ตอนที่108 ดนุนัย พวกเรามีลูกด้วยกันอีกแล้ว

ต๭นที่108 ดนุนัย พวกเรามีลูกด้วยกันอีกแล้ว เพราะดนุนัยกำลังสวมสร้อยคอให้ฉัน ฉันยังไม่ได้หันหน้าไป ก็ได้ยินเสียงร้องชื่นชมยินดีเสียงหนึ่งแว่วมาจาก ด้านหลัง“ดนุนัย ฉันมีข่าวดีเรื่องหนึ่งจะบอกคุณ!” จิณณา ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาสวมสร้อยคอให้ฉันเสร็จหรือยัง ก็หันหน้าไป พอหันหน้าไป เพราะยังสวมสร้อยคอไม่เสร็จ สร้อยเส้นนั้นจึงร่วงลงบนพื้น เกิดเสียงดังกังวานเสียงหนึ่ง ใจฉันสั่น ก้มลงไปหยิบ แม้ไม่รู้ราคา แต่สร้อยคอเส้นนี้ต้องราคาสูงมากแน่นอน ฉันอยากตรวจสอบเสียหน่อย เสี้ยวสายตากลับมองเห็นว่า จิณณากำลังถือของสิ่งหนึ่งที่ฉันคุ้นเคยเป็นอย่างมากอยู่ในมือ “คุณมาที่นี่ได้ยังไง?” จิณณายังไม่ได้พูดเรื่องข่าวดีนั้นออกมา ฉันก็ได้ยินดนุนัยพูดตำหนิ เสียงของชายหนุ่มเย็นชาจนน่ากลัว เห็นได้ชัดมากว่า การมาของจิณณาเป็นเรื่องที่เขาคาดไม่ถึง “ฉัน...ฉัน...” พอจิณณาโดนดนุนัยว่า สีหน้าน้อยใจอย่างยิ่ง เธอหันหน้าไปมองทุกสิ่งอย่างที่อยู่รอบข้าง ก็เงยหน้ามองไฟ นีออนนอกหน้าต่าง แม้ว่าแสงไฟในห้องจะสลัว แต่ฉันยังมองเห็นน้ำตาของเธอกรอกกลิ้งอยู่ในขอบตา“คุณพูดว่า คุณมีธุระในวันนี้ ซึ่งวันเกิดของฉัน ที่แท้ธุระที่ว่าก็คือช่วยฉลองวันเกิดให้ณิชา” “ใช่” ดนุนัยไม่ปฏิเสธ จิณณาแสร้งทำท่าทางเข้าใจดีมีเหตุผล“อ้อ ฉันรู้แล้ว ขอโทษนะคะ ฉัน...ฉันไม่ควรเข้ามาในเวลานี้ ฉันก็จะไป แล้ว” ตอนที่เธอพูด น้ำเสียงเต็มไปด้วยความน้อยใจ น้ำตาก็ร่วงลงมาจากขอบตา ฉันก็นั่งอยู่ตรงนั้น เริ่มรู้สึกเป็นกังวลแล้ว เพราะฉันเห็นชัดเจนว่าของที่จิณณาถืออยู่ในมือคือ... แต่ตอนที่ฉันกำลังเป็นกังวล จิณณาก็เดินเข้ามาอีกครั้ง ยื่นของในมือให้ดนุนัย พูดว่า“ขอโทษค่ะ ฉันไม่อยาก รบกวนคุณ เพียงแค่ว่า...เพียงแค่ว่า วันนี้ฉันก็ได้ทราบอย่างกะทันหันว่าตัวเองตั้งครรภ์แล้ว ดีใจเกินไปแล้ว ดังนั้นจึงรบเร้าให้ผู้ช่วยของคุณบอกฉันว่าคุณอยู่ที่ไหน ฉันคงมีความต้องการที่จะแบ่งปันข่าวดีนี้กับคุณเป็นครั้งแรกมากเกินไป...” จิณณาพูดวกไปวนมา ดนุนัยรับใบตรวจร่างกายใบนั้นมา ร่างกายหยุดชะงักอยู่ครู่หนึ่งอย่างเห็นได้ชัด สายตาตกลงบนหน้าท้องแบนราบของจิณณา“ตั้งครรภ์แล้ว? เมื่อไหร่...” “คืนนั้นนั่นแหละ...” ขณะที่พูด จิณณาหน้าแดงเล็กน้อย “ ... ” ดนุนัยไม่พูดจา จิณณากลับยกรอยยิ้มไม่มีพิษมีภัยนั้นของเธอขึ้น ดึงดนุนัยแล้วพูดว่า“ดนุนัย พวกเรามีลูกด้วย กันอีกแล้ว คุณดีใจมั้ยคะ?” “เขามีอะไรให้น่าดีใจหรือ?”ดนุนัยไม่พูดจา ฉันพูดสบประมาทไปที“เกรงว่าตอนนี้ดนุนัยอาจกำลังพิจารณาว่า จะให้เงินเธอเท่าไร จึงจะพอให้เธอไปทำแท้งได้” จิณณาแสร้งทำเป็นตะลึงงัน มองดนุนัย“ไม่หรอก ดนุนัย คุณเคยพูดว่าคุณอยากมีลูกคนหนึ่งกับฉันมาก แต่อีก ไม่นานพวกเราก็จะแต่งงานกันแล้วนี่คะ” “ดนุนัย คุณว่ายังไงคะ?” ฉันถามดนุนัย ในเมื่อวันนี้ก็ปะทะกันแล้ว งั้นฉันก็ต้องให้ดนุนัยทำการเลือก ทำการตัดสินครั้งหนึ่งออกมา ฉันก็จะได้เป็นอิสระอย่างสมบูรณ์ “ดนุนัย คุณไม่ได้ให้ฉันไปเอาเด็กออกจริงๆใช่มั้ยคะ?” เสียงอ่อนเสียงหวานของจิณณา ตัดกับการถามเชิงบังคับที่เย็นชาของฉัน ดนุนัยยืนมองฉันอยู่ที่เดิม ก็มองเธอ เนิ่นนาน จึงจะยกมือตบบ่าจิณณา“คุณกลับไปก่อน” “ฉันไม่...” “ประธานดนุนัย เลือกเถอะค่ะ” ฉันเปลี่ยนคำที่ใช้เรียกดนุนัยแล้ว สำหรับฉันแล้ว ประโยคนั้นเมื่อครู่นี้ของเขา ที่จริงก็ได้แสดงจุดยืนแล้ว ฉันเดาว่า ฉันแพ้แล้ว “ดนุนัย คุณลืมเรื่องเมื่อปีนั้นไปแล้วหรือคะ? คุณคงไม่ได้ลืมไปแล้วใช่มั้ยว่าทำไมฉันถึงเลือกฆ่าตัวตายที่นั่น?” ฉันไม่เข้าใจคำพูดของจิณณา แต่ฉันเดาว่า ก่อนหน้านี้เธอกับดนุนัยอาจเคยพบกันมาก่อน ไม่งั้นจะมีความรู้สึกลึกซึ้งขนาดนี้ได้อย่างไร? แต่ฉันยังแฉจิณณาว่า“เลิกเสแสร้งได้แล้ว เธอก็ไม่ได้ฆ่าตัวตายเสียเลือดมากสักหน่อย ทั้งหมดล้วนเป็นสิ่งที่ เธอจ้างให้คนในโรงพยาบาลนภัทรแสร้งทำขึ้นมา ประธานดนุนัยก็ตรวจสอบชัดเจนแล้ว เพียงแค่รู้สึกเกรงใจที่จะ แฉเธอก็เท่านั้น” ฉันไม่รู้ว่าดนุนัยตรวจสอบแล้วหรือยัง แต่ประโยคนี้ของฉันทิ่มแทงไปถึงจิณณาอย่างเห็นได้ชัด “ฉันไม่ได้ทำ! เธออย่าพูดจาไร้สาระนะ!”จิณณาดึงตัวดนุนัยไว้“ดนุนัย คุณเชื่อฉัน ณิชาแค่อยากทำให้ความ สัมพันธ์ระหว่างเราแตกร้าว” “ใช่ ฉันก็อยากทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเธอแตกร้าว ที่จริงแล้วนี่เป็นเซอร์ไพรส์วันเกิดที่ประธานดนุนัย เตรียมให้ฉัน เธอเข้ามาทำอะไร?” แม้พวกเราจะเกิดวันเดียวกันเดือนเดียวกันปีเดียวกัน แต่ที่พูดว่าฉันกับจิณณาเป็นศัตรูกันก็นับว่าไม่ผิด จิณณาอธิบายหน้าซีดเผือด“ฉันไม่รู้ ฉันแค่ต้องการบอกข่าวเรื่องการตั้งครรภ์กับดนุนัย” “ตอนนี้เขารู้แล้ว เธอก็ไปได้แล้วล่ะมั้ง” ฉันไล่แขก จิณณายอมไปซะที่ไหน? เธอดึงแขนดนุนัยไว้ พูดด้วยท่าทางลูกแพร์นำฝน“ดนุนัย คุณ คุณไม่ต้องการลูกของเราแล้วจริงๆใช่มั้ยคะ? งั้น ฉันก็จะไปเอาเขาออกเดี๋ยวนี้ ไม่สร้างปัญหาให้คุณ” เธอว่าแล้ว ก็เดินออกไปข้างนอก กลอุบายนี้ใช้ได้ผลกับดนุนัยอย่างที่คิดไว้จริงๆ เหตุการณ์ในตอนที่จิณณาใกล้จะเดินไปถึงปากประตู ในที่สุดดนุนัยก็ทนไม่ไหว ก้าวเท้าตามเข้าไป ฉันพูดขึ้นที่ด้านหลังว่า“ประธานดนุนัย นี่คือการเลือกของคุณหรือคะ?” ดนุนัยไม่ได้ตอบกลับ ไม่ได้หันหน้ามา ช่วงเวลานั้น ฉันได้ยินเสียงหัวใจแตกสลายของตัวเอง ในความรักฉากนี้ ฉันเป็นเพียงนักพนันคลุ้มคลั่ง แต่ครั้งนี้ ฉันก็แพ้พนันอีกแล้ว ไฟนีออนนอกหน้าต่างอวยพรอยู่นาน ดนตรีเพลงวันเกิดก็กำลังเปิดอยู่ เทียนบนโต๊ะสั่นวูบไหว แต่ทว่า ที่แห่งนี้เหลือเพียงฉัน ฉันตรวจดูสร้อยคออย่างละเอียดรอบคอบสักพัก แน่ใจว่าไม่ได้กระทบกระเทือนเสียหาย ฉันก็นำมันกลับไปใส่ใน กล่อง เดินออกไปตามลำพัง ฉันแต่งตัวสวยมาก ทั้งยังแต่งหน้า เดินบนถนน มีมอเตอร์ไซค์สองคันหยุดอยู่ข้างฉัน มีคนหนุ่มคนหนึ่งลงจากรถ พูดกับฉันว่า“ไอ่โย๋ คนสวย มาคนเดียวหรือจ๊ะ?อกหักมาหรือเปล่า?อยากให้พี่อยู่เป็นเพื่อนมั้ยจ๊ะ?” ฉันไม่สนใจ มีคนหนุ่มอีกคนหนึ่งลงมา ยื่นมือโอบไหล่ฉัน“คนสวย ดูก็รู้ว่าคุณอกหักเสียแล้ว ลืมไอ้หนุ่มไม่เข้าตาคนนั้นไป ได้เลย ใช้ชีวิตมีความสุขเป็นอิสระกับพี่เถอะ” ฉันยกมือ ปัดแขนเขาออก เดินไปข้างหน้าต่อไป “ไอ่โย๋! ไม่ไว้หน้าใช่มั้ย?”เห็นได้ชัดว่าคนหนุ่มคนนั้นบันดาลโทสะเนื่องด้วยอากัปกิริยาของฉัน “ใช่แล้ว!พี่เสือของพวกเราเป็นถึงหัวหน้าแก๊งแห่งยุคนี้เชียวนะ” พวกเขาไม่กี่คนพูดไปพลาง ก็โยนฉันเข้าไปในซอยที่มีผู้คนประปรายไปพลาง “ปล่อยนะ!”คราวนี้ฉันจึงจะคืนสติกลับมา รับรู้ถึงความเสี่ยงของเหตุการณ์ ดิ้นรนจะวิ่งไปข้างหน้า คนหนุ่มไล่ตามฉันมาด้านหลัง! ฉันหมดหนทาง ทำได้เพียงถอดรองเท้าส้นสูงออก ที่จริงแล้วผู้ชายวิ่งเร็วกว่าผู้หญิง ตอนที่เห็นว่าคนที่ตามมาด้านหลังกำลังจะตามฉันทัน รถเบนซ์สีดำคันหนึ่งที่ แล่นอยู่ข้างทางก็หยุดจอด ประตูด้านคนขับเปิดออก คนที่สวมเสื้อผ้าสีขาวคนหนึ่งเดินลงจากบนรถ ทันใดนั้นก็ยืนขวางอยู่ด้านหลังฉัน ฉันเงยหน้า ประหลาดใจเล็กน้อย ไม่คิดว่าชายหนุ่มตรงหน้าจะเป็นจรณ์ เขาสวมเสื้อเชิ้ตตัวยาวสีขาวตัวหนึ่ง แม้เห็นเพียงด้านหลังของชายหนุ่ม แต่ฉันก็สามารถแยกออก นี่น่าจะเป็นเสื้อ กราวน์ตัวยาวสีขาวของนายแพทย์ จิ๊กโก๋น้อยเหมือนจะเห็นว่าจรณ์สวมแว่นตาอันหนึ่ง พูดดูถูกว่า“คุณลุง ผมเห็นคุณแขนบางขาบาง ยังคิดจะเป็น ฮีโร่ปกป้องผู้หญิง? อย่าเอาชีวิตตัวเองเข้ามาเสี่ยงเลย!”