ตอนที่107 วันเกิดที่เขาเตรียมเพื่อฉัน

ต๭นที่107 วันเกิดที่เขาเตรียมเพื่อฉัน ดนุนัยมองมาทางฉัน ไม่พูดจา ฉันพูดเรื่องที่วันนี้ไปเยี่ยมจิณณาที่โรงพยาบาลนภัทรออกมา รวมถึงเรื่องที่เธอยืนอยู่หน้าเตียงด้วยอาการเป็นปกตินี้ด้วย หลังจากนั้น ฉันก็เงยหน้ามองไปทางดนุนัย มุมปากโค้งรอยยิ้มขี้เล่นขึ้น“คุณไม่เชื่อฉันก็ได้นะ” พูดจบ ฉันยื่นเสื้อผ้าให้สาวใช้ที่อยู่ข้างๆ เดินเข้าไปในห้องอย่างไม่สนใจใคร กลับได้ยินดนุนัยที่อยู่ด้านหลังพูดว่า“อีกไม่กี่วันก็จะถึงวันเกิดของคุณแล้ว มีที่ที่อยากไป หรือของขวัญที่อยาก ได้มั้ย” วันเกิด คำนี้สำหรับฉันแล้วคุ้นเคยแต่ก็ไม่ชัดเจนในการรับรู้ นับวันแล้ววันเล่า วันเกิดใกล้จะมาถึงจริงๆแล้ว แต่ยังเหลืออีกสองอาทิตย์กว่าๆ ฉันหันหน้าไป มองดนุนัย ชายหนุ่มกำลังใช้มือแก้เนคไทออก พูดตามตรง ท่าทางแบบนั้นของเขาเซ็กซี่จะตาย เขาแก้เนคไทออก ทั้งปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออก เผยให้เห็นกล้ามอกแกร่งส่วนหนึ่ง ดวงตาดำเรียวลึกคู่นั้นมองฉัน ฉันรู้สึกได้ว่าที่จริงแล้วเขาก็มองจิณณาแบบนี้ มือเรียวยาวทั้งคู่ก็สามารถจับมือจิณณาได้ทุกเมื่อ ที่ฉันต้องการ คือดนุนัยที่สมบูรณ์ครบทุกส่วนคนหนึ่ง ดนุนัยที่มีไว้สำหรับฉันแค่คนเดียวคนหนึ่ง แต่ฉันรู้ว่า มันเป็นไปไม่ได้ ฉันมองดนุนัยอย่างเงียบๆ พูดชัดถ้อยชัดคำว่า“ที่ฉันต้องการ คือคุณในแบบที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน” หากเป็นเจ้าของไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นก็อย่ารู้จักกันเลย “อย่าพูดโดยใช้อารมณ์”ดนุนัยเดินเข้ามา โอบรัดฉันไว้ ครั้งนี้ฉันไม่ได้ต่อต้าน เพียงได้ยินเสียงของชายหนุ่มแว่วมาจากเหนือศีรษะ“ผมรู้ว่าคุณต้องการอะไร ให้เวลาผม สักนิด ต่อจากนี้ข้างกายผมจะมีเพียงผู้หญิงคนเดียวซึ่งก็คือคุณ” โกหก ฉันพูดประโยคนี้อยู่ในใจ ทั้งที่รู้ว่าเขากำลังโกหก แต่คำโกหกนี้น่าฟังเกินไปแล้ว สำหรับฉันในตอนนั้น มีความอาลัยอาวรณ์ส่วนหนึ่งท่ามกลางสิ่งเหล่านี้ วันนั้นดนุนัยจองร้านอาหารจัดวันเกิดให้ฉัน สั่งเค้ก และส่งชุดราตรีให้ฉัน วันที่สอง ฉันก็เข้าทำงานที่บริษัทเตชิตออกแบบอีกครั้ง ประธานคนปัจจุบันของบริษัทเตชิตออกแบบก็เป็นคนของดนุนัย ชื่อเวทน เขารู้ว่าฉันมีความสัมพันธ์กับดนุนัย เช้า วันแรกที่ฉันไปทำงาน เขาก็เรียกฉันเข้าไปในห้องทำงานของเขา พอฉันเข้าไป เขาก็พูดเข้าประเด็นทันทีว่า“คุณณิชา เรื่องของคุณประธานดนุนัยล้วนสั่งผมไว้แล้ว ต่อจากนี้คุณ มาทำงาน มาตามเวลาของตัวเองก็พอแล้ว ส่วนเรื่องงาน ครั้งหนึ่งก็ไม่ต้องรับลูกค้ามากเกินไป ถ้ามีเรื่องต้องการ ให้ผมช่วย มาพบผมได้ทุกเมื่อ” ฉันรู้ว่า นี่เป็นเรื่องที่ดนุนัยสั่งให้ทำ แต่ฉันก็ปฏิเสธอย่างสุภาพไปแล้ว “ประธานเวทน คุณปฏิบัติกับฉันเหมือนพนักงานทั่วไปก็พอแล้ว ฉันจะขยันทำงาน” ฉันพูดจากใจจริง