ๊ปจำกัดแค่ไหน ก็ไม่อาจใกล้ไปกว่าที่นี่ได้แล้ว “ฉันรู้สึกว่าคุณทำแบบนี้ เหมือนเป็นวิธีที่ฮ่องเต้สมัยก่อนทำเพื่อเอาชนะใจนางสนม พระราชทานลิ้นจี่ไม่กี่ลูกแก่ ฮองเฮา พระชายารองหึงหวง คุณก็ขนต้นลิ้นจี่ต้นหนึ่งเข้าไปปลอบใจ ฉันไม่ต้องการ ฉันจะไป...บริษัทเตชิต ออกแบบ”ฉันพูด ตอนนี้บริษัทเตชิตออกแบบก็น่าจะเปลี่ยนคนทั้งหมด ฉันไปที่นั่น อาจไม่มีใครรู้จักฉันแล้ว “อย่างนั้นก็ดี คุณจะไปเมื่อไรก็ได้”ในการแสดงออกของดนุนัย ไม่มีความประหลาดใจหลงเหลืออยู่เลย เหมือนว่า เขาก็รู้ตั้งนานแล้วว่าฉันจะปฏิเสธ ดังนั้นก็แค่ขยับฝีปากพูด นี่ทำให้ฉันรับรู้อะไรได้แล้ว... ฉันพูดว่า“แต่ฉันก็ต้องการชั้นนั้นที่อยู่ด้านล่างห้องทำงานของคุณ สำหรับจะทำอะไรนั้น ฉันค่อยคิดทีหลังก็แล้วกัน” ที่จริงฉันนึกว่า ข้อเรียกร้องนี้ของฉันจะทำให้ดนุนัยลำบากใจอยู่บ้าง ที่แท้ชั้นล่างของบริษัทนภากรุ๊ปจำกัด ปกติแล้วเป็นห้องทำงานของประธานเจ้าหน้าที่ฝ่ายปฏิบัติการ ยังมีห้อง ทำงานของผู้บริหารระดับสูงจำนวนหนึ่ง ให้ฉันหรือ? เป็นไปได้อย่างไร ที่ทำให้ฉันประหลาดใจคือ ดนุนัยพูดประโยคหนึ่งอย่างตรงไปตรงมา“ได้ ภายในสามเดือนช่วยยกขึ้นมาให้คุณ” ฉันตะลึงงัน ชายหนุ่มกลับพูดต่อว่า“เงื่อนไขคือ ไม่อนุญาตให้คุณกลับไปอยู่บ้านตัวเอง ต้องอาศัยอยู่กับผม” เงื่อนไขนี้แลกกับทั้งชั้นของบริษัทนภากรุ๊ปจำกัด มีแค่คนโง่เท่านั้นที่ไม่แลก “ได้ ไม่กลับ” ฉันรับปากไว้แล้ว ฉันกลับบ้านกับดนุนัย ที่ทำให้ฉันประหลาดใจคือ เขาเพียงเปลี่ยนเสื้อผ้าตัวหนึ่งก็จะออกไป “ไปไหนหรือคะ?” ฉันถามเขา ที่จริงแล้วก็ไม่จำเป็นต้องถาม ดนุนัยกำลังสวมรองเท้า ได้ยินฉันถามเขา หยุดสักพักจึงพูดว่า“ไปบริษัท” “อ้อ...” ฉันขานรับยาวๆให้เขาได้ยินไปที เห็นชายหนุ่มไม่หันกลับมาก็ออกไปแล้ว แต่ในความคิดของฉัน เขาก็กำลังพูดโกหก พอเขาออกไปได้ไม่นานฉันก็ออกไปบ้าง เรียกรถคันหนึ่ง แล่นตรงไปยังโรงพยาบาลนภัทร ฉันอยากพบหน้าเขาที่นั่น เขาก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้ว ฉันเข้าไปในโรงพยาบาลนภัทร เพราะก่อนหน้านี้เคยนอนโรงพยาบาล ก็นับว่ามีตัวตน หลังจากเข้าไปอย่างราบ ลื่นแล้ว เมื่อไปถึงแผนกผู้ป่วยใน ฉันก็ถามห้องผู้ป่วยของจิณณา พยาบาลเหมือนจะคุ้นเคยกับจิณณาเป็นอย่างมาก พอเห็นฉัน ก็พูดว่า“คุณคือน้องสาวฝาแฝดของจิณณาใช่ มั้ยคะ?เธอพักอยู่ที่เตียงหมายเลข7ของชั้น12” ฉันกล่าวขอบคุณ เดินตรงขึ้นชั้นบน ต้องการลอบโจมตีดนุนัย ตอนที่ฉันเดินไปถึงปากประตูห้องผู้ป่วยที่มีเตียงสภาพดีอยู่7เตียง เห็นประตูเปิดไว้ จิณณายืนข้างขอบหน้าต่าง กำลังพูดคุยกับพยาบาลที่ยืนอยู่ข้างๆ “นี่คือคนที่ถูกช่วยชีวิตกลับมาหลังจากที่พยายามฆ่าตัวตายเมื่อคืนหรือ?” ฉันคิดในใจ แม้ฉันจะไม่เห็นหน้าจิณณา แต่ท่าทางแบบนี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นคนสุขภาพสมบูรณ์แข็งแรง ตอนที่ฉันยืนมองอยู่ตรงนั้น ก็เห็นพยาบาลหันหลังจะเดินออกมา ฉันรีบถอยหลังหนึ่งก้าว หยิบแมสออกจาก กระเป๋าสวมไว้บนใบหน้า หลังจากนั้นหันหลังจะเดินไปทางลิฟต์ เพิ่งจะเดินได้สองก้าว พยาบาลคนนั้นก็เดินออกมา ฉันเห็นเธอคุยกับหมอคนหนึ่งที่อยู่ข้างๆว่า“คุณจิณณาพูดว่า สามารถโทร.หาประธานดนุนัยได้แล้ว พูดว่าเธอ ตื่นแล้ว” ตอนนั้นหมอคนนั้นกำลังยืนอยู่ด้านหน้าฉันเฉียดกันแค่นิดเดียว ฉันเอียงตามองป้ายติดหน้าอกของเขาสักพัก เห็น ในนั้นเขียนไว้ว่า‘หัวหน้า ประพุธ แก้วใส’ไม่กี่คำนี้ ฉันก้าวฝีเท้าช้าลง ได้ยินประพุธ แก้วใสคนนั้นพูดว่า“ตอนนี้เช้าเกินไปแล้ว ถ้างั้นก็ต้องรอถึงตอนบ่าย” “ฉันบอกแล้ว เธอไม่ฟัง คนข้างบนให้พวกเราดูแลเธอ ก็ทำตามที่เธอพูดเถอะ จะไม่ให้โดนตำหนิเอา” พยาบาลคนนั้นพูดจบ ก็เข้าไปในห้องทำงานห้องหนึ่งแล้ว ฉันรีบเดินไปถึงที่บริเวณบันไดที่อยู่ข้างลิฟต์ ในใจกลับเต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ โรงพยาบาลนภัทรแห่งนี้เป็นโรงพยาบาลเอกชนที่ดีที่สุดของเมืองดรัล ว่ากันว่าเจ้านายที่อยู่เบื้องหลังนั้นลึกลับ ยิ่ง แต่เป็นผู้ใหญ่ผู้โตที่ไม่น่ายั่วโมโหคนหนึ่ง “สถานที่แบบนี้ จิณณาก็สามารถหาคนมาดูแลได้?” ฉันยิ่งรู้สึกว่าจิณณาต้องมีอะไรมากกว่าที่เห็นอย่างแน่นอน เพราะแน่ใจแล้วว่าดนุนัยอาจเข้ามา ฉันก็รออยู่ที่นั่น อยากเห็นว่าอีกสักพักจิณณาจะมีอาการป่วยแบบไหนกันแน่ เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ ประมาณไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ดนุนัยก็มาแล้ว ชายหนุ่มเดินเข้ามาจากด้านนอก ไม่นานเกินรอ ไม่กี่ก้าวก็เข้าไปในห้องผู้ป่วยที่จิณณาอยู่แล้ว ฉันเดินตามไปอย่างลับๆล่อๆ มองผ่านหน้าต่างบานเล็กบนประตูเข้าไป พบว่าจิณณาเปลี่ยนไปจากที่ฉันเห็นเมื่อ ครู่นี้โดยสิ้นเชิง เธอในตอนนี้นอนหน้าซีดอยู่บนเตียง บนตัวยังห้อยสายน้ำเกลือ เครื่องมือหลายชิ้นที่ด้านข้างกำลังตรวจวัด สภาพร่างกายของเธอ ที่แท้ทั้งหมดล้วนเป็นสิ่งที่เธอกำกับและแสดงเอง จากนั้นแสร้งทำให้ดนุนัยดู ท่านประธานดนุนัยผู้สง่างามที่น่าสงสาร ถูกผู้หญิงคนหนึ่งเล่นละครตบตาอีกครั้ง ฉันออกจากโรงพยาบาลนภัทรแล้ว ตอนกลางคืน ประมาณสี่ทุ่มกว่าๆดนุนัยจึงจะกลับบ้าน ทั้งเนื้อทั้งตัวเต็มไปด้วยกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อ ไม่ต้องอธิบาย แล้วว่าเขาไปไหนมา สมัครใจเดินเข้ามาช่วยเขาถือเสื้อสูท พูดเสียงเรียบว่า“ประธานดนุนัย คนเก่งกาจเช่นนี้คนหนึ่ง กลับถูกจิณณา ล้อเล่นจนหัวหมุน ไม่รู้จะว่ายังไงดี”