แต่ในดวงตาของเวทนยังมีความสงสัยอยู่ แต่ต่อหน้ายังรับปากไว้แล้ว ฉันรู้ว่า คราวนี้ฉันพูดอะไรเขาก็จะไม่เชื่อ ดังนั้นตอนที่กำลังเตรียมจะออกไป ประตูห้องทำงานก็ถูกผลักเปิดอีก ครั้ง ดวิษีเข้ามาจากด้านนอก เดินไปพลางพูดไปพลาง“ท่านประธานคะ รายการสุดท้ายในความดูแลของฉันก็ทำ เสร็จเรียบร้อยแล้ว ลูกค้าก็รับไปแล้ว ฉันจะเริ่มลาออกตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป” “ก็ได้ๆ ทำให้คุณลำบากแล้ว” เวทนพูดอย่างเกรงใจไม่กี่ประโยค ดวิษีกำลังจะลาออก? ในที่สุดเธอก็สังเกตเห็นฉันที่อยู่ข้างๆ ประหลาดใจเล็กน้อย“ณิชา? เธอมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?” “เธอเป็นพนักงานคนใหม่ของบริษัท”เวทนแนะนำฉันทันที ดวิษีพูดตลกฝืดเสียหน่อย“โชคดีที่ฉันลาออกวันนี้ ฉันทำจะเป็นไม่เห็นก็แล้วกัน” พูดจบก็เดินออกไปข้างนอก ฉันก็ตามออกไปแล้ว พริบตาเดียวก็ตามทันดวิษี ถามเธอว่า“เธอลาออกทำไม?” “เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเธอ” ดวิษีไม่คิดจะพูดเรื่องนั้นเลยสักนิด แต่ฉันรู้ว่า เกี่ยวข้องกับนภทีป์ ฉันก็ไม่ทำให้คนรำคาญ เพียงพูดว่า“ต่อจากนี้ฉันจะไม่ไปพบนภทีป์อีกแล้ว เขาเป็นคนดีมาก ฉันไม่คู่ควรกับ เขา” หลังจากนั้นหันหลังก็เดินออกไป ตอนที่ดวิษีกำลังฟังฉันพูด ฉันเห็นว่าเธอมีสีหน้าค่อนข้างประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด แม้เธอจะมีท่าทีไม่ดีต่อฉันมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่ฉันกลับรู้สึกว่าดวิษีคู่ควรกับนภทีป์มากกว่าฉัน ฉันเข้าบริษัทเตชิตออกแบบในฐานะพนักงานใหม่คนหนึ่ง แผนกออกแบบแทบจะเปลี่ยนคนทั้งเซต นอกจาก ดีไซเนอร์ระดับสูงคนหนึ่งที่ชื่อชวารี เพื่อนร่วมงานคนอื่นๆล้วนไม่รู้ฐานะของฉัน อยู่ร่วมกันก็ผ่อนคลายไม่น้อย บางทีอาจเป็นความบังเอิญ ฉันทำงานที่บริษัทเตชิตออกแบบเป็นวันที่สาม ก็ได้รับโทรศัพท์จากนภทีป์ เขาบอกฉันในสายโทรศัพท์ด้านนั้นว่า คุณแม่ของเขาสุขภาพไม่แข็งแรง ดังนั้นเขาตัดสินใจไม่กลับไปเมืองดรัล แล้ว แต่จะเปิดบริษัทออกแบบเล็กๆแห่งหนึ่งอยู่ที่บ้านทางนั้น “คุณเก่งมาก ฉันเชื่อว่าคุณจะต้องทำได้ในระดับดีเยี่ยมอย่างแน่นอน”ฉันว่า นอกจากเรื่องพวกนี้แล้ว ฉันก็ไม่รู้จะพูดอะไรอีก ครั้งนั้นของฉันและเขาที่หนีตามกันด้วยความร้อนใจ ทั้งที่เพิ่งจะเกิดขึ้นได้ไม่นาน กลับเหมือนเป็นเรื่องที่เกิดขึ้น เมื่อศตวรรษที่แล้ว ฉันในตอนนี้ กลายเป็นคนรักมองไม่เห็นแสงสว่างของดนุนัย ดูเหมือนว่าชีวิตจะเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง ที่จริงแล้วหนทางที่ผ่านมาเป็นความมืดมนผืนหนึ่ง แม้แต่แสงริบหรี่ในอนาคตฉันก็มองไม่เห็น แต่ตอนที่อยู่ต่อหน้า ดนุนัยยังแสดงออกได้อย่างน่าพอใจเป็นอย่างมาก หลังจากผ่านไปสองสัปดาห์วันเกิดของฉันก็มาถึง วันนั้นฉันไปทำงาน เขาทำตามที่ฉันบอก รอฉันอยู่ที่สี่แยกที่ ถัดออกไปจากบริษัท หลังจากขึ้นรถ เขาก็พาฉันไปเปลี่ยนชุดราตรี แต่งหน้า สีท้องฟ้ายามเย็นดูสบายตายิ่งขึ้น ท้องฟ้า จึงพาฉันไป ภัตตาคารสำหรับคนมีฐานะแห่งหนึ่ง ตอนที่บริการเปิดประตูให้พวกเรา ฉันยืนอยู่ที่ปากประตู เห็นในภัตตาคารใหญ่โต มีเพียงโต๊ะหนึ่งตัววางไว้ ด้าน บนมีเทียนเล็กๆเล่มหนึ่งวางไว้ ดนุนัยทำท่าเชื้อเชิญอยู่ข้างๆฉันอย่างเป็นสุภาพบุรุษยิ่ง ที่จริงแล้วในเวลานี้ฉันรู้สึกหวาดกลัวอยู่บ้าง ฉันกลัวที่มืดแบบนี้ ฉันมองเทียนกะพริบวูบไหวเล่มนั้นที่อยู่ตรงกลาง เหมือนว่าอีกสักครู่ก็จะดับลง “ไม่ต้องกลัว” มือข้างหนึ่งของดนุนัยจับฉันไว้ เดิมทีฉันมือสั่นเล็กน้อย หลังจากรู้สึกถึงความอบอุ่นจากฝ่ามือของชายหนุ่มที่ผ่านเข้ามา ก็เหมือนจะดีขึ้นบ้าง แล้ว ฉันปลุกความกล้า ก้าวเข้าไปในภัตตาคารก้าวหนึ่ง ช่วงที่ฉันก้าวเข้าไปนั้น รอบข้างมีแสงไฟนับไม่ถ้วนส่องสว่างขึ้น ผ้าบังแดดผืนใหญ่บนหน้าต่างด้านข้างก็ถูกดึง ขึ้น นอกหน้าต่างเป็นเขตศูนย์กลางทางธุรกิจที่มีชื่อเสียงที่สุดของเมืองดรัล หน้าจอเรืองแสงบนตึกสูงเสียดฟ้าทุก แห่งส่องสว่าง ‘สุขสันต์วันเกิด ณิชา’ ตอนที่ฉันมองไป ก็เห็นเพียงบนตึกสูงเสียดฟ้าทุกแห่งมีตัวหนังสือไม่กี่คำเลื่อนกลับไป กลับมา ขณะเดียวกัน บนเวทีเล็กๆแห่งหนึ่งในภัตตาคาร วงดนตรีวงหนึ่งก็บรรเลงดนตรีขึ้น บริกรหญิงคนหนึ่งเข็นรถเข็นคันหนึ่งเข้ามา บนรถเข็นมีเค้กวันเกิดสามชั้น ยอดเค้ก เป็นรูปเจ้าหญิงเบลล์ของวอลต์ดิสนีย์ “สุขสันต์วันเกิด” ดนุนัยจับมือฉันไว้ พาฉันไปยังด้านข้างของโต๊ะที่มีเพียงตัวเดียวนั้น ลากเก้าอี้ให้ฉัน ฉันนั่งลง หลังจากนั้น บริกรอีกคนก็เข็นรถเข็นอีกคันเข้ามา ฉันเห็นว่าด้านบนมีกล่องกำมะยี่กล่องหนึ่งวางอยู่ ขนาดเท่านี้ ด้านในน่าจะบรรจุเครื่องประดับไว้ แต่ตอนที่ฉันเห็นกล่องใบนั้น ดนุนัยเดินเข้ามา เปิดกล่องออก สร้อยคอเส้นหนึ่งนอนราบอยู่ด้านในอย่างเงียบๆ จี้ด้านล่างสายสร้อยคอเป็นเพชรรูปหัวใจสีชมพูเม็ดโต ฉันไม่รู้ว่าเพชรนั้นมีความสำคัญอย่างไร แต่มันดูเหมือนจะ เป็นประกายระยิบระยับ งดงามเป็นอย่างมาก “นี่เป็นสร้อยคอเพชรสีชมพูเส้นหนึ่ง สัปดาห์ก่อนผมบินไปงานประมูลที่ฝรั่งเศส ประมูลมาให้คุณโดยเฉพาะ ” ดนุนัยว่าแล้ว หยิบสร้อยคอขึ้นมา ถามฉันว่า“ชอบมั้ยครับ?” ฉันพยักหน้าเบาๆ เพชรสีชมพูเม็ดโตขนาดนี้ ท่าจะแพงมาก ฉันพูดประโยคหนึ่งอย่างอดไม่ได้“ที่จริงแล้วไม่ต้องให้ของแพง แบบนี้กับฉันก็ได้ ฉันก็ไม่ได้เชี่ยวชาญในเรื่องพวกนี้” ดนุนัยไม่ได้ตอบกลับประโยคนี้ของฉัน เพียงหยิบสร้อยคอขึ้นมา“มา ผมสวมให้คุณ” เขาว่าแล้ว เดินมาถึงด้านหลังของฉัน ตอนที่จะสวมให้ฉัน ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าช่วงหนึ่งแว่วมาจากด้านหลัง เหมือนเป็นเสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้